Η Υπεραγία Θεοτόκος την έσωσε από την έκτρωση - Ένα θαύμα από την εποχή της ΕΣΣΔ

 

Η ιστορία αυτή αναφέρεται στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Οι ιατροί πίεζαν μια ασθενή να διακόψει την κύηση λόγω σοβαρής αρρώστιας και ηλικίας. Η Υπεραγία Θεοτόκος με θαυμαστό τρόπο προστάτεψε τη γυναίκα από την τρομερή αμαρτία. Η ηρωίδα του διηγήματος έγινε στοργική μητέρα και αργότερα, αφού πέρασε δύσκολα, πίστεψε στον Θεό.   

Η Ναταλία έχει συγγενές καρδιακό ελάττωμα. Σπούδασε οικονομικά και αμέσως μετά την απόκτηση του πτυχίου της παντρεύτηκε. Με τον άντρα της, τον Βαλέριο, ονειρεύονταν να αποκτήσουν παιδιά. Όμως, οι γιατροί, μετά από λίγα χρόνια γάμου, τους ανακοίνωσαν ότι δε θα μπορέσουν να κάνουν παιδιά.

Στα 35 τους, όταν οι σύζυγοι πλέον είχαν σταματήσει να ελπίζουν και να συζητούν για παιδιά, ήρθε η πολυπόθητη εγκυμοσύνη. Η είδηση τους ζάλισε, τους χάρισε ελπίδα, τους χάρισε ευτυχία.

Όμως, οι γιατροί σύστησαν στη Ναταλία να κάνει έκτρωση, εξαιτίας της ηλικίας και της αρρώστιας της:

– Γιατί εσείς, μορφωμένη και όμορφη γυναίκα, χρειάζεστε άρρωστο παιδί; Θα είναι ευτύχημα αν αντέξετε τη γέννα και δεν πεθάνετε. Το καρδιακό ελάττωμα δεν είναι αστείο. Ούτε στις υγιείς γυναίκες δε συμβουλεύουμε να γεννάνε μετά τα 35 τους. Και εσείς έχετε μόνο αντενδείξεις: καρδιά, πρώτη εγκυμοσύνη και σε μεγάλη ηλικία, κιόλας. Σκεφτείτε το καλά. Τώρα που είναι νωρίς. Μετά τη 12^η εβδομάδα θα είναι αργά…

Αυτό συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν πολλές γυναίκες θεωρούσαν την έκτρωση απλή «εγχείρηση».

Τελικά, οι γιατροί έπεισαν τη Ναταλία και της έδωσαν παραπεμπτικό για έκτρωση.

Το πρωί, η Ναταλία πήγε να κάνει έκτρωση. Στο χέρι της κρατούσε τσάντα με μια σειρά από απαραίτητα πράγματα για το νοσοκομείο: μπουρνούζι, πιτζάμα, παντόφλες, οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα και βιβλίο. Η Ναταλία προχωρούσε και έκλαιγε: «Γιατί μου συνέβη αυτό; Σε τι φταίω; Πάντοτε θέλαμε τόσο πολύ να αποκτήσουμε παιδιά!»

Βρέθηκε μπροστά σε διασταύρωση. Χωρίς να κοιτάξει το δρόμο και το φανάρι, προχώρησε και παραλίγο να βρεθεί κάτω από τις ρόδες ενός περαστικού αυτοκινήτου που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Κάποιος την είχε αρπάξει ακαριαία και την τράβηξε από το χέρι. Το κακό είχε αποφευχθεί.

Η Ναταλία γύρισε να κοιτάξει ποιος την έσωσε: δίπλα της στεκόταν μια όμορφη άγνωστη κυρία με μακρινό πανωφόρι. Στο κεφάλι της φορούσε ένα όμορφο μαντήλι.

– Μην πας στο νοσοκομείο, μην το κάνεις. Το ζητούσες πολύ και θα είναι αγόρι. Θα είναι δύσκολο, αλλά θα τα καταφέρεις! – της είπε εκείνη η καλή περαστική κυρία.

Η Ναταλία ήθελε να ρωτήσει πώς και η άγνωστη κυρία ήξερε τόσα πολλά πράγματα για αυτήν! Ποιος της είχε μιλήσει για το παραπεμπτικό της έκτρωσης και για την επιθυμία της να αποκτήσει παιδιά. Αλλά, η μυστηριώδης συνομιλήτρια εξαφανίστηκε. Η Ναταλία σκέφτηκε ότι δεν αποκλείεται να μην ήταν κανείς. Άλλοι πεζοί την περικύκλωσαν και τρομοκρατημένοι της έλεγαν:

– Κυρία, να είστε προσεκτική! Έχετε καταφέρει να πεταχτείτε έξω αν και είχατε βρεθεί κάτω από τις ρόδες του αυτοκινήτου. Μήπως, είστε αθλήτρια;

Η Ναταλία χαμογέλασε με θλίψη:

– Ποια αθλήτρια; Με την αρρώστια που έχω επιτρέπεται μόνο ένα ήρεμο βάδισμα, και αυτό με διαλείμματα για να ξεκουράζομαι. Ούτε το παιδάκι μου δεν μπορώ να γεννήσω.

Η Ναταλία αποφάσισε να παρακούσει τους γιατρούς, γύρισε πίσω και πήγε σπίτι. Αμέσως, έφτιαξε η διάθεσή της. Άρχισε με το μυαλό της να φτιάχνει λίστα με ό, τι χρειαζόταν να αγοράσει για το μωρό. Φανταζόταν πού θα βάλουν το παιδικό κρεβατάκι, το παρκοκρέβατο... Η μελλοντική μαμά πλησίασε στον καθρέφτη και ξαφνιάστηκε: το πρόσωπό της φαινόταν πιο νεανικό, οι μικρές ρυτίδες της είχαν ισιώσει, τα χείλη δεν ήταν, ως συνήθως, με μπλε απόχρωση αλλά ροζ. «Θα το παλέψουμε!» - είπε στον εαυτό της.

Στην κλινική οικογενειακού προγραμματισμού προσπάθησαν να «της βάλουν μυαλό». Για πολλή ώρα της έκαναν αυστηρές συστάσεις και μάθημα για τα ανάπηρα παιδιά και τις τραγωδίες με τις γέννες γυναικών σε μεγάλη ηλικία. Οι γιατροί θεωρούσαν ότι η άρνησή της να κάνει έκτρωση προερχόταν από το παιχνίδι των ορμονών, από τις αλλαγές του οργανισμού. Θεωρούσαν δηλαδή ότι όλα αυτά ήταν απλώς παραξενιές της κυρίας. Η γυναικολόγος με τη νοσηλεύτρια της αφηγήθηκαν τρομερές ιστορίες για παιδιά που γεννιούνται από μητέρες με καρδιακό ελάττωμα: δε επιβίωναν για πολύ. Υπέφεραν και βασανίζονταν κιόλας.

Μόλις η Ναταλία τολμούσε να σκεφτεί ότι ίσως οι γιατροί ανησυχούν ειλικρινώς για αυτήν και ότι πρέπει να ακολουθήσει τις συμβουλές τους, αμέσως ερχόταν στο μυαλό της η όμορφη άγνωστη κυρία με την καλοκάγαθη φωνή: «Ποιος ξέρει, υπήρξε αυτή η κυρία ή δεν υπήρξε. Δεν αποκλείεται, αυτό που ποθούσα να το εξέλαβα για πραγματικό (τόσο καιρό ονειρευόμασταν να κάνουμε παιδί). Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό, είναι το άλλο. Μπορούσε να με είχε χτυπήσει το αυτοκίνητο και να είχα σκοτωθεί, μαζί και το μωρό μου. Και αν αυτό ήταν προειδοποίηση, από κάπου από πάνω, ότι δεν πρέπει να το κάνω;»

Η ασθενής πήρε θάρρος και αποφασιστικά είπε στη γιατρό:

– Κάντε μαζί μου ό, τι θέλετε, αλλά εγώ θα γεννήσω!

Γεννήθηκε αγόρι. Δε ζύγιζε πάνω από 3 κιλά. Ήταν αδύναμο, με τα νυχάκια του μπλε. Δεν φώναξε αμέσως μετά τη γέννα. Οι γιατροί μιλούσαν μεταξύ τους:

– Δεν θα επιβιώσει, αλλά τι να κάνουμε, θα το παλέψουμε.

Σχεδόν για ένα μήνα δεν τους έδιναν εξιτήριο. Οι ειδικοί παρακολουθούσαν το νεογέννητο και τη μαμά του.

Όταν ο σύζυγος πήγε να πάρει την οικογένειά του, του είπαν «με τρόπο» ότι θα είναι ευτύχημα αν το βρέφος καταφέρει να ζήσει ένα χρόνο.

Η Ναταλία με αγάπη και υπομονή φρόντιζε το μωρό, το Γρηγόρη: του έκανε μασάζ στα μικρά δακτυλάκια του, στα χέρια και στα πόδια, τον θήλαζε, του έκανε ασκήσεις γυμναστικής και του τραγουδούσε νανουρίσματα, την ώρα που τον έβαζε για ύπνο.

Όποιος και να ήταν ο καιρός, έκαναν βόλτα στο πάρκο και του έλεγε:

– Να αναπνέεις, μωράκι μου, φρέσκο αέρα, να παίρνεις δυνάμεις, να μεγαλώσεις. Μόνο μη μας αφήσεις, μη μας φύγεις… Σε αγαπάμε!

Ο Γρηγόρης αρρώσταινε συχνά και για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Μια φορά, όταν ήταν 2 χρονών, ανέβασε πυρετό στους 40 βαθμούς που δεν κατέβαινε με τίποτα. Το μωρό το έβαλαν στην εντατική. Οι προγνώσεις δεν ήταν παρηγορητικές. Η Ναταλία με τον άντρα της ικέτευαν τους γιατρούς να τους επιτρέψουν να το δουν, έστω για ένα λεπτό, για να πιάσουν το χεράκι του αγαπημένου τους παιδιού και να το αποχαιρετήσουν.   

– Θέλω να χορτάσω να τον κοιτάζω, τώρα που αναπνέει, να τον χαράξω βαθιά στη μνήμη μου, - έκλαιγε και προσπαθούσε να πείσει τους υγειονομικούς. Δε θέλω να τον χάσω, τον αγαπάω τόσο πολύ. Αυτός, μικρός και αβοήθητος, είναι σαν το λεπτό χορταράκι, που λυγίζει από τον αέρα. Άραγε, κανείς δε θα βοηθήσει;

Από θαύμα κατάφεραν να σώσουν το παιδί.

Μια φορά, στο δρόμο προς το πάρκο, η Ναταλία είχε συναντήσει μια γιαγιά.

– Κόρη, να τον βαπτίσεις. Προσευχήσου μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και θα βοηθήσει. Ως στοργική μητέρα δε θα επιτρέψει να γίνει το κακό.

Η Ναταλία είχε βαπτιστεί. Αλλά δεν πίστευε. Ωστόσο, πήγε σε ναό, που δεν είχε κλείσει τον καιρό της Σοβιετικής Ένωσης, και μίλησε με τον παππούλη. Βάπτισαν τον Γρηγόρη. Η Ναταλία έραψε μόνη της το άσπρο πουκάμισο και την πετσέτα για το μυστήριο. Την ώρα της βάπτισης ο Γρηγόρης δεν έκλαιγε, δεν παραπονιόταν, δεν κοιτούσε δεξιά και αριστερά. Άκουγε με προσοχή τις προσευχές.

Η Ναταλία θυμόταν τη συμβουλή της ηλικιωμένης περαστικής και ζήτησε την ψάλτρια να την πάει στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Μητέρας του Θεού. Δεν ήξερε να προσεύχεται. Στεκόταν με σκυμμένο το κεφάλι, ντρεπόταν να σηκώσει το βλέμμα της και μόνο επαναλάμβανε: «Είθε να επιζήσει ο γιος μου, να γίνει ευτυχισμένος, καλός και έξυπνος».

Η ενορίτισσα προσπάθησε να στηρίξει τη Ναταλία:

– Κλάψε, μην ντρέπεσαι τα δάκρυα. Κάνε το σταυρό σου.

Η ηρωίδα μας σήκωσε το βλέμμα της και πάγωσε: στην εικόνα ήταν Εκείνη η Γυναίκα που έσωσε και την ίδια και το παιδί της. Μάλλον, τους είχε σώσει δύο φορές: και από το ατύχημα στο δρόμο και από την έκτρωση.

Η Ναταλία έπεσε στα γόνατα μπροστά στην εικόνα:

– Μητέρα του Θεού, Σε ευχαριστώ. Ευχαριστώ τον Υιό Σου!

Το αγόρι μεγάλωνε. Ναι, ήταν αδύναμος σωματικά και φιλάσθενος: είχε αλλεργίες, διάφορες δερματικές παθήσεις, άργησε να περπατήσει σε σύγκριση με τους συνομήλικούς του. Τελικά, του είχαν δώσει αναπηρία δεύτερου βαθμού.

Η γυναίκα δεν έκλαιγε πλέον και δε φοβόταν τίποτα, κάθε φορά που στο νοσοκομείο της έλεγαν τη μια φορά ότι ο γιος της δε θα επιζήσει ως τα 5 του χρόνια, την άλλη ότι δε θα φτάσει στα 10 και τα λοιπά. Κάθε φορά χαμογελούσε και έλεγε μέσα της: «Δεν πειράζει, ο Θεός είναι μαζί μας. Θα προσεύχομαι στον Κύριο, στην Υπεραγία Του Μητέρα και στους Αγίους Του!»

Άρχισαν, μαζί με τον άντρα της, να εκκλησιάζονται, να εξομολογούνται, να κοινωνούν. Δεν είχαν ερωτήσεις σχετικά με το αν υπάρχει ο Θεός και με το πού είναι η δικαιοσύνη. Ήξεραν ότι στην Εκκλησία του Χριστού μπορούν να βρουν τη δύναμη, την ηρεμία και την αλήθεια. Μόνο εκεί μπορούμε να αναζητούμε προστασία και έλεος.

Ο γιος μεγάλωνε. Ήταν άριστος μαθητής και όλα τα μαθήματα του ήταν εύκολα. Από πολύ μικρή ηλικία είχε οριστικοποιήσει το μελλοντικό επάγγελμα. Είχε όνειρο να γίνει βιολόγος. Όταν ο νεαρός τελείωσε το σχολείο με άριστα και μπήκε στο Πανεπιστήμιο Μόσχας Λομονόσοβ, στη Σχολή Βιολογίας, όλη η οικογένεια πήγε στην εκκλησία και ζήτησε να τελεστεί ευχαριστήρια δέηση στον Σωτήρα και στο σπίτι διάβαζαν τους Χαιρετισμούς της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Όταν ο Γρηγόρης σπούδαζε στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα, η Ναταλία τυχαία συνάντησε γνωστό γιατρό. Όταν έμαθε για τον πρώην ασθενή του και τις επιτυχίες του, ο γιατρός χάρηκε ειλικρινά:

– Πρόκειται για θαύμα που αποδεικνύει ότι η αγάπη και η πίστη της μητέρας είναι πιο δυνατή από τις αρρώστιες και το θάνατο. Ευτυχώς, που τότε δεν είχατε κάνει έκτρωση…

Τώρα, ο Γρηγόρης είναι 41 ετών. Είναι διδάκτωρ Βιολογικών Επιστημών. Προσκεκλημένος ταξιδεύει σε Πανεπιστήμια της Ρωσίας και της Ευρώπης και κάνει διαλέξεις σε φοιτητές. Όπου και να βρεθεί, όπου και να πάει εκτός έδρας, πάντα ψάχνει να βρει ορθόδοξη εκκλησία. Ο Γρηγόρης από τότε που ήταν παιδί, από τότε που βαπτίστηκε, θυμάται ότι ο ναός είναι το πατρικό σπίτι. Εκεί κατοικεί η αγάπη και το έλεος.

Αλεξάνδρα Γκριπάς
Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

 

Πηγή:https://gr.pravoslavie.ru/

«Πᾶνος»