– Γέροντα, μιὰ μητέρα μᾶς ρώτησε τί νὰ κάνη ποὺ ἡ κόρη της βρίζει τὴν Παναγία.
– Νὰ ἐξετάση ἀπὸ ποῦ ξεκινάει τὸ κακό. Μερικὲς φορὲς σὲ τέτοιες περιπτώσεις φταῖνε οἱ γονεῖς. Ὅταν οἱ ἴδιοι δὲν συμπεριφέρωνται καλά, δὲν βοηθοῦν τὰ παιδιὰ καὶ ἐκεῖνα μιλοῦν μὲ ἀναίδεια. Τότε δέχονται μιὰ ἐπήρεια δαιμονικὴ καὶ ἀντιδροῦν ἄσχημα. Ἄλλοτε πάλι οἱ γονεῖς νομίζουν ὅτι μὲ τὸ ζόρι θὰ κάνουν καλὰ παιδιά. Μπαίνει καὶ ὁ ἐγωισμὸς καὶ τοὺς μιλοῦν μὲ ἀγανάκτηση, ἐνῶ πρέπει νὰ τοὺς φέρωνται πάντα μὲ τὸ καλό.
Σήμερα μιὰ γυναίκα μὲ ἔσκασε! Ἔχει ἕνα παιδάκι καὶ τὸ δέρνει ἀλύπητα. Ἀπὸ τὴν φοβία τὸ κακόμοιρο τρέμει· δὲν μπορεῖ νὰ μιλήση· ἔπαθαν τὰ νεῦρα του. «Ἔχει δαιμόνιο», τῆς λένε καὶ αὐτὴ τὸ ἀφήνει νηστικό, γιὰ νὰ φύγη δῆθεν τὸ δαιμόνιο. «Δὲν τοῦ δίνω νὰ φάη, μοῦ εἶπε, γιὰ νὰ φύγη τὸ δαιμόνιο». «Βρέ, εἶσαι στὰ καλά σου; τῆς λέω. Δῶσε στὸ παιδὶ νὰ φάη. Κοίταξε, τὰ δικά σου δαιμόνια νὰ φύγουν. Ἐσὺ ἔγινες ἀφορμὴ καὶ σακατεύτηκε τὸ παιδί. Τὸ παιδὶ δὲν ἔχει δαιμόνιο· τρέμει, γιατὶ φοβᾶται ἐσένα ποὺ τὸ δέρνεις! Τὸ κοινωνᾶς τακτικά;». «Ὄχι», μοῦ λέει. Ἄντε νὰ συνεννοηθῆς!
– Γέροντα, μήπως, ἐπειδὴ μερικὲς φορὲς βρίζει, γι᾿ αὐτὸ λένε ὅτι ἔχει δαιμόνιο;
– Βρίζει! Ὅταν μὲ τὸ ζόρισμα ποὺ τοῦ κάνει ἡ μάνα πάη νὰ τὸ πνίξη, δὲν ξέρει κι ἐκεῖνο τί κάνει μετά. Κρίμα τὸ καημένο! Δαιμονισμένη εἶναι ἡ μάνα του, δὲν εἶναι τὸ παιδί.
Πάντως θὰ δοῦμε παράξενα πράγματα τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως! Στὰ χρόνια τῆς εἰδωλολατρίας οἱ μητέρες ἔκαιγαν τὰ παιδιά τους μπροστὰ στὸ ἄγαλμα τοῦ Μολόχ[1], γιὰ νὰ συμμετάσχουν στὴν δοξολογία πρὸς τὸν θεό[2]! Ἂν γνώριζαν τὸν πραγματικὸ Θεό, τί θυσίες θὰ ἔκαναν! Αὐτὲς θὰ ἔχουν ἐλαφρυντικὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, γιατὶ παρασύρθηκαν.
– Νὰ ἐξετάση ἀπὸ ποῦ ξεκινάει τὸ κακό. Μερικὲς φορὲς σὲ τέτοιες περιπτώσεις φταῖνε οἱ γονεῖς. Ὅταν οἱ ἴδιοι δὲν συμπεριφέρωνται καλά, δὲν βοηθοῦν τὰ παιδιὰ καὶ ἐκεῖνα μιλοῦν μὲ ἀναίδεια. Τότε δέχονται μιὰ ἐπήρεια δαιμονικὴ καὶ ἀντιδροῦν ἄσχημα. Ἄλλοτε πάλι οἱ γονεῖς νομίζουν ὅτι μὲ τὸ ζόρι θὰ κάνουν καλὰ παιδιά. Μπαίνει καὶ ὁ ἐγωισμὸς καὶ τοὺς μιλοῦν μὲ ἀγανάκτηση, ἐνῶ πρέπει νὰ τοὺς φέρωνται πάντα μὲ τὸ καλό.
Σήμερα μιὰ γυναίκα μὲ ἔσκασε! Ἔχει ἕνα παιδάκι καὶ τὸ δέρνει ἀλύπητα. Ἀπὸ τὴν φοβία τὸ κακόμοιρο τρέμει· δὲν μπορεῖ νὰ μιλήση· ἔπαθαν τὰ νεῦρα του. «Ἔχει δαιμόνιο», τῆς λένε καὶ αὐτὴ τὸ ἀφήνει νηστικό, γιὰ νὰ φύγη δῆθεν τὸ δαιμόνιο. «Δὲν τοῦ δίνω νὰ φάη, μοῦ εἶπε, γιὰ νὰ φύγη τὸ δαιμόνιο». «Βρέ, εἶσαι στὰ καλά σου; τῆς λέω. Δῶσε στὸ παιδὶ νὰ φάη. Κοίταξε, τὰ δικά σου δαιμόνια νὰ φύγουν. Ἐσὺ ἔγινες ἀφορμὴ καὶ σακατεύτηκε τὸ παιδί. Τὸ παιδὶ δὲν ἔχει δαιμόνιο· τρέμει, γιατὶ φοβᾶται ἐσένα ποὺ τὸ δέρνεις! Τὸ κοινωνᾶς τακτικά;». «Ὄχι», μοῦ λέει. Ἄντε νὰ συνεννοηθῆς!
– Γέροντα, μήπως, ἐπειδὴ μερικὲς φορὲς βρίζει, γι᾿ αὐτὸ λένε ὅτι ἔχει δαιμόνιο;
– Βρίζει! Ὅταν μὲ τὸ ζόρισμα ποὺ τοῦ κάνει ἡ μάνα πάη νὰ τὸ πνίξη, δὲν ξέρει κι ἐκεῖνο τί κάνει μετά. Κρίμα τὸ καημένο! Δαιμονισμένη εἶναι ἡ μάνα του, δὲν εἶναι τὸ παιδί.
Πάντως θὰ δοῦμε παράξενα πράγματα τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως! Στὰ χρόνια τῆς εἰδωλολατρίας οἱ μητέρες ἔκαιγαν τὰ παιδιά τους μπροστὰ στὸ ἄγαλμα τοῦ Μολόχ[1], γιὰ νὰ συμμετάσχουν στὴν δοξολογία πρὸς τὸν θεό[2]! Ἂν γνώριζαν τὸν πραγματικὸ Θεό, τί θυσίες θὰ ἔκαναν! Αὐτὲς θὰ ἔχουν ἐλαφρυντικὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, γιατὶ παρασύρθηκαν.
Οἱ σημερινὲς ὅμως μητέρες μὲ τὴν ἀδιαφορία ποὺ ἔχουν γιὰ τὰ παιδιά τους τί ἐλαφρυντικὰ θὰ ἔχουν; Θὰ τὶς πῆ ὁ Θεός: «Ἐσεῖς γνωρίζατε τὸν ἀληθινὸ Θεό, βαπτιστήκατε, τόσα ἀκούσατε, τόσα μάθατε, ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς σταυρώθηκε γιὰ νὰ σᾶς σώση, καὶ τί κάνατε; Βαριόσασταν νὰ πᾶτε τὰ παιδιά σας νὰ τὰ κοινωνήσετε στὴν ἐκκλησία! Ἐκεῖνες νόμιζαν ὅτι ὁ Μολὸχ εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ πρόσφεραν θυσία ἀκόμη καὶ τὰ παιδιά τους. Ἐσεῖς τί κάνατε;».
Τὰ σφάλματα τῶν γονέων τὰ πληρώνουν τὰ παιδιά! Μερικοὶ γονεῖς καταστρέφουν τὰ παιδιά τους, ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἄδικος· ἔχει μεγάλη καὶ ἰδιαίτερη ἀγάπη γιὰ τὰ παιδιὰ ποὺ ἔχουν ἀδικηθῆ στὸν κόσμο αὐτὸν εἴτε ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους εἴτε ἀπὸ ἄλλους ἀνθρώπους.
Τὰ σφάλματα τῶν γονέων τὰ πληρώνουν τὰ παιδιά! Μερικοὶ γονεῖς καταστρέφουν τὰ παιδιά τους, ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἄδικος· ἔχει μεγάλη καὶ ἰδιαίτερη ἀγάπη γιὰ τὰ παιδιὰ ποὺ ἔχουν ἀδικηθῆ στὸν κόσμο αὐτὸν εἴτε ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους εἴτε ἀπὸ ἄλλους ἀνθρώπους.
Ὅταν οἱ γονεῖς γίνωνται αἰτία νὰ πάρη τὸ παιδὶ στραβὸ δρόμο, ὁ Θεὸς δὲν θὰ τὸ ἀφήση, γιατὶ δικαιοῦται τὴν θεία βοήθεια. Θὰ οἰκονομήση ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε νὰ βοηθηθῆ. Νά, βλέπουμε μερικοὺς νέους, ἀλλὰ καὶ ἡλικιωμένους ἀκόμη, πῶς κάποια στιγμὴ παίρνουν ἀπότομα μιὰ καλὴ στροφή.
Θυμᾶμαι μιὰ περίπτωση: Σὲ μιὰ οἰκογένεια μὲ δυὸ παιδιά, ὁ πατέρας, ἡ μάνα καὶ ἡ κόρη ἦταν ἄθεοι. Τὸ ἀγόρι ἔμπλεξε πρῶτα μὲ τὸν μαρξισμό. Δὲν ἀναπαύθηκε, πῆγε στὸν Ἰνδουισμό. Δὲν ἀναπαύθηκε κι ἐκεῖ, καὶ ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐρχόταν συχνὰ στὸ Καλύβι, πήγαινε καὶ σὲ ἄλλα Κελλιά. Οἱ γονεῖς του ὅλον αὐτὸν τὸν καιρὸ «Χριστέ μου, Παναγία μου, φύλαξε τὸ παιδί μας», ἔλεγαν. Ἀφοῦ κάθησε ἕνα διάστημα στὸ Ὄρος καὶ κάπως συνῆλθε καὶ δυνάμωσε πνευματικά, γύρισε στὸ σπίτι του – γιατὶ δὲν ἦταν γιὰ τὸν Μοναχισμό -, καὶ βοήθησε πνευματικὰ καὶ τὸν πατέρα καὶ τὴν μάνα του.
Τώρα, βλέπω, ὁ πατέρας του πρῶτος-πρῶτος στέκεται στὴν ἀγρυπνία. Λέει τὸν Προοιμιακὸ[3] στὴν ἐκκλησία, διαβάζει στὸ σπίτι τὸν ἑσπερινό, τὸ ἀπόδειπνο, τὴν παράκληση. Πῶς τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεός! Πῆγε ὁ διάβολος νὰ κάνη κακό, ἀλλὰ ὁ Θεὸς τὰ ᾿φερε ἀπὸ ᾿δῶ-ἀπὸ ᾿κεῖ καὶ τοὺς ἔφερε ὅλους σὲ λογαριασμό.
– Καὶ τὸ κορίτσι, Γέροντα;
– Κι αὐτὸ σιγὰ-σιγὰ ἔρχεται σὲ λογαριασμό. Δίνει εὐκαιρίες ὁ Θεός.
– Γέροντα, μερικοὶ γονεῖς ποὺ ἀρχίζουν νὰ ζοῦν πνευματικὰ σὲ μεγάλη ἡλικία στενοχωριοῦνται ποὺ δὲν ἔδωσαν χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὰ παιδιά τους, ὅταν ἦταν μικρά.
– Ἂν ἔχουν εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ παρακαλέσουν τὸν Θεὸ νὰ βοηθήση τὰ παιδιά τους, ὁ Θεὸς κάτι θὰ κάνη γι᾿ αὐτά· θὰ τοὺς ρίξη κανένα σωσίβιο, γιὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν φουρτούνα στὴν ὁποία βρίσκονται. Ἀκόμη καὶ ἂν δὲν παρουσιασθοῦν ἄνθρωποι, γιὰ νὰ τὰ βοηθήσουν, μπορεῖ καὶ κάτι ποὺ θὰ δοῦν νὰ συντελέση, ὥστε νὰ πάρουν μιὰ καλὴ στροφή. Νὰ ξέρετε, αὐτοὶ οἱ γονεῖς εἶχαν καλὴ διάθεση, ἀλλὰ δὲν βοηθήθηκαν μικροὶ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους καὶ δικαιοῦνται τὴν θεία βοήθεια.
– Καμμιὰ φορά, Γέροντα, τὰ παιδιὰ ζοῦν πνευματικὴ ζωή, ἀλλὰ συναντοῦν πολλὲς δυσκολίες ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους ποὺ εἶναι ἀδιάφοροι.
– Γι᾿ αὐτὰ τὰ παιδιὰ ὁ Θεὸς φροντίζει περισσότερο ἀπὸ τὰ ἄλλα ποὺ ἔχουν γονεῖς ποὺ ζοῦν πνευματικά, ὅπως φροντίζει καὶ γιὰ τὰ ὀρφανά.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Δ' «Οἰκογενειακὴ ζωή»
__________________________________
– Καὶ τὸ κορίτσι, Γέροντα;
– Κι αὐτὸ σιγὰ-σιγὰ ἔρχεται σὲ λογαριασμό. Δίνει εὐκαιρίες ὁ Θεός.
– Γέροντα, μερικοὶ γονεῖς ποὺ ἀρχίζουν νὰ ζοῦν πνευματικὰ σὲ μεγάλη ἡλικία στενοχωριοῦνται ποὺ δὲν ἔδωσαν χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὰ παιδιά τους, ὅταν ἦταν μικρά.
– Ἂν ἔχουν εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ παρακαλέσουν τὸν Θεὸ νὰ βοηθήση τὰ παιδιά τους, ὁ Θεὸς κάτι θὰ κάνη γι᾿ αὐτά· θὰ τοὺς ρίξη κανένα σωσίβιο, γιὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν φουρτούνα στὴν ὁποία βρίσκονται. Ἀκόμη καὶ ἂν δὲν παρουσιασθοῦν ἄνθρωποι, γιὰ νὰ τὰ βοηθήσουν, μπορεῖ καὶ κάτι ποὺ θὰ δοῦν νὰ συντελέση, ὥστε νὰ πάρουν μιὰ καλὴ στροφή. Νὰ ξέρετε, αὐτοὶ οἱ γονεῖς εἶχαν καλὴ διάθεση, ἀλλὰ δὲν βοηθήθηκαν μικροὶ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους καὶ δικαιοῦνται τὴν θεία βοήθεια.
– Καμμιὰ φορά, Γέροντα, τὰ παιδιὰ ζοῦν πνευματικὴ ζωή, ἀλλὰ συναντοῦν πολλὲς δυσκολίες ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους ποὺ εἶναι ἀδιάφοροι.
– Γι᾿ αὐτὰ τὰ παιδιὰ ὁ Θεὸς φροντίζει περισσότερο ἀπὸ τὰ ἄλλα ποὺ ἔχουν γονεῖς ποὺ ζοῦν πνευματικά, ὅπως φροντίζει καὶ γιὰ τὰ ὀρφανά.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Δ' «Οἰκογενειακὴ ζωή»
__________________________________
[1] Ὁ Μολὸχ ἦταν σημιτικὴ θεότητα. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀναφέρεται πάντοτε σὲ σχέση μὲ τὶς ἀνθρωποθυσίες, ἰδίως μικρῶν παιδιῶν, τὰ ὁποῖα ἔσφαζαν καὶ στὴν συνέχεια ἔκαιγαν ἐπάνω σὲ σχάρες καὶ τὰ πρόσφεραν θυσία στὸ ἄγαλμα τοῦ Μολόχ.
[2] Βλ. Λευϊτ. 18, 21 καὶ 20, 2-4· Δ´ Βασ. 23, 10 καὶ 13, Ἱερ. 39, 35.
[3] Ὁ 103ος Ψαλμὸς ὁ ὁποῖος διαβάζεται στὴν ἀρχὴ τοῦ Ἑσπερινοῦ.
[2] Βλ. Λευϊτ. 18, 21 καὶ 20, 2-4· Δ´ Βασ. 23, 10 καὶ 13, Ἱερ. 39, 35.
[3] Ὁ 103ος Ψαλμὸς ὁ ὁποῖος διαβάζεται στὴν ἀρχὴ τοῦ Ἑσπερινοῦ.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου