Εκείνοι, έπραξαν το καθήκον τους! Εμείς πότε;

 

Γράφει ο Γ. Μεταξάς (Καταχανάς) 

Κάποιοι φίλοι με ρώτησαν πώς και δεν έκανα αφιέρωμα στη μνήμη των τριών πεσόντων στα Ίμια. Καθώς είναι αρκετοί αυτοί, θεώρησα σωστό να καθίσω να γράψω τις σκέψεις και τους λογισμούς μου πάνω στο θέμα. Φαντάζομαι ότι αρκετοί είναι εκείνοι που θα διαφωνήσουν, αλλά… αυτά σκέφτομαι, αυτά γράφω.

«Ελλάς ηρώων χώρα»…

Η Ελλάδα, είναι η μοναδική χώρα παγκοσμίως που έχει τόσο μεγάλη ιστορία. Εχει το μεγαλύτερο παρελθόν παγκοσμίως και έχει βιώσει τους περισσότερους πολέμους από οποιοδήποτε άλλο κράτος. Είναι η χώρα που ανέδειξε πνευματικούς γίγαντες, ήρωες αλλά και… προδότες! Κι όσο μεγαλύτερη είναι η ιστορία μιας χώρας, τόσο πιο πολλούς ήρωες έχει. Κι όσο πιο πολλούς ήρωες έχει, τόσο πιο πολλούς προδότες έχει. Κι αυτό – δυστυχώς – είναι γεγονός!

Στις 04:50 της 31ης Ιανουαρίου του 1996, ήρθε η ώρα τριών παληκαριών να γράψουν τα ονόματά τους στο Ιερό Βιβλίο των Ηρώων αυτής της Χώρας.

• ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης,
• ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και
• ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός

Το ιστορικό, λίγο ως πολλοί, όλοι μας το γνωρίζουμε. Το τι πραγματικά συνέβη, λίγο ως πολύ, όλοι μας το ξέρουμε. Τα αναπάντητα «γιατί» και «πώς», εξακολουθούν να ταλανίζουν τον Πατριωτικό χώρο, αλλά κυρίως τους συγγενείς των ηρώων.

Οπως αναδείχθηκαν οι τρεις μεγάλοι ήρωες, ταυτόχρονα αναδείχθηκαν και οι δύο μεγάλοι προδότες: Κώστας Σημίτης και Θεόδωρος Πάγκαλος! Η ιστορία βλέπετε, επαναλαμβάνεται.

Σήμερα, 26 χρόνια μετά, οι Ελληνες πατριώτες αλλά και «πατριώτες» τιμούν τη μνήμη των ηρώων των Ιμίων, οι οποίοι «έπεσαν» εν υπηρεσία και ένεκεν αυτής, σε καιρό… πολέμου. Και το ερώτημα που στριφογυρίζει στο μυαλό μου είναι:

«Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τιμάς έναν ήρωα;»

Αγαπητό μου αναγνωστικό κοινό, μόνο ένας είναι ο καλύτερος τρόπος να τιμά κάποιος έναν ήρωα: η μίμηση!

Καλή η κατάθεση στεφάνου στο μνημείο τους, καλά τα λόγια, αλλά με τα έργα, τι γίνεται;

«…Τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα…»

Έχουμε καταντήσει να είμαστε ένας λαός με στείρα προγονολαγνεία και ηρωολαγνεία. Βαυκαλιζόμαστε με το να λέμε ότι έχουμε ισχυρούς προγόνους και μεγάλους ήρωες, αλλά μένουμε εκεί. Δεν υπάρχει διάθεση μίμησης.

Σήμερα που η Πατρίδα βιώνει τη μέγιστη προδοσία που υπήρξε ποτέ στη χώρα, εξακολουθούμε να κουνάμε πλαστικά σημαιάκια, να τραγουδάμε εμβατήρια, να ψέλνουμε (ενίοτε) τον εθνικό ύμνο, να γράφουμε πομπώδεις αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα ως ένδειξη του πόσο «ελληναράδες» είμαστε και τελικά ο πατριωτισμός μας αναλώνεται σε μερικά «like» που φουσκώνουν την υπερηφάνειά μας εν είδει παγωνιού…

Ξέρετε όμως, το παγώνι κοιτάζει υπερήφανο τα φτερά του όταν τ’ ανοίγει. Οταν όμως κοιτάζει τα πόδια του, κλαίει. Και κλαίει γιατί είναι άσχημα.

Αν καθίσουμε και κοιτάξουμε μέσα μας, θα κλάψουμε. Η υπερηφάνεια που μας γεμίζουν τα «like» στα κοινωνικά δίκτυα, μετατρέπεται σε κλάμα και ντροπή κοιτώντας μέσα μας βαθειά με αντικειμενικότητα. Κι αυτό γιατί θα δούμε ότι είμαστε μόνο λόγια. Η ζωούλα μας μάς είναι πολύ πολύτιμη για να βάλουμε τα στήθη μας μπροστά, να παλέψουμε, να αγωνιστούμε και να πολεμήσουμε για τις αξίες και τα ιδανικά αυτού του Εθνους.

Βάζουμε τη ζωούλα μας πάνω από την Πατρίδα, πάνω από το Εθνος και πάνω από το Θεό. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Αυτά είναι τα δικά μας πόδια του παγωνιού που θα μας κάνουν να κλαίμε μόλις τα συνειδητοποιήσουμε.

Ποιες αξίες; Ποια ιδανικά;

Αλήθεια, για ποιες αξίες μιλάμε; Για ποια ιδανικά; Για ποιους προγόνους; Για ποιο παρελθόν; Για ποια ιστορία;

Οι σελίδες δόξας του ελληνικού Εθνους, γράφτηκαν από ανθρώπους που έβαλαν τις αξίες, τα ιδανικά, την Πατρίδα, το Εθνος και το Θεό, πάνω από τη ζωή τους. Κι ας μην πάμε πολύ μακρυά στο παρελθόν. Ας έρθουμε πιο κοντά. Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παναγιώτης Βλαχάκος και Έκτορας Γιαλοψός, Σολωμός Σολωμού, Τάσος Ισαάκ, Κωνσταντίνος Κατσίφας και τόσοι άλλοι, εάν έβαζαν τη ζωούλα τους πάνω από αξίες και ιδανικά, τώρα δε θα ήταν ήρωες. Θα ήταν κοινοί θνητοί, όπως όλοι μας. Δε θυσιάστηκαν για να πάρουν χειροκρότημα και «like». Θυσιάστηκαν γιατί αγαπούσαν τις αξίες και τα ιδανικά του Εθνους μας περισσότερο από τη ζωή τους.

Πώς λοιπόν να γράψω άρθρο και να περιγράφω τι έκαναν; Αυτά τα ξέρουμε. Εχουν γραφτεί άρθρα και άρθρα γι’ αυτούς τους Ανθρώπους. Οποιος θέλει, μπορεί να ψάξει να τα βρει. Να επαναλάβω τι; Τα χιλιοειπωμένα, που όσες φορές κι αν ειπώθηκαν δεν άγγιξαν κανέναν;

Με το «άξιοι», το «ήρωες» και το «ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τους σκεπάσει», δε γεννιούνται νέοι ήρωες. Τα ευχολόγια δεν κάνουν τους ήρωες, ούτε οι έπαινοι. Οι πράξεις τους κάνουν. Και ποιες είναι οι δικές μας οι πράξεις; Ποια είναι η δική μας μίμηση;

Δεν είπα να πάρουμε από ένα ελικόπτερο να «κόβουμε γύρους» γύρω από τα Ιμια ώσπου να μας ρίξουν οι Τούρκοι. Ούτε να καβαλάμε κοντάρια σημαίας περιμένοντας να μας πυροβολήσουν. Ο ηρωισμός έχει πολλές εκφράσεις. Ο καθ’ ένας από το μετερίζι του και με τις ικανότητές του, μπορεί να γίνει ήρωας. Ο εχθρός είναι πολύ πιο κοντά μας πλέον. Μας διοικεί, μας εξουσιάζει, μας απειλεί, μας εκβιάζει και διαλύει τη Χώρα και το Εθνος μας!

Κάποιοι από εμάς, αρθρογραφούμε ενάντια στον εχθρό. Ρισκάρουμε τη ζωή μας για να σας ενημερώνουμε. Δε λέω ότι είμαστε ήρωες, όμως βγαίνουμε μπροστά στη μάχη. Γινόμαστε ο Διονύσιος Σολωμός και ο Γεώργιος Σουρής του 21ου αιώνα, όσο κι αν κάποιοι νομίζουν ότι αυτό που κάνουμε είναι ασήμαντο. Αυτό όμως είναι το δικό μας μετερίζι. Να σας εμψυχώνουμε και να σας κρατάμε ενήμερους για το τι πραγματικά συμβαίνει. Κι αν χρειαστεί, να είστε σίγουροι ότι κι εμείς θα πάρουμε τα όπλα.

Πείτε μου όμως, ως λαός τι κάνουμε για να τιμήσουμε πραγματικά αυτούς τους ήρωες;

Και θα σας κάνω την ίδια ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου, με τον τρόπο που την κάνω. Ρωτάω λοιπόν τον εαυτό μου:

«Βρε όρνιο, αύριο πεθαίνεις και καθώς βγαίνεις από το τομάρι σου, βλέπεις μπροστά σου τους ήρωες της Πατρίδας μας να σε κοιτούν και να σε ρωτάνε τι έκανες για την Πατρίδα σου, τι θα τους πεις μωρέ; Μάζευα like; Να τα βάλεις εκεί που ξέρεις θα σου πουν και θα έχουν και δίκιο…»

Γι’ αυτό καλοί μου αναγνώστες δε γράφω «διθυραμβικές νεκρολογίες»… Πώς να τολμήσω; Με τι μούτρα;

Ισως κάποιοι διαφωνήσετε, αλλά δεν πειράζει. Δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι σε όλα. Αλλωστε δικές μου σκέψεις είναι αυτές.

Και το ερώτημα μέσα μου παραμένει:

Εκείνοι, έπραξαν το καθήκον τους! Εμείς, πότε; 

 Πηγή: https://kanenazori.com/

«Πᾶνος»