Γράφει ὁ Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Ἀθηνῶν
«Ἡσυχίαν εἶχεν ὁ Δῆμος καὶ ἀντέλεγε οὐδείς, δεδιὼς καὶ ὁρῶν ὅτι πολὺ τὸ ξυνεστηκός».
...Ὁ λαὸς σώπαινε καὶ κανεὶς δὲν μιλοῦσε, γιατί ἦταν φοβισμένος καὶ ἔβλεπε πὼς οἱ συνωμότες ἦταν πολλοί.
Θουκυδίδης-Ἱστορία τοῦ Πελοποννησιακοῦ Πολέμου.
Πολλοὶ δημοσιολογοῦντες κυρίως ἀπὸ τὸν ὑγειονομικὸ χῶρο διατυπώνουν τὴν ἄποψη ποὺ συμπυκνώνεται στὴν φράση «εἴμαστε ὑπὲρ τῶν ἐμβολίων ἀλλὰ κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητας» ἐπιχειρῶντας νὰ ἀποσυνδέσουν ἕνα ἐν δυνάμει ὑγειοβλαπτικὸ καὶ πειραματικὸ φαρμακευτικὸ παρασκεύασμα ποὺ ἔχει λάβει μόνο ἄδεια κατεπείγουσας χρήσης ἔκτακτης ἀνάγκης καὶ ἐλέγχεται γιὰ τὴν πρόκληση χιλιάδων θανάτων καὶ ἑκατομμύριων παρενεργειῶν σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἀπόφαση τῶν κυβερνήσεων νὰ θεσπίσουν τὴν ὑποχρεωτικότητα τοῦ ἐμβολιασμοῦ ἐπὶ τῇ βάσει ἐπαγγελματικῶν καὶ ἡλικιακῶν κριτηρίων.
Ὅσοι ἐκφέρουν τὴν ἀνωτέρω ἄποψη προσπαθοῦν νὰ στρέψουν τὴν προσοχὴ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὶς ἄγνωστες μεσοπρόθεσμες καὶ μακροπρόθεσμες παρενέργειες ἐπιπτώσεις τοῦ ἐμβολιασμοῦ στὴν ἀνθρώπινη ὑγεία στὴν ἀνάδειξη τοῦ ἐμβολίου, ὡς ἀποκλειστικοῦ καὶ ἀποτελεσματικοῦ μέσου ἀναχαίτισης τῆς πανδημίας. Ὑποστηρίζουν δηλ. ὅτι ἡ διενέργεια τοῦ ἐμβολιασμοῦ ὀφείλει νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα προσωπικῆς ἐπιλογῆς τῶν πολιτῶν μέσα ἀπὸ τὴν διαδικασία τῆς πειθοῦς καὶ τῆς συζήτησης καὶ ὄχι προϊὸν ἐξαναγκαστικῆς συμμόρφωσης.
Κατὰ τὴν προσωπικὴ ἐκτίμηση τοῦ γράφοντος συνιστᾷ κοροϊδία καὶ ἐμπαιγμὸ νὰ μιλοῦν σὲ συγκεντρώσεις ἀνεμβολίαστων ὑγειονομικῶν ἰατροὶ ποὺ εἶναι πλήρως ἐμβολιασμένοι (καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ μισθοδοτοῦνται) καὶ οἱ ὁποῖοι πιθανῶς θὰ λάβουν ἐπιπρόσθετα τὴν ἔκτακτη οἰκονομικὴ ἐνίσχυση (ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ ἥμισυ τοῦ μηνιαίου καταβαλλόμενου βασικοῦ μισθοῦ ποὺ προβλέπεται ἀπὸ τὴν σχετικὴ τροπολογία τοῦ Ὑπουργείου Ὑγείας γιὰ τὸ ὑγειονομικὸ προσωπικὸ τῆς χώρας, ὡς ἐπιβράβευση τῶν ὑπηρεσιῶν τους στὴν ἀντιμετώπιση τῆς πανδημίας), ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα οἱ ἀνεμβολίαστοι ὑγειονομικοὶ ποὺ δίνουν τὸν ὑπὲρ πάντων ἀγῶνα γιὰ τὴν προάσπιση τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν ἰδανικῶν τους πένονται εὑρισκόμενοι ἀντιμέτωποι μὲ τὸ φάσμα τῆς ἀκραίας φτώχειας καὶ ἐξαθλίωσης.
Πολλοὶ δημοσιολογοῦντες κυρίως ἀπὸ τὸν ὑγειονομικὸ χῶρο διατυπώνουν τὴν ἄποψη ποὺ συμπυκνώνεται στὴν φράση «εἴμαστε ὑπὲρ τῶν ἐμβολίων ἀλλὰ κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητας» ἐπιχειρῶντας νὰ ἀποσυνδέσουν ἕνα ἐν δυνάμει ὑγειοβλαπτικὸ καὶ πειραματικὸ φαρμακευτικὸ παρασκεύασμα ποὺ ἔχει λάβει μόνο ἄδεια κατεπείγουσας χρήσης ἔκτακτης ἀνάγκης καὶ ἐλέγχεται γιὰ τὴν πρόκληση χιλιάδων θανάτων καὶ ἑκατομμύριων παρενεργειῶν σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἀπόφαση τῶν κυβερνήσεων νὰ θεσπίσουν τὴν ὑποχρεωτικότητα τοῦ ἐμβολιασμοῦ ἐπὶ τῇ βάσει ἐπαγγελματικῶν καὶ ἡλικιακῶν κριτηρίων.
Ὅσοι ἐκφέρουν τὴν ἀνωτέρω ἄποψη προσπαθοῦν νὰ στρέψουν τὴν προσοχὴ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὶς ἄγνωστες μεσοπρόθεσμες καὶ μακροπρόθεσμες παρενέργειες ἐπιπτώσεις τοῦ ἐμβολιασμοῦ στὴν ἀνθρώπινη ὑγεία στὴν ἀνάδειξη τοῦ ἐμβολίου, ὡς ἀποκλειστικοῦ καὶ ἀποτελεσματικοῦ μέσου ἀναχαίτισης τῆς πανδημίας. Ὑποστηρίζουν δηλ. ὅτι ἡ διενέργεια τοῦ ἐμβολιασμοῦ ὀφείλει νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα προσωπικῆς ἐπιλογῆς τῶν πολιτῶν μέσα ἀπὸ τὴν διαδικασία τῆς πειθοῦς καὶ τῆς συζήτησης καὶ ὄχι προϊὸν ἐξαναγκαστικῆς συμμόρφωσης.
Κατὰ τὴν προσωπικὴ ἐκτίμηση τοῦ γράφοντος συνιστᾷ κοροϊδία καὶ ἐμπαιγμὸ νὰ μιλοῦν σὲ συγκεντρώσεις ἀνεμβολίαστων ὑγειονομικῶν ἰατροὶ ποὺ εἶναι πλήρως ἐμβολιασμένοι (καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ μισθοδοτοῦνται) καὶ οἱ ὁποῖοι πιθανῶς θὰ λάβουν ἐπιπρόσθετα τὴν ἔκτακτη οἰκονομικὴ ἐνίσχυση (ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ ἥμισυ τοῦ μηνιαίου καταβαλλόμενου βασικοῦ μισθοῦ ποὺ προβλέπεται ἀπὸ τὴν σχετικὴ τροπολογία τοῦ Ὑπουργείου Ὑγείας γιὰ τὸ ὑγειονομικὸ προσωπικὸ τῆς χώρας, ὡς ἐπιβράβευση τῶν ὑπηρεσιῶν τους στὴν ἀντιμετώπιση τῆς πανδημίας), ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα οἱ ἀνεμβολίαστοι ὑγειονομικοὶ ποὺ δίνουν τὸν ὑπὲρ πάντων ἀγῶνα γιὰ τὴν προάσπιση τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν ἰδανικῶν τους πένονται εὑρισκόμενοι ἀντιμέτωποι μὲ τὸ φάσμα τῆς ἀκραίας φτώχειας καὶ ἐξαθλίωσης.
Κατὰ τὴν διαχείριση τῆς πανδημίας τὸ κατεστημένο ἰατροφασιστικὸ σύστημα ἐπιδιώκει νὰ ἀξιοποιήσει γιὰ τὴν προώθηση τοῦ ἐμβολιαστικοῦ προγράμματος κάθε φωνὴ καὶ ἐπιχείρημα ποὺ ἀρθρώνεται στὸν δημόσιο λόγο προκειμένου νὰ ὑλοποιήσει δύο βασικοὺς πρωταρχικοὺς στόχους:
Α) Καλλιεργεῖ τὴν ἐντύπωση στοὺς πολῖτες σχετικὰ μὲ τὴν ἀνθεκτικότητα τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων (ἀφοῦ ἐλεύθερα καὶ ἀνεμπόδιστα διατυπώνεται κάθε ἄποψη), ἐνῶ στὴν πραγματικότητα φιμώνεται καὶ τίθεται ἐκποδὼν σὲ ἐπίπεδο λήψεως ἀποφάσεων κάθε ἀντίθετη φωνὴ καὶ γνώμη ποὺ ἀμφισβητεῖ τὴν αὐθεντία τῆς κρατικῆς ἐπιστήμης καὶ δὲν ἀναγνωρίζει τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα τῶν ἐμβολίων καί
Β) Ἐπιχειρεῖ μὲ ἔμμεσο τρόπο νὰ παρασύρει τοὺς ἀνεμβολίαστους πολῖτες σὲ μιὰ θεωρητικὴ συζήτηση περὶ τοῦ «καλοῦ ἐμβολίου» καὶ τῆς «κακῆς ὑποχρεωτικότητας» ὥστε νὰ ἐξουδετερωθοῦν οἱ διανοητικὲς τους ἀντιστάσεις καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν σύμφωνα μὲ τὴν τροποποιημένη θέλησή τους στὴν ἐμβολιαστικὴ καρέκλα.
Ἡ ἐπιχειρηματολογία ὑπὲρ τοῦ ἐμβολίου καὶ κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητας συνιστᾷ μιὰ ἀκόμη ἄθλια καὶ δόλια μεθόδευση τοῦ διεφθαρμένου καὶ ὁλοκληρωτικοῦ ἰατροφασιστικοῦ καθεστῶτος, τὸ ὁποῖο ἐπιθυμεῖ διακαῶς τὴν ὑποταγὴ τῆς συνειδήσεως τῶν πολιτῶν χρησιμοποιῶντας γιὰ τὴν χειραγώγηση τῶν κοινωνιῶν τὸ ὀργουελικὸ ἐργαλεῖο τῆς «διπλῆς ἀντιφατικῆς σκέψης». Πρόκειται γιὰ μία τεχνικὴ χειραγώγησης τῶν μαζῶν σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ ὁμιλητὴς υἱοθετεῖ δύο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες ἀπόψεις, τὸ περιεχόμενο τῆς μίας ἀναιρεῖ τὸ περιεχόμενο τῆς ἄλλης προκειμένου νὰ προκαλέσει διανοητικὴ σύγχυση καὶ νὰ ἐπιφέρει τὴν κοινωνικὴ συμμόρφωση καὶ ὑποταγή.
Σήμερα γίνεται δεκτὸ κατ᾿ ἀντικειμενικὴ κρίση ὅτι τὸ ἐμβόλιο εἶναι πειραματικὸ (ἀφοῦ ἔχει λάβει μόνο ἄδεια κατεπείγουσας ἔκτακτης χρήσης) καὶ ἐνέχεται παγκοσμίως γιὰ χιλιάδες θανάτους καὶ ἑκατομμύρια παρενέργειες, καὶ ἑπομένως ὄφειλε κανονικὰ νὰ διαταχθεῖ ἡ ἄμεση διακοπὴ τοῦ προγράμματος ἐμβολιασμοῦ καὶ ἡ ἀπόσυρση τῶν ἐλαττωματικῶν ἐμβολίων, καὶ ὡς ἐκ τούτου κάθε συζήτηση γιὰ τὴν ὑποχρεωτικότητα ἢ μὴ τοῦ ἐμβολιασμοῦ ἐμφανίζεται ἀκατανόητη, ἀφοῦ ἀποσιωπᾷ σκόπιμα τὸν δυνητικὸ κίνδυνο ποὺ ἀπειλεῖ τὴν ἀνθρώπινη ὑγεία.
Ὑπὸ τὸ πρίσμα αὐτὸ δὲν νοεῖται ὑποχρεωτικότητα γιὰ ἕνα δυνητικὰ ὑγειοβλαπτικὸ φαρμακευτικὸ παρασκεύασμα, ἀφοῦ στὶς περιπτώσεις ποὺ πιθανολογεῖται ὁ κίνδυνος βλάβης τῆς ὑγείας ἀπὸ μία ἰατρικὴ πράξη, θὰ πρέπει νὰ παρέχεται καὶ ἡ δυνατότητα τῆς ἐπιλογῆς τοῦ ἐμβολιασμοῦ καὶ ἀντιστοίχως στὶς περιπτώσεις ποὺ ὑφίσταται τὸ ρίσκο τῆς ἐπιλογῆς μιᾶς ἀμφιλεγόμενης ἰατρικῆς πράξης, δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται ταυτόχρονα λόγος γιὰ ἀσφάλεια καὶ ἀποτελεσματικότητα τοῦ ἐμβολίου.
Δηλαδὴ ἡ ἐν δυνάμει βλαπτικότητα τῶν ἐμβολίων ἐξουδετερώνει τὴν ὑποχρεωτικότητα τοῦ ἐμβολιασμοῦ, ὡς ἰατρικῆς πράξης, (ἑπομένως κανεὶς πολίτης δὲν μπορεῖ νὰ ὑποχρεωθεῖ σὲ αὐτὸν ἀλλὰ ἐναπόκειται στὴν διακριτική του εὐχέρεια καὶ ἐπιλογή, ὕστερα ἀπὸ πλήρη καὶ ἀντικειμενικὴ ἐνημέρωση) ἐνῶ ἡ υἱοθέτηση μιᾶς ριψοκίνδυνης ἰατρικῆς πράξης (ἐμβολιασμός), ὡς μέσου ἀντιμετώπισης τοῦ κορωνοϊοῦ, ἀκυρώνει αὐτοδικαίως τὸ ὑγειονομικὸ ἀφήγημα περὶ ἀσφάλειας καὶ ἀποτελεσματικότητας τῶν ἐμβολίων.
Οἱ δημοσιολογοῦντες περὶ τῶν ἐμβολίων ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ ἐμβόλιο εἶναι ἀσφαλὲς καὶ ἀποτελεσματικὸ ἀλλὰ ὁ ἐμβολιασμὸς ὀφείλει νὰ ἀποτελεῖ ἀβίαστη ἔκφραση προσωπικῆς ἐπιλογῆς καὶ ὡς ἐκ τούτου οἱ πολῖτες ἀντὶ νὰ ἐπικεντρωθοῦν στὶς ἐν δυνάμει βλαπτικὲς ἐπενέργειες τῶν ἐμβολίων, ἀσχολοῦνται μὲ τὸ ἂν θὰ πρέπει ὁ ἐμβολιασμὸς νὰ εἶναι ἢ νὰ μὴν εἶναι ὑποχρεωτικός.
Οἱ ἰατροὶ κυρίως ἀλλὰ καὶ οἱ ἁπλοί πολῖτες ποὺ ἐκθειάζουν συνεχῶς τὰ ὀφέλη τοῦ ἐμβολιασμοῦ ἐνῶ παράλληλα διατυπώνουν ἐπιφυλάξεις καὶ ἀντιρρήσεις γιὰ τὴν θέσπιση τῆς ὑποχρεωτικότητας, ἔστω καὶ ἀνεπίγνωστα μὲ ἔμμεσο τρόπο πείθουν τοὺς ἀκροατές τους νὰ ἐμβολιαστοῦν, ἀφοῦ ὁ δυνητικὸς κίνδυνος ποὺ ἀπειλεῖ τὴν ἀνθρώπινη ὑγεία καὶ παράγεται ἀπὸ τὴν χρήση ἑνὸς πειραματικοῦ καὶ μὴ ἐγκεκριμένου φαρμακευτικοῦ παρασκευάσματος μετατοπίζεται στὸ θεωρητικὸ πεδίο τῆς προστασίας τοῦ δικαιώματος αὐτοδιάθεσης ποὺ κινδυνεύει ἀπὸ τὴν ὑποχρεωτικότητα, ἀμβλύνοντας στὴν συνείδηση τῶν πολιτῶν τὶς συνέπειες ἀπὸ τὶς παρενέργειες τοῦ ἐμβολιασμοῦ.
Ἑπομένως ἡ δημοσίως ἐκπεφρασμένη θέση «περὶ καλοῦ ἐμβολίου καὶ κακῆς ὑποχρεωτικότητας» λειτουργεῖ σκοπίμως ἀποπροσανατολιστικὰ καὶ προκαλεῖ διανοητικὴ σύγχυση στοὺς πολῖτες οἱ ὁποῖοι ἀντὶ νὰ ἑστιάσουν στὶς πιθανὲς βλαπτικὲς ἐπιπτώσεις τοῦ ἐμβολιασμοῦ στὴν ἀνθρώπινη ὑγεία, ἐκτρέπονται σὲ μιὰ θεωρητικὴ συζήτηση ἐκ τῆς ὁποίας τεχνηέντως καὶ ὑποδορίως ἐξάγεται τὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ ἐμβόλιο ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ ὅπλο γιὰ τὴν ἐπιτυχῆ ἀνάσχεση τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ.
Συνεπῶς ἡ διαμάχη καταλήγει νὰ ἀφορᾷ ἕνα θεωρητικὸ ζήτημα προστασίας τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἐνῶ στὸ πρακτικὸ πεδίο δὲν μποροῦν νὰ ἀμφισβητηθοῦν τὰ ὀφέλη τοῦ ἐμβολιασμοῦ. Μὲ αὐτὴ τὴν ὕπουλη καὶ δόλια μεθόδευση οἱ διαχειριστὲς τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης ἐπιχειροῦν νὰ ἀνατρέψουν τὶς πνευματικὲς ἀντιστάσεις τῶν πολιτῶν καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὸ ἐμβολιαστικὸ κέντρο, παραπλανῶντας ἂν εἶναι δυνατὸν ἀκόμη καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.
Ἡ πιὸ πάνω τακτικὴ περὶ τοῦ «καλοῦ ἐμβολίου» καὶ τῆς «κακῆς ὑποχρεωτικότητας» φέρνει στὸ νοῦ μας ἕνα παιχνίδι ποὺ παίζαμε ὅταν ἤμασταν μικροί. Κάποιος μᾶς ἔλεγε «Τρῖψε τὸ μάγουλο σου» ἐνῶ ταυτόχρονα ἔτριβε ἐπιδεικτικὰ τὸ σαγόνι του καὶ ἐμεῖς παρασυρόμενοι ἀπὸ τὴν δύναμη τῆς εἰκόνας ὄχι τοῦ λόγου, τρίβαμε τὸ σαγόνι μας, ἐνῶ μᾶς εἶπε νὰ τρίψουμε τὸ μάγουλό μας!
Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς πετυχαίνουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιχειρηματολογοῦν κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητας, ἐνῶ οἱ ἴδιοι εἶναι πλήρως ἐμβολιασμένοι!
Μὲ τὴν στάση καὶ τὴν προσωπικὴ ἐπιλογὴ τοῦ ἐμβολιασμοῦ τους παρακινοῦν καὶ ἐνθαρρύνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἐμβολιαστοῦν -«τρίβοντας τὸ σαγόνι τους» ὄντας οἱ ἴδιοι ἐμβολιασμένοι- ἐνῶ ταυτόχρονα μιλοῦν κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητας -λένε δηλ. «τρῖψε τὸ μάγουλό σου»-!
Μὲ τὴν στάση καὶ τὴν προσωπικὴ ἐπιλογὴ τοῦ ἐμβολιασμοῦ τους παρακινοῦν καὶ ἐνθαρρύνουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἐμβολιαστοῦν -«τρίβοντας τὸ σαγόνι τους» ὄντας οἱ ἴδιοι ἐμβολιασμένοι- ἐνῶ ταυτόχρονα μιλοῦν κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητας -λένε δηλ. «τρῖψε τὸ μάγουλό σου»-!
Δυστυχῶς μία μεγάλη μερίδα τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν ποὺ κυμαίνεται μεταξὺ 65-90% ἔχουν πλήρως ἐμβολιαστεῖ καὶ χρησιμοποιοῦν ἤδη στὴν καθημερινότητά τους τὸ ψηφιακὸ ὑγειονομικὸ διαβατήριο.
Πρόκειται γιὰ πειθήνιους πολῖτες οἱ ὁποῖοι -ἐνῶ ἀντικειμενικὰ δὲν ὁρίζουν τὸ σῶμα τους- ζοῦν μὲ τὴν ψευδαίσθηση τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας ἀποδεχόμενοι κατὰ πάντα τὸ ὑγειονομικὸ ἀφήγημα, εἴτε ἀπὸ φόβο εἴτε ἀπὸ ἐξαναγκασμό.
Ὅσοι ἐκ τῶν πολιτῶν διατηροῦν ἀκόμη τὴν ἐλευθερία τῆς σκέψης τους καὶ τὴν κριτική τους ἱκανότητα, ἀρνούμενοι νὰ ἐμβολιαστοῦν ἐκ λόγων προσωπικῆς καὶ κοινωνικῆς συνειδήσεως ἀλλὰ καὶ γιὰ λόγους προστασίας τῆς ἀτομικῆς τοὺς ὑγείας, ἀντιμετωπίζουν ἤδη καὶ βιώνουν στὸ πετσί τους τὸ ἀπάνθρωπο ἐκβιαστικὸ δίλημμα: Ἐμβόλιο ἢ ἀποκλεισμός.
Ἡ ἄρχουσα πολιτικοοικονομικὴ ἐλὶτ ἡ ὁποία ἐλέγχει πλήρως τὸν σκληρὸ πυρῆνα τοῦ κράτους, τὴν ἀστυνομία, τὸν στρατό, τὴν δικαιοσύνη, τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες, χειραγωγεῖ ἐπιδέξια πλέον καὶ τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῆς κοινωνίας.
Στὴν μεγαλύτερη μερίδα τῶν διπλοεμβολιασμένων συμπολιτῶν μας ἐλέγχεται ἡ σκέψη, τὸ συναίσθημα καὶ ἡ συμπεριφορά, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι αὐτοὶ πλέον ἔχουν κοινωνικὰ ὑπνωτιστεῖ καὶ πνευματικὰ ναρκωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀδιάλειπτη τηλεοπτικὴ προπαγάνδα καὶ ἤδη χειραγωγοῦνται μὲ τὸν φόβο τῶν μεταλλάξεων, ἀναμένοντας τὶς νεότερες κυβερνητικὲς ἀνακοινώσεις γιὰ τὸ ἄνοιγμα τῆς ἠλεκτρονικῆς πλατφόρμας, ὥστε νὰ προγραμματίσουν ἔγκαιρα τὴν ἑπόμενη ἐμβολιαστική τους ἀναβάθμιση.
Εἶναι ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες φορὲς μέσα στὴν Ἀνθρώπινη Ἱστορία ὅπου ἡ ἔκβαση τῆς μάχης δὲν θὰ κριθεῖ μέσα ἀπὸ τοὺς συλλογικοὺς κοινωνικοὺς ἀγῶνες ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀτομικὴ ἐπιλογὴ καὶ στάση τοῦ καθενὸς καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν ἀκλόνητη ἀποφασιστικότητά του νὰ ὑπερασπιστεῖ μέχρις ἐσχάτων καὶ μὲ κάθε τίμημα, τὴν προσωπική του ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν μαρτυρία τῆς συνειδήσεώς του.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου