Τέλος πιὰ οἱ δικαιολογίες γιὰ ὅλους!

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ἱστορίας

Γινόμαστε καθημερινὰ μάρτυρες ἀπίστευτων γεγονότων μέσα στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο. Σὰν νὰ ἦρθε αὐτὴ ἡ ἱστορία μὲ τὸν κορωνοϊὸ καὶ νὰ προκάλεσε ὄχι ἁπλῶς κάποια ἀποκαλυπτήρια, ἀλλὰ μία σαρωτικὴ καὶ ἐν μέσῳ ἐκκωφαντικῶν κρότων ἁλυσιδωτῇ κατάρρευση ἀπὸ κάθε λογῆς μάσκες καὶ παραπετάσματα. 

Καὶ ὅλα δείχνουν πὼς αὐτὴ ἡ κατάρρευση (καὶ μαζί της ἡ ἀποκαθήλωση προσώπων καὶ καταστάσεων) θὰ συνεχιστεῖ γιὰ πολὺ καιρὸ ἀκόμη.

Γιατί βέβαια δὲν ἦταν ἁπλῶς ἡ ὀδύνη καὶ ἡ ντροπὴ τῶν κλειδαμπαρωμένων ἐκκλησιῶν ἐπὶ δύο ὁλόκληρους μῆνες. Τώρα ποὺ ὑποτίθεται πὼς οἱ ναοὶ ἄνοιξαν, γίνονται πράγματα ἐξίσου ἢ καὶ ἀκόμη πιὸ ἐξωφρενικά. 

Ἀλλοῦ στήνονται θερμικὲς κάμερες γιὰ θερμομέτρηση τῶν πιστῶν. Ἀλλοῦ διανέμονται μάσκες στὴν εἴσοδο καὶ συσκευασμένα ἀντίδωρα στὴν ἔξοδο. Ἀλλοῦ ἡ ἀπολύμανση εἶναι πιὸ σχολαστικὴ κι ἀπὸ λοιμοκαθαρτήριο. Ἀλλοῦ βλέπουμε εἰκόνες σεσημασμένες μὲ κόκκινες κορδέλες γιὰ νὰ ἀποτρέπεται ἡ προσκύνηση. 

Στοὺς ἑλληνορθόδοξους (;) ναοὺς τοῦ ἐξωτερικοῦ ἡ Θεία Κοινωνία εἴτε ἔχει ἐντελῶς ἀπαγορευτεῖ, εἴτε μεταδίδεται ἀπὸ μασκοφόρους καὶ γαντοφορεμένους ἱερεῖς, μὲ κουταλάκια μιᾶς χρήσεως καὶ μὲ ὅποιον ἀκόμη τρόπο ἀποφασίσει ὁ διαταραγμένος νοῦς τοῦ κάθε πλανεμένου Φαναριώτη ρασοφόρου ποὺ κατέχει θέση ἐπισκόπου ἡ ἀρχιεπισκόπου. Ἡ συζήτηση μάλιστα περὶ τῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι σχεδὸν βέβαιο ὅτι σύντομα θ᾿ ἀνοίξει καὶ ἐδῶ, εἰδικὰ ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὴ γκρίνια τῶν ἀντίχριστων πολιτικῶν καὶ ἀρθρογράφων ποὺ κλιμακώνεται, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ κάποιες προειδοποιητικὲς νύξεις ἑλλαδικῶν μητροπολιτῶν. 

Ὅσο γιὰ τὸ δῆθεν...δεύτερο Πάσχα, πλεῖστοι ἐπίσκοποι, ὑπείκοντας πάλι δυστυχῶς στὴ γραμμὴ τοῦ Ἱερωνύμου καὶ τῆς κλίκας του, τέλεσαν «Ὄρθρους καὶ Θεῖες Λειτουργίες τῆς Ἀναστάσεως» τὸ βράδυ τῆς Τρίτης (ὑπῆρχαν μάλιστα καὶ κάποιοι στὴν τηλεόραση ποὺ λίγες ὧρες πρὶν εὔχονταν μέχρι καί...«Καλὴ Ἀνάσταση»)! Συνεχίζοντας κι αὐτοὶ τὴ διαστροφὴ τῆς σημασίας τῶν λέξεων (κατὰ τὴ γνωστὴ θουκυδίδεια διαπίστωση) καὶ «ξαναβαφτίζοντας» τὶς ἑορτές, μὲ τὴν ἴδια θαυμαστὴ εὐκολία ποὺ κάποιοι κατόρθωσαν ἕως τώρα νὰ μετονομάσουν τὴν κακοδοξία σὲ ὀρθοδοξία, τὸ θράσος σὲ ἀναγκαιότητα, τὴν ψοφοδεῆ δειλία σὲ θάρρος, τὴν ξεδιαντροπιὰ σὲ ὑπευθυνότητα. Πλάνη στὴν πλάνη λοιπόν, βλασφημία στὴ βλασφημία, κατήφορος στὸν κατήφορο.

Καὶ τὴν ἴδια ὥρα, κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ (οἷς κρίμασι Κύριος οἵδε) ἔχουν τὸν ρόλο καὶ τὴν εὐθύνη τῶν πνευματικῶν μας ποιμένων, συνεχίζουν καὶ λεκτικὰ νὰ ἐπιχειροῦν νὰ ἐνδύσουν μὲ ἀπερίγραπτες θεολογικὲς κακοδοξίες ὅλον αὐτὸν τὸν κατήφορο. Ἀνένδοτοι, ἀμετανόητοι, ἀνεπίστροφοι. Διαβάσαμε π.χ. (μὲ τεράστιο κόπο εἶναι ἡ ἀλήθεια) τὰ πρόσφατα κείμενα ὁρισμένων μητροπολιτῶν τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως πληροφορηθήκαμε καὶ τὸ θλιβερὸ περιεχόμενο τηλεοπτικῶν τους τοποθετήσεων. Κείμενα καὶ παρεμβάσεις βαρύτατα τοξικές, ἀπὸ κάποιους ποὺ ἐπιμένουν ἐδῶ καὶ πάρα πολὺ καιρὸ νὰ προκαλοῦν ἀνηλεῶς τὰ ὦτα, τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ (πρωτίστως) τή νοημοσύνη μας. 

Ἀφόρητα νανουριστικά παραληρήματα, προδήλως χαοτικά, γεμᾶτα ἀπὸ ἀγαπολογικὲς κενολογίες, κηρύγματα τυφλῆς ὑπακοῆς σὲ ὅ,τι κελεύουν κάποιοι συγκεκριμένοι κακόδοξοι ποιμένες (καὶ ἂς ὁδηγοῦν κατ᾿ εὐθεῖαν στὸν γκρεμὸ οἱ κακοδοξίες τους), διαστρεβλωτικὰ ἐπιλεκτικὲς ἀναφορὲς σὲ Πατέρες καὶ σὲ Ἁγίους (μὲ τοὺς συγκεκριμένους διαστρεβλωτὲς νὰ ποντάρουν ἀσφαλῶς στὴν ἄγνοια τῆς πλειονότητας τοῦ λαοῦ, ποὺ εἶναι ζαλισμένος καὶ ἀκατήχητος), καθησυχαστικὰ χαδάκια πρὸς ὅσους ἀνησυχοῦν γιὰ τὴ νεοταξικὴ ἐπέλαση καὶ τὴν προώθηση τῆς Πανθρησκείας, συνεχῆ ἀλαζονικὴ αὐτοδικαίωση, παντελῆ ἀπουσία ὄχι βέβαια συγγνώμης (ἡ σημασία τοῦ ὅρου ἀγνοεῖται, εἰδικὰ ἂν τελεῖς ὑπὸ τὸ κράτος ἑωσφορικῆς ἔπαρσης) ἀλλὰ στοιχειώδους αὐτοκριτικῆς - ἔστω καὶ εἰκονικῆς, γιὰ τοὺς τύπους - καὶ κυρίως συνεχεῖς ἐπιθέσεις, χοντροκομμένους ἀστεϊσμοὺς καὶ χυδαῖες εἰρωνίες ἀπέναντι σὲ ὅσους ἀντιδροῦν ὑπερασπιζόμενοι τὰ αὐτονόητα, οἱ ὁποῖοι κατονομάζονται ὡς ἀκραῖοι, γραφικοί, αὐτιστικοί, ἀνόητοι, φανατικοί, οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν ζηλωτές, συνωμοσιολόγοι καὶ χριστιανοταλιμπάν. 

Ἡ κατακεραύνωση τῶν διαφωνούντων εἶναι ἐξάλλου καὶ ὁ πασιφανὴς ἀποκλειστικὸς λόγος συγγραφῆς τῶν ἐν λόγῳ λιβελογραφημάτων, ἐνῶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι γιὰ «ξεκάρφωμα».

Τὰ κείμενα αὐτὰ καὶ οἱ παραπληρωματικὲς συνεντεύξεις, ποὺ φυσικὰ δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο ὅτι προβάλλονται ἔντονα καὶ ἐπαινοῦνται ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνοις ἀπὸ πλεῖστα νεοφιλελέδικα ἱστολόγια καὶ κάθε λογῆς καθεστωτικὰ καὶ νεοταξίτικα ΜΜΕ ὡς μνημεῖα νηφαλιότητας καὶ ὡς ἐμπνευσμένοι καρποὶ φωτισμένων νοῶν, διαβάζονται - ὅπως προανέφερα - μὲ πολὺ μεγάλο κόπο (καὶ σίγουρα ὄχι χωρὶς ἐπώδυνες...στομαχικὲς παρενέργειες). 

Παρὰ ταῦτα ὅμως, στὸν βαθμὸ ποὺ ἀντέχουμε, θεωρῶ ἀκόμη χρήσιμο νὰ διαβάζονται ἀπὸ ὅλους. Διότι φρονῶ πὼς πρέπει γιὰ μία ἀκόμη φορὰ νὰ διαπιστώσουμε ἰδίοις ὄμμασι πόσο πολὺ ἔχει προχωρήσει ἡ ἀρρώστεια μέσα στή διοικοῦσα Ἐκκλησία. Καὶ νὰ συνειδητοποιήσουμε σὲ ποιὰ ἔκταση ἔχει κάνει παντοῦ μεταστάσεις ὁ καρκίνος: σὲ βαθμὸ ποὺ ἀκόμη καὶ ὅσα συγκλονιστικὰ περάσαμε (μὲ τὶς κλειδαμπαρωμένες ἐκκλησιὲς καὶ τὴν ποινικοποιημένη Θεία Κοινωνία) ἀλλὰ καὶ ἀκόμη περνοῦμε (μὲ τὴ νῦν νεοβαρλααμικὴ βλασφημία τῶν μασκῶν καὶ τῆς ἀπολύμανσης ἐντὸς τῶν ναῶν), ἀντὶ νὰ φέρουν κάποιους ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς ταγούς μας σὲ συναίσθηση, δείχνουν νὰ τοὺς ἔσπρωξαν ἀκόμη πιὸ βαθιὰ μέσα στὸν ζόφο.

Ἄς τὸ πιοῦμε λοιπὸν ὅλο τὸ πικρὸ ποτήρι. Γιὰ νὰ πάψουμε νὰ ἔχουμε αὐταπάτες καὶ νὰ προσδοκοῦμε ὁτιδήποτε πιὰ ἀπὸ αὐτούς. Τί νὰ περιμένεις δηλαδὴ ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ οὔτε καὶ μέσα σὲ τόσο κραυγαλέες ἐξελίξεις δὲν μποροῦν (ἢ δὲν θέλουν) νὰ διακρίνουν τὰ «σημεῖα τῶν καιρῶν»; Στὴ συντριπτικὴ πλειονότητά τους ἔχουν δυστυχῶς καταντήσει ὁδηγοὶ μωροὶ καὶ τυφλοί, ποὺ «κλείουσι τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων». Καὶ ἀντὶ γιὰ κήρυκες μετανοίας καὶ σωτηρίας, γίνονται ἔτι περαιτέρω ὀλετῆρες ψυχῶν, ἐπάνω στὶς πιὸ κρίσιμες στιγμὲς μάλιστα τῆς Ἱστορίας αὐτοῦ τοῦ τόπου. Καὶ αὐτὸν τὸν τραγικὸ ρόλο τους τὸν ἐπιβεβαιώνουν μέρα μὲ τὴ μέρα ὁλοένα καὶ πιὸ ἐκκωφαντικά.

Γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε ὅμως μονόπλευροι, ὀφείλουμε νὰ ἐπισημάνουμε τὶς τραγικὲς εὐθύνες καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ ποιμνίου. Ποὺ δὲν ἀντιδρᾶ, ποὺ τὰ ἀνέχεται ὅλα αὐτὰ καὶ ἐμμέσως λοιπὸν τὰ ἀποδέχεται (διότι βεβαίως «ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν»). Καὶ ὄχι μόνο δὲν ἀντιδρᾶ, ἀλλὰ καὶ ἐν πολλοῖς τὰ βρίσκει καὶ φυσιολογικά, ὑπὸ τὸ κράτος τῆς τεχνητῆς τρομοϋστερίας τοῦ καθεστῶτος καὶ κυρίως ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν πνευματικῶν ναρκωτικῶν οὐσιῶν μὲ τὶς ὁποῖες τὸν διαποτίζουν ἐδῶ καὶ χρόνια οἱ πεπλανημένοι νανουριστὲς ταγοί του. 

Καὶ ἔτσι, ἐνῶ συμβαίνουν γύρω μας ὅλα αὐτὰ τὰ ἀνεκδιήγητα, πάμπολλοι πιστοὶ συνεχίζουν κι αὐτοὶ τὸν δικό τους κατήφορο τῆς μακάριας ἀμεριμνησίας, τοῦ ἄκριτου ἐφησυχασμοῦ καὶ τῆς τυφλῆς ὑπακοῆς στοὺς λυκοποιμένες, ἀποδεχόμενοι τὴν κάθε δαιμονικὴ κακοδοξία ὡς φυσιολογικὴ κατάσταση. Καὶ γίνονται συχνὰ καὶ «βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως», κατακεραυνώνοντας ὡς ἀκραίους καὶ φανατικοὺς ὅσους ἁπλῶς ἀποτολμοῦν νὰ διαπιστώσουν τὸ πασιφανές: ὅτι ὁ βασιλιᾶς εἶναι θεόγυμνος!

Καὶ ἀσφαλῶς δὲν ἔχουν κανένα ἄλλοθι οὔτε καὶ αὐτοί: ὅσο καὶ ἂν ἡ εὐθύνη εἶναι πρωτίστως τῶν ποιμένων καὶ αὐτοὶ θὰ δώσουν τὸν κύριο λόγο ποὺ ἄφησαν ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια τὸν λαὸ ἀκατήχητο καὶ ἐκτεθειμένο σὲ τόσες οἰκουμενιστικὲς κακοδοξίες, ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ καραμέλα τῆς «μειωμένης εὐθύνης» ἔχει τελειώσει πρὸ πολλοῦ καὶ γιὰ τοὺς ἁπλούς πιστούς. 

Γιατί ἐδῶ συμβαίνουν πλέον τόσο χοντροκομμένα καὶ πρωτοφανῆ πράγματα, ποὺ κανεὶς πιὰ δὲν δικαιοῦται νὰ ἐπικαλεῖται ἄγνοια ἢ ἐλλιπῆ θεολογικὴ κατάρτιση. Τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα εἶναι ἐξάλλου λογικὴ ποίμνη κι ὄχι ἄβουλο κι ἀνοϊκὸ κοπάδι. Καὶ ὅσοι συμπεριφέρονται ὡς τέτοιοι ἔχουν τεράστια συνευθύνη γιὰ τὸν κατήφορο στὸν ὁποῖο κατρακυλᾶμε ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό.

Νὰ τὸ ξεκαθαρίσουμε συνεπῶς: τέλος τὰ ψέματα, τέλος κι οἱ δικαιολογίες.

Γιὰ ὅλους!

«Πᾶνος»