– Γέροντα, ὅταν τὸ παιδὶ δὲν ὑπακούη καὶ ἀντιδρᾶ, πῶς πρέπει νὰ φερθοῦν οἱ γονεῖς;
– Γιὰ νὰ μὴν ὑπακούη τὸ παιδὶ καὶ νὰ φέρεται ἄσχημα, κάτι θὰ φταίη. Μπορεῖ νὰ βλέπη ἄσχημες σκηνὲς ἢ νὰ ἀκούη ἄσχημα λόγια μέσα στὸ σπίτι ἢ ἔξω ἀπὸ αὐτό. Πάντως τὰ παιδιὰ στὰ πνευματικὰ θέματα τὰ βοηθοῦμε κυρίως μὲ τὸ παράδειγμά μας, ὄχι μὲ τὸ ζόρισμα. Περισσότερο μάλιστα τὰ βοηθάει ἡ μητέρα μὲ τὸ παράδειγμά της, μὲ τὴν ὑπακοή της καὶ τὸν σεβασμό της πρὸς τὸν σύζυγο.
– Γιὰ νὰ μὴν ὑπακούη τὸ παιδὶ καὶ νὰ φέρεται ἄσχημα, κάτι θὰ φταίη. Μπορεῖ νὰ βλέπη ἄσχημες σκηνὲς ἢ νὰ ἀκούη ἄσχημα λόγια μέσα στὸ σπίτι ἢ ἔξω ἀπὸ αὐτό. Πάντως τὰ παιδιὰ στὰ πνευματικὰ θέματα τὰ βοηθοῦμε κυρίως μὲ τὸ παράδειγμά μας, ὄχι μὲ τὸ ζόρισμα. Περισσότερο μάλιστα τὰ βοηθάει ἡ μητέρα μὲ τὸ παράδειγμά της, μὲ τὴν ὑπακοή της καὶ τὸν σεβασμό της πρὸς τὸν σύζυγο.
Ἂν σὲ κάποιο θέμα ἔχη διαφορετικὴ γνώμη ἀπὸ ἐκεῖνον, ποτὲ νὰ μὴν τὴν ἐκφράζη μπροστὰ στὰ παιδιά, γιὰ νὰ μὴν τὸ ἐκμεταλλεύεται ὁ πονηρός. Ποτὲ νὰ μὴ χαλνάη τὸν λογισμὸ τῶν παιδιῶν γιὰ τὸν πατέρα. Ἀκόμη καὶ ἂν φταίη ὁ πατέρας, νὰ τὸν δικαιολογῆ. Ἂν λ.χ. φερθῆ ἄσχημα, νὰ πῆ στὰ παιδιά: « Ὁ μπαμπᾶς εἶναι κουρασμένος, γιατὶ ξενύχτησε, γιὰ νὰ τελειώση μιὰ ἐπείγουσα δουλειά. Καὶ αὐτὸ γιὰ σᾶς τὸ κάνει».
Πολλοὶ γονεῖς μαλώνουν μπροστὰ στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς δίνουν ἄσχημα μαθήματα. Τὰ καημένα τὰ παιδιὰ θλίβονται. Ἀρχίζουν μετὰ οἱ γονεῖς, γιὰ νὰ τὰ παρηγορήσουν, νὰ τοὺς κάνουν ὅλα τὰ χατίρια. Πηγαίνει ὁ πατέρας καὶ καλοπιάνει τὸ παιδί: «Τί θέλεις, χρυσό μου, νὰ σοῦ πάρω;». Πηγαίνει καὶ ἡ μάνα, τὸ καλοπιάνει κι ἐκείνη, καὶ τελικὰ τὰ παιδιὰ μεγαλώνουν μὲ νάζια καὶ καμώματα καὶ ὕστερα, ἂν δὲν μποροῦν οἱ γονεῖς νὰ τοὺς δώσουν ὅ,τι τοὺς ζητοῦν, τοὺς ἀπειλοῦν ὅτι θὰ αὐτοκτονήσουν.
Καὶ βλέπω πόσο βοηθάει τὰ παιδιὰ τὸ καλὸ παράδειγμα τῶν γονέων. Ἦρθαν σήμερα δυὸ κοριτσάκια – τὸ ἕνα θὰ ἦταν τριῶν χρονῶν καὶ τὸ ἄλλο τεσσάρων – μὲ τοὺς γονεῖς τους ποὺ ἦταν πολὺ εὐλαβεῖς. Πόσο τὰ χάρηκα! Σὰν ἀγγελούδια ἦταν. Κάθονταν καὶ σκέπαζαν μὲ τὰ φορεματάκια τους τὰ γονατάκια τους. Εἶχαν μιὰ συστολή, ἕναν σεβασμό!
Πολλοὶ γονεῖς μαλώνουν μπροστὰ στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς δίνουν ἄσχημα μαθήματα. Τὰ καημένα τὰ παιδιὰ θλίβονται. Ἀρχίζουν μετὰ οἱ γονεῖς, γιὰ νὰ τὰ παρηγορήσουν, νὰ τοὺς κάνουν ὅλα τὰ χατίρια. Πηγαίνει ὁ πατέρας καὶ καλοπιάνει τὸ παιδί: «Τί θέλεις, χρυσό μου, νὰ σοῦ πάρω;». Πηγαίνει καὶ ἡ μάνα, τὸ καλοπιάνει κι ἐκείνη, καὶ τελικὰ τὰ παιδιὰ μεγαλώνουν μὲ νάζια καὶ καμώματα καὶ ὕστερα, ἂν δὲν μποροῦν οἱ γονεῖς νὰ τοὺς δώσουν ὅ,τι τοὺς ζητοῦν, τοὺς ἀπειλοῦν ὅτι θὰ αὐτοκτονήσουν.
Καὶ βλέπω πόσο βοηθάει τὰ παιδιὰ τὸ καλὸ παράδειγμα τῶν γονέων. Ἦρθαν σήμερα δυὸ κοριτσάκια – τὸ ἕνα θὰ ἦταν τριῶν χρονῶν καὶ τὸ ἄλλο τεσσάρων – μὲ τοὺς γονεῖς τους ποὺ ἦταν πολὺ εὐλαβεῖς. Πόσο τὰ χάρηκα! Σὰν ἀγγελούδια ἦταν. Κάθονταν καὶ σκέπαζαν μὲ τὰ φορεματάκια τους τὰ γονατάκια τους. Εἶχαν μιὰ συστολή, ἕναν σεβασμό!
Καὶ ὅλο αὐτὸ προερχόταν ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰ τῶν γονέων. Ὅταν τὰ παιδιὰ βλέπουν τοὺς γονεῖς τους νὰ ἔχουν ἀγάπη μεταξύ τους, νὰ ἔχουν σεβασμό, νὰ φέρωνται μὲ σύνεση, νὰ προσεύχωνται κ.λπ., τότε αὐτὰ τὰ τυπώνουν στὴν ψυχή τους. Γι᾿ αὐτὸ λέω ὅτι ἡ καλύτερη κληρονομιὰ ποὺ μποροῦν νὰ ἀφήσουν οἱ γονεῖς στὰ παιδιά τους εἶναι νὰ τοὺς μεταδώσουν τὴν δική τους εὐλάβεια.
Νὰ βλέπατε ἕνα κοριτσάκι στὴν Αὐστραλία͵ τί ἀρχοντιὰ εἶχε! Ἤμασταν στὴν Κανμπέρα. Εἶχα δεῖ τοὺς τελευταίους ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν ἔρθει ἐκεῖ καὶ σὲ λίγο θὰ φεύγαμε. Βλέπω, σταματάει ἕνα αὐτοκίνητο καὶ κατεβαίνει ἕνα ἀνδρόγυνο μὲ τὸ κοριτσάκι τους.
Νὰ βλέπατε ἕνα κοριτσάκι στὴν Αὐστραλία͵ τί ἀρχοντιὰ εἶχε! Ἤμασταν στὴν Κανμπέρα. Εἶχα δεῖ τοὺς τελευταίους ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν ἔρθει ἐκεῖ καὶ σὲ λίγο θὰ φεύγαμε. Βλέπω, σταματάει ἕνα αὐτοκίνητο καὶ κατεβαίνει ἕνα ἀνδρόγυνο μὲ τὸ κοριτσάκι τους.
«Γέροντα, σᾶς προλάβαμε», μοῦ λένε.
«Ναί, τοὺς λέω, σὲ λίγο φεύγουμε».
«Γέροντα, λέει ὁ ἄνδρας, ἐγὼ ἂς μὴν ἔρθω· δὲν πειράζει· μόνον ἡ σύζυγος νὰ σᾶς δῆ λίγο, γιὰ νὰ ἀναπαυθῆ, γιατὶ εἶναι εὐαίσθητη».
Πήγαμε λίγο πιὸ πέρα μὲ τὴν μάνα, γιὰ νὰ μοῦ πῆ τί ἤθελε. Τὸ κοριτσάκι ἔτρεχε ἀπὸ πίσω της.
«Κάθησε, τοῦ λέω, θὰ ἔρθη ἡ μαμά».
«Ἐσὺ ἔχεις μαμά;», μὲ ρωτάει.
Δὲν ἔχω», τοῦ λέω. Βλέπω, τὰ ματάκια του βούρκωσαν.
«Θέλεις νὰ σοῦ δώσω τὴν δική μου μαμά;», μοῦ λέει.
Τὸ ρωτάω τότε κι ἐγώ:
«Ἐσὺ ἔχεις παπποῦ;».
«Ὄχι», μοῦ λέει.
«Θέλεις παπποῦ;».
«Θέλουμε, μοῦ λέει. Θέλεις νὰ καθήσης στὸ σπίτι τὸ δικό μας ἢ θέλεις νὰ καθήσουμε ἐμεῖς στὸ δικό σου;
Ὅπως θέλεις», μοῦ λέει. Τέτοια ἀρχοντιά! Μικρὸ παιδὶ νὰ θυσιάση τὴν μάνα του!
Καὶ νὰ δῆτε, εἶχε ἀντιγράψει τοὺς γονεῖς του. Ὁ πατέρας εἶχε πολλὴ ἀρχοντιά. Τὸν ἀγκάλιασα, τὸν φίλησα, τὸν συνεχάρηκα.
Πόσες εὐχὲς τοῦ ἔδωσα! Τέτοιοι ἄνθρωποι συγκινοῦν καὶ τὸν πιὸ σκληρόκαρδο ἄνθρωπο, πόσο μᾶλλον τὸν Θεό!
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Δ' «Οἰκογενειακὴ ζωή»
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου