Ἅγιος Παΐσιος: Οἱ ἄγνωστοι Ἅγιοι βοηθοῦν «ἐν τῷ κρυπτῷ»

 

– Γέροντα, οἱ ἄγνωστοι Ἅγιοι βοηθοῦν, ἀφοῦ δὲν τοὺς ἐπικαλούμαστε;

– Πολλοὶ ἄγνωστοι Ἅγιοι βοηθοῦν καὶ χωρὶς νὰ τοὺς γνωρίζουμε. Αὐτοὶ γιὰ μένα εἶναι μεγαλύτεροι Ἅγιοι. Δὲν ἔχουν καμμιὰ δόξα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ μόνον ἀπὸ τὸν Θεό. 

 

Ἀπὸ μεγάλη ταπεινοφροσύνη παρα­κάλεσαν τὸν Θεὸ ἐπίμονα – ἔτσι μοῦ λέει ὁ λογισμὸς – νὰ μείνουν ἄγνωστοι, γιὰ νὰ μὴν τιμηθοῦν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ νὰ συνεχίζουν νὰ τοὺς βοηθοῦν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, «ἐν τῷ κρυπτῷ»[1]. 

 

Αὐτοὺς τοὺς ἀγνώ­στους Ἁγίους, πρέπει νὰ τοὺς ἔχουμε σὲ μεγάλη εὐλάβεια καὶ νὰ τοὺς χρεωστοῦμε πολλὴ εὐγνωμοσύνη, γιατὶ μᾶς βοηθοῦν σιωπηλὰ μὲ τὶς πρεσβεῖες τους καὶ μὲ τὸ σιωπηλό τους παράδειγμα, τὴν ἀφάνειά τους.

Κάποτε ἤθελα νὰ γράψω γιὰ ἕναν Πατέρα στὸ Ἅγιον Ὄρος, ποὺ εἶχε κοιμηθῆ. Εἶχα φέρει στὸν νοῦ μου ὅλα τὰ περιστατικὰ τῆς ζωῆς του, ποὺ γνώριζα, κι ἕνα βράδυ κάθησα νὰ τὰ γράψω. 

 

Ἄναψα τὸ κερί, πῆρα τὸ μολύβι καὶ τὸ τετράδιο, ἀλλὰ δὲν θυμόμουν τίποτε· οὔτε καὶ τὸ ὄνομά του, ἐνῶ τὸν ζοῦσα πολὺ ἔντονα τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες. Ἔφερα στὸν νοῦ μου ὅλο τὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ τὴν σειρά· τὰ Μοναστήρια, τὶς Σκῆτες, τὰ Καλύβια, ἀπὸ ὅπου εἶχα περάσει. 

 

Τὸ πῆρα καὶ ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴ πλευρά, μήπως θυμηθῶ κάτι· τίποτε. Τὸ πῆρα καὶ ἀπὸ τὴν δυτική· τίποτε. Πῆρα τὴν χρονολογία ἀπὸ τότε ποὺ πῆγα στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ σκέφθηκα μὲ ποιούς Πατέρες συναναστράφηκα· τελικά, τίποτε δὲν μπόρεσα νὰ θυμηθῶ. 

 

Φαίνεται, ὁ Πατέρας δὲν θέλησε νὰ φανερωθῆ καὶ ὁ Θεὸς ἔκανε τὸ θαῦμα του. Μέχρι στιγμῆς τὸ μόνον ποὺ θυμᾶμαι εἶναι ὅτι ὁ βίος του μὲ εἶχε ἐντυπωσιάσει πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν βίο ὅλων τῶν ἄλλων Ἁγιορειτῶν Πατέρων γιὰ τοὺς ὁποίους ἔγραψα[2]. 

 

Ἀπὸ αὐτὸ κατάλαβα καὶ ὅτι, ἂν ὁ Θεὸς δὲν θέλη, ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτε. Καὶ λίγο πάλι ἂν φυσήξη ὁ Θεός, γίνεται ὁ ἄνθρωπος φιλόσοφος.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ ΣΤ' «Περὶ προσευχῆς»
________________________________

[1] Ματθ. 6, 4· 6, 6 καὶ 6, 18.
[2] Βλ. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἁγιορεῖται Πατέρες καὶ Ἁγιορείτικα.

«Πᾶνος»