Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας
Πλοῦτος ἀμέτρητος, ἑπτὰ γιοὺς καὶ θυγατέρες τρεῖς…
Καὶ ἕνα καμίνι μὲ δίνη λάβας στροβίλισε βιὸς καὶ ὅ,τι ἀγαπημένο εἶχε ὁ Ἰὼβ στοῦ δρόμου τῆς ζωῆς του τὰ μισὰ…
Καὶ ἐκεῖνος ὁ ἄμεμπτος, ὁ ἀκέραιος, ὁ εὐσεβής, ὁ ξένος καὶ ἀμέτοχος πρὸς κάθε πονηρὸν καὶ ἁμαρτωλὸν ἔργον εἶδε τὰ πάντα νὰ παραδίδονται στὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου …
Ληστὲς καὶ μάχαιρες, ἀνεμοτσακισμένα ἐρείπια καὶ φωτιὰ ἐξ οὐρανοῦ τὸν δοκιμάζουν …
Γύμνωσε τὸ λεπρό του σῶμα, ἔπεσε χάμω καὶ προσκύνησε καὶ δόξασε τὸν Κύριο:
ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καί ἐγένετο· εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας!
ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καί ἐγένετο· εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας!
Εἶπε…καὶ δὲν ἡμάρτησεν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου…
Ὅλα τοῦ τὰ ἐπέστρεψε διπλὰ καὶ εὐλόγησε τὰ ἔσχατά του, τὴν ἄλλη μισὴ ζωή του:
Τὰ πρόβατά του εἰς δεκατέσσαρες χιλιάδες, αἱ κάμηλοί του εἰς ἕξ χιλιάδες, τὰ ζεύγη τῶν βοῶν του εἰς χίλια, αἱ θηλυκαὶ ὄνοι, ποὺ ἔβοσκαν εἰς κοπάδια, ἀνῆλθον εἰς χιλίας…
Καὶ τὰ παιδιὰ Κύριε γιατί δὲν τοῦ τά ’δωκες διπλά;
Εἶχε δέκα καὶ πάλι δέκα τοῦ ’δωκες…
Μὰ δὲν τά ᾽χασε ἐκεῖνα τὰ τεκνία του τὰ πρῶτα …Τὰ ἔχει ἀκόμα…
Δὲν χάνεται ὅ,τι κουβαλᾶ μέσα του ψυχή!
Ζεῖ αἰώνια!
Διπλὰ λοιπὸν εὐλόγησε καὶ τὰ παιδιά!
Πάντα γὰρ δύναται Κύριος, ἀδυνατεῖ δὲ Αὐτῷ οὐδέν!
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Αὐτοὶ οἱ παράξενοι Χριστιανοί», ἐκδόσεις: Πρόμαχος Ορθοδοξίας
«Πᾶνος»
Ευχαριστούμε τον αδερφό Νώντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγες οι σειρές, βαθιά τα νοήματα.
Όταν κάνουμε ελεημοσύνη ακόμα κι όλα τα υπάρχοντα να δώσουμε δεν στεναχωριόμαστε. Γιατί υπάρχει μία ικανοποίηση μέσα μας ότι κάτι κάναμε.
Όταν όμως ο Θεός επιτρέψει μία δοκιμασία και πάθουμε μία οικονομική ζημιά ή χάσουμε μέρος της περιουσίας μας λόγω δικής μας υπαιτιότητας ή από κακόβουλους ανθρώπους τότε η στεναχώρια μας είναι πολύ μεγάλη.
Και δύσκολα μπορούμε να πούμε, αυτό που είπε ο Μακάριος ιώβ:
ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο· (ο Θεός μας τα έδωσε, ο Θεός μας τα πήρε).
Στην δεύτερη περίπτωση της απώλειας της περιουσίας μας αν δοξολογήσουμε τον Θεό έχει μεγαλύτερη αξία από ότι αν τα δίναμε ελεημοσύνη.
Και αυτό συμβαίνει γιατί στην ελεημοσύνη έρχεται και η ικανοποίηση.
Εννοώ στη συμφορά έρχεται το (γιατί;)
Γιατί αυτό σε μένα Θεέ μου;
Ενώ ο Χριστιανός πρέπει να λέει:
Και γιατί όχι σε μένα;
Τι καλύτερο και ανώτερο έχω από τους άλλους, που αυτό να μη συμβεί σε μένα, αλλά μόνο στους άλλους.
Και όπως μας λέει ο Μακαριστός πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος:
Όταν βλέπεις μία συμφορά να βρίσκει έναν συνάνθρωπο σου να λες, σήμερα βρήκε αυτόν, αύριο θα βρει εμένα. (Μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι όλα συμβαίνουν μόνο στους άλλους).