– Γέροντα, ἐπειδὴ δυσκολεύομαι νὰ κάνω μετάνοιες, δὲν μοῦ ἀρέσουν.
– Ὅταν κάνης μετάνοιες, νὰ σκέφτεσαι ὅτι εἶσαι μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ Τὸν προσκυνᾶς, καὶ ἔτσι θὰ ἀγαπήσης τὶς μετάνοιες.
Οἱ μετάνοιες γιὰ τὸν ἑαυτό μας ἢ γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας εἶναι τὸ κυριώτερο ἐργόχειρο ἀπὸ ὅλα τὰ ἐργόχειρα καὶ εἶναι ἕνα ἐργόχειρο μὲ ἀτέλειωτη δουλειά, ἀρκεῖ νὰ ἔχη κανεὶς φιλότιμο νὰ ἐργασθῆ στὴν μετάνοια.
– Ὅταν κάνης μετάνοιες, νὰ σκέφτεσαι ὅτι εἶσαι μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ Τὸν προσκυνᾶς, καὶ ἔτσι θὰ ἀγαπήσης τὶς μετάνοιες.
Οἱ μετάνοιες γιὰ τὸν ἑαυτό μας ἢ γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας εἶναι τὸ κυριώτερο ἐργόχειρο ἀπὸ ὅλα τὰ ἐργόχειρα καὶ εἶναι ἕνα ἐργόχειρο μὲ ἀτέλειωτη δουλειά, ἀρκεῖ νὰ ἔχη κανεὶς φιλότιμο νὰ ἐργασθῆ στὴν μετάνοια.
Οἱ μετάνοιες γι’ αὐτὸ λέγονται μετάνοιες· ταπεινωνόμαστε καὶ ζητᾶμε συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως, ὅταν σφάλλουμε σὲ κάποιον, βάζουμε μετάνοια καὶ λέμε «εὐλόγησον». Βοηθάει μάλιστα, ὅταν ἀρχίζουμε νὰ κάνουμε τὶς μετάνοιες, νὰ λέμε ταπεινά: «Ἥμαρτον, Κύριε, συγχώρεσέ με».
– Γέροντα, ἔχω βρεῖ θεραπεία σὲ σωματικὰ καὶ ψυχικὰ πάθη. Πῶς νὰ ἐκφράσω τὴν εὐγνωμοσύνη μου στὸν Θεό;
– Τὴν ἔχεις αὐτὴν τὴν εὐγνωμοσύνη; Ἅμα τὴν ἔχης πραγματικά, ἤδη ἐκφράσθηκε. Τὸ κυριώτερο εἶναι νὰ ἔχης μέσα σου εὐγνωμοσύνη. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα μπορεῖς νὰ τὴν ἐκδηλώνης μὲ ἄσκηση, μὲ μετάνοιες κ.λπ.
– Γέροντα, ἔχω βρεῖ θεραπεία σὲ σωματικὰ καὶ ψυχικὰ πάθη. Πῶς νὰ ἐκφράσω τὴν εὐγνωμοσύνη μου στὸν Θεό;
– Τὴν ἔχεις αὐτὴν τὴν εὐγνωμοσύνη; Ἅμα τὴν ἔχης πραγματικά, ἤδη ἐκφράσθηκε. Τὸ κυριώτερο εἶναι νὰ ἔχης μέσα σου εὐγνωμοσύνη. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα μπορεῖς νὰ τὴν ἐκδηλώνης μὲ ἄσκηση, μὲ μετάνοιες κ.λπ.
Νά, ἐκεῖ στὸ Καλύβι μου μαζεύονται καμμιὰ φορὰ ξένα γατάκια καὶ τὰ ταΐζω. Καὶ ὅταν τὸ βράδυ βγαίνω ἔξω, γιὰ νὰ πάρω τὰ σημειώματα ἀπὸ τὸ κουτί, δὲν ξέρουν πῶς νὰ ἐκδηλώσουν τὴν εὐγνωμοσύνη τους· ἔρχονται καὶ χαϊδεύονται στὰ πόδια μου, τρέχουν μπροστὰ ἀπὸ μένα, σκαρφαλώνουν πάνω στὸ κυπαρίσσι, ξανακατεβαίνουν, κάνουν τοῦμπες, ξαναέρχονται στὰ πόδια μου. Τὸ ἕνα κάνει αὐτό, τὸ ἄλλο ἐκεῖνο.
Μήπως ἔχω ἐγὼ ἀνάγκη ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις; Ὄχι, ἀλλὰ εἶναι κάτι ποὺ ξεπηδάει ἀπὸ μέσα τους, κι ἂς εἶναι ζῶα. Θέλω νὰ πῶ ὅτι τὸ κυριώτερο ἀπ’ ὅλα εἶναι νὰ ἔχη μέσα του εὐγνωμοσύνη ὁ ἄνθρωπος· μετὰ τὴν ἐκδηλώνει μὲ ὅποιον τρόπο αἰσθάνεται.
Ὅταν κινηθῆ κανεὶς στὸν χῶρο τῆς εὐγνωμοσύνης, κάνει τὶς μετάνοιες ἀπὸ φιλότιμο, ἀπὸ φτερούγισμα, ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό. Τότε δὲν αἰσθάνεται κόπο, ὅπως δὲν κουράζονται τὰ παιδάκια ἀπὸ τὰ τρελλὰ ξεσπάσματα τῆς καρδιᾶς τους, ὅταν χοροπηδοῦν, μόλις δοῦν τὸν πατέρα τους.
Ὅταν κινηθῆ κανεὶς στὸν χῶρο τῆς εὐγνωμοσύνης, κάνει τὶς μετάνοιες ἀπὸ φιλότιμο, ἀπὸ φτερούγισμα, ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό. Τότε δὲν αἰσθάνεται κόπο, ὅπως δὲν κουράζονται τὰ παιδάκια ἀπὸ τὰ τρελλὰ ξεσπάσματα τῆς καρδιᾶς τους, ὅταν χοροπηδοῦν, μόλις δοῦν τὸν πατέρα τους.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ ΣΤ' «Περὶ προσευχῆς»
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου