Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας
Ἂν κάποιος ὀφείλει νὰ ἀκούει μὲ προσοχή τα ὁμιλήματα τούτης τῆς ἐκπομπῆς, τὶς παραινέσεις της καὶ τοὺς ἐλέγχους, αὐτὸς εἶναι πρῶτος καὶ μὲ διαφορά ...ὁ γράφων...( σ.σ κείμενο τοῦ 2020)
Ἡ ταλαίπωρη ψυχή μας ἔχει ἀνάγκη τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ μας, ὅταν Τοῦ ἀναδύεται σ᾿ αὐτὰ τὰ 12 σχεδὸν χρόνια τῆς ραδιοσυναλληλίας. Καὶ εἶναι πολλὰ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐλέγχουν, ποὺ μᾶς κάνουν νὰ χαμηλώνουμε τὸ πρόσωπο. Σᾶς ἔχει ποτὲ συμβεῖ νὰ συναντήσετε μάτια καθαρά; Τὰ μάτια ἑνὸς σύγχρονου Ἁγίου ἂς ποῦμε, τοῦ ὁποίου ἔχουμε μιὰ φωτογραφία.
Εἶναι κάποιες φωτογραφίες ποὺ οἱ Ἅγιοι κοιτοῦν ἐπίμονα καὶ κατάματα τὴν μηχανὴ μὲ αὐτὸ τὸ καθάριο τους βλέμμα ...
Ὅπως ἀκριβῶς μᾶς ἀντικρύζει ὁ Χριστός μας! Δὲν χορταίνεται τοῦτο τὸ βλέμμα! Μὰ δὲν ἀντέχεται κιόλας! Δὲν βαστᾷς νὰ τὸ θωρῇς, γιατί ἐκείνη τὴν ὥρα λειτουργεῖ ἡ εὐλογημένη συνείδηση (ὅταν δὲν ἔχει βέβαια ἀπενεργοποιηθεῖ ἐντελῶς καὶ ὀλεθρίως ...)
Καὶ χαμηλώνεις τὰ μάτια μπροστὰ στὴν Θεία εὐεργεσία ὡς ἀχάριστος καὶ ἀγνώμων, ἀδιόρθωτος καὶ κατάκριτος!
Γιατί δὲν ἐπέστρεψες νὰ δοξολογήσῃς σὰν τὸν Σαμαρείτη λεπρὸ τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀλήθειας, ποὺ μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζοντας καὶ εὐχαριστῶντας ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπο στὴν γῆ, μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ Μεγάλου Ἰατροῦ.
Γιατί ὁμοίασες μὲ τοὺς ὑπόλοιπους ἐννέα λεπρούς, ποὺ ἂν καὶ καθαρίστηκαν δὲν ἐπέστρεψαν δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ...
Γιατί ἐνῶ μετέλαβες θαρρῶν τῷ ἐλέει Του, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του δὲν ἔμεινες ποτὲ 5 λεπτὰ ἀκόμα μετὰ τὴν ἀπόλυση ὅταν ἀκούγεται ἡ εὐχαριστία μετὰ τὴν Θεία μεταλαβιά, νὰ πῇς καὶ ἐσὺ τὸ Εὐχαριστῶ Σοι Κύριε ὁ Θεός μου ὅτι οὐκ ἀπώσω μὲ τὸν ἁμαρτωλό ...ποὺ δὲν μὲ ἔδιωξες Χριστέ... ἀλλὰ κοινωνὸν γενέσθαι τῶν ἁγιασμάτων Σου καταξίωσας... Τὸν ἀνάξιο ἀξίωσες νὰ μεταλάβῃ τὰ ἄχραντα καὶ ἐπουράνια δῶρα Σου...
Μὲ τοὺς ἐννέα μοιάζουμε καὶ τὸ βράδυ τῆς Ἀνάστασης ποὺ σὰν ἀκούστηκε τὸ Χριστὸς Ἀνέστη λακίσαμε...ἤ τὸ ταιριάξαμε ὄμορφα καὶ βρήκαμε τοὺς πιὸ ταχεῖς ἱερεῖς καὶ ψάλτες καὶ μείναμε ὡς τὸ τέλος τάχα, κοιτάζοντας συνεχῶς τὸ ρολόϊ μας.
Σ Ἐκεῖνον ποὺ ἵδρωσε αἷμα καὶ φραγκελώθηκε σύγκορμος, ποὺ ὑπέμεινε ἑκουσίως καὶ θεληματικῶς τὸ Πάθος, ἀνταποδίδουμε βιασύνη, προχειρότητα, ἀνευλάβεια, ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ! Στὸν Παντευεργέτη Ἐλευθερωτή. Στὸν Ἰατρὸ σωμάτων καὶ ψυχῶν!
Κι ἂν στὸν Χορηγὸ τῶν πάντων σταθοῦμε ἀγνώμονες, ἂς φανταστοῦμε πῶς θὰ σταθοῦμε ἀπέναντι στοὺς διπλανούς μας! Θηρία ποὺ ἀγριεύουν ἀντὶ νὰ ἁγιεύουν εἴμαστε ἀδελφοί μου!
Τὸ ἔλεγε ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος αὐτό: Ὁ γὰρ περὶ τὸν Εὐεργέτην ἀχάριστος, τί ἂν γένοιτο ποτὲ περὶ τοὺς ἄλλους;
Κατάντημα ἡ ἀχαριστία τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, τοῦ σημερινοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ!
Ἕνα δημιούργημα μὲ 2 πόδια καὶ καμιὰ αἴσθηση εὐγνωμοσύνης ἔλεγε ὁ μέγας ψυχογράφος Ντοστογιέφσκι. Τὸ ἀγνῶμον δίποδο !
Ἀντὶ τοῦ μάνα ...χολή!
Πρωτόπλαστη πτώση ξανά!
Ἡ ταλαίπωρη ψυχή μας ἔχει ἀνάγκη τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ μας, ὅταν Τοῦ ἀναδύεται σ᾿ αὐτὰ τὰ 12 σχεδὸν χρόνια τῆς ραδιοσυναλληλίας. Καὶ εἶναι πολλὰ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐλέγχουν, ποὺ μᾶς κάνουν νὰ χαμηλώνουμε τὸ πρόσωπο. Σᾶς ἔχει ποτὲ συμβεῖ νὰ συναντήσετε μάτια καθαρά; Τὰ μάτια ἑνὸς σύγχρονου Ἁγίου ἂς ποῦμε, τοῦ ὁποίου ἔχουμε μιὰ φωτογραφία.
Εἶναι κάποιες φωτογραφίες ποὺ οἱ Ἅγιοι κοιτοῦν ἐπίμονα καὶ κατάματα τὴν μηχανὴ μὲ αὐτὸ τὸ καθάριο τους βλέμμα ...
Ὅπως ἀκριβῶς μᾶς ἀντικρύζει ὁ Χριστός μας! Δὲν χορταίνεται τοῦτο τὸ βλέμμα! Μὰ δὲν ἀντέχεται κιόλας! Δὲν βαστᾷς νὰ τὸ θωρῇς, γιατί ἐκείνη τὴν ὥρα λειτουργεῖ ἡ εὐλογημένη συνείδηση (ὅταν δὲν ἔχει βέβαια ἀπενεργοποιηθεῖ ἐντελῶς καὶ ὀλεθρίως ...)
Καὶ χαμηλώνεις τὰ μάτια μπροστὰ στὴν Θεία εὐεργεσία ὡς ἀχάριστος καὶ ἀγνώμων, ἀδιόρθωτος καὶ κατάκριτος!
Γιατί δὲν ἐπέστρεψες νὰ δοξολογήσῃς σὰν τὸν Σαμαρείτη λεπρὸ τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀλήθειας, ποὺ μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζοντας καὶ εὐχαριστῶντας ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπο στὴν γῆ, μπροστὰ στὰ πόδια τοῦ Μεγάλου Ἰατροῦ.
Γιατί ὁμοίασες μὲ τοὺς ὑπόλοιπους ἐννέα λεπρούς, ποὺ ἂν καὶ καθαρίστηκαν δὲν ἐπέστρεψαν δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ...
Γιατί ἐνῶ μετέλαβες θαρρῶν τῷ ἐλέει Του, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του δὲν ἔμεινες ποτὲ 5 λεπτὰ ἀκόμα μετὰ τὴν ἀπόλυση ὅταν ἀκούγεται ἡ εὐχαριστία μετὰ τὴν Θεία μεταλαβιά, νὰ πῇς καὶ ἐσὺ τὸ Εὐχαριστῶ Σοι Κύριε ὁ Θεός μου ὅτι οὐκ ἀπώσω μὲ τὸν ἁμαρτωλό ...ποὺ δὲν μὲ ἔδιωξες Χριστέ... ἀλλὰ κοινωνὸν γενέσθαι τῶν ἁγιασμάτων Σου καταξίωσας... Τὸν ἀνάξιο ἀξίωσες νὰ μεταλάβῃ τὰ ἄχραντα καὶ ἐπουράνια δῶρα Σου...
Μὲ τοὺς ἐννέα μοιάζουμε καὶ τὸ βράδυ τῆς Ἀνάστασης ποὺ σὰν ἀκούστηκε τὸ Χριστὸς Ἀνέστη λακίσαμε...ἤ τὸ ταιριάξαμε ὄμορφα καὶ βρήκαμε τοὺς πιὸ ταχεῖς ἱερεῖς καὶ ψάλτες καὶ μείναμε ὡς τὸ τέλος τάχα, κοιτάζοντας συνεχῶς τὸ ρολόϊ μας.
Σ Ἐκεῖνον ποὺ ἵδρωσε αἷμα καὶ φραγκελώθηκε σύγκορμος, ποὺ ὑπέμεινε ἑκουσίως καὶ θεληματικῶς τὸ Πάθος, ἀνταποδίδουμε βιασύνη, προχειρότητα, ἀνευλάβεια, ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ! Στὸν Παντευεργέτη Ἐλευθερωτή. Στὸν Ἰατρὸ σωμάτων καὶ ψυχῶν!
Κι ἂν στὸν Χορηγὸ τῶν πάντων σταθοῦμε ἀγνώμονες, ἂς φανταστοῦμε πῶς θὰ σταθοῦμε ἀπέναντι στοὺς διπλανούς μας! Θηρία ποὺ ἀγριεύουν ἀντὶ νὰ ἁγιεύουν εἴμαστε ἀδελφοί μου!
Τὸ ἔλεγε ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος αὐτό: Ὁ γὰρ περὶ τὸν Εὐεργέτην ἀχάριστος, τί ἂν γένοιτο ποτὲ περὶ τοὺς ἄλλους;
Κατάντημα ἡ ἀχαριστία τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, τοῦ σημερινοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ!
Ἕνα δημιούργημα μὲ 2 πόδια καὶ καμιὰ αἴσθηση εὐγνωμοσύνης ἔλεγε ὁ μέγας ψυχογράφος Ντοστογιέφσκι. Τὸ ἀγνῶμον δίποδο !
Ἀντὶ τοῦ μάνα ...χολή!
Πρωτόπλαστη πτώση ξανά!
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπὴ Νοέμβριος 2020
Στὰ πρόσωπα ἐκεῖνα τῶν Ἁγίων ἔρχεται νὰ προστεθῇ καὶ ἕνα παιδικὸ τραγούδι...Ἔχει τίτλο: "Τὸ παράπονο τοῦ Ἰησοῦ"
Εἶναι πολλὲς οἱ φορὲς ποὺ χρησιμοποιοῦμε ἀνθρωπομορφικοὺς ὅρους προκειμένου νὰ κατανοήσουμε τὸν ἀκατάληπτο Θεό. Ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα βέβαια, μὰ ἐμεῖς μὲ τὸν περιορισμένο μας νοῦ καλούμαστε πολλὲς φορὲς νὰ σταθοῦμε ἀπέναντί Του. Μιὰ ἔκφανση ἀπὸ τὶς ἄπειρες τῆς ἀμέτρητης συγκατάβασής του, εἶναι τὸ νὰ τὸν φέρνουμε συνεχῶς δίπλα μας καὶ μὲ τὴν ἱερή μας φαντασία νὰ τοῦ προσδίδουμε ἰδιότητες καὶ χαρακτηριστικὰ ποὺ φυσικὰ δὲν ἔχει. Εἶναι μιὰ ἱερὴ οἰκονομία, τὸ νὰ ἀφουγκραζόμαστε τὶς πίκρες καὶ τὰ παράπονά Του. Κάπως ἔτσι γεννήθηκαν οἱ στίχοι ἀπὸ ἕνα πολὺ ὄμορφο καὶ συγκινητικὸ Χριστιανικὸ τραγούδι.
Κάποτε ἕνας ἄνθρωπος θὰ λέγαμε πιστός,
Στάθηκε μπρὸς τὸ εἰκόνισμα λιγάκι σκεπτικός
Καὶ τὸ παράπονο εἶδε στὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ
Γιὰ τὴν ἀσυμφωνία στὴ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ
Μὲ ὀνομάζεις δάσκαλο καὶ δὲ μὲ συμβουλεύεσαι
Μὲ ὀνομάζεις εὔσπλαχνο καὶ δὲ μὲ ἐμπιστεύεσαι
Μὲ λέγεις φῶς καὶ δὲ μὲ κοιτᾷς
Μὲ λὲς ὁδὸς καὶ δὲ μὲ βαδίζεις
Μὲ λὲς ὡραῖο ποὺ δὲν ἀγαπᾷς
Μὲ λὲς ζωὴ ποὺ δὲν λαχταρᾷς
Μὲ συνέπεια στὴ ζωή σου βάλε ἐμένα στὴν ψυχή σου
Γίνε γνήσιο παιδί μου καὶ ἄκου με καλά
Ἂν τὰ λόγια βγαίνουν μῦθοι καὶ οἱ πράξεις παραμύθι
Εἶναι αὐτὸ ποὺ σ᾿ ἀπομακρύνει τῆς ἀγάπης μου ἡ ὀδύνη
Πόσες πικρὲς ἀλήθειες δὲν φανερώνει αὐτὸ τὸ τραγούδι ἀδελφοί μου! Στὶς μέρες μας, αὐτὲς τῆς φριχτῆς ἀποστασίας ἰδιαιτέρως! Εἶναι καθρέφτης μας αὐτοὶ οἱ στίχοι! Λέμε τὸ Πάτερ ἡμῶν, τὸ Κύριε ἐλέησον... Πατέρας καὶ Κύριος στὰ χείλη μόνο... Στὴν πράξη... κάτσε στὴν ἄκρη ἐσύ, θὰ συμβουλευτοῦμε τοὺς εἰδικοὺς μόνο... Πολυέλαιος καὶ Πολυεύσπλαχνος στὰ λόγια... Στὰ δύσκολα... θὰ ἀναλάβουν οἱ ἐπιστήμονες ἀποκλειστικά... Τὸ Φῶς τοῦ Ἀθανάτου Πατρὸς δὲν φωτίζει τὴν ὁδὸ τῆς μετανοίας καὶ ὁ πόθος τῆς ἄνω Ζωῆς εἶναι γιὰ τούς... ζηλωτές... Κι ὅμως τὸ τραγούδι τελειώνει ἀλλιῶς...
Θὰ σ᾿ ὀνομάζω δάσκαλο καὶ θὰ σὲ συμβουλεύομαι
Θὰ σ᾿ ὀνομαζω εὔσπλαχνο καὶ θὰ σὲ ἐμπιστεύομαι
Θὰ σ᾿ ὀνομάζω καὶ ὁδὸ καὶ σένα θὰ βαδίζω
Καὶ θὰ ᾿σαι ἡ ζωὴ ποὺ ἐγὼ θὰ λαχταρῶ.
Ἀκούστηκε αὐτὸ τὸ τέλος ἀπὸ κάποιον λαμπερὸ στὴν ὄψη, πρώην λεπρό, ποὺ μόνος ἐπέστρεψε γιὰ νὰ εὐχαριστήσῃ τόν... παραπονεμένο Ἰησοῦ.
Εἶναι πολλὲς οἱ φορὲς ποὺ χρησιμοποιοῦμε ἀνθρωπομορφικοὺς ὅρους προκειμένου νὰ κατανοήσουμε τὸν ἀκατάληπτο Θεό. Ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα βέβαια, μὰ ἐμεῖς μὲ τὸν περιορισμένο μας νοῦ καλούμαστε πολλὲς φορὲς νὰ σταθοῦμε ἀπέναντί Του. Μιὰ ἔκφανση ἀπὸ τὶς ἄπειρες τῆς ἀμέτρητης συγκατάβασής του, εἶναι τὸ νὰ τὸν φέρνουμε συνεχῶς δίπλα μας καὶ μὲ τὴν ἱερή μας φαντασία νὰ τοῦ προσδίδουμε ἰδιότητες καὶ χαρακτηριστικὰ ποὺ φυσικὰ δὲν ἔχει. Εἶναι μιὰ ἱερὴ οἰκονομία, τὸ νὰ ἀφουγκραζόμαστε τὶς πίκρες καὶ τὰ παράπονά Του. Κάπως ἔτσι γεννήθηκαν οἱ στίχοι ἀπὸ ἕνα πολὺ ὄμορφο καὶ συγκινητικὸ Χριστιανικὸ τραγούδι.
Κάποτε ἕνας ἄνθρωπος θὰ λέγαμε πιστός,
Στάθηκε μπρὸς τὸ εἰκόνισμα λιγάκι σκεπτικός
Καὶ τὸ παράπονο εἶδε στὰ μάτια τοῦ Χριστοῦ
Γιὰ τὴν ἀσυμφωνία στὴ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ
Μὲ ὀνομάζεις δάσκαλο καὶ δὲ μὲ συμβουλεύεσαι
Μὲ ὀνομάζεις εὔσπλαχνο καὶ δὲ μὲ ἐμπιστεύεσαι
Μὲ λέγεις φῶς καὶ δὲ μὲ κοιτᾷς
Μὲ λὲς ὁδὸς καὶ δὲ μὲ βαδίζεις
Μὲ λὲς ὡραῖο ποὺ δὲν ἀγαπᾷς
Μὲ λὲς ζωὴ ποὺ δὲν λαχταρᾷς
Μὲ συνέπεια στὴ ζωή σου βάλε ἐμένα στὴν ψυχή σου
Γίνε γνήσιο παιδί μου καὶ ἄκου με καλά
Ἂν τὰ λόγια βγαίνουν μῦθοι καὶ οἱ πράξεις παραμύθι
Εἶναι αὐτὸ ποὺ σ᾿ ἀπομακρύνει τῆς ἀγάπης μου ἡ ὀδύνη
Πόσες πικρὲς ἀλήθειες δὲν φανερώνει αὐτὸ τὸ τραγούδι ἀδελφοί μου! Στὶς μέρες μας, αὐτὲς τῆς φριχτῆς ἀποστασίας ἰδιαιτέρως! Εἶναι καθρέφτης μας αὐτοὶ οἱ στίχοι! Λέμε τὸ Πάτερ ἡμῶν, τὸ Κύριε ἐλέησον... Πατέρας καὶ Κύριος στὰ χείλη μόνο... Στὴν πράξη... κάτσε στὴν ἄκρη ἐσύ, θὰ συμβουλευτοῦμε τοὺς εἰδικοὺς μόνο... Πολυέλαιος καὶ Πολυεύσπλαχνος στὰ λόγια... Στὰ δύσκολα... θὰ ἀναλάβουν οἱ ἐπιστήμονες ἀποκλειστικά... Τὸ Φῶς τοῦ Ἀθανάτου Πατρὸς δὲν φωτίζει τὴν ὁδὸ τῆς μετανοίας καὶ ὁ πόθος τῆς ἄνω Ζωῆς εἶναι γιὰ τούς... ζηλωτές... Κι ὅμως τὸ τραγούδι τελειώνει ἀλλιῶς...
Θὰ σ᾿ ὀνομάζω δάσκαλο καὶ θὰ σὲ συμβουλεύομαι
Θὰ σ᾿ ὀνομαζω εὔσπλαχνο καὶ θὰ σὲ ἐμπιστεύομαι
Θὰ σ᾿ ὀνομάζω καὶ ὁδὸ καὶ σένα θὰ βαδίζω
Καὶ θὰ ᾿σαι ἡ ζωὴ ποὺ ἐγὼ θὰ λαχταρῶ.
Ἀκούστηκε αὐτὸ τὸ τέλος ἀπὸ κάποιον λαμπερὸ στὴν ὄψη, πρώην λεπρό, ποὺ μόνος ἐπέστρεψε γιὰ νὰ εὐχαριστήσῃ τόν... παραπονεμένο Ἰησοῦ.
Νώντας Σκοπετέας
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπή
Ἰανουάριος 2024
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπή
Ἰανουάριος 2024
Καλησπέρα εν Χριστώ αδελφέ Νώντα ευχαριστώ πολύ για την πνευματική τροφή που μας χαρίζεις απλόχερα ο Κύριος νά σέ ευλογεί Αμήν
ΑπάντησηΔιαγραφή