Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης
(Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ὀμιλ. Ἰδ΄εις το κατά Ματθαῖον)
«Τό
μέν οὖν ἄμεινον, τό μηδέ ὅλως ἁμαρτάνειν, τό δέ μέτ᾿ ἐκεῖνο, τό
ἁμαρτάνοντας αἰσθάνεσθαι καί διορθοῦσθαι. Εἰ, δέ μή τοῦτο ἔχοιμεν, πῶς
δεηθησόμεθα τοῦ Θεοῦ καί ἄφεσιν αἰτησόμεθα ἁμαρτημάτων, οἱ τούτων μηδένα
ποιούμενοι λόγον;
Ὅταν γάρ σύ αὐτός ὁ πεπλημμεληκώς μηδέ αὐτό τοῦτο,
ὅτι ἥμαρτες, εἰδέναι ἐθέλης, ὑπέρ ποίων παρακαλέσεις τόν Θεόν
πλημμελημάτων; Ὑπέρ ὧν οὐκ οἴδας; καί πῶς εἵσῃ τῆς εὐεργεσίας τό
μέγεθος; Εἰπέ τοίνυν σου τά πλημμελήματα κάτ᾿ εἶδος, ἵνα μάθης τίνων
λαμβάνεις συγχώρησιν, ἵν᾿ οὕτως εὐγνώμων γένη περί τόν εὐεργέτην...
Προσέλθωμεν
τοίνυν αὐτῷ, καί νῦν, παρακαλέσωμεν ἵνα σφίγξη τήν ψυχήν ἡμῶν
παραλελυμένην καί τά βιωτικά ἀφέντες πάντα, τῶν πνευματικῶν μόνον
ποιώμεθα λόγον. Εἰ, δέ καί τούτων ἀντέχη, μέτ᾿ ἐκεῖνα καί αὐτῶν
φρόντιζε. Μήδ᾿ ὅτι οὐκ ἀλγεῖς ἁμαρτάνων καταφρόνει, ἀλλά δί` αὐτό μέν
οὖν τοῦτο μάλιστα στέναξον, ἐπειδή οὐκ αἰσθάνη τῆς ὀδύνης τῶν
πλημμελημάτων. Οὐ,Οὗ γάρ παρά τό μή δάκνειν τήν ἁμαρτίαν τοῦτο γίνεται,
ἀλλά παρά τό ἀναίσθητον εἶναι τήν πλημμελούσαν ψυχήν».
Μετάφραση:
Τό καλύτερο βέβαια εἶναι νά μήν ἁμαρτάνει καθόλου ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά μετά
ἀπό αὐτό (τό ὁποῖο εἶναι σχεδόν ἀδύνατο), ἀφοῦ ἁμαρτάνει, νά ἔρχεται σέ
συναίσθηση καί νά διορθώνεται.
Ἄν δέ, δέν εἴχαμε αὐτήν τήν δυνατότητα,
πῶς θά παρακαλούσαμε τόν Θεό καί θά ζητούσαμε τήν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν
μας, ἀφοῦ δέν θά ἀσχολούμασταν καί δέν θά κάναμε καμιά ἀναφορά σ᾿ αὐτά;
Διότι, ὅταν ἐσύ ὁ ἴδιος πού ἁμάρτησες, δέν θέλεις νά ξέρεις οὔτε κἄν
αὐτό, τό ὅτι ἁμάρτησες, γιά ποιές ἁμαρτίες θά παρακαλέσεις τόν Θεό; Γι᾿
αὐτές πού δέν γνωρίζεις; Καί πῶς θά ἀντιληφθεῖς τό μέγεθος τῆς
εὐεργεσίας;
Ἐξομολογήσου, λοιπόν, τίς ἁμαρτίες σου μιά μιά καί
ξεχωριστά, γιά νά μάθεις γιά ποιά πράγματα παίρνεις τήν συγχώρεση καί
ἔτσι νά δείξεις καί τήν εὐγνωμοσύνη σου πρός τὸν εὐεργέτη σου...
Ἀντιγραφή - Μετάφραση - Ἐπιμέλεια:
Σάββας Ἠλιάδης
Σάββας Ἠλιάδης
«Πᾶνος»
Διαβάστε μία πολύ δυνατή προσευχή για την συγχώρεση αμαρτιών από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙησού Χριστέ, το καλό όνομα, ο γλυκασμός μου, η επιθυμία μου και η ελπίδα μου, συ που έγινες άνθρωπος για μας και τακτοποίησες τα πάντα με σοφία για τη σωτηρία μας!
Σε δοξάζω, Κύριε Θεέ μου, με όλη την καρδιά μου. Γονατίζω μπροστά Σου με το σώμα και την ψυχή μου και εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου. Σκύψε και συ και άκουσε τη δέησή μου και συγχώρησε την ασέβειά μου.
Αμάρτησα, ανόμησα, επλημμέλησα, παρώξυνα και παραπίκρανα Εσένα τον αγαθό μου Κύριο και τροφέα και προστάτη. Δεν υπάρχει είδος κακίας που δεν έκανα με έργο και με λόγο, εν γνώσει και εν αγνοία και με ενθυμήσεις και σκέψεις πονηρές πολύ αμάρτησα.
Και όσες φορές υποσχέθηκα να μετανοήσω άλλες τόσες ξανάκανα τα ίδια.
Είναι πιο εύκολο να μετρηθούν οι σταγόνες της βροχής παρά οι αμαρτίες μου. Έφτασαν και πάνω από το κεφάλι μου ακόμα!
Γιατί από τα νιάτα μου και μέχρι σήμερα άνοιξα τις πόρτες της ψυχής μου στις άτοπες επιθυμίες, δούλεψα στις άτακτες και αχαλίνωτες ορμές, λέρωσα τον λευκό χιτώνα του βαπτίσματος, μόλυνα τον ναό του σώματός μου, και βρώμισα την ψυχή μου με τα πάθη της ατιμίας που διέπραξα.
Συ τα ξέρεις όλα – τι να τα λέω;
Η καρδιά μου συντρίβεται και η ψυχή μου βουλιάζει μέσα στην απορία, γιατί αν και τόσα αμαρτήματα έκανα, ούτε ένα μικρό έργο μετάνοιας δεν παρουσίαση. Γι’ αυτό είναι ταραγμένη η ψυχή μου, γεμάτη οδύνη και κατήφεια.
Παρά ταύτα δεν μπορώ παρά να ελπίζω στη σωτηρία μου ελπίζοντας στην αγάπη σου.
Ελέησέ με, Θεέ μου, με το μέγα έλεός σου, γιατί σε Σένα πιστεύω. Συγχώρησέ με τον αχρείο και ταπεινό. Άκουσε την προσευχή του ταπεινού δούλου σου. Σαν άνθρωπος αμάρτησα. Ως Θεός συγχώρεσέ με για την πολλή σου αγαθότητα και την ανέκφραστη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, με τις πρεσβείες της πανενδόξου, πανυμνήτου, υπερευλογημένης και κεχαριτωμένης, υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας. Αμήν.
AA