Δημήτρης Νατσιός: «Ἐπιστήμη ἐπιστημῶν καί τέχνη τεχνῶν» ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν

 

Μιᾶς καὶ περίσσεψαν τα φαινόμενα νεανικῆς βίας, ἂς δοῦμε τί γινόταν στὸ παρελθόν μας, ποὺ πάντα διδάσκει μὲ τὴν ἐπικαιρότητά του. Ἄς ἀρχίσουμε μὲ τὴν Πονεμένη καὶ Ἁγιασμένη Ρωμιοσύνη, τὸ Βυζάντιο.

Στὴν χιλιόχρονη Ρωμανία ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν κατέχει κυρίαρχο ρόλο. Στόχος δὲν εἶναι μόνον ὁ καλὸς καγαθὸς πολίτης, ἀλλὰ ὁ πολίτης τοῦ οὐρανοῦ, ὁ οὐρανοπολίτης, ὁ ἅγιος. Ἡ ἀνατροφὴ εἶναι ἡ ὑψηλοτέρα τέχνη. «Τῷ ὄντι γὰρ αὕτη μοι φαίνεται τέχνη τις εἶναι τεχνῶν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστημῶν, ἄνθρωπον ἄγειν, τὸ πολυτροπώτατον καὶ ποικιλώτατον ὅν», λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κατανοῶντας τὶς δυσκολίες ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν γράφουν πλῆθος συγγραμμάτων, ὅπου παιδαγωγοῦν, συμβουλεύουν, νουθετοῦν γονεῖς καὶ παιδιά. Ἡ δροσιὰ καὶ ἡ ἐπικαιρότητα τῶν παρατηρήσεών τους εἶναι ἐκπληκτική. Θὰ περιοριστοῦμε ἐδῶ σὲ λίγα χρυσᾶ ρήματα τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσόστομου, τοῦ «θεμέλιου λίθου τοῦ καινοῦ Ἑλληνισμοῦ» κατὰ τὸν ἱστορικὸ τοῦ 19ου αἰῶνα Σπ. Ζαμπέλιο. 

 

Σπυρίδον Ζαμπέλιος

Στὸ ἔργο του «πῶς πρέπει οἱ γονεῖς ν᾿ ἀναθρέφουν τὰ παιδιά τους» γράφει τὰ ἑξῆς θαυμάσια. Ξεκινᾷ μὲ μιὰ μεγάλη ἀλήθεια: «Δὲν κάνει τὸν ἄνθρωπο γονέα - πατέρα ἢ μητέρα - τὸ γεγονὸς καὶ μόνο ὅτι συνετέλεσε νὰ γεννηθεῖ παιδί, ἀλλὰ νὰ τὸ διαπαιδαγωγήσει σωστά». Τὰ παιδιὰ δὲν εἶναι κτῆμα μας νὰ τὰ κάνουμε ὅ,τι θέλουμε ἢ νὰ βγάζουμε τὶς δικές μας ἀπωθημένες ἐπιδιώξεις. Τὸ μόνο ποὺ μᾶς ἀνήκει εἶναι ἡ διαπαιδαγώγησή τους. Ἡ διαπαιδαγώγηση εἶναι ὅμως δύσκολο πρᾶγμα. Οἱ γονεῖς ἀγχώνονται. Θέλουν νὰ εἶναι τέλειοι. Τέτοιοι δὲν ὑπάρχουν. Πολλὲς φορὲς ὁ γονέας (ἢ ὁ δάσκαλος) πέφτει σὲ σφάλματα ἢ κάνει λάθη ἀπέναντι στὰ παιδιά. Ζητᾶμε συγγνώμη. Ἡ συγγνώμη ἀπὸ τὰ παιδιὰ τὰ διδάσκει τρία πολύτιμα μαθήματα.

Πρῶτον. Ἡ ὁμολογία τοῦ γονέα ὅτι ἔκανε λάθος δίνει στὸ παιδὶ τὴν δυνατότητα νὰ διαπιστώσει ὅτι κανεὶς δὲν εἶναι ἀλάθητος.

Δεύτερον. Ὅταν οἱ γονεῖς ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ζητήσουν συγγνώμη ἀπὸ τὰ παιδιά τους, τότε ἐκεῖνα ἀρχίζουν νὰ μαθαίνουν ὅτι ἡ συγγνώμη εἶναι τὸ ὑφάδι τῆς ζωῆς ποὺ συνέχει τοὺς ἀνθρώπους. Μαθαίνουν ὅτι ἕνα λάθος δὲν εἶναι τὸ τέλος μιᾶς σχέσης καὶ ὅτι μπορεῖ νὰ ξεπεραστεῖ καὶ νὰ ἀπαλειφθεῖ μὲ τὴν συγγνώμη καὶ τὴν συμφιλίωση.
 

Τρίτον. Ἡ συγγνώμη τῶν γονέων ἐνισχύει τὴν δυνατότητα τῶν παιδιῶν νὰ διακρίνουν τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό.

Στηλιτεύει παρακάτω ὁ ἅγιος τὴν ἀδικαιολόγητη ἀνοχὴ τῶν γονέων στὰ παραπτώματα τῶν παιδιῶν. «Πολλοὶ γονεῖς», γράφει, «ἐπειδὴ δὲν θέλουν νὰ μαλώσουν ἢ νὰ λυπήσουν τὰ παιδιά τους, γιὰ τὴν ἄτακτη ἢ ἀπρεπῆ συμπεριφορά τους, τὰ εἶδαν ἀργότερα πολλὲς φορὲς νὰ συλλαμβάνονται ἐπειδὴ ὑπέπεσαν σὲ μεγάλα ἐγκλήματα».

Δυστυχῶς σήμερα οἱ πιὸ πολλὲς οἰκογένειες ἔχουν σὰν κέντρο τῆς ζωῆς τους τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὰ κέφια τοῦ παιδιοῦ. Ἱκανοποιοῦν κάθε του ἐπιθυμία. Γίνεται τὸ παιδὶ ἕνας κακομαθημένος τυραννίσκος, γιατί δὲν τὸ παιδαγωγοῦν οἱ γονεῖς του.
 

Χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ παρακάτω ἀνέκδοτο. Τὸ γεγονὸς συνέβῃ στὴν Ἀμερική. Ἕνας πιτσιρίκος πηγαίνει μὲ τὴν μαμά του σ᾿ ἕνα πολυκατάστημα. Ψωνίζει ἐκείνη κάτι εὐτελὲς καὶ χρειαζούμενο, μὰ ὁ μικρὸς ἔχει χωθεῖ σ᾿ ἕνα αὐτοκινητάκι καὶ ἀρνεῖται νὰ βγεῖ ἀπ᾿ αὐτό. Μὲ γοερὲς κραυγὲς καὶ τσιρίδες ἀπαιτεῖ νά τοῦ τὸ ἀγοράσουν. Ἡ μάνα δὲν ἔχει τόσα χρήματα. Τρέμει ἀκόμη μήπως ἡ ἄρνησή της δημιουργήσει στὸ παιδὶ τραύματα, ψυχικές, ἀνεπανόρθωτες ζημιές, ποὺ ἴσως γίνουν κάποτε ἡ αἰτία γιὰ νὰ γίνει τὸ παιδὶ κομπλεξικὸ ἤ... Ἄλ Καπόνε. 

 

Τὸ πολυκατάστημα ὅμως ἔχει παιδοψυχολόγο, ὅπως ὅλα τὰ καλὰ πολυκαταστήματα παιδικῶν εἰδῶν στὴν Ἀμερική. Ἡ μαμὰ καταφεύγει ἀπελπισμένη σ᾿ αὐτόν. Γιατρέ, τοῦ ἐξηγεῖ, καὶ τρέμει ἡ φωνή της, τοῦ μίλησα λογικά, τοῦ ἐξήγησα πὼς δὲν ἔχω χρήματα, τὸ παρακάλεσα, τοῦ ἔταξα λαγοὺς μὲ πετραχήλια. Μὰ τίποτε, δὲν σηκώνεται ἀπὸ τὸ παιχνίδι. Μπορεῖτε νὰ βοηθήσετε. Ὁ ψυχολόγος πρόθυμα πῆγε δίπλα στὸν μικρό, τοῦ ψιθύρισε κάτι στὸ αὐτὶ καὶ ἀμέσως - ὦ τοῦ θαύματος- ὁ μικρὸς ἀκολούθησε σὰν ἀρνάκι τὴν μητέρα του. Ἡ μαμὰ συγκινήθηκε, θαύμασε τὴν παιδαγωγικὴ κατάρτιση τοῦ γιατροῦ. «Αὐτὸ θὰ πεῖ μοντέρνα ἀντίληψη παιδαγωγικῆς», κραύγασε. «Τί εἴπατε στὸ παιδί μου, γιατρέ, καὶ πείστηκε», ρωτᾷ νὰ μάθει. Ὁ ψυχολόγος χαμογέλασε: - Τοῦ εἶπα: «κατέβα ἀμέσως γιατί θὰ φᾷς δύο σφαλιάρες ποὺ θὰ δεῖς τὸν οὐρανὸ σφοντύλι». 

 

Ἐδῶ τελειώνει τὸ ἀνέκδοτο. Λέγεται πὼς ὁ ἅγιος θίγει ἀκόμη  ἕνα ἰδιαίτερο σοβαρὸ θέμα: Γράφει: «Γιὰ τὰ κτήματα ποὺ ἔχουν δοθεῖ στὰ παιδιὰ φροντίζουμε, ὄχι ὅμως καὶ γιὰ τὰ παιδιά. Βλέπεις γονέα τὴν ἀνοησία; Ἄσκησε τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ σου πρῶτα καὶ κατόπιν θὰ ἔλθουν ὅλα τὰ ἄλλα: Ὅταν ἡ ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ δὲν εἶναι ἐνάρετη, καθόλου δὲν τὸ ὠφελοῦν τὰ χρήματα καὶ ὅταν εἶναι, καθόλου δὲν τὸ βλάπτει ἡ φτώχεια. Θέλεις νὰ τὸ ἀφήσει πλούσιο, μάθε το νὰ εἶναι σωστὸς ἄνθρωπος». Οἱ παρατηρήσεις αὐτὲς εἶναι πολὺ ἐπίκαιρες. Ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν γονέων σήμερα φροντίζει νὰ προσφέρει στὰ παιδιά, ὑλικὲς ἀνέσεις καὶ ἀγαθὰ καὶ συχνά, γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχει αὐτό, στερεῖ ἀπὸ τὰ παιδιά της, αὐτὸ ποὺ ἐκεῖνα χρειάζονται περισσότερο ἀπ᾿ ὁτιδήποτε ἄλλο, δηλαδὴ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους τοὺς γονεῖς τους. Στὴ συνέχεια οἱ γονεῖς προσπαθοῦν νὰ τὰ ἀποζημιώσουν μὲ ἐξωφρενικὲς παροχές. Τὰ δωροδοκοῦν, δηλαδή, γιὰ νὰ ἀγοράσουν τὸ ἐνδιαφέρον καὶ τὴν ἀγάπη τους. Ἢ δείχνουν αὐτὴν τὴν ἀποπνικτικὴ ἀγάπη, κυρίως οἱ μάνες, ποὺ ὀνομάστηκε προσφυῶς, «σύνδρομο της κλώσας». Ἔτσι δὲν μεγαλώνουμε ἐλεύθερους ἀνθρώπους, ἀλλὰ ἄβουλα ὄντα.
 

Μνημονεύει ἀκόμη ὁ ἅγιος ἕνα πολὺ σημαντικὸ θέμα. Αὐτὸ τῆς γλώσσας: «Ρήματα παιδεύοντες τὸ παιδίον φθέγγεσθαι σεμνὰ καὶ εὐσεβῆ», νὰ μαθαίνουμε στὸ παιδὶ νὰ χρησιμοποιεῖ λέξεις ὡραῖες. Ἢ τοὐλάχιστον νὰ μὴν ἀκούει αἰσχρολογίες. Δυστυχῶς σήμερα καὶ στὰ δημοτικὰ ἀκόμη σχολεῖα ἀκοῦμε μαθητὲς στὰ διαλείμματα νὰ βωμολοχοῦν. 

 

Ποιός φταίει; «Ὅταν τὰ μῆλα εἶναι ξινά, ποιόν πρέπει νὰ κατηγορήσουμε τὰ μῆλα ἢ τὴ μηλιά;», ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ μιμητικότατον τῶν ὄντων», ἔλεγε ὁ Ἀριστοτέλης. Τὸ παιδὶ μιμεῖται ὅ,τι βλέπει καὶ ὅ,τι ἀκούει. Σ᾿ αὐτὸν τὸν τομέα περισσότερη προσοχὴ χρειάζονται οἱ πατεράδες, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὴν νοσηρὴ ἐντύπωση πὼς ἀποτελεῖ χρέος τους ἡ διδασκαλία καὶ ἡ ἀποκάλυψη στὸν νεαρὸ γιό του κάποιων «ἀντρικῶν» μυστικῶν ἢ ἡ ἐκμάθηση βρισιῶν ποὺ ἁρμόζει σὲ πραγματικοὺς ἄντρες. 

 

Ἀποαθωποιοῦνται ἔτσι τὰ παιδιά σὲ πολὺ ἀκατάλληλη ἡλικία καὶ ὁδηγοῦνται πολλὲς φορὲς στὴ διαφθορά, γιατί «φθείρουσι ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί». Καταστρέφονται χρηστὰ ἤθη ἀπὸ κακὲς συναναστροφὲς καὶ ὁμιλίες, σημειώνει ὁ Μέγας Βασίλειος. Τὰ παιδιὰ πολὺ συχνὰ γνωρίζουν, πόσο τὰ βαρύνουν τὰ λάθη καὶ οἱ ἁμαρτίες τῶν γονέων. Τὰ ἀκόλουθα ἀποτελοῦν μία πολὺ εὔγλωττη μαρτυρία. Σὲ μία πρόσφατη σχετικὰ ἔρευνα σὲ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ μὲ θέμα «πῶς θὰ θέλατε τοὺς γονεῖς σας», ἕνα παιδὶ Δ' Δημοτικοῦ ἔγραψε: «Ἐγὼ θέλω τοὺς γονεῖς μου νὰ εἶναι καλοί, νὰ μὴν λένε κακὰ λόγια, γιατί ἀλλιῶς θὰ μάθουν καὶ σέ μας τὰ λόγια αὐτά». Ἕνα ἄλλο Ε' τάξης ἔγραψε: «Ἐγὼ θέλω τοὺς γονεῖς μου νὰ εἶναι καλοί, εὐγενικοὶ καὶ νὰ μὴν μαλώνουν μεταξύ τους». Μίλησε τὸ δεύτερο παιδὶ γιὰ τὴν συζυγικὴ ἀγάπη. Αὐτὴ ἡ εὐλογημένη ἀγάπη εἶναι ἀληθινὴ εὐεργεσία γιὰ τὰ παιδιά, τὸ ὡραιότερο μάθημα. 

 

Ὅλοι οἱ τόμοι τῆς παιδαγωγικῆς ἐπιστήμης ὠχριοῦν μπροστὰ στὸ ἀνεπανάληπτο μάθημα ποὺ λέγεται συζυγικὴ ἀγάπη. Αὐτὴ ἀρωματίζει τὰ παιδιά, ὥστε νὰ μοσχοβολοῦν κι αὐτὰ στὴ ζωή τους. Τελειώνοντας μὲ τὸ Βυζάντιο θὰ ἀναφέρουμε τὴν κορωνίδα τῶν παιδαγωγικῶν συμβουλῶν τῆς ρωμαίικης παράδοσής μας, ἡ ὁποία ἐπαναλαμβάνει τὴν ἀρχαία ἑλληνική: «Δὲν θὰ χρειάζονταν λόγια στὰ παιδιά μας, ἂν ἔλαμπε ἀληθινὰ ἡ ζωή μας, δὲν θὰ ἦταν ἀπαραίτητοι οἱ δάσκαλοι τῆς ἀρετῆς, ἂν παρουσιάζαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στὰ παιδιά μας ἔργα ἀρετῆς». Ἡ ἀξία τοῦ παραδείγματος εἶναι ἀνεπανάληπτη. Εἶναι ἡ βασιλικὴ ὁδὸς γιὰ μιὰ ὑγιῆ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν μας.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος- Κιλκίς

«Πᾶνος»