Ἅγιος Παΐσιος: «Εὐλογεῖτε καί μή καταρᾶσθε»

 

Μὲ ρώτησε κάποιος: «Αὐτὸ ποὺ ψάλουμε τὴν Μεγάλη Σαρακοστή, τὸ «Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, τούς ἐνδοξοις τῆς γῆς»[1], γιατί τὸ λέμε, ἀφοῦ εἶναι κατάρα;». «Ὅταν κάνουν ἐπιδρομή οἱ βάρβαροι, τοῦ εἶπα, καὶ πᾶνε νὰ καταστρέψουν στὰ καλά καθούμενα ἕναν λαό καὶ ὁ λαός προσεύχεται νὰ τούς βροῦν κακά, δηλαδή νὰ σπάσουν τὰ ἁμάξια τους, καὶ τὰ ἄλογά τους νὰ πάθουν κάτι, γιὰ νὰ ἐμποδισθοῦν, καλό εἶναι ἤ κακό; Αὐτὸ ἐννοεῖ, νὰ τούς ἔρθουν ἐμπόδια. Δὲν εἶναι ὅτι καταριούνται».

– Γέροντα, πότε πιάνει ἡ κατάρα;

– Ἡ κατάρα πιάνει, ὅταν ὑπάρχη στὴν μέση ἀδικία. Ἄν λ.χ. κάποια κοροϊδέψη μία πονεμένη ἤ τῆς κάνη ἕνα κακό καὶ ἡ πονεμένη τὴν καταρασθῆ, πάει, χάνεται τὸ σόι της. Ὅταν δηλαδή κάνω κακό σὲ κάποιον καὶ ἐκεῖνος μὲ καταριέται, πιάνουν οἱ κατάρες του. Ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς καὶ πιάνουν, ὅπως ἐπιτρέπει λ.χ. νὰ σκοτώση ἕνας κάποιον ἄλλον. Ὅταν ὅμως δὲν ὑπάρχη ἀδικία, τότε ἡ κατάρα γυρνᾶ πίσω σ' αὐτόν ποὺ τὴν ἔδωσε.

– Καὶ πῶς ἀπαλλάσσεται κανεὶς ἀπὸ τὴν κατάρα;

– Μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐξομολόγηση. Ἔχω ὑπ' ὄψιν μου πολλές περιπτώσεις, ἄνθρωποι ποὺ ταλαιπωρήθηκαν ἀπὸ κατάρα, ὅταν τὸ κατάλαβαν ὅτι τούς καταρά­σθηκαν, γιατί εἶχαν φταίξει, μετάνοιωσαν, ἐξομολογήθηκαν καὶ τακτοποιήθηκαν. Ἄν αὐτός ποὺ ἔφταιξε πῆ: «Θεέ μου, ἔκανα αὐτὸ καὶ αὐτό, συγχώρεσε μὲ...» καὶ ἐξομο­λογηθῆ μὲ πόνο καὶ εἰλικρίνεια, τότε ὁ Θεὸς θὰ τὸν συγχωρήση, Θεὸς εἶναι.

– Καὶ τιμωρεῖται μόνον αὐτός ποὺ δέχεται τὴν κατάρα ἤ καὶ αὐτός ποῦ τὴν δίνει;

– Αὐτός ποὺ δέχεται τὴν κατάρα, βασανίζεται σ' αὐτήν τὴν ζωή. Αὐτός ὅμως ποὺ καταράσθηκε, βασανίζεται καὶ σ' αὐτήν τὴν ζωή, καὶ στὴν ἄλλη, γιατί ὡς ἐγκληματίας θὰ τιμωρηθῆ ἐκεῖ ἀπὸ τὸν Θεό, ἄν δὲν μετανοήση καὶ ἐξομολογηθῆ. Γιατί, ἐντάξει, μπορεῖ κάποιος νὰ σὲ πείραξε, ἐσύ ὅμως μὲ τὴν κατάρα ποὺ δίνεις, εἶναι σάν νὰ παίρνης τὸ πιστόλι καὶ νὰ τὸν σκοτώνης. Μὲ ποιό δικαίωμα τὸ κάνεις αὐτό; Ὅ,τι καὶ ἄν σου ἔκανε ὁ ἄλλος, δὲν ἔχεις δικαίωμα νὰ τὸν σκοτώσης. Γιὰ νὰ καταρασθῆ κανείς, σημαίνει ὅτι ἔχει κακία. Κατάρα δίνει κανείς, ὅταν τὸ λέη μὲ πάθος, μὲ ἀγανάκτηση.

Ἡ κατάρα, ὅταν προέρχεται ἀπὸ ἄνθρωπο ποὺ ἔχει δίκαιο, ἔχει μεγάλη ἰσχύ, ἰδίως ἡ κατάρα τῆς χήρας. Θυμᾶμαι, μία γριά εἶχε ἕνα ἀλογάκι καὶ τὸ ἔβαζε στὴν ἄκρη τοῦ δάσους νὰ βοσκήση. Ἐπειδή ἦταν λίγο ζόρικο, εἶχε βρεῖ ἕνα γερό σχοινί καὶ τὸ ἔδενε. 

 

Μία φορά πῆγαν στὸ δάσος τρεῖς γυναῖκες νὰ κόψουν ξύλα. Ἡ μία ἦταν πλούσια, ἡ ἄλλη χήρα καὶ ἡ ἄλλη ἦταν ὀρφανή καὶ πολύ φτωχιά. Εἶδαν τὸ ἄλογο ποὺ ἦταν δεμένο μὲ τὸ σχοινί καὶ βοσκοῦσε καὶ εἶπαν: «Δὲν παίρνουμε τὸ σχοινί νὰ δέσουμε τὰ ξύλα;». Τὸ ἔκοψαν στὰ τρία καὶ πῆρε ἡ καθεμιά ἀπὸ ἕνα κομμάτι νὰ δέσουν τὰ δεμάτια τους. Ἑπόμενο ἦταν νὰ φύγη τὸ ἄλογο. 

 

Ὅταν ἦρθε ἡ γριά καὶ δὲν βρῆκε τὸ ζῶο, ἀγανάκτησε. Ἄρχισε νὰ τὸ ψάχνη παντοῦ, παιδεύτηκε πολύ νὰ τὸ βρῆ. Τελικά, ὅταν τὸ βρῆκε, εἶπε ἀγανακτισμένη: «Μὲ τὸ ἴδιο τὸ σχοινί νὰ τὴν κουβαλήσουν αὐτήν ποὺ τὸ πῆρε». Μία μέρα, ὁ ἀδελφός της πλούσιας ἔκανε ἀστεία μὲ ἕνα ὅπλο νομίζοντας πώς εἶναι ἄδειο –ἦταν ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἶχαν ἀφήσει οἱ Ἰταλοί – καὶ χτύπησε τὴν ἀδελφή του στὸν λαιμό. 

 

Ἔπρεπε νὰ τὴν μεταφέρουν στὸ νοσοκομεῖο καὶ χρειάσθηκε σχοινί, γιὰ νὰ τὴν δέσουν ἐπάνω σὲ μία ξύλινη σκάλα. Ἐκείνη τὴν ὥρα βρέθηκε τὸ ἕνα κομμάτι σχοινί, τὸ κλεμμένο, ἀλλὰ δὲν ἔφθανε. Ἔφεραν καὶ οἱ δύο ἄλλες γειτόνισσες τὰ δικά τους κλεμμένα κομμάτια καὶ τὴν ἔδεσαν στὴν σκάλα καὶ τὴν μετέφεραν στὸ νοσοκομεῖο. 

 

Ἔτσι πραγματοποιήθηκε ἡ κατάρα τῆς γριᾶς, «Μὲ τὸ ἴδιο σχοινί νὰ τὴν κουβαλήσουν». Καὶ τελικά πέθανε ἡ καημένη, ὁ Θεὸς νὰ τὴν ἀναπαύση. Βλέπετε, ἔπιασε ἡ κατάρα στὴν πλούσια, ποὺ δὲν εἶχε οἰκονομική ἀνάγκη. Οἱ ἄλλες εἶχαν τὴν φτώχειά τους, εἶχαν κάποια ἐλαφρυντικά.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Α' «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο»
____________________

[1]. Ἠσ. 26, 15

«Πᾶνος»