Νώντας Σκοπετέας: Στά ἕδρανα τῆς ἀπαράκλητης μοναξιᾶς...( Κυριακή τῆς Κρίσεως)

Εἰς τὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, εἰς τὸν τόπον ὄν διέθου,

ὅταν καθίσῃς Ἐλεῆμον ποιῆσαι δικαίαν κρίσιν,

μὴ δημοσιεύσῃς μοῦ τὰ κεκρυμμένα, μηδὲ κατακρίνῃς μὲ ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων,

ἀλλὰ φείσαί μου ὁ Θεός, καὶ ἐλέησόν με.

( Κάθισμα Κατανυκτικὸ πλ΄β πρωὶ Δευτέρας)

Κάθε λέξη κάθε φράση τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἱκανὴ ἀπὸ μόνη της νὰ γεμίσει ὅλα τὰ βιβλία τοῦ κόσμου. Εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μιὰ ἀπέραντη θάλασσα μὲ μηνύματα καὶ συνειρμοὺς ἱερούς. Ἡ κάθε λέξη ἀντανακλᾷ σὲ μιὰ ἄλλη, ἡ κάθε φράση ὁδηγεῖ σὲ μιὰ ἄλλη. Καὶ ἔτσι λέξη μὲ τὴν λέξη, βῆμα τὸ βῆμα χαράσσεται  μιὰ  ὁδὸς ἀνηφορικὴ ποὺ ἔχει κατάληξή της μιὰ ὁλοφώτεινη πύλη,  μιᾶς ἀνυπέρβλητης πόλης,  τῆς Ἄνω Ἱερουσαλήμ, τῆς Οὐράνιας Πατρίδας. Μόνο ποὺ αὐτὴν τὴν ὁδὸ τὴν στενὴ δὲν τὴν βαδίζουν πολλοὶ παρὰ ἐλάχιστοι. Καὶ εἶναι ὁλοφώτεινη καὶ ἡ ὁδὸς σὲ ὅλη τὴν διαδρομή της. Δὲν σκοτεινιάζει ποτὲ ἀφοῦ τὴν καταυγάζει τὸ ἄπλετο Φῶς τοῦ Κυρίου! Πάντα ὁ Ἥλιος εἰς τὸ μέσον! Μεσούσης τῆς ἀνύχτωτης ἡμέρας,  καὶ ἐμεῖς σφαλίζουμε τὰ μάτια μας ἑρμητικά, πεισματικά, νὰ μὴν τὸ ἀντικρίσουμε αὐτὸ τὸ Φῶς! Καὶ ἔτσι ἠθελημένα μένουμε στὸ σκοτάδι, λοξοδρομοῦμε καὶ βαδίζουμε τὴν εὐρύχωρη ὁδὸ τῆς πρόσκαιρης καὶ ἐπίπλαστης τέρψης, ποὺ τερματίζει στὴν πύλη τοῦ κλαυθμοῦ καὶ  τῆς κολάσεως.

Δὲν εἶναι ὁ Θεὸς τιμωρός. Εἶναι Πατέρας ποὺ μακροθυμεῖ καὶ μᾶς περιμένει, ὄχι στὴν στροφὴ  γιὰ νὰ μᾶς συλλάβει, ἀλλὰ στὴν εἴσοδο τῆς Φωτεινῆς Πόλης τῆς Νέας Ἱερουσαλὴμ γιὰ νὰ μᾶς ἀγκαλιάσει. Εἶναι Ἡ Ἀγάπη μὰ καὶ Δικαιοσύνη! Δικαιοσύνη ποὺ ἀποδίδεται  ἀπὸ τὸν Δίκαιο Κριτὴ σὲ ἕνα δικαστήριο...μονοπρόσωπο, μονομελὲς καὶ  στὴν ἕδρα μὰ καὶ στὰ ἕδρανα τῶν συνηγόρων... Ἐκεῖ καθισμένος ὁ καθένας μας αὐτοκατακρινόμενος δίχως κανένα στοιχεῖο ὑπερασπιστικό. Ἐκεῖ θὰ θυμηθεῖ ὅλες τίς χαμένες εὐκαιρίες, ὅλες τίς φορὲς ποὺ ξανασταύρωσε τὸν Εὐεργέτη του ἀμετανόητα καὶ ἐμμονικά! Ὅλες τίς φορὲς ποὺ νουθετήθηκε, ἀλλὰ ἀγνόησε χλευαστικά,ὅλες τίς φορὲς ποὺ ἄκουσε ρήματα Ζωῆς αἰωνίου ἀλλὰ τὰ ἀθέτησε ἐπηρμένα... Καὶ ὅταν αὐτὰ τὰ ρήματα τὰ εἶπε τὸ ἄχραντο στόμα τοῦ Κυρίου στεντορείᾳ τὴ φωνή, κράζοντας, γιὰ νὰ μὴν μείνει κανεὶς χωρὶς τὴν σωστικὴ γνώση τότε...ὦ τότε... Δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ἀρθρώσει λέξη νὰ βρεῖ μιὰ περίσταση ἐλαφρυντική...μπροστά του τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Φωτὸς καὶ οἱ λέξεις ποὺ φώναξε σὲ ὅλους μας  ὁ Κύριος:

 

Ἰησοῦς δὲ ἔκραξε καὶ εἶπεν· ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ πιστεύει εἰς ἐμέ, ἀλλ᾿ εἰς τὸν πέμψάντά με, καὶ ὁ θεωρῶν ἐμὲ θεωρεῖ τὸν πέμψάντά με. Ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνη. Καὶ ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ρημάτων καὶ μὴ πιστεύσῃ, ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμόν, ἀλλ᾿ ἵνα σώσω τὸν κόσμον. ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ρήματά μου, ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ·( Ἰωάν.12,44-48)

Ναὶ ἀδελφέ μου, ταλαίπωρε ἑαυτέ μου, ἐσὺ ἔφτιαξες τοῦτον τὸν δρόμο τοῦ ὀδυρμοῦ, ἐσὺ ζεῖς ἀπὸ τούτη τὴν ζωὴ τὸν αἰώνιο θάνατο καὶ  τὴν κόλασή σου. Ναὶ εἶναι ὁ Κύριος ἡ Ἄκρα Εὐσπλαχνία, ἡ Ἄκρα Συγχώρεση, ἡ Ἄκρα Μακροθυμία, τῶν Ἐφετῶν ἡ Ἀκρότης, Ὁ πιὸ δίκαιος ἀπὸ τοὺς δικαίους, Ἐκεῖνος ποὺ ἀναζητᾷ ὡς τὴν τελευταία σου ἀναπνοὴ δικαιολογητικὴ ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἀθώωσή σου! Γιὰ αὐτό, ΕΣΥ θὰ εἶσαι ἐκεῖνος ποὺ τὴν φοβερὴ ἐκείνη ὥρα,  θὰ δώσεις στὴν ἕδρα τοῦ Δίκαιου  Κριτῆ, τὴν ἐτυμηγορία τοῦ αὐτοκατακρίτου... Πόσα κρυπτὰ ἐσὺ καὶ μόνο θὰ δημοσιεύσεις, πόσα βιβλία  ἐσὺ καὶ μόνο θὰ ἀνοίξεις, πόσες διάνοιες πράξεις καὶ ἐνθυμήσεις θὰ ἀποκαλύψεις, πόσες σπαταλημένες εὐκαιρίες θὰ θρηνήσεις...

Ἀλλὰ τώρα πρὶν φτάσεις σὲ αὐτὰ τὰ ἄδεια ἕδρανα τῆς ἀπαράκλητης μοναξιᾶς, ἄκου τὴν ψυχή σου ποὺ καὶ ἐκείνη κράζει σὰν τὸν Κύριο τοῦ Ἐλέους.
ὁ Θεός, ἐπίστρεψον, σῷσόν με, ὡς μόνος εὔσπλαγχνος.

Νώντας Σκοπετέας
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπή

 

 Πηγή:http://sotiriapsixis.blogspot.com/

«Πᾶνος»