Ἀντώνης Ἀντωνᾶς: Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΙΕΡΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΑΦΗΣΑΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ-ΛΕΥΤΕΡΙΑ-ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΠΗΡΑΝ ΑΡΙΣΤΑ.

ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ

 

ΜΑΤΟΒΡΕΚΤΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 63. Κύπρος.
ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.

(Ἀναδημοσίευση ἀποσπάσματος μὲ πρόσθετες πληροφορίες καὶ σχόλια.)

Μὲ συγκίνηση καὶ περηφάνεια γράφει ὁ Ἀντώνης Ἀντωνᾶς.

Σχόλιο Πᾶνος: Ἀγαπητέ μας Ἀντώνη εὖγε! Ἔχεις τὰ συγχαρητήριά μας γιὰ τὸ ἐξαίρετο καὶ συγκινητικό κείμενό σου!

__________________________________

 

«Μιὰ παιδικὴ Χριστουγεννιάτικη ἱστορία, ποὺ μὲ συγκινοῦσε ἀπὸ μικρὸ παιδάκι, ἦταν ἡ πασίγνωστη τοῦ Hans Christian Andersen, ποὺ μιλᾷ γιὰ τὰ ὄνειρα καὶ τὶς γιορτινὲς προσδοκίες καὶ ἐλπίδες ἑνὸς κοριτσιοῦ, ποὺ ἀντιμετωπίζει τὸν ἐπικείμενό του θάνατο, μέσα στοὺς παγωμένους δρόμους ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι γιόρταζαν στὰ στολισμένα τους σπίτια, κοντὰ στὸ τζάκι... Πουλοῦσε σπίρτα τὸ φτωχὸ κοριτσάκι καὶ στὴν προσπάθειά του νὰ ζεσταθεῖ ἄναψε ἕνα καὶ τὸ ἄπλετό του φῶς τὴν ζέστανε καὶ τῆς ἔφερε ὁράματα ἀγάπης, χριστουγεννιάτικα στολισμένα δέντρα.... καὶ ἡ μικρὴ μὲ τὸ φωτισμένο προσωπάκι ξεψύχησε παγωμένη, στὴ μέση τοῦ δρόμου, μὲ ἕνα γαλήνιο ἀνεπανάληπτο παιδικὸ χαμόγελο.... Ἀφήνοντας πίσω της ἱερὰ διδάγματα ἀνθρωπιᾶς καὶ Χριστουγεννιάτικης ἀγάπης, ἐλπίδας καὶ εἰρήνης....

Πραγματικὰ ὁ Andersen μὲ τὸ διήγημά του αὐτὸ δίνει διδάγματα ἀνθρωπιᾶς καὶ ἀπεικονίζει μιὰ συγκινητικὴ πραγματικότητα, ποὺ πρέπει ὅλοι νὰ ἀφουγκραστοῦμε μεγάλοι καὶ μικρὰ παιδιὰ καὶ νὰ ἁπλώσουμε φιλόπονα καὶ στοργικὰ τὰ χέρια σὲ ὅλα τὰ δυστυχισμένα ἀλλὰ καὶ ἡρωϊκὰ παιδιὰ ποὺ μᾶς διδάσκουν σὰν μεγάλοι φιλόσοφοι ἀνεπανάληπτα διδάγματα μὲ τὶς ἀξιέπαινες τους πράξεις στὸν ἀγῶνα τῆς ζωῆς τους ὅλης......

Ἄς μᾶς διηγηθεῖ ἐν συντομίᾳ καὶ ὁ Ἅγιος Βασίλης τῆς Κύπρου μιὰ ἄλλη διδακτικὴ ἱστορία παιδικὴ πού, βασίζεται σὲ ἀπόλυτα πραγματικὰ γεγονότα μὲ διαφορετικὸ σενάριο....ποὺ ἀφήνει καὶ αὐτὴ ἱερὰ καὶ ἀνεπανάληπτα διδάγματα....ἀπό παιδάκια μικροὺς ἥρωες καὶ ἡρωϊδες....

Μιὰ φορὰ καὶ ἕνα καιρὸ τὰ Ματωμένα Χριστούγεννα τοῦ 1963 στὴν Κύπρο....
Ἡ μικρὴ «Ἀγγελίνα» Γιωργούλλα ἦταν 12 χρονῶν, ὅταν κακὰ ξωτικὰ ἦρθαν στὸ ὄμορφο χωριό της τὴν Ὀμορφίτα, ἕνα προάστιο τῆς Λευκωσίας, γιὰ νὰ τὴν διώξουν μὲ τὴν οἰκογένειά της ἀπὸ τὸ πατρικό τους σπίτι.... Φίλοι πολλοὶ κατέφθασαν γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν καὶ τὴν οἰκογένεια τῆς μικρῆς Γιωργούλλας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἀθώων παιδιῶν...
 

Ἡ μικρούλα ἡρωίδα μεταμορφώθηκε σὲ ἄγγελο τῶν ὑπερασπιστῶν της...., ποὺ πολεμοῦσαν τὰ διαβολικὰ ξωτικὰ ........ Πανέξυπνη, μικρόσωμη, εὐκίνητη καὶ μὲ ἰδιαίτερο θάρρος μαζὶ μὲ ἄλλα παιδάκια περνοῦσαν μέσα ἀπὸ τὰ λαγούμια καὶ τὶς στοὲς ποὺ ὁδηγοῦσαν στὰ μετερίζια τῶν φίλων, ὅπου μὲ τόλμη πολεμοῦσαν καὶ ἔδιωχναν τοὺς βάρβαρους καλλικαντζάρους.... Τοὺς μετέφερε τροφή, ὅπλα, σφαῖρες καὶ ἀψηφοῦσε τὶς ὁμοβροντίες ποὺ ἔπεφταν γύρω της... Τραγουδοῦσε Χριστουγεννιάτικους ὕμνους ..ἐπὶ γῆς εἰρήνη.... τραγουδοῦσε ἐμβατήρια..., τὸν ἐθνικὸ ὕμνο.... Καὶ ἀγέρωχη ὄρθια ἀέρινη νεράϊδα, περνοῦσε ἀνάμεσα στὰ χαλάσματα μέχρι νὰ φτάσει στοὺς ἀγαπημένους της ὑπερασπιστές..., ποὺ τὴν λάτρευαν σὰν δικό τους παιδί... Δυστυχῶς γιὰ τὴν μικρούλλα Γιωργούλλα τὸ μοιραῖο δὲν ἄργησε νὰ ἔρθει .....ὅσον καὶ ἂν τὴν προστάτευε ὁ θεός..., ἦταν παράτολμη..., πετοῦσε σὰν περιστέρι καὶ τραγουδοῦσε..., μὲ χαμόγελο ἀγγέλου... ποὺ ἐμψύχωνε τοὺς ἀγωνιστές...., γαλήνη καὶ θάρρος τοὺς πρόσφερε... τὶς αἱματοβαμμένες αὐτὲς Ἅγιες μέρες......
 

Μικρή μας ἀγγελίνα, ἀγάπη μας, παιδί μας ποὺ πᾶς μὲ τόσο θάρρος μέσα σὲ κόλαση φωτιᾶς καὶ σιδήρου... Καὶ ὅμως ἀψηφῶντας τοὺς πολυβολισμοὺς τῶν κακῶν ξωτικῶν (Τούρκων) ἡ μικρὴ ἄφοβη νεράϊδα μπαίνει σὲ διασταυρούμενα πυρά.... ἔπρεπε νὰ δώσει τρόφιμα καὶ πυρομαχικὰ στοὺς πεινασμένους καὶ ἄοπλους ὑπερασπιστές της, ποὺ τοὺς ὤφειλε εὐγνωμοσύνη καὶ ἀγάπη......Βγαίνει ἀπὸ τὸ λαγούμι καὶ τρέχει σὰν ζαρκάδι ἀνάμεσα στοὺς καπνοὺς καὶ τὴ φωτιά, φορτωμένη στὸ ἀδύναμο σωματάκι της τὰ τρόφιμα καὶ τὰ πυρομαχικά.... Τὴν ἔχασε ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ Ἅγιο χέρι ποὺ ἦταν ἡ ἀσπίδα της ὅλες αὐτὲς τὶς μέρες..... 

 

Οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ ἀπέναντι τὴν ἐντοπίζουν καὶ καθὼς καὶ ἄλλες φορὲς προσπάθησαν νὰ δολοφονήσουν τὸ παιδὶ φάντασμα.... τὴν πολυβολοὺν ἄγρια...., φτάνει τρεκλίζοντας στὸ ἑλληνικὸ φυλάκιο...., ματωμένη ἡ καρδούλα της..., αἱματόβρεκτο τὸ σωματάκι της ........, πέφτει στὰ χέρια τῶν ἐθελοντῶν..., πέφτει ἡρωικὰ μαχόμενη..., ψέλνοντας τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο... γιὰ τὴν Λευτεριὰ τῆς πατρίδας της καὶ ἀφήνει τὴν τελευταία της πνοή... ἡ γαλήνη ἁπλώνεται στὸ ἀγγελικό της παγωμένο προσωπάκι...
 

Ἕνας ἄγγελος ἐπὶ τῆς γῆς.... τὰ δάκρυα τῶν ἐθελοντῶν πυρακτωμένα καῖνε τὰ ἅγια χώματα... Ὁ θάνατος τῆς ἀγαπημένης τους μικρῆς Γιωργούλλας τοὺς δίνει δύναμη καὶ κουράγιο ........ Τὶς ἑπόμενες μέρες, τὸ θεῖο πνεῦμα τῆς ἀδικοχαμένης μας ἀγγελίνας ὁδηγεῖ τοὺς ἥρωες ἐθελοντὲς καὶ κατατροπώνουν τὰ κακὰ ξωτικά, τοὺς βάρβαρους καλλικάντζαρους, ποὺ μόλυναν καὶ τὰ Χριστούγεννά μας καὶ τὰ ἱερά μας χώματα... Τὸ πνεῦμα καὶ ἡ θυσία τῆς ἀγαπημένης Γιωργούλλας μέχρι σήμερα πλανᾷται ἀθάνατο στοὺς ἔρημους δρόμους τοῦ ἀγαπημένου της χωριοῦ καὶ δίνει μηνύματα Λευτεριᾶς καὶ αὐταπάρνησης....

Ἡ μικρὴ ἡρωίδα ἀγγελίνα Γιωργούλλα συνάντησε στὰ οὐράνια ὅλα τὰ Κυπριόπουλα παιδιὰ τῆς Λευτεριᾶς, ποὺ ἔχυσαν τὸ παιδικό τους ἁγνὸ αἷμα γιὰ νὰ ποτίσουν τὸ δέντρο τῆς Λευτεριᾶς τῆς Κύπρου... Δὲν ἦταν λίγα... Τὴν ὑποδέχτηκαν στὸν παιδικὸ Παράδεισο ἐπίσης οἱ Ἄγγελοι ...ὁ 16χρονος Γεώργιος Ψαρᾶς ποὺ καὶ αὐτὸς καθὼς βοηθοῦσε τοὺς ἐθελοντὲς Τοῦρκος ἐλεύθερος σκοπευτής τὸν πυροβολεῖ στὸ στῆθος.... Ὁ Γιῶργος «ἔφυγε» τὴν προηγούμενη μέρα στὶς 23/12/1963........ Τὴν ὑποδέχεται ὁ μικρὸς 7χρονος ἥρωας Δημητράκης Δημητριάδης....καί ἄλλα παιδάκια ψέλνοντας Χριστουγεννιάτικους ὕμνους.. ἦταν ὅλα τὰ παιδιὰ ἐκεῖ ποὺ μεταμορφώθηκαν σὲ ἀγγέλους τὰ ματωμένα Χριστούγεννα τοῦ 1963........, ποὺ οἱ Τοῦρκοι βεβήλωσαν γιὰ ἀκόμη μιὰ φορά... Τὸ ἀθῶο παιδικὸ αἷμα στίγμα παραμένει μέχρι σήμερα στὰ ματοβαμμένα τους χέρια...
 

Τὰ παιδιά μας, τὰ παιδιὰ τῆς ἡρωικῆς Κύπρου..., ἔκαναν Χριστούγεννα ἀγκαλιὰ μὲ τὸν στοργικὸ πατέρα ὅλων τὸν Χριστό.... καὶ γύρῳ τους οἱ Ἄγγελοι τοῦ Παραδείσου.... ἔψελναν Χριστουγεννιάτικους ὕμνους καὶ τραγούδια... πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου ἔψαλλε καὶ ὑμνοῦσε τὸν Θεὸ καὶ ἔλεγε ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΩ ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ...
 

Τὸ τελευταῖο στὴν ὑστάτη τους πνοὴ «ἀναμμένο σπίρτο» ἔγινε δᾶδα ἄσβεστη Ἐλευθερίας καὶ Εἰρήνης, στὰ ἀθῶα ἀγγελικὰ παιδικὰ χέρια τῆς Γιωργούλλας μας καὶ τῶν ἄλλων ἀδικοχαμένων παιδιῶν μας..... Ἄς χύνει ἄπλετο Χριστουγεννιάτικο θεῖο φῶς ὅπως τὸ ἄστρο τῆς Βηθλεέμ, γιὰ νὰ μᾶς καθοδηγεῖ φωτίζει καὶ μᾶς ἀφήνει ἐσαεὶ ἱερὰ διδάγματα σὲ ὅλους μας μικροὺς καὶ μεγάλους...
 

Τὰ πύρρεια δάκρυα μας ἂς ποτίζουν σὰν  τὴν πονεμένη αἱματοβαμμένη ἱερὴ γῆ τῆς Κύπρου καὶ ὅλου τοῦ Ἑλληνισμοῦ, γιὰ νὰ μεγαλώνουν ἀειθαλῆ δέντρα Λευτεριᾶς... Τὰ μικρὰ παιδιά μας δίδαξαν τὸ καλύτερο μάθημα Ἱστορία.....Θυσιάστηκαν ψυχὴ τε καὶ σώματι γιὰ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ...... Θυσιάστηκαν γιὰ νὰ ἔχουν τὰ ἀδέλφια τους ἕνα αἰσιόδοξο ΕΙΡΗΝΙΚΟ μέλλον ...
 

ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΦΗΓΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΟΤΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΜΟΛΥΝΑΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 1963 ΤΑ ΙΕΡΑ ΧΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΒΟΡΕΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ Ε/Κ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΧΩΡΙΩΝ, ΠΟΥ ΕΣΩΣΑΝ ΟΙ ΟΛΙΓΟΙ ΗΡΩΙΚΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ….
Η ΜΙΚΡΗ 12 ΧΡΟΝΗ ΓΙΩΡΓΟΥΛΛΑ, ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΗΡΩΙΚΑ ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΤΗΣ 24ης ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1963, ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΠΟΥ ΔΙΕΜΕΝΕ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΛΕΜΗ ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΤΑΣ… ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ.
ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΜΑΣ ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΜΑΧΟΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΜΑΣ…..»

Ὡς ἄγγελους ἐπὶ τῆς γῆς ἂς τὰ θυμόμαστε .... 

Τὴ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνήγγειλε ἕνας ἄγγελος πρῶτα στοὺς ποιμένες ποὺ εἶχαν νυχτερινὴ βάρδια καὶ ἔβοσκαν τὰ πρόβατα στοὺς ἀγρούς. Ἡ ἐμφάνιση τοῦ ἀγγέλου ἦταν θαυμαστῆ, γιατί συγχρόνως ἔλαμψε γύρω τους ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἕνα φῶς ὑπέρλαμπρο. 

 

Οἱ ποιμένες φοβήθηκαν πολύ, ἀλλὰ ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου τοὺς μίλησε καὶ τοὺς εἶπε: «Μὴ φοβεῖσθε• διότι ἰδού, εὐαγγελίζομαι εἰς ἐσᾶς χαρὰν μεγάλην, ἥτις θέλει εἶσθαι εἰς πάντα τὸν λαόν, διότι σήμερον ἐγεννήθῃ εἰς ἐσᾶς ἐν πόλει Δαβὶδ σωτήρ, ὅστις εἶναι Χριστὸς Κύριος. Καὶ τοῦτο θέλει εἶσθαι τὸ σημεῖον εἰς ἐσᾶς• θέλετε εὐρεῖ βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ.» Λουκᾶς β:10-12 Ἡ ἀγγελία τῆς γέννησης τοῦ Σωτῆρα τοῦ κόσμου συνοδεύτηκε ἀπὸ μιὰ πολὺ γλυκιὰ μελωδία, μὲ τὰ πιὸ εὐλογημένα καὶ παρηγορητικὰ λόγια: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Λουκᾶς β:14 Ὁ ὕμνος αὐτὸς εἶναι μιὰ ἀναγγελία ποὺ πρόκειται νὰ ἐκτελεστεῖ κατὰ πάντα στοὺς οὐρανούς, ἐπάνω στὴ γῆ καὶ στοὺς ταλαίπωρους ἀνθρώπους.
 

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ»
 

Ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐπιτυχία τῆς ἀγάπης Του, νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο τὸν ἁμαρτωλό. Ὁ διάβολος ἔριξε τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν παρέσυρε στὴν ἁμαρτία, στὰ μίση, στὶς ἀλληλοσφαγές, στοὺς πολέμους, στὴ θλίψη, στὴν ἀπελπισία καὶ στὸ μηδενισμό. Τὸ μῖσος, ἡ κακία καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ ψεύδους, προσπαθοῦσαν νὰ ἐπικρατήσουν. Ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σήμανε τὸ τέλος στὸ σκοτάδι τοῦ ψεύδους καὶ τὴ φθορὰ τῆς ἁμαρτίας.
 

Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ γεννήθηκε ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ μάλιστα μέσα στὶς πιὸ δυσμενεῖς συνθῆκες, γιὰ νὰ φέρει τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ φῶς καὶ νὰ σηκώσει τὶς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων, ποὺ θέλουν νὰ ἐλευθερωθοῦν. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φανερώθηκε. «Διότι τόσον ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε ἔδωκε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ, διὰ νὰ μὴ ἀπολεσθῇ πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν, ἀλλὰ νὰ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.» Ἰωάννης γ:16. Τελικά, ἡ δόξα τοῦ Πατέρα εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ποὺ σταυρώθηκε ἐπάνω στὸ σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ, γιὰ νὰ σώσει τοὺς ἀνθρώπους. Κάποτε, ἑκατομμύρια ἑκατομμυρίων ἄνθρωποι σωσμένοι θὰ Τὸν δοξάζουν στὸν οὐρανὸ φωνάζοντας: «Ἀλληλούια, ἡ σωτηρία καὶ ἡ δόξα καὶ τιμὴ καὶ ἡ δύμαμις ἀνήκουν εἰς τὸν Κύριο τὸν Θεὸν ἡμῶν.» Ἀποκάλυψη ιθ:1
 

«Ἐπὶ γῆς Εἰρήνη»
 

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ γεννήθηκε ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, σὰν ἄνθρωπος ἐπάνω στὴ γῆ, ἦρθε καὶ ἡ εἰρήνη στὸν κόσμο, ποὺ ἄρχισε ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν πιστευσάντων. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲ μίλαγε ἁπλῶς γιὰ τὴν εἰρήνη, ἀλλὰ ἔδινε τὴν εἰρήνη.
 

«Εἰρήνην ἀφίνω εἰς ἐσᾶς, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδω εἰς ἐσᾶς• οὐχὶ καθὼς ὁ κόσμος δίδει, σᾶς δίδω ἐγώ. Ἄς μὴ ταράττηται ἡ καρδία σας μηδὲ ἂς δειλιᾷ.» Ἰωάννης ιδ: 27
 

Ἡ εἰρήνη κατέλαβε τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν καὶ αἰσθάνονται τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μέσα σὲ ἕνα ταραγμένο κόσμο. Οἱ ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ ζοῦν σὲ μιὰ ὡραία εἰρήνη, τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ διὰ Πνεύματος Ἁγίου. «Αἱ μὲν λοιπὸν ἐκκλησίαι καθ᾿ ὅλην τὴν Ἰουδαίαν καὶ Γαλιλαίαν καὶ Σαμάρειαν εἶχον εἰρήνην.» Πράξεις θ:31.
 

Καὶ ἡ εἰρήνη πάνω στὴ γῆ πότε θὰ ἐκπληρωθεῖ; Ὅταν ἔρθει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, γιὰ νὰ ποιμάνει τὰ ἔθνη «ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ». Τότε «θέλουσι σφυρηλατήσει τὰς μαχαίρας αὐτῶν διὰ ὑνία καὶ τὰς λόγχας αὐτῶν διὰ δρέπανα δὲν θέλει σηκώσει μάχαιραν ἔθνος ἐναντίον ἔθνους, οὐδὲ θέλουσι μάθει πλέον τὸν πόλεμον.» Ησαΐας β:4
 

«Ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»
 

Στοὺς ἀνθρώπους καλὴ διάθεση, καλὴ πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ νὰ λάβουν τὴν προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, τὴν αἰώνια Σωτηρία, τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ τὴν αἰώνια βασιλεία.
«Ἀληθῶς, ἀληθῶς σᾶς λέγω ὅτι ὁ ἀκούων τὸν λόγον μου καὶ πιστεύων εἰς τὸν πέμψαντά με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν δὲν ἔρχεται, ἀλλὰ μετέβῃ ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.» Ἰωάννης ἔ:24
 

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δέχεται τὸ Χριστό, δέχεται τὴν προσφορὰ τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν αἰώνια εὐτυχία του. Ἡ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων εἶναι μεγάλη γιορτή, μὲ τραπέζια, στρωμένα μὲ πλούσια ἐδέσματα, μὲ μουσικὲς καὶ δεξιώσεις, μὲ χαρὲς καὶ πανηγύρια. Γιατί ὅμως; Ἄν δὲ δεχτεῖ κάποιος τὴ Σωτηρία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τί θὰ κερδίσει; Μιὰ προσωρινὴ ἐπίγεια γιορτή. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὅμως, δὲ θυσιάστηκε ἐπάνω στὸ Σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ, γιὰ νὰ γιορτάσουμε τὰ Χριστούγεννα μὲ γαλοποῦλες καὶ τὸ Πάσχα μὲ ἀρνιά. Θυσιάστηκε γιὰ νὰ λυτρωθοῦμε καὶ ἀπολυτρωθοῦμε. Σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ γεμάτη ἀγάπη, χαρὰ καὶ εἰρήνη καὶ ζωὴ αἰώνια καὶ στὴν αἰωνιότητα μὲ ἕνα νέο σῶμα ἄφθαρτο καὶ ἀθάνατο.

 

 

Ὁ μικρότερος ἐθελοντὴς 15χρονος, ἡρωικὸς Ἕλληνας Κύπριος, Μακεδονομάχος, Βαλκανιομάχος καὶ πολεμιστὴς τοῦ ΑΠΠ. Κύπρος Ἰωάννου (Κυπρὴς Βοσκοῦ-Πρόπαππος τοῦ 98χρονου σήμερα θείου Ἀνδρέα Βοσκοῦ ἀπὸ Ἁγία καεχόμενη Μεσαορία, ποὺ μὲ πλήρη διαύγεια μοῦ ἐξιστορεῖ ἄγνωστα ἱστορικὰ γεγονότα. Τὸν εὐχαριστῶ.)
 

Ὁ πρῶτος μαθητὴς ποὺ ἔπεσε στὸν ἀγῶνα 55-59, ἦταν ὁ Πετράκης Γιάλλουρος ἀπὸ τὴν ἐπαρχία Ἀμμοχώστου, φοιτοῦσε στὴν ἕκτη γυμνασίου. Στὶς 6 Φεβρουαρίου 1956 μαθητὲς τοῦ Γυμνασίου Ἀμμοχώστου ὀργανώνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας γιὰ τὸ κλείσιμο τοῦ σχολείου τους φωνάζοντας «ΕΟΚΑ» καὶ «ΕΝΩΣΗ», ἐνῶ οἱ Ἄγγλοι στρατιῶτες τοὺς ρίχνουν δακρυγόνα. Ὁ ἀρχηγὸς καὶ σημαιοφόρος τῶν μαθητῶν, ὁ δεκαοκτάχρονος ἰδεολόγος Πετράκης Γιάλλουρος, δὲν πτοεῖται, ἀλλὰ ἀνεμίζει περήφανα τὴ γαλανόλευκη καὶ σκορπίζει ρίγη ἐνθουσιασμοῦ στὸν κόσμο ποὺ περνᾷ. Οἱ κατακτητές τὸν χτυποῦν στὸ χέρι καὶ στὸ στῆθος, καὶ τὸ παλληκάρι ξεψυχᾷ ἀναφωνῶντας «Ζήτω ἡ Ἕνωση». Κηδεύεται στὴ γενέτειρά του Ριζοκάρπασο, μέσα στὴ νύχτα καὶ στὴ βροχή, σὲ συνθῆκες συγκίνησης καὶ πατριωτικῆς ἔξαρσης. Ὁ καθηγητικὸς σύλλογος καὶ οἱ συμμαθητές του ψάλλοντας τὸν ἐθνικὸ ὕμνο τυλίγουν τὴ σωρό του μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημαία καὶ τὴ συνοδεύουν στὴν τελευταία της κατοικία.

 

Ὁ ΑΓΕΡΩΧΟΣ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΡΗΦΑΝΕΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Ὁ 17χρονος ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΣ. Ἔγραψε στὸν πατέρα του λίγο πρὶν πέσει μαχόμενος «Δὲν συμφωνῶ ἀγαπητέ μου πατέρα στὸ ὅτι ἕνας ἄνθρωπος πρέπει πρῶτα νὰ κοιτάξει γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ ὕστερα γιὰ τὴν πατρίδα του. Τότε αὐτός, καταντᾷ ἄκρως ἐγωιστής, τομαριστὴς καὶ μπορῶ νὰ πῶ ἀναίσθητος. Διότι ὅταν δὲν κυριαρχεῖ μέσα του τὸ αἴσθημα τῆς φιλοπατρίας, τὸ εὐγενέστερο τῶν αἰσθημάτων, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ κυριαρχεῖ κανένα ἄλλο εὐγενὲς αἴσθημα... Ἐξ ἄλλου, ἀγαπητὲ μου πατέρα, ἡ ὁρμὴ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν ὕλη, δηλαδὴ τὸν πλοῦτο καὶ τὴν καλοπέραση καὶ ἡ ἱκανοποίηση τούτη, δὲν προσφέρει τὴν πραγματικὴ εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου. Τὴν ἀπόλυτη εὐτυχία προσφέρει στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἰδίως ὅταν εἶναι Ἕλληνες, ἡ ὁρμὴ πρὸς τὰ ἀνώτερα ἰδανικὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν Πατρίδα καὶ τὸν πόθο ἀκόμη καὶ νὰ θυσιαστεῖ γιὰ τὴν ἐλευθερία της ποὺ εἶναι καὶ δική του ἀτομικὴ ἐλευθερία καὶ ἀξιοπρέπεια».
 

Δημητράκης Δημητριάδης (14 Μαρτίου 1956): ὁ πιὸ μικρὸς ΗΡΩΑΣ!
 

«Δόξα καὶ τιμὴ στὸν Δημητράκη Δημητριάδη ποὺ δίδαξε στὰ παιδιὰ τῆς Κύπρου- καὶ τοῦ κόσμου ὅλου- τὸ καλύτερο μάθημα τῆς Ἱστορίας».
 

Τὰ παιδιὰ στὸν Ἀγῶνα
- Καὶ σὺ σκλαβόπουλο, γιατί θλιμμένο στέκεις καὶ θωρεῖς; / Μήπως νὰ πολεμήσεις δὲν μπορεῖς;/ - Ὅπλο δὲν ἔχω , Καπετάνιο. / - Νά, τὶς κοτρῶνες.
Ἀρκετὲς γιὰ σένα, τὸν μικρούλη./ Καὶ ἁρπάζει ὁ ἥρως ὁ μικρός,  / ὁ πιὸ μικρότερος  ἀπ᾿ ὅλους,  κοτρῶνες. / Γιὰ νὰ φέρει Λευτεριά. Ε. Παλληκαρίδης.

 

ΑΥΤΟΙ ΗΤΑΝ Οἱ ΗΡΩΕΣ ΜΙΚΡΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ...ΠΟΥ ΜΑΥΡΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ, ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΣΑΝ ...

Μοιραῖα ἱστορικὴ σύμπτωση ...... Ὁ μικρὸς Δημητράκης πέφτει μαχόμενος τὴν 14η Μαρτίου 1956........ 14 Μαρτίου 1957, ἴδια μέρα, ἕνα χρόνο μετά, ὁ ποιητής, ἀγωνιστὴς τῆς Ε.Ο.Κ.Α., μαθητὴς Εὐαγόρας Παλληκαρίδης ποὺ ὕμνησε τὸν μικρὸ ἥρωα καὶ ὅλους τοὺς πεσόντες συναγωνιστές του, θυσιαζόταν γιὰ τὸν ἴδιο λόγο...καὶ συναντοῦσε στὰ ἐπουράνια καὶ τὸν μικρό του φίλο ἥρωα καὶ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς του......
 

Ἡ Κύπρος τότε ὅλη συγκλονίζεται. Ἡ ΕΟΚΑ ἐντείνει τὴ δράση της. Οἱ μαθητές μας ξεχύνονται στοὺς δρόμους. Θέλουν νὰ διαμαρτυρηθοῦν, νὰ φωνάξουν. Νιώθουν τὸ ἄδικο νὰ τοὺς πνίγει. Μαθητὲς καὶ μαθήτριες σὲ γυμνάσια καὶ δημοτικὰ μὲ ἑλληνικὲς σημαῖες στὰ χέρια, μὲ κωδωνοκρουσίες, μὲ συνθήματα, μὲ πέτρες καὶ ξύλα γεμίζουν τοὺς δρόμους τῶν πόλεων. Οἱ δυνάστες γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ στέλλουν πάνοπλους στρατιῶτες νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν «ἀπειλὴ» ἀπὸ τὰ ἄοπλα παιδιά. Ἡ ἐξέγερση, ποὺ ξέσπασε την 1η Ἀπριλίου 1955, ἦταν παλλαϊκή, φάνηκε ὅμως ἀπὸ τὴν ἀρχὴ πὼς πρωταγωνιστὴς ἦταν ἡ Κυπριακὴ νεότητα. Τὸ 70% τῶν πεσόντων ἦταν νέοι 15-25 ἐτῶν, ἀπὸ τοὺς ὁποίους τὸ 7% ἦταν μαθητὲς κάτω τῶν 17.
 

Πέτρα σὲ πέταγαν τὰ μικρά μου τὰ χέρια σ᾿ ἔνοιωθα λευτεριὰ νὰ ματώνεις στ᾿ ἀστέρια...
Ἕνα ἄγριο κυνηγητὸ τῶν ἀθώων παιδιῶν ἀρχίζει. Ἕνα αὐτοκίνητο κυνηγᾷ μιὰ ὁμάδα παιδιῶν. Τὴ στριμώχνει σ᾿ ἕνα δρόμο. Οἱ μικροὶ διαδηλωτὲς θὰ σκορπίσουν. Ἕνας ὅμως δὲ θὰ φύγει. Κι αὐτὸς δὲν εἶναι παρὰ ἕνας μπόμπιρας. Ἕνα παιδάκι ἑφτὰ μόλις χρόνων. Ἔπαιρνε μικρὲς πέτρες στὸ μικρό του χεράκι, τὶς πετοῦσε καὶ φώναζε «Λευτεριά, Ἕνωση, Ἕνωση!». Νά ᾿ταν ἕνα εἶδος παιγνίδι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα γιὰ τὸ παιδάκι; Νὰ ᾿ταν ἀντίσταση; Τί μποροῦσε νὰ ἦταν αὐτὸ τὸ ἀθῶο μεγαλειῶδες ξέσπασμα ἑνὸς ἑφτάχρονου παιδιοῦ;
 

Κι ὅμως, οἱ κατακτητὲς δὲ ντράπηκαν, δὲν σεβάστηκαν τὴν παιδικὴ ἀθωότητα, δὲν ἔδειξαν στοιχειώδη πολιτισμό. Ἕνας στρατιώτης σημάδεψε τὸ παιδάκι καὶ μιὰ σφαῖρα τὸ πέτυχε στὸ πρόσωπο, πάνω ἀπὸ τὸ μάτι.Το ἁγνό του αἷμα ἔγραψε ἀνεξίτηλο τὸ ὄνομά του στὴν ἔνδοξη ἱστορία τοῦ τόπου μας. Κι ἔγινε ὁ Δημητράκης Δημητριάδης ὁ μικρότερος ἥρωας τοῦ Ἀγῶνα τῆς ΕΟΚΑ καὶ ἀκολούθησε ἔνδοξα  σκαλοπάτια ποὺ πᾶν στὴν Λευτεριά, γιὰ νὰ συναντήσει καὶ τοὺς ἄλλους πεσόντες ἀδελφούς του μικροὺς καὶ μεγάλους συμμαθητές, ποὺ  πρόσφεραν τὴν ζωή τους ἀντίδωρο θυσίας καὶ ἀθανασίας. Ρῖγος συγκίνησης σὲ διαπερνᾷ ὅταν στέκεσαι μπροστὰ στὴν προτομὴ τοῦ γειτονόπουλου μου μικροῦ ἥρωα, ποὺ στὰ χέρια του κρατᾷ κοτρῶνες γιὰ νὰ πολεμήσει τοὺς κατακτητές. Βρίσκεται στὴν πρόσοψη τοῦ σχολείου Καλογερᾶ ποὺ φοιτοῦσε....
 

Καὶ ὁ μικρὸς ἥρωας 17χρονος. μαθητὴς ἀγωνιστὴς προτοῦ ἀπαγχονισθεῖ ὁ μεγάλος Εὐαγόρας Παλληκαρίδης, δέκα χρόνια μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν Δημητράκη, ποὺ ἐπάξια ἐκπροσωποῦσε ὅλους τοὺς πεσόντες ἥρωες μικροὺς καὶ μεγάλους ἔγραψε:
 

«Θὰ πάρω μιὰν ἀνηφοριά»,
 

(τὸ ἔγραψε σὲ ἕνα κομμάτι χαρτὶ καὶ τὸ ἄφησε στὴν τάξη του ὡς ἀποχαιρετιστικὸ μήνυμα γιὰ τοὺς συμμαθητές του τοὺς ὁποίους ἄφηνε πίσω. )
 

Θὰ πάρω μιὰν ἀνηφοριά/ Θὰ πάρω μιὰν ἀνηφοριά,/ θὰ πάρω μονοπάτια/ νὰ βρῶ τὰ σκαλοπάτια/ ποὺ πᾶν᾿ στὴ Λευτεριά/ Θ᾿ ἀφήσω ἀδέλφια, συγγενεῖς/ τὴ μάνα, τὸν πατέρα/ μὲς στὰ λαγκάδια πέρα/ καὶ στὶς βουνοπλαγιές/ Ψάχνοντας γιὰ τὴ Λευτεριά/ θὰ ᾿χω παρέα μόνη/ κατάλευκο τὸ χιόνι,/ βουνὰ καὶ ρεματιές/ Τώρα κι ἂν εἶναι χειμωνιά,/ θὰ ᾿ρθει τὸ καλοκαίρι/ τὴ Λευτεριὰ νὰ φέρει/ σὲ πόλεις καὶ χωριά/ Θὰ πάρω μιὰν ἀνηφοριά/ θὰ πάρω μονοπάτια/ νὰ βρῶ τὰ σκαλοπάτια
ποὺ πᾶν᾿ στὴ Λευτεριά/ Τὰ σκαλοπάτια θ᾿ ἀνεβῶ,/ θὰ μπῶ σ' ἕνα παλάτι/ (το ξέρω θάναι ἀπάτη δὲν θάναι ἀληθινό)/ Μὲς στὸ παλάτι θὰ γυρνῶ,/ ὥσπου νὰ βρῶ τὸ θρόνο/ Βασίλισσα μιὰ μόνο/ νὰ κάθετε σ᾿ αὐτό/Κόρη πανώρια, θὰ τῆς πῶ/ ἄνοιξε τὰ φτερά σου/ καὶ πᾶρε μὲ κοντά σου/ μονάχ᾿ αὐτὸ ζητῶ.
 

Ἀντάξιος μὲ τοὺς ἥρωες αὐτοὺς ὑπῆρξε ἐπίσης καὶ ὁ 15χρονος μαθητὴς (ὑπόδειγμα ἐπίδοσης καὶ ἤθους, ὅπως ὅλοι οἱ πεσόντες μικροὶ μαθητὲς) Ἀριστείδης Χαραλάμπους τοῦ Χαράλαμπου καὶ τῆς Χρυστάλλας, ἀπὸ τὸν Πεδουλᾶ. 

 

Ἀναθρεμμένος μὲ ἑλληνοχριστιανικὲς ἀρχὲς ἀπὸ φτωχοὺς ἀλλὰ ἔντιμους γονεῖς, ὁ Ἀριστείδης βοηθοῦσε ὅσους εἶχαν ἀνάγκη, ἐνῶ τὰ καλοκαίρια ἐργαζόταν προκειμένου νὰ συμβάλλει στὰ πρὸς τὸ ζῇν. Ἀπὸ νωρὶς ἐντάχθηκε στὴν ΕΟΚΑ, καὶ τὶς νύχτες πήγαινε κρυφὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς του σὲ ἕνα ἀπόμερο ξωκλήσι τῆς Παναγίας, ὅπου προσευχόταν καὶ συντηροῦσε ὅπλα, ἔφτιαχνε βόμβες, κατηχοῦσε τοὺς μικρότερους στὸν ἀγῶνα. 

 

Συχνὰ μετέφερε τρόφιμα καὶ πολεμοφόδια σὲ ἀντάρτες τῆς περιοχῆς. Ἔπεσε ἡρωϊκὰ μαχόμενος. Ἡ μητέρα τοῦ ἥρωα ἀφηγεῖται: «Τὰ βράδια ποὺ ἀργοῦσε νὰ γυρίσει ὁ Ἀριστείδης μας ἀγωνιούσαμε μὲς στὴ σιωπή μας. Ὅμως, δὲν ἦταν μόνο ὁ γιός μας ποὺ ἐργαζόταν γιὰ τὴν ΕΟΚΑ. Καὶ οἱ κορούδες μας λαμβάνανε μέρος στὶς διάφορες ἐκδηλώσεις, κι ἐμᾶς κρυφὸς μας πόθος ἦταν ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Κύπρου καὶ ἡ ἕνωσή της μὲ τὴν Ἑλλάδα».
 

Ἡ λεβεντιὰ τοῦ Ἀριστείδη ἦταν ἐμφανὴς καὶ μέσα στὸ σχολεῖο. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ ἐπεισόδιο ποὺ ἀφηγεῖται ὁ τότε Γυμνασιάρχης ἀγωνιστὴς  μέλος τῆς ΕΟΚΑ Κωνσταντῖνος Γιαλλουρίδης. Στὴν ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου οἱ μαθητὲς τοῦ Γυμνασίου Πεδουλᾶ ἀνάρτησαν πολλὲς γαλανόλευκες σημαῖες στὸ βουνὸ ἀπέναντι ἀπὸ τὸ σχολεῖο.
 

Στὴ συνέχεια γύρισαν στὴν τάξη τους καὶ ἄκουγαν μὲ ζῆλο τὸν φλογερὸ γυμνασιάρχη τους, ὁ ὁποῖος τοὺς μετέδιδε τὸν παλμὸ τῆς ἡμέρας. Κάποια στιγμὴ οἱ Ἄγγλοι ἀντιλήφθηκαν τὶς σημαῖες καὶ κίνησαν νὰ τὶς κατεβάσουν, ὁ Ἀριστείδης Χαραλάμπους, ὅμως, πρόεδρος τῶν τελειόφοιτων μαθητῶν, ξεσήκωσε τὸ σχολεῖο φωνάζοντας: «Πᾶμε, κύριε Γυμνασιάρχα, πᾶμε νὰ ἐφαρμόσουμε αὐτὰ ποὺ μᾶς εἴπατε γιὰ τὴ γαλανόλευκη σημαία μας: νὰ μήν τὴν ἐγκαταλείπουμε ὅταν τὴν ποδοπατοῦν οἱ ἐχθροί!». Τὰ 400 παιδιὰ ὅρμησαν μὲ ἐνθουσιασμὸ ἔξω ἀπὸ τὸ σχολεῖο καί, μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν καθηγητῶν τους, ἀνάγκασαν τοὺς κατακτητὲς νὰ ἐπιστρέψουν τὶς σημαῖες.
 

Τὸν Μάρτιο τοῦ 1956 ὁ Ἀριστείδης μὲ ἄλλους συμμαθητές του ἐπιτέθηκαν καὶ πετροβόλησαν μιὰν ἀγγλικὴ φάλαγγα, καὶ ματαίωσαν μεγάλη ἐπιχείρηση στὰ γύρω χωριά. Οἱ Ἄγγλοι μάζεψαν 70 μαθητὲς στὸ προαύλιο τοῦ σχολείου μέσα στὸ χιονόνερο καὶ τοὺς κτυποῦσαν γιὰ νὰ μαρτυρήσουν ποιοὶ ἦταν στὴν ΕΟΚΑ, ἐνῶ κάποιους τοὺς ἔκλεισαν στὸ στρατόπεδο στὶς Πλάτρες.
 

Ὁ Ἀριστείδης κρύφτηκε καὶ δὲν τὸν βρῆκαν, ἐνῶ λίγο ἀργότερα, δύο μέρες μετὰ τὴν ἐξορία τοῦ Μακαρίου στὶς Σεϋχέλλες, πῆρε καὶ πάλι διαταγὴ νὰ ἐπιτεθεῖ σὲ ἀγγλικὴ αὐτοκινητοπομπὴ ποὺ θὰ περνοῦσε ἀπὸ τὸ χωριό. Λὲς καὶ διαισθάνθηκε ὅμως τὸ τέλος τὸ βράδυ ἐκεῖνο, καί, ἀφοῦ ἔριξε ἕνα βλέμμα ἀποχαιρετισμοῦ στοὺς δικούς του, πέρασε μετὰ ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ γυμνασιάρχη, γιὰ νὰ πάρει κι ἐκείνου τὴν εὐχή του. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐπίθεσης  μιὰ βόμβα ἐξερράγῃ στὸ χέρι του καὶ τὸν τραυμάτισε θανάσιμα. Λίγο πρὶν ξεψυχήσει ζήτησε νὰ φωνάξουν τὴ μάνα του, ἡ ὁποία ἔτρεξε, δὲν τὸν πρόλαβε ὅμως ζωντανό. Παρ᾿ ὅλα αὐτά, μὲς στὸν σπαραγμό της βρῆκε τὸ κουράγιο νὰ δηλώσει: «Ὁ γιός μου ἔδωσε τὴ ζωή του γιὰ τὴν πατρίδα, χαλάλι της!».
 

Ἀπολογοῦμαι, ποὺ λόγῳ στενότητας χώρου ἀδυνατῶ νὰ καταγράψω ὅλους τοὺς μικρούς μας ἥρωες, τὶς ἡρωϊκὲς ἅγιες μέρες καὶ πράξεις τους. Χρειάζονται πολλοὶ τόμοι ἱστορικοὶ γιὰ νὰ περιγράψει κανεὶς τὴν αὐτοθυσία αὐτῶν τῶν ἀγγελικῶν παιδιῶν μας, ποὺ μᾶς ἄφησαν ἱερὲς παρακαταθῆκες, αἰσιοδοξίας ὅπως ὁ *Ἄγγελος εἰρήνης, ποὺ πρέπει σήμερα τὶς χαλεπὲς μέρες, ποὺ περνᾷ ὁ Ἑλληνισμὸς συμβολικὰ νὰ μᾶς νουθετοῦν καὶ διδάσκουν, ὅτι σύντομα σὲ αὐτὸ τὸ πολύπαθο νησί μας ἡ εὐλογία καὶ τὰ χαρμόσυνα μηνύματα τῶν Χριστουγέννων θὰ φέρουν Λευτεριὰ καὶ Εἰρήνη. ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΟ ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ....
 

Σημειώνω ὅτι μὲ πρωτοβουλία τοῦ ἀγαπητοῦ Προέδρου Ἡρακλῆ Ζαχαριάδη καὶ τῆς ἐπιτροπῆς ΕΠΟΚ, τοὺς ὁποίους εὐχαριστῶ θερμά, τόσο τὸ διήγημα γιὰ τὴν μικρὴ ἡρωϊδα Γιωργούλλα, ὅσον καὶ τὸ ἱστορικὸ βιβλίο, ποὺ καταχωρήθηκε μὲ ἄλλα τιμητικὰ ἀφιερώματα, ἔλαβαν ἀριστεῖα. Ταπεινὰ τὰ ἀριστεῖα αὐτὰ τὰ ἀφιερώνω σὲ ὅλα τὰ παιδιά μας, ποὺ ἔπεσαν μαχόμενα. Αὐτὰ ἦταν τὰ ἄριστα τῶν ἀρίστων. Ἐγὼ ὁ δι..ΑΣΗΜΟΣ, ὅ,τι κατέγραψα τὰ ἐρανίσθηκα ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο αὐτῶν τῶν πεσόντων ἡρωικῶν παιδιῶν μας. Εἶναι ἑκατοντάδες καὶ κατὰ τὴν περίοδο τοῦ 55-59 καὶ τοῦ 63-64-67, ἀλλὰ καὶ τοῦ 74 κατὰ τὴν βάρβαρη τουρκικὴ εἰσβολή. Ἄς μὴν ἐπεκταθῶ καὶ ἐπὶ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ποὺ ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἑλληνόπουλα καὶ Ἑλληνοπούλες εἴτε σφαγιάστηκαν εἴτε μεταφέρθηκαν στὰ σκλαβοπάζαρα τῆς Τουρκίας. Εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστά. ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ.
 

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟ.
 

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ.
ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΝΕΟΥ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΟΥ ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΑΝΤΩΝΑ, ΠΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΠΕΣΕ ΗΡΩΙΚΑ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΤΟΝ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1974, ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ.  

 

www.ledrastory.com
 

*ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Ἡ πρώτη διχοτόμηση τῆς Κύπρου, Χριστούγεννα» τοῦ 1963
 

Τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1963 στὴν Κύπρο ἔμειναν στὴν Ἱστορία ὡς τὰ «ματωμένα Χριστούγεννα». Γιὰ κάποιους ἡ «τουρκικὴ ἀνταρσία». Καὶ γιὰ κάποιους ἀκόμα περισσότερο αἷμα στὸ μύλο τῆς ἱστορίας τοῦ Κυπριακοῦ ἀπὸ τοὺς βαβάρους. Τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1963 ἦταν στὴν πραγματικότητα ἡ πρώτη διχοτόμηση τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, ποὺ ἐπέβαλε ἡ Τουρκία. Προηγήθηκαν ἄγριες ἐπιθέσεις τῶν Τ/Κ ἐξτρεμιστῶν κατὰ ΕΚ ἀμάχων καὶ ἑκατοντάδες γυναικόπαιδα σφαγιάστηκαν, μὲ τὴν Τουρκία ἰταμὰ νὰ ἀπειλεῖ καὶ τότε τὸ νησὶ καὶ ἡ ὅλη κατάσταση νὰ προαναγγέλλει τὸ τί θὰ συνέβαινε 11 χρόνια μετά...

Τότε ὁρίστηκε καὶ ἡ «Πράσινη Γραμμὴ» στὴ Λευκωσία...                                                                                                                         

Γιὰ αὐτὸ ὁ σημερινὸς ΥΠΕΞ τῆς Τουρκίας Τσαβούσογλου τὴν ἧττα αὐτὴ τῶν μυρίων ἐξοπλισμένων Τούρκων μὲ τὴν συμπαράσταση τῆς Τουρκίας, δὲν τὴν χώνεψε ποτὲ καὶ ἰταμὰ δηλώνει ὅτι οἱ ΕΚ ...στὰ καλὰ καθούμενα τὰ ...Χριστούγεννα τοῦ 63 ἐπιτέθηκαν στοὺς ...ἀθώους ΤΚ, ποὺ πρῶτοι ἄρχισαν τὶς βιαιοπραγίες .... ἀλλὰ τὰ μοῦτρα τους ἔσπασαν ........ Καὶ ...... ἐπῆλθε ἀπὸ τότε ἡ «διχοτόμηση». ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΡΙΖΕΙ ΤΟ ΑΜΑΞΙ, ΤΡΙΖΕΙ Ὁ ΑΜΑΞΗΛΑΤΗΣ .......... 

 

Ἡ  ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ ΛΗΘΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ  ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΘΡΑΣΥΤΗΤΑ ΓΕΝΝΑ....                                                                                                                      Τὸ θράσος εἶναι χρήσιμο γι' αὐτούς, ποὺ ξέρουν νὰ ἐκμεταλλεύονται τὶς εὐκαιρίες. Μαρσὲλ Προύστ
Α,Α.

«Πᾶνος»