Katsifas Konstantinos
27 Νοεμβρίου 2017
27 Νοεμβρίου 2017
“ Όταν φοβάσαι, ο φόβος διακλαδώνεται σε αναρίθμητες γενεές.
Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από
σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου...
Κατά που θα κινήσεις;
Πώς θ΄ αντικρίσεις τη ζωή και το θάνατο, την αρετή και το φόβο; Όλη η
γενεά καταφεύγει στο στήθος σου και ρωτάει και προσδοκάει με αγωνία.
Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή ασήμαντη ύπαρξη σου.
Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα τής ράτσας σου.
Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις,
δημιουργείς την κοίτη όπου θα μπει και θα όδέψει ο ποταμός των
απόγονων.
Όταν φοβάσαι, ο φόβος διακλαδώνεται σε αναρίθμητες γενεές και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου.
Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου αλάκερη υψώνεται και αντρειεύει."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου