Χρῆστος Κελαϊδώνης: Γιά χάρη τῆς μικρῆς φλόγας πού παλεύει μέ τό σκοτάδι

Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης

 

Ὁ Αἰγυπτιακὸς στρατὸς εἶχε ἤδη καταλάβει σχεδὸν ὅλη τὴν Πελοπόννησο καὶ οἱ Ἕλληνες, ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο, προσκυνοῦσαν μὲ φόβο τὸν Ἰμπραήμ.
 

Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν Τουρκοαιγυπτίων, τὰ πάντα ἔδειχναν ὅτι ἄλλη μιὰ ἐπανάσταση τῶν ραγιάδων θὰ εἶχε τὴν ἴδια μοῖρα ποὺ εἶχαν καὶ ὅλες οἱ προηγούμενες.
 

Μόνο μιὰ μικρὴ φλόγα ἀντίστασης σιγόκαιγε ἀκόμα πάνω στὰ βουνὰ ἐνάντια σὲ κάθε λογική.
 

Κι ὅμως φαινόταν ὅτι σύντομα θὰ ἔσβηνε καὶ αὐτή, γιατί παντοῦ γύρω της  πλήθαιναν οἱ αἰγυπτιακὲς δυνάμεις καὶ κυμάτιζαν οἱ σημαῖες τους.
 

Ἐκεῖνος ποὺ τὴν διατηροῦσε ἀκόμα ἀναμμένη, στεκόταν καὶ τοῦτο τὸ βράδυ γονατιστός -ὅπως ἄλλωστε καὶ κάθε βράδυ- δίπλα στὸ καντήλι ποὺ τρεμόπαιζε στὸ ρυθμὸ τῆς ταραγμένης ἀνάσας του, φωτίζοντας τὴν εἰκόνα τοῦ Θεανθρώπου ποὺ βρισκόταν τοποθετημένη πάνω σὲ κάτι πρόχειρο ποὺ θύμιζε τραπέζι.

- Χριστέ μου, ὅλα μοιάζουν νὰ εἶναι χαμένα πιά, ἔλεγε καὶ ξανάλεγε.
Τὰ δάκρυα ξεπηδοῦσαν μέσα ἀπὸ τὰ καταταλαιπωρημένα μάτια του καὶ κυλοῦσαν πάνω στὰ χλωμιασμένα μάγουλά του γιὰ νὰ πέσουν σιωπηλὰ στὸ πάτωμα.
 

- Τόσος ἀγῶνας, τόσο αἷμα, τόσες θυσίες...
Ὅλα μάταια, χαμένα...
Ὅλα τὰ γύρω τὰ ἔχουν πάρει οἱ Αἰγύπτιοι καὶ οἱ Τοῦρκοι...
Παντοῦ γύρω οἱ Ἕλληνες προσκυνοῦν...
Ποὺ θὰ πάει ὅλο αὐτό;
 

Ἐσὺ δὲ μᾶς ὑποσχέθηκες ὅτι δὲ θὰ πάρεις τὴν ὑπογραφή σου πίσω;
Γιατί, Χριστέ μου, μᾶς ἀπαρνήθηκες;
Γιατί μᾶς ξέχασες;
Φαίνεται πιὰ τόσο ἀδύνατο...
 

Καὶ κάθε λυγμός του ἔκοβε σὲ πολλὰ κομμάτια τὰ λόγια τῆς προσευχῆς του.
Σὲ μιὰ στιγμὴ φάνηκε ὅτι ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα σηκώθηκε δυνατὸς ἄνεμος καὶ γι᾿ αὐτὸ τὰ μάτια του γύρισαν μηχανικὰ πρὸς τὰ ἐκεῖ.
 

Μέσα στὸ βάθος τοῦ εἶναι του, ξαφνικά, αἰσθάνθηκε μιὰ φωνὴ σὰν λεπτὴ αὔρα νὰ τοῦ λέει:
 

- Θοδωρή μου, γιατί κλαῖς;
Δὲν ἔχεις ἀκούσει ὅτι εἶναι πιστοὶ καὶ ἀληθινοὶ οἱ λόγοι μου;
Γιατί ἀπόψε σὲ θόλωσε ἡ ἀπιστία;
Δὲν ἄκουσες ποτέ τὸ ὅτι ἐὰν πιστεύσεις σὲ Ἐμένα, θὰ δεῖς τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ;
 

Μιὰ γλυκιὰ γαλήνη φάνηκε ἀμέσως νὰ σηκώνει σθεναρὰ τὸ βάρος τοῦ πόνου ἀπὸ πάνω του.
 

Γύρισε πρὸς τὴν εἰκόνα καὶ κοίταξε τὸ Χριστὸ ποὺ φαινόταν σὰν νὰ σιωποῦσε μὲ μιὰ ἔκφραση ἱλαρή.
 

Ἔνιωσε τότε ὅτι ἐκείνη ἡ ἰσχνὴ φωνὴ ἄναψε σὰν σπίθα μέσα στὰ σπλάχνα του μιὰ πυρκαγιὰ ἐλπίδας καὶ πίστης γιὰ κάτι πέρα ἀπὸ τὴν κάθε λογική.
 

Ἔτσι, ἔμεινε μέχρι τὸ πρωὶ νὰ ἀτενίζει μὲ μιὰ παράξενη προφητικὴ χαρὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεανθρώπου, σὰν νὰ ἔβλεπε μέσα στὴν Ἱστορία μέ τὸ νοῦ του, ἔξω ἀπὸ τὸν ἐκεῖ χῶρο καὶ χρόνο, κάτι ἀλλόκοτο γιὰ τοὺς πολλούς.
 

Καὶ πράγματι, γιατί μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες τὰ κανόνια τῶν πολεμικῶν καραβιῶν τῶν τριῶν εὐρωπαϊκῶν δυνάμεων βύθιζαν μέσα στὸ λιμάνι τοῦ κόλπου τοῦ Ναυαρίνου τὸν αἰγυπτιακὸ στόλο, μαζὶ μὲ τὴ λογική, γιὰ τοὺς πολλούς, ἐξέλιξη τῶν γεγονότων, δείχνοντας ὅτι τὸν τελευταῖο λόγο πάντα τὸν ἔχει ἡ ὑπογραφὴ τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα καὶ ἂν κάτι φαίνεται ἀδύνατο νὰ γίνει.
 

Πολλοὶ θὰ ποῦν ὅτι αὐτὸ ἔγινε τυχαῖα καὶ ἄλλοι ὅτι οἱ Εὐρωπαῖοι τὸ εἶχαν ἤδη ἀποφασίσει.
 

Ὅμως, δὲ καταλαβαίνουν ὅτι ὁ Θεὸς ξεχώρισε ἐκείνη τὴ μικρὴ φλόγα τῆς ἐπανάστασης, ποὺ παρέμενε πάνω στὰ βουνά, ἀνάμεσα σὲ τόσες φωτιὲς καὶ τόσα φῶτα τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἐπισκέφτηκε.
 

Οὔτε κατανοοῦν ὅτι αὐτὴν τὴν ἐλάχιστη φλόγα εἶδαν καὶ κατέφθασαν σὲ βοήθεια οἱ τρεῖς δυνάμεις, ἐπειδὴ κάποιοι στέκονταν ἀκόμα ἐκεῖ ποὺ ἔπρεπε νὰ στέκονται καὶ πάλευαν μὲ τὸ ἀκατόρθωτο.
 

Σὰν τὸ ἀστέρι τῆς Βηθλεὲμ ποὺ ὁδήγησε τοὺς τρεῖς μάγους στὸν ἴδιο τὸ Χριστό.
 

Ἄν δὲν τὸ ἔκαναν ἐκεῖνοι οἱ λίγοι, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ποὺ φαινόταν τελείως παράλογος στοὺς πολλούς, δὲ θὰ ἔβρισκαν πιὰ κανένα πάτημα γιὰ νὰ ἐπέμβουν οἱ Εὐρωπαῖοι.
Οὔτε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός...
 

Γι᾿ αὐτοὺς τοὺς ἐλάχιστους «τρελλοὺς» ποὺ ζητοῦσαν τὴν ἐλευθερία μέσα στὸ ἀδύνατο ἔγινε ὅ,τι ἔγινε τότε.
 

Γιὰ χάρη ἐκείνης τῆς μικρῆς φλόγας ποὺ παρέμενε ἀναμμένη σὲ ἐκείνη τὴ δύσκολη καμπὴ τῆς Ἱστορίας, ἄναψε ἡ ἀπέραντη φωτιὰ τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας.

Αὐτό, λοιπόν, ἂς δοῦμε καὶ ἐμεῖς στὶς μέρες μας καὶ ἂς πάρουμε θάρρος. Πράγματι, παντοῦ γύρω μας ἐπικρατεῖ τὸ πνευματικὸ σκοτάδι, παντοῦ γύρω μας ὑπάρχει σὲ μέγιστο βαθμὸ ἡ ἀδικία, ἡ ἐκμετάλλευση, ἡ τρέλλα, ἡ διαστροφή, τὸ δαιμονιῶδες, ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀποστασία ἀπό τὸ Θεό.
 

Πόνος, κίνδυνοι καὶ δυστυχία παντοῦ.
 

Τὸ δέντρο του φωλιᾶς μας ποὺ λέγεται οἰκογένεια δείχνει σχεδὸν ξεριζωμένο, ἀπὸ τὸ βίαιο ἄνεμο τῆς ἀνομίας.
 

Καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ κάτι καλύτερο φαίνεται σὰν νὰ ἔχει ἀποδράσει ἀπὸ τὴν πραγματικότητα ποὺ ζοῦμε ἐδῶ καὶ καιρό.
 

Τὰ πάντα μοιάζουν χαμένα καὶ τὸ κακὸ φαίνεται σὰν νὰ ἔχει κυριαρχήσει σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, μέσα μας καὶ ἔξω μας, βυθίζοντας τὸν κόσμο μέσα στὴν ἀπόλυτη ἀπόγνωση.
 

Θὰ ἀπελπιστοῦμε, ὅμως, ἔχοντας τέτοιο ἱστορικὸ παράδειγμα ποὺ μποροῦμε νὰ μιμηθοῦμε;
Δὲν εἶναι ἡ σειρά μας νὰ δείξουμε κάτι ἀνάλογο;
Θὰ δειλιάσουμε σὲ αὐτὴ τὴ δύσκολη καμπή, γνωρίζοντας ὅτι ἔχουμε τέτοιο Θεό;
 

Γιατί λάσπη πῆρε καὶ ἔφτιαξε ἄνθρωπο γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει πάντα ὅτι ὅσο χαμηλὰ καὶ νὰ πέσουμε, ἀκόμα καὶ βοῦρκος καὶ λάσπη νὰ γίνουμε ὡς πρόσωπα, ὡς οἰκογένειες, ὡς κοινωνία, Ἐκεῖνος ἔχει τὴ δύναμη νὰ μᾶς ἀναπλάσει καὶ νὰ μᾶς κάνει καὶ πάλι ἀνθρώπους, ἂν τὸ θελήσουμε εἰλικρινά.
 

Ἀνθρώπους ποὺ φέρουν τὸ κατ᾿ εἰκόνα Του καὶ μποροῦν νὰ πετύχουν καί τὸ καθ᾿ ὁμοίωσιν, δηλαδὴ τὴ θέωση.
 

Μὴν ἀπελπιζόμαστε, λοιπόν!
 

Ἄς κρατήσουμε πάσῃ θυσίᾳ ἀναμμένη τὴν φλόγα τῆς πάλης μας μὲ τὸ κακὸ τοῦ κόσμου.
Ἀκόμα κι ἂν δὲ βλέπουμε κανένα ἀποτέλεσμα, ἀκόμα κι ἂς μᾶς φαίνεται τελείως μάταιο!
Ἄς τὴν κρατήσουμε ἀναμμένη μέχρι νὰ μᾶς φέρει καὶ σ᾿ ἐμᾶς τὸ ξημέρωμα ὁ Χριστός!
 

Σὰν τὸν Ἰακὼβ ποὺ πάλευε ὅλη τὴ νύχτα μέχρι νὰ φανεῖ τὸ φῶς τοῦ Ἥλιου.
Γιατί γιὰ χάρη τῆς μικρῆς φλόγας ποὺ παλεύει μὲ τὸ σκοτάδι μπορεῖ νὰ ἔρθει ἡ αὐγή.
 

Ὅπως, ἐκεῖνο τὸ βράδυ πάνω στὰ βουνὰ ποὺ τῆς τράβηξε τὴν προσοχὴ ἡ τρεμάμενη φλόγα τοῦ καντηλιοῦ μέσα στὸ σκοτάδι.
 

Γιὰ χάρη αὐτῶν ποὺ ἀντιστέκονται ἀκόμα καὶ ποὺ γίνονται τὸ φῶς καὶ τὸ ἁλάτι τοῦ κόσμου.
 

Δὲ μιλᾶμε γιὰ ἀναλαμπή, διότι δὲν ἔσβησε ποτὲ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, οὔτε γιὰ χρυσὰ κουτάλια, γιατί ἡ πραγματικὴ δόξα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Σταυρός Του καὶ τὸ αἷμα τῶν Μαρτύρων ποὺ τὴν στολίζει σὰν πορφύρα καὶ σὰν βύσσο.
 

Ἄς κρατήσουμε τὴ φλόγα ἀναμμένη, σὲ ὅποιο σκαλοπάτι τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας κι ἂν βρισκόμαστε τώρα, ἀφήνοντας τὴ μοιρολατρία στὴν ἄκρη.
 

Εἴτε εἴμαστε μέσα στὴν ἀποστασία καὶ ἀναμένεται σύντομα νὰ ἔρθει ὁ υἱὸς τῆς ἀνομίας εἴτε ὄχι.
 

Εἴτε πραγματοποιηθοῦν στὶς μέρες μας οἱ Προφητεῖες τῶν Ἁγίων εἴτε δὲν πραγματοποιηθοῦν.
Κανεὶς μας δὲν τὸ ξέρει.
Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ συνεχίσουμε τὴ μάχη.
 

Τὸ βέβαιο εἶναι ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητευόμαστε ποτέ, γιατί ὁ Χριστὸς ἔχει τὸ σχέδιό Του καὶ τὸν τρόπο Του.
 

Γιατί Αὐτὸς ἔχει πάντα τὸν τελευταῖο λόγο καὶ μπορεῖ νὰ ἐπέμβει μὲ τὸν πιὸ ἀπρόσμενο τρόπο κάθε στιγμή, ἀκούγοντας τίς προσευχές μας, ὅπως τότε ἄκουσε καὶ αὐτὲς ποὺ γίνονταν πάνω στὸ βουνό.
 

Ἀρκεῖ νὰ στεκόμαστε ὅλοι ἐμεῖς ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ στεκόμαστε καὶ νὰ παλεύουμε μὲ τὸ κακὸ μέχρι τὸ τέλος, σὰν τὴ μικρὴ φλόγα ποὺ ἀπομένει μόνη νὰ μάχεται ὅλο τὸ σκοτάδι τῆς νυχτιᾶς.
 

Διακρίνοντας μέσα στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου, μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα μας σ᾿ Αὐτόν, ἐκεῖνο ποὺ φαίνεται στοὺς πολλοὺς παράλογο καὶ ἀδύνατο.
 

Γιατί ἀρκεῖ μόνο μιὰ σπίθα, μιὰ μόνο φωτίτσα ποὺ νὰ σιγοκαίει γιὰ νὰ ἔρθει ἀναπάντεχα ἡ πνευματικὴ ἀνάφλεξη ποὺ θὰ φέρει μὲ τὴ σειρά της τὴν ἔκρηξη τῶν δακρύων τῆς μετανοίας.

Ἄς μὴ δειλιάζουμε, λοιπόν, κι ἂς μὴ χάνουμε τὴν πίστη μας, ἀλλὰ νὰ παίρνουμε θάρρος, γιατί Αὐτὸς νίκησε τὸν κόσμο.
 

Ἄς μὴν ἀπογοητευόμαστε, ἀλλὰ νὰ χαιρόμαστε πάντα, νὰ πιστεύουμε καὶ νὰ ἐλπίζουμε διαρκῶς, τόσο μέσα στὶς παροῦσες δοκιμασίες, ὅσο καὶ σὲ αὐτὲς ποὺ πρόκειται σύντομα νὰ ἔρθουν.

Εὔχομαι ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι πάντα μαζί μας, δωρίζοντας θάρρος, χαρὰ καὶ εἰρήνη στὶς ψυχές μας!

 

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»