Ἰωάννης Πελίτης: Ἀπροσκύνητοι

 

Γράφει ὁ Ἰωάννης Πελίτης 

Ζόφος, προτύπωση γκουλάγκ μετά τήν ὕστατη ἄνοιξη, στά τελευταῖα τῆς ἱστορίας, στρατεύοντας οἱ σκοτεινοί ἐνάντια στήν ἀλήθεια τήν πραγματικότητά τους, καθεστώς μηδενισμοῦ. Ὅσο παραποιοῦν τόν κόσμο, τήν ψυχή τους καί τό σῶμα τους, ὁ χρόνος τους ἀντιζωή.

Ἄραγε δέν περίσσεψε ἡ φλυαρία γιά τά ἄρρητα, σά νά ἔγιναν τά ἀκατάληπτα καταληπτά; Ὡς ποιός, ἐκ τοῦ μή ὄντος, στό μή ὄν - ἐκτός θελήματος του Μόνου Ὄντος - ὅλο κατατείνοντας, νά δείξω ποιοί ἐμπνέουν λόγο γιά νά ζεῖς καί τρόπο ν᾿ ἀναπνέεις κάλλος πού ὅταν τοῦ δοθεῖς σοῦ παραδίνεται, γλυκύτητα ἰσχυρότερη ἀπ᾿ τήν αἴσθηση τοῦ εἶναι. Μόνο ὡς συγγνώμη, ἄν εἰκονίσω σιωπηλούς πού ἐξοστρακίζει ὁ κόσμος ἐπειδή ἀληθεύουν τή ζωή σέ μάτια πού θυμοῦνται οὐρανό προπτωτικό, καί ἀνοίγονται φλεγόμενοι στόν Ποιητή, νά ὁλοκληρώσουν ἑαυτό σέ εὐχαριστία πού ἡσυχάζει ἡ ταραχή καί παύει ἡ λήθη.

Ξέρουν δίχως διδαχή τήν ποιητική οὐσία τῆς ἀλήθειας, κι᾿ ὅταν ἀκόμη ὁ πόνος μηδενίζει τή φωνή καί παλαβώνεις, δέν καταλαβαίνεις λέξη, ἀβέβαιος ἄν ὁ σταυρός σου ἀνέσπερη αὐγή. Πῶς ἀνατέλλει στή συνείδησή σου Πρόσωπο ὁ Ἀνεξερεύνητος καί ἐξίστασαι στήν Παρουσία Του, νιώθεις πώς σ᾿ ἀκούει, πονάει μαζί σου. Πῶς ζῶντας τή ζωή, σέ ποιό σημεῖο ἀνοίγεται ἡ φθορά στήν ἀφθαρσία, πῶς κοίμηση τό τέλος ὁ Παράκλητος, ἀνάγοντας σέ θάνατο θανάτου διά θανάτου ὅσους ἀκοίμητοι ὁμολογοῦν ταυτότητα τῆς ὀμορφιᾶς καί τῆς ζωῆς καί τῆς χαρᾶς - Ἰησοῦς. Χαλάλι ἡ φτώχεια καί ὅποια ὀδύνη ὀργώνει τήν ἀγάπη πού θ᾿ ἀνθίσει ἀνάσταση, νά μήν ξαναφυτρώσει χωρισμός. Ὄρθιοι στήν τυραννία πού ἀποπροσωποποιεῖ, περιουσία τους οὔτε τά ὀνόματα τους. Ἄς τούς ὀνομάσει ὅποιος τούς διαλέξει φίλους.

Νύξη ἡ ἀφάνειά τους, πῶς, λόγος τοῦ λόγου ν᾿ ἀκουστεῖ στεναγμός ἀλάλητος πού θά σέ δείξει ἀνεπανάληπτον στήν πρό τοῦ κόσμου ἀγάπη, ὅπου ὁ νοῦς σου ἁρμονίζεται μέ τή σιωπή τοῦ μυστικοῦ Νυμφίου πού τό αἷμα Του ἐπαγγελία ἀέναου γάμου, ἀποκάλυψη πόσο ἔρωτας ἡ κάθαρση ἀπό ἔρωτα πού σύνορό του ἡ φθορά. Πῶς δίψα Ἐδέμ ἡ ἀποκαραδοχία τοῦ σύμπαντος κόσμου γιά τό ἄπειρο κάλλος τοῦ προσώπου πού ἡ θέα Του νηφάλια μέθη.

Παραμιλητό ὁ μονόλογός τους, πύρινα ρευστός, πότε κατάφαση σέ ἀέναη κλήση, πότε παλινδρόμηση, ἀντιφάσεις πού βεβαιώνουν τό ἀνεξιχνίαστο τῆς ζωῆς καί τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως καί οἱ λογισμοί, οἱ ταλαντεύσεις τους, τά πάθη τους, παραβολές ψιθυρισμένες γιά ὅσους ἀφουγκράζονται τόν μυστικό ἦχο τῆς καρδιᾶς στόν χαλασμό πού διαλαλεῖ ὡς πρόοδο τήν ἐρήμωση, γιά νά στηθεῖ τό βδέλυγμα σέ ἅγιο τόπο.

Ἄν οἰκειώθηκα τήν περιπέτειά τους ὥσπου αἰσθητή ἡ παρουσία τους στήν αὐτοσυνειδησία μου, θἆναι ἡ μελέτη τῶν ψυχῶν τους, στήν πνοή πού τούς ἐμπνέει, σπουδή στήν ἀθωότητα πού ὡριμάζει παιδικότητα στό ἄναρχο φῶς; Ἤ κάποιο σκίρτημα ἀπ᾿ τόν ἐνδότερο σφυγμό τους σ᾿ ὅποιον τούς ἀγγίξει, δέν θά δείξει πώς ἡ ἐπαλήθευση τοῦ ἤθους, ποίηση αὐτοφυής;

Προλογικὸ σημείωμα στὸ ἔργο «Ἀειθαλεῖς»

 

«Πᾶνος»