Κλιμακώνεται ὁ ὁρατός πόλεμος κατά τοῦ Χριστοῦ ἀπό τά τσιράκια τοῦ Ἀντιχρίστου

Νεκτάριος Δαπέργολας, Διδάκτωρ Ἱστορίας
Κωνσταντῖνος Βαθιώτης, τ Αναπλ. Καθηγητὴς Νομικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.
Δημήτριος Δασκαλάκης, Δικηγόρος Ἀθηνῶν

Ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες μαίνεται πάνω στὸν πλανήτη ἕνας λυσσαλέος ὑπόγειος πόλεμος. Τὸ σχέδιο ποὺ τρέχουν τὰ παγκόσμια σκοτεινὰ διευθυντήρια (καὶ ποὺ στὴ σημερινὴ μορφὴ του ἀρχίζει ὁρατὰ νὰ λαμβάνει σάρκα καὶ ὀστᾶ μέσα στὴ δεκαετία τοῦ 1990) ἔχει φυσικὰ ἄμεση σχέση μὲ τὴν Παγκοσμιοποίηση, ἡ πτώση ὅμως τῶν οἰκονομικῶν συνόρων μεταξὺ τῶν κρατῶν καὶ τὸ ἄνοιγμα τῶν ἀγορῶν δὲν ἦταν ὁ στόχος, ἀλλὰ ἁπλῶς τὸ μέσο. 

 

Ἡ οἰκονομικὴ ἑνοποίηση τοῦ πλανήτη καὶ ὁ ὁλοκληρωτικὸς ἔλεγχος τῆς παγκόσμιας Οἰκονομίας ἀπὸ μία δράκα ἀχρείων ὑπῆρξε ἁπλᾶ ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὸ ἑπόμενο βῆμα, τὴν κυοφορία ἑνὸς παγκόσμιου Πολιτισμοῦ (μέσα ἀπὸ τὴν ὑπονόμευση τῶν βασικῶν χαρακτηριστικῶν τῶν ἐθνικῶν πολιτισμῶν) καὶ μίας παγκόσμιας Πανθρησκείας (ποὺ ἤδη βρίσκεται πρὸ τῶν πυλῶν, μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια ἐπέλασης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀλλὰ καὶ τοῦ εὐρύτερου διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ).
 

Παράλληλα ἐπινοήθηκε μία ὁλόκληρη σειρὰ «ἀναγκῶν», ὅπως ὁ «σεβασμὸς τῆς διαφορετικότητας», ἡ καταπολέμηση τοῦ ρατσισμοῦ, ἡ πολυπολιτισμικότητα, ἡ καταδίκη τῆς χριστιανικῆς πίστης ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν ὡς σκοταδιστικοῦ φονταμενταλισμοῦ, ὁ φεμιναζισμός, ἡ διάλυση τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας, ὁ δικαιωματισμὸς τῶν ΛΟΑΤΚΙ κ.λπ. (γιὰ τὰ παραπάνω βλ. ἐνδεικτικὰ Ν. Δαπέργολα, «Νεοεποχίτικες τελετές, προάγγελοι τῆς παγκόσμιας Πανθρησκείας», 1-2-2021: https://katanixi.gr/synergates/dapergolas-nektarios/neoepochitikes-teletes-proaggeloi-tis-pagkosmias-panthriskeias/https. - Τοῦ ἴδιου, «Στὰ βρόγχια τῆς νεοταξικῆς προπαγάνδας», 19-10-2019: https://katanixi.gr/synergates/dapergolas-nektarios/nektarios-dapergolas-sta-vrochia-tis-n/).

Αὐτὲς οἱ νέες «ἀνάγκες» καθόρισαν τὴ νεοταξικὴ ἀτζέντα ποὺ βάλθηκε μέσα ἀπὸ τὴν πλήρη διαστροφὴ τῆς σημασίας ἀκόμη καὶ τῶν λέξεων, νὰ χτίσει σταδιακὰ τὸν «θαυμαστὸ καινούργιο κόσμο» τοῦ παγκοσμιοποιημένου Μετανθρώπου, στὴν οὐσία δὲ τὸν «θαυμαστὸ ἀνάποδο κόσμο» μιᾶς ὁλοκληρωτικὰ ἀντεστραμμένης πραγματικότητας σὲ σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια.
 

Ὁ ἀπώτερος σκοπὸς ὅλης αὐτῆς τῆς πορείας ἦταν καὶ παραμένει ἡ πλήρης ποδηγέτηση τῆς ἀνθρωπότητας καὶ ἡ μετατροπή της σὲ ἀνοϊκὸ κοπάδι ἀπὸ εὐνουχισμένα ἀνδράποδα, ποὺ θὰ δεχθεῖ εὐχαρίστως καὶ θὰ προσκυνήσει ἕνα παγκόσμιο Ἡγέτη. Καὶ αὐτὸς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἡ Ἀποκάλυψη ἀλλὰ καὶ πάμπολλοι παλαιοὶ καὶ σύγχρονοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς ἔχουν ἐπανειλημμένα προειδοποιήσει. Ἡ πορεία πρὸς αὐτὴν τὴν ἐξέλιξη εἶναι σαφὴς καὶ μόνο τυφλοὶ εἶναι δυνατὸν ἀκόμη, εἰδικὰ στὸ σημεῖο ποὺ βρισκόμαστε σήμερα, νὰ τὴν ἀγνοοῦν ἢ νὰ τὴ χλευάζουν ὡς συνωμοσιολογικὸ σενάριο.
 

Φυσικὰ ὅμως γιὰ νὰ γίνει αὐτό, γιὰ νὰ εἶναι δηλαδὴ ἕτοιμη ἡ ἀνθρωπότητα νὰ δεχθεῖ τὸν Ἀντίχριστο, δὲν ἀρκεῖ ἡ προσέγγιση τῶν λαῶν μέσῳ τῆς διάλυσης τῶν ἰδιαίτερων ἐθνικῶν καὶ πολιτισμικῶν χαρακτηριστικῶν τους. Κύριο μέσο σὲ αὐτὴ τὴν πορεία εἶναι ἡ ἠθικὴ ἀποκτήνωση τῶν ἀνθρώπων, ἡ παράδοσή τους σὲ κάθε ἁμαρτία, σὲ κάθε δαιμονικὴ πλάνη καὶ βλασφημία, σὲ κάθε σαρκικὴ διαστροφὴ (πρᾶγμα ἤδη ὁλοφάνερο παγκοσμίως εἰδικὰ τὶς τελευταῖες 3-4 δεκαετίες). Ἄλλο βασικὸ ὅμως μέσο εἶναι καὶ ὁ φόβος, ἕνας φόβος ποὺ καλλιεργεῖται μεθοδικὰ εἰδικὰ τὴν τελευταία 20ετία. Ἀρχικὰ ἦταν ὁ πόλεμος κατὰ τῆς δῆθεν τρομοκρατίας (μὲ τὶς Ἀλ Κάϊντες καὶ τὰ λοιπὰ παραμύθια τῆς Χαλιμᾶς), ἀκολούθως περάσαμε στὴ βιοτρομοκρατία μὲ τοὺς διάφορους ἰοὺς τύπου Η1Ν1, ποὺ δὲν πέτυχαν μὲν τὰ ἀναμενόμενα, προσέθεσαν ὅμως ἐμπειρία στοὺς ἐπινοητές τους, ὥστε νὰ τὰ πετύχουν στὴν ἑπόμενη «πίστα», μὲ τὰ ὅσα ζοῦμε δηλαδὴ τὴν τελευταία διετία: τώρα ποὺ ἁπλῶς ἡ Νέα Τάξη ἄλλαξε προσωπεῖο καὶ ὀνομάστηκε Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση.

 

Τὸ πόση σχέση ἔχουν ὅλα αὐτὰ τὰ γεγονότα μεταξύ τους, φαίνεται ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν ὁρολογία ποὺ χρησιμοποιεῖται. Ἐνδεικτικὰ θὰ ἀναφέρουμε ἐδῶ τὸ αἴτημα γιὰ παγκόσμια (δῆθεν δημοκρατική, στὴν πραγματικότητα δικτατορικὴ) διακυβέρνηση ποὺ διατυπώνεται ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια (θυμίζουμε μάλιστα μεταξὺ ἄλλων καὶ τὴ χρήση τοῦ σχετικοῦ ὅρου ἀπὸ τὴν πρώην πρωθυπουργική μας νεοταξικὴ μαριονέττα ὀνόματι ΓΑΠ), ἀλλὰ πλέον τοὺς τελευταίους μῆνες βρίσκεται συνεχῶς στὸ προσκήνιο.
 

Θὰ ἀναφέρουμε ὅμως βέβαια καὶ τὴν περίφημη φράση «πόλεμος κατὰ τοῦ ἀόρατου ἐχθροῦ», τὸν ὁποῖο κήρυξαν τὸν Μάρτιο τοῦ 2020 τὸ νεοταξικὸ φερέφωνο Ἐμ. Μακρὸν μαζὶ μὲ τὴν ἡμετέρα ἀντίχριστη νῦν πρωθυπουργικὴ μαριονέττα. «Ἀόρατος ἐχθρὸς» ἦταν τὸ παρατσούκλι ποὺ εἶχε προαποφασισθεῖ ἀπὸ τὴν παγκόσμια ἐλὶτ νὰ δοθεῖ στὸν κορωνοϊό, προκειμένου νὰ δικαιολογηθοῦν ὅλα τὰ ἀπάνθρωπα μέτρα ποὺ θὰ ἐφαρμόζονταν γιὰ τὴν ἐξολόθρευση τοῦ «φονικοῦ ἰοῦ», ὁ ὁποῖος θὰ αἱματοκύλιζε τὴν ἀνθρωπότητα. 

 

Οἱ ἀπολύτως προβλέψιμοι διαχειριστὲς τῶν παγκόσμιων κρίσεων ἀντέγραψαν γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὸν ἑαυτό τους, ἀφοῦ ἐπανέφεραν στὸ προσκήνιο τὸν κωδικό-παρατσούκλι τοῦ ἀόρατου ἐχθροῦ, τὸν ὁποῖο εἶχαν ἀξιοποιήσει μετὰ τὴν 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ὁ πόλεμος κατὰ τοῦ τότε «ἀόρατου ἐχθροῦ» εἶχε κηρυχθεῖ ἐναντίον τῆς Ἀλ Κάϊντα καὶ ἀκολούθησαν οἱ παγκόσμιοι περιορισμοὶ πολλῶν ἐλευθεριῶν ποὺ ἀπολάμβαναν οἱ πολῖτες στὸ ἀκέραιο μέχρι ἐκείνη τὴν ἐποχὴ (γιὰ τὴ μιλιταριστικὴ ὁρολογία ὡς κρατικὴ συνταγὴ καταπάτησης τῶν δικαιωμάτων τοῦ πολίτη βλ. Κ. Βαθιώτη, «Ἀπὸ τὴν τρομοκρατία στὴν πανδημία. Ὑποχρεωτικὲς ἰατρικὲς πράξεις στὸν πόλεμο κατὰ τοῦ ἀόρατου ἐχθροῦ», 2η έκδ., Ἀλφειός, Ἀθήνα 2021, σελ. 45 ἐπ.)..
 

Καὶ βέβαια ἡ χρήση τοῦ συγκεκριμένου ὅρου ἀποτελεῖ μία ἀκόμη νοσηρὴ διαστροφὴ τῆς ἀλήθειας. Γιατί ἁπλούστατα «ἀόρατος ἐχθρὸς» στὴ γλῶσσα τῶν Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν εἶναι ὁ διάβολος καὶ ἀντιστοίχως «ἀόρατοι ἐχθροὶ» οἱ στρατιὲς τῶν δαιμόνων ποὺ τὸν ὑπηρετοῦν. Μάλιστα, τὴν ὕπαρξη τῶν ἀόρατων ἐχθρῶν τὴν πληροφορούμαστε ἤδη ἀπὸ τὴ βρεφική μας ἡλικία, μέσα στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος: «Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι τὸ ὕδωρ τοῦτο ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶµεν». Πασίγνωστη εἶναι καὶ ἡ ἰδιότητα ποὺ προσδίδεται στὴ Θεοτόκο, μέσα ἀπὸ τὴ φράση τῆς Β' Στάσης τῶν Χαιρετισμῶν: «Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον» (γιὰ περισσότερες ἀναφορὲς βλ. Κ. Βαθιώτη, «Ἀπὸ τὴν τρομοκρατία στὴν πανδημία», ό.π., σελ. 40 ἐπ.).. 

 

Ἰδοὺ λοιπὸν ἄλλη μία ξεκάθαρη ὄψη τοῦ «θαυμαστοῦ ἀνάποδου κόσμου», ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἕνας ὅρος ποὺ ἐπὶ αἰῶνες ἦταν ἀπολύτως ταυτισμένος μὲ τὸν διάβολο, χρησιμοποιεῖται πλέον ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια στρεβλωτικὰ ἀπὸ τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, δηλαδὴ τὸ παγκόσμιο νεοταξικὸ ἱερατεῖο καὶ τὶς κατὰ τόπους μαριονέτες του. Καὶ ὁ δῆθεν πόλεμος κατὰ τοῦ ἀόρατου ἐχθροῦ εἶναι στὴν πραγματικότητα πόλεμος ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸν ἀόρατο ἐχθρὸ κατὰ τοῦ τελειότερου δημιουργήματος τοῦ Θεοῦ, δηλ. κατὰ τοῦ ἀνθρώπου.

 

Αὐτὸς ὁ πόλεμος ὅμως κατὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ πορεία πρὸς τὴν παγκόσμια ἑνοποίηση καὶ τὴ διακυβέρνηση ἀπὸ τὸν προετοιμαζόμενο παγκόσμιο ἡγέτη, δηλαδὴ τὸν Ἀντίχριστο, πέρα καὶ ἀπὸ τὰ προαναφερθέντα (γιὰ τὸν φόβο καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀποκτήνωση τῆς ἀνθρωπότητας), δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἂν δὲν χτυπηθεῖ τὸ μοναδικὸ πρᾶγμα ποὺ μπορεῖ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο: ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη καὶ λατρεία. Ζοῦμε λοιπὸν ὡς ἐκ τούτου ἕναν ἀνίερο πόλεμο μὲ στόχο νὰ τεθεῖ ὁ Χριστὸς ἐντελῶς ἔξω ἀπὸ τὴ ζωή μας, νὰ πάψουμε νὰ ἀσχολούμαστε, νὰ πιστεύουμε καὶ κυρίως νὰ ἐλπίζουμε σὲ Ἐκεῖνον. 

 

Ἐξ οὗ καὶ ὁ πόλεμος αὐτὸς εἶναι πραγματικὰ λυσσαλέος εἰδικὰ ἐνάντια στοὺς Ὀρθοδόξους (χωρὶς βέβαια αὐτὸ νὰ σημαίνει πὼς δὲν ἀφορᾷ καὶ Χριστιανοὺς ἄλλων ὁμολογιῶν ἢ ἀκόμη καὶ ἀλλοπίστους ποὺ ἔχουν καλὴ προαίρεση - ὁ στόχος εἶναι νὰ βληθεῖ κάθε ὑπάρχουσα τωρινὴ ἢ καὶ δυνητικὰ μελλοντικὴ σχέση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου μὲ τὸν μόνο δυνάμενο σώζειν Κύριο τῆς Ζωῆς καὶ ὅλης τῆς Δημιουργίας). Μόνο ἂν ξεχάσουν οἱ ἄνθρωποι τὸν Χριστό, θὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ δεχθοῦν τὸν Ἀντίχριστο. Ἐξάλλου σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Πατερικὴ Γραμματεία (πρῶτος τόμος τῆς Φιλοκαλίας) ἡ λήθη μνημονεύεται ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς γίγαντες τῆς κακίας μὲ σκοπὸ ὁ ἄνθρωπος νὰ μὴν διατηρεῖ ἐντός του μνήμη Θεοῦ, ὥστε νὰ ἁμαρτάνει χωρὶς συστολή.
 

Ὁ ἀνίερος αὐτὸς πόλεμος κατὰ τοῦ Χριστοῦ δὲν διεξάγεται μόνο μὲ τὴ χρήση μέτρων ποὺ πλήττουν τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου καὶ κυρίως τὸ μέγιστο ἀγαθὸ ποὺ Ἐκεῖνος χάρισε στὸ πλάσμα Του: τὸ αὐτεξούσιο. Διεξάγεται καὶ μὲ τὴν κλιμακούμενη ἀπόπειρα νὰ διαλυθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία συγχωνευόμενη μὲ τὶς ἄλλες δῆθεν Ἐκκλησίες, ἀπόπειρα ποὺ δρομολογήθηκε ἐδῶ καὶ αἰῶνες ἀλλὰ εἰδικὰ τὰ τελευταῖα χρόνια τρέχει μὲ ἰλιγγιώδεις ταχύτητες. Διεξάγεται ὡστόσο καὶ μὲ τὶς βλάσφημες ἐπιθέσεις, ρητὲς ἢ συμπερασματικὰ συναγόμενες, ἐναντίον τῆς πίστης μας. Αὐτὲς στοχεύουν στὴν οὐσία τῆς πίστης μας, ἡ ὁποία βεβαίως δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ. 

 

Δὲν εἶναι λοιπὸν καθόλου τυχαῖο ὅτι εἰδικὰ τὴν τελευταία 20ετία ζοῦμε μία κορύφωση τῆς ἐπίθεσης ἐνάντια στὸν Χριστὸ ὡς Θεάνθρωπο, ποὺ ἂν καὶ μόνιμη, ἐντείνεται ὡστόσο -γιὰ προφανεῖς θεωροῦμε λόγους- κατὰ τὶς δύο μεγάλες γιορτὲς τῆς Χριστιανοσύνης: τὸ Πάσχα καὶ τὰ Χριστούγεννα. Ταινίες (σὰν τὸν ἀποτρόπαιο «Τελευταῖο Πειρασμὸ» καὶ πιὸ πρόσφατα τὸν ἐλεεινὸ «Κώδικα ντα Βίντσι»), ἄρθρα, διηγήματα, δῆθεν ἐπιστημονικὲς ἀνακαλύψεις καὶ ψευδοϊστορικὰ ντοκιμαντέρ, παρελαύνουν στὶς μικρὲς ὀθόνες μας καὶ στὶς σελίδες τοῦ διαδικτύου μὲ ἕνα καὶ μόνο σκοπό: νὰ σπείρουν τὴν ἀμφιβολία, νὰ δυναμώσουν τὴν ἀπιστία, νὰ ὑποβάλουν τὴν ἰδέα ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε (στὴ μία περίπτωση) ἢ δὲν συνελήφθῃ καὶ δὲν γεννήθηκε ὑπερφυῶς ἀπὸ τὴν Ἀειπάρθενο Μαρία (στὴν ἄλλη). 

 

Ὅμως «εἰ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ἡμῶν» (Πρὸς Κορινθίους Α' 15:17) καὶ ἂν ἡ γέννησή Του δὲν ἦταν «μυστήριον ξένον καὶ παράδοξον», τότε ἐπίσης ὅλη ἡ πίστη μας εἶναι μία ἀπάτη (βλ. ἐνδεικτικὰ Ν. Δαπέργολα, «Ποιός ἀπορεῖ μὲ τὸν Κώδικα ντα Βίντσι;», Εφημ. Μακεδονία, Ἰούλιος 2006). Καὶ ἕνας Χριστὸς ποὺ δὲν εἶναι Θεός, δὲν ἐνδιαφέρει κανέναν, δὲν ἔχει σημασία γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μέσα στὴν ἀπόγνωση καὶ τὴν ἄλυτη μεταφυσική του ἀγωνία θὰ εἶναι πιὰ ἕτοιμος νὰ ἀναζητήσει ἕνα νέο Λυτρωτή, ἕναν καινοφανῆ Μεσσία.
 

Φέτος, ἡ βλασφημία κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναχράντου Μητέρας Του συνεχίσθηκε καὶ κορυφώθηκε ἀπὸ νέους πρωταγωνιστές. Κατ᾿ ἀρχὰς ἀπὸ τὸν  ξακουστὸ καθηγητὴ Πολιτικῆς τῆς Ὑγείας (sic), (δ)ἐμμονικὸ «σταυροφόρο τῆς βελόνας» καὶ νῦν ἐξωτερικὸ συνεργάτη-ἐπιστημονικὸ σύμβουλο τῶν «Ἑλληνικῶν HOAXES» Ἠλία Μόσιαλο, ἕνα μοσχαναθρεμμένο ὑπηρέτη τῆς Νέας Τάξης καὶ εἰδικότερα τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης, ποὺ ξεκίνησε τὴν κομματική του σταδιοδρομία τὴ δεκαετία τοῦ 1980, ὅταν ἀνέλαβε, ὡς φοιτητὴς στὴ σχολὴ τῆς Ἰατρικῆς, τὸ πόστο τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραῖος, ἐν συνεχείᾳ ἀνδρώθηκε στὰ ἑωσφορικὰ κέντρα ἐξουσίας τῆς Μ. Βρετανίας, γιὰ νὰ ἀξιοποιηθεῖ τὸν Ἰούνιο τοῦ 2011 ὡς Ὑπουργὸς Ἐπικρατείας καὶ κυβερνητικὸς ἐκπρόσωπος ἀπὸ τὸν διαπρύσιο κήρυκα τῆς «παγκόσμιας διακυβέρνησης» ΓΑΠ. 

 

Συνεχίσθηκε ὅμως ἡ βλασφημία καὶ μὲ μία ἀκόμη ἀποτρόπαιη γελοιογραφία ἀπὸ τὸν σκιτσογράφο τῆς νεοταξίτικης δημοσιογραφικῆς ναυαρχίδας ὀνόματι «Καθημερινῆς» Ἀνδρέα Πετρουλάκη καὶ κορυφώθηκε μὲ ἕνα ἀκόμη πολὺ ἐκτενέστερο καὶ ἀπερινόητης βλασφημίας δῆθεν διήγημα ἀπὸ τὸν γνωστὸ ἐκπρόσωπο τῆς ψευτοπροοδευτικὴς νεοελληνέζικης χωματερῆς «λογοτέχνη» Χρῆστο Χωμενίδη. Ἕνα χυδαιούργημα ποὺ φέρει τὸν Χριστό -μέσῳ ζοφερῶν λεπτομερειῶν- νὰ εἶναι ὁ καρπὸς ἐρωτικῆς σχέσης τῆς Μαρίας μὲ ἕνα Ρωμαῖο στρατιώτη. Ὅλα αὐτὰ σὲ μία πλήρη ἀναβίωση τῶν αἰσχροτήτων ποὺ γράφονται γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία μας στὸ Ταλμοὺδ καὶ ἀναπαράγονται στὶς μασονικές, νεοπαγανιστικὲς καὶ λοιπὲς σατανιστικὲς τελετὲς ἐδῶ καὶ αἰῶνες.
 

Βεβαίως, ἂν ὁ... προφητικὸς Ἕλληνας νομοθέτης δὲν εἶχε καταργήσει τὸ ἄρθρο 198 τοῦ παλαιοῦ Ποινικοῦ Κώδικα, μὲ τὸ ὁποῖο ρυθμιζόταν ἡ ποινικὴ μεταχείριση τοῦ δράστη τῆς ἀξιόποινης πράξης τῆς «Κακόβουλης βλασφημίας», ὡς ἐγκλήματος μὲ ἰδιάζουσα ἠθικοκοινωνικὴ ἀπαξία  (στὴν παρ. 2 προβλεπόταν ὅτι: «Ὅποιος... ἐκδηλώνει δημόσια μὲ βλασφημία ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τὰ θεῖα, τιμωρεῖται μὲ κράτηση ἕως ἕξι μῆνες ἢ μὲ πρόστιμο ἕως τρεῖς χιλιάδες εὐρώ»), σήμερα θὰ μποροῦσε νὰ ξεκινήσει μιὰ ἐνδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά μὲ τὸ ἂν ἡ ἐπιλογὴ ὅλων αὐτῶν τῶν «κυρίων» νὰ διακωμωδήσουν τὴν ἄσπιλη σύλληψη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖο γέννησε ἡ Θεοτόκος ὑπερφυῶς, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, στοιχειοθετεῖ ποινικὴ εὐθύνη μὲ βάση τὸ ἐν λόγῳ κατηργημένο ἄρθρο.
 

Σήμερα, ὅμως, τὸ μόνο ἔγκλημα ποὺ ἔχει ξεμείνει στὸ ἐξαϋλωμένο κεφάλαιο τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα περὶ ἐπιβουλῆς τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης εἶναι ἡ διατάραξη θρησκευτικῶν συναθροίσεων! Στὸ πλαίσιο δηλ. τῆς (ὑποτίθεται) ἐξορθολογιστικῆς φιλοσοφίας ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τὸν Ἕλληνα νομοθέτη ἀποφασίστηκε μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες ἡ κατάργηση τῶν ἄρθρων 198 Π.Κ. («Κακόβουλη βλασφημία») καὶ 199 Π.Κ. («Καθύβριση θρησκευμάτων»), τὰ ὁποῖα κρίθηκαν ἀπὸ τοὺς ὀλετῆρες τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων ὡς ἐγκλήματα ἥσσονος ἠθικῆς καὶ ποινικῆς ἀπαξίας ποὺ δὲν ἐναρμονίζονται μὲ τὸ δόγμα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας καὶ ἀντίκεινται στὴν ὑλοποίηση τῶν σχεδίων τῆς Πανθρησκείας.
 

Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, παρατηρεῖται ἡ κατάργηση κάθε ποινῆς γιὰ τὴν βλασφημία σὲ μία ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ἀκριβῶς ἐντείνεται ἡ βλασφημία (πόσο τυχαῖο ἄραγε;) καὶ ὅπου πλέον κάθε «τσιράκι τοῦ Ἀντιχρίστου» μπορεῖ νὰ ἐξαπολύει ἀνενόχλητο βλάσφημες βολὲς ἐναντίον τῆς πίστης μας καὶ νὰ ἐξεμεῖ ἀσύδοτα πάνω σὲ ὅλα τὰ ὅσια καὶ ἱερά μας. Μάλιστα, στὸν ἀνάποδο κόσμο τῆς ἐποχῆς τοῦ κορωνοϊοῦ, τὸ πιθανότερο εἶναι τὰ ἐν λόγῳ «τσιράκια» νὰ ἐφαρμόσουν πιστὰ τὴν διαβολικὴ τέχνη ποὺ διδάχθηκαν στὰ «ἑωσφορικὰ θρανία» τους, δηλ. νὰ ἀναποδογυρίσουν τὴν πραγματικότητα, διαμαρτυρόμενοι ὅτι αὐτοὶ εἶναι ποὺ δέχθηκαν ἐπίθεση ἀπὸ φανατικοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς γιὰ ἕνα χιουμοριστικὸ σκίτσο, σχολιασθὲν ἐλεύθερα ὡς προϊὸν Τέχνης σὲ μιὰ «δημοκρατικὴ» κοινωνία, ὅπως ἡ ἑλληνική. Καὶ ἀπὸ κάποια γνωστὰ γιουσουφάκια τοῦ ψευτοπροοδευτικοῦ μας νεοφιλελὲφτ ὑπονόμου τὸ βλέπουμε πράγματι ἤδη νὰ συμβαίνει.
 

Εἶναι ἐπίσης ὅμως ἐξαιρετικὰ εὔγλωττο τὸ ὅτι ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο τὰ πρόσωπα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου διεγείρουν τήν... χιουμοριστικὴ ἔμπνευση κάποιων ἐπίδοξων ἀστεϊστῶν, ἐνῶ βεβαίως παρατηρεῖται παντελὴς ἔλλειψη φαντασίας καὶ χάνεται κάθε σκωπτικὴ διάθεση, ὅταν πρόκειται γιὰ ἱερὰ πρόσωπα καὶ μορφὲς ἄλλων θρησκειῶν. Καὶ ἐκ τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἀποδεικνύεται ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ οἰστρηλατούνται ἀπὸ ἀβυσσαλέο μῖσος εἰδικὰ κατὰ τῶν ἱερῶν θέσμιων τῆς Ἁγίας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο καλύπτουν ὑποκριτικὰ κάτω ἀπὸ τὸν μανδύα μιᾶς «Τέχνης» ποὺ ἐξαχρειώνει ἀντὶ νὰ ἐξευγενίζει. Καὶ ἐπιβεβαιώνεται ὅτι ὁ πόλεμός τους εἶναι ἀποκλειστικὰ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ.

Ἄς ἀναλογισθοῦμε ὅμως πλέον καὶ ποιὰ ὀφείλει νὰ εἶναι ἡ δική μας θέση καὶ στάση ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτά. Καὶ γιὰ τὴ μὲν στάση μας ἀπέναντι στὸ εὐρύτερο παγκόσμιο σχέδιο τῶν ὀλετήρων ἔχουμε πολλάκις ἀναφερθεῖ, τονίζοντας τὴν ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη ἀντίστασης, κυρίως δὲ πνευματικοῦ ἀγῶνα καὶ προσήλωσής μας στὴν ὀρθὴ πίστη, ὡς τοῦ μόνου δρόμου γιὰ νὰ παραμείνουμε ἀλώβητοι μέσα στὴν ἐν ἐξελίξει λαίλαπα. Εἰδικὰ δὲ ὡς πρὸς τὸ ἐπίκαιρο θέμα τῆς βλασφημίας τὸ τί πρέπει νὰ γίνει εἶναι ἐπίσης σαφές. Καὶ αὐτὸ δυστυχῶς δὲν ἔχει γίνει. Ἡ τρισάθλια ἀνάρτηση Μόσιαλου προκάλεσε μὲν ἀντιδράσεις (λογικὸ σὲ ἕνα βαθμό, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ πρόκειται γιὰ ἐκπρόσωπο τῆς ἑλλαδικῆς ὑγειοναζιστικὴς κυβερνήσεως στὸ ἐξωτερικό, σὲ θέματα κορωνοϊοῦ), ἐνῶ καταδικάστηκε ἀπὸ ἐπίσημη ἀνακοίνωση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου ἀλλὰ καὶ μεμονωμένους Ἱεράρχες, καθὼς καὶ ἀπὸ ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Τὰ ὑπόλοιπα βλάσφημα κρούσματα οὐσιαστικὰ ἀγνοήθηκαν (ὡς μὴ ὠφείλετο). Ἀλλὰ καὶ οἱ σημειωθεῖσες κατὰ Μόσιαλου ἀντιδράσεις δὲν ἦταν ἀσφαλῶς κατὰ κανένα τρόπο οἱ δέουσες.
 

Γιατί ἐδῶ πρέπει νὰ εἴμαστε ξεκάθαροι. Ἁπλῆ, σύντομη, φραστικὴ καταδίκη γιὰ ἕνα τόσο μεγάλο ἀτόπημα, ὅπως αὐτὸ τῆς κακόβουλης καὶ ἐμπαθοῦς καθυβρίσεως τοῦ Πανσέπτου Προσώπου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, μόνο ὡς «βελούδινο ράπισμα» μπορεῖ νὰ ἐκληφθεῖ. Ὡστόσο ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατὰ τὴν μακραίωνη παράδοσή της διαθέτει τὴν πνευματικὴ ἐμπειρία καθὼς καὶ τὰ κατάλληλα θεραπευτικὰ μέσα, ὥστε ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν νὰ ὁδηγήσει σὲ μετάνοια τὸ τέκνο της ποὺ ἔσφαλε καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου νὰ προφυλάξει τὸ ποίμνιό της ἀπό τὴν ψυχοφθόρο δράση του. Ἡ ἁπλῆ φραστικὴ καταδίκη δὲν κρίνεται ὡς ἐπαρκὲς θεραπευτικὸ μέσο, ἀφοῦ δὲν προσφέρεται γιὰ τὸν σωφρονισμὸ τοῦ ὑπαιτίου ἑνὸς τόσο μεγάλου ἀνοσιουργήματος, ἐνῶ ταυτόχρονα δὲν ἀποθαρρύνει κάθε μελλοντικὸ ἐπίδοξο ὑβριστὴ τῆς Παναγίας μας.
 

Καὶ ἐγείρεται τὸ ἐρώτημα: Ποιὸ εἶναι τὸ κατάλληλο μέσο θεραπείας γιὰ τὴν περίπτωση τῶν ὄψιμων ὑβριστῶν; Ὅπως ὁρίζεται ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, εἶναι τὰ πνευματικὰ ἐπιτίμια γιά τοὺς μετανοήσαντες, ἐνῶ γιά τοὺς ἐμμένοντες στὴ βλασφημία «ἀνάθεμα  ἔστω». Θυμίζουμε μάλιστα καὶ κάτι ποὺ ἔλεγε σχετικὰ ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Ἔχω ὑπόψιν μου ἕναν ἄλλον ἄθεο, ἕναν βλάσφημο, ποὺ τὸν ἀφήνουν στὴν τηλεόραση καὶ μιλάει, ἐνῶ ἔχει πεῖ τὰ πιὸ βλάσφημα λόγια γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Δὲν παίρνει καὶ ἡ Ἐκκλησία μιὰ θέση νὰ ἀφορίσῃ μερικούς. Αὐτοὺς ἔπρεπε νὰ τοὺς ἀφορίζῃ ἡ Ἐκκλησία. Λυποῦνται τὸν ἀφορισμό!» (Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Β', «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση», Β' Ἔκδοση 2000, Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, σελ. 35).
 

Ἐπειδὴ ὅμως εἶναι σαφὲς πὼς δὲν μποροῦμε νὰ ἀναμένουμε τίποτε πλέον ἀπὸ τὴ διοικοῦσα Ἐκκλησία (ἡ στάση της κατὰ τὴν ἐποχή τῆς δῆθεν πανδημίας ἔριξε ὁριστικὰ καὶ τὰ τελευταῖα ἐναπομείναντα προσωπεῖα), ἂς ἐπικεντρωθοῦμε τοὐλάχιστον στὸν δικό μας ρόλο. Ἐπειδὴ ἡ ἑπόμενη βλάσφημη ἐπίθεση ἀπὸ τὰ νεοεποχίτικα τσιράκια τοῦ Ἀντιχρίστου δὲν εἶναι μακριά, ἐναπόκειται σὲ ἐμᾶς τοὺς ἁπλοὺς πιστοὺς νὰ διαφυλάξουμε τὴν πίστη καὶ νὰ ἀντιδράσουμε μὲ πάθος ἀπέναντι στοὺς χυδαιολόγους καὶ ρυπαρογράφους ὑβριστές. 

 

Ὅπως γενικότερα ὀφείλουμε νὰ ἀντισταθοῦμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις ἀπέναντι στὴ νεοταξικὴ ἐπέλαση. Σιωπῶντας γινόμαστε συνένοχοι καὶ ἐμεῖς, σύμφωνα καὶ μὲ τοὺς χαρακτηριστικοὺς λόγους τοῦ περίφημου μακαριστοῦ πατρὸς Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ποὺ τόνιζε ὅτι ὅταν ἕνας λαὸς κατατρύχεται ἀπὸ ἀντίχριστες ἡγεσίες (πολιτικὲς καὶ πνευματικές), ἂν ἀντιδράσει στὰ ἔργα τους, οἱ πνευματικὲς εὐθύνες βαραίνουν μόνο ἐκεῖνες, ἀλλὰ ἂν δὲν ἀντιδράσει, εἶναι καὶ αὐτὸς συνυπεύθυνος. 

 

Τὸ δὲ μέτρο τῆς ὀρθῆς στάσης καὶ συμπεριφορᾶς μας ἀπέναντι σὲ κάθε βλάσφημο καὶ ὑβριστὴ τῆς πίστεώς μας τὸ δίνει  ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ ὅταν ἄκουγε κάποιον νὰ βλασφημεῖ κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας, τότε ἐξοργιζόταν καὶ ἔλεγε: «Ἕνας ἄνθρωπος νὰ μὲ ὑβρίσει, νὰ φονεύσει τὸν πατέρα μου, τὴν μητέρα μου, τὸν ἀδελφό μου, καὶ ὕστερα τὸ μάτι νὰ μοῦ βγάλει, ἔχω χρέος ὡσὰν χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρήσω. Τὸ δὲ νὰ ὑβρίσει τὸν Χριστό μου καὶ τὴν Παναγία μου, δὲν θέλω νὰ τὸν βλέπω».
 

«Πᾶνος»