ΜΕ ΜΑΡΑΝΕ Η ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ!

 

Ἐχθὲς καὶ σήμερα ἡ Δημοκρατία μας ἑορτάζει τὴν μνήμη δύο σημαντικῶν ἐκπαιδευτικῶν μεταρρυθμίσεων, οἱ ὁποῖες, ὁμολογουμένως, ἀνύψωσαν τὸ ἐπίπεδο τῆς παιδείας τοῦ λαοῦ καὶ προήγαγαν τὴν ἀγωγὴ τῆς μαθητιώσας νεολαίας.
 

Στὶς 5 Φεβρουαρίου τοῦ 1982 καθιερώνεται ἐπισήμως τὸ μονοτονικὸ σύστημα γραφῆς ἀπὸ τὴν νεοεκλεγείσα κυβέρνηση τοῦ ΠΑΣΟΚ. Τὴν ἑπομένη ὁ ὑπουργὸς παιδείας ἀνακοινώνει τὴν κατάργηση τῆς σχολικῆς ποδιᾶς ὡς ὑποχρεωτικῆς σχολικῆς ἐνδυμασίας.
 

Ὅπως τὸ μονοτονικὸ ἱκανοποίησε τὸ παλλαϊκὸ αἴτημα τῶν ἰδιοκτητῶν τῶν μεγάλων ἐφημερίδων γιὰ τὴν μείωση τοῦ κόστους ἔκδοσης (προηγουμένως τὸ κόστος ἦταν πολλαπλάσιο, μὲ τὰ τυπογραφικὰ καὶ τὶς διορθώσεις -περισπωμένες, πνεύματα) καὶ τὴν εἰσαγωγὴ φθηνότερων λινοτυπικῶν μηχανῶν μὲ μονοτονικό, ἔτσι καὶ ἡ κατάργηση τῆς ποδιᾶς ἀνταποκρινόταν στὴν πάνδημη ἐπιθυμία τῶν εὐκατάστατων μαθητῶν καὶ γονιῶν (εἰδικὰ τῶν «νεόπλουτων») γιὰ τὴν ἐλεύθερη ἐκδήλωση τῆς προσωπικότητάς τους, μὲ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς ἐνδυματολογικῆς ἐπίδειξης καὶ τὴν μετατροπὴ τῶν σχολείων σὲ πασαρέλες, ὅπως ἤδη εἶχαν ἐπισημάνει προφητικὰ τότε κάποιοι ἀντιδραστικοί, ἐχθροὶ τῆς δημοκρατίας καὶ τοῦ λαοῦ.
 

Ὁ ἀγῶνας (γιὰ μία ἀκόμη φορὰ) δικαιώθηκε. Οἱ κατουρημένες ποδιὲς δὲν καταργήθηκαν, βέβαια (ὅπως, ἀντιθέτως, μᾶς πληροφοροῦσε τότε, μὲ πρωτοσέλιδό του τὸ «Ποντίκι»), αὐξήθηκαν ὅμως κατακόρυφα τὰ χείλη ποὺ τὶς φιλοῦσαν, μιᾶς καὶ ὁ λαὸς νίκησε (ὅπως, «κείνη τὴ νύχτα», ἀνακοίνωνε θριαμβευτικὰ ἡ «Αὐριανὴ») καὶ ἄνοιξε ὁ δρόμος γιὰ τὸν μαζικὸ παρασιτικὸ καταναλωτισμὸ τῶν «μὴ προνομιούχων», τὶς ἀθρόες προσλήψεις στὸ δημόσιο μὲ τὶς εὐλογίες τῶν πράσινων κλαδικῶν καὶ τὸν ἀθρόο πλουτισμὸ τῶν ἐκπροσώπων τους, ποὺ ἀγωνίζονταν γιὰ τὴν δημοκρατία ἐκποιώντας ἀλύπητα τὴν χώρα.

 

Ὅπως καὶ νἄχει, τὸ ΠΑΣΟΚ ὑπῆρξε ὁ πρωταγωνιστῆς τῆς εἰσαγωγῆς τῆς μαζικῆς δημοκρατίας στὸν τόπο, προσαρμόζοντάς τον στὶς χειρότερες νεοελληνικὲς ἰδιορρυθμίες, ἀνοίγοντας ἔτσι τὸν ἀσκὸ τοῦ Αἰόλου τοῦ κοινωνικοῦ ἐκμαυλισμοῦ, μὲ τὸν οἰκονομικὸ παρασιτισμὸ νὰ βαδίζει παράλληλα μὲ τὴν γενικὴ ἔκλυση τῶν ἠθῶν. Ἡ πορεία τῆς νεοελληνικῆς παρακμῆς ἦταν τόσο ὁρμητική, ὥστε ὁλόκληρος ὁ πολιτικὸς κόσμος εὐθυγραμμίστηκε γοργὰ μὲ τὸν πασοκισμό, ἐπωφελούμενος ἀφ' ἑνὸς ἀπὸ τὰ ὀψώνια τῆς ἀσύστολης ὑποθήκευσης τῆς χώρας στὸν βωμὸ τῆς ρεμούλας, καί ἀφ' ἑτέρου ἀπὸ τὴν δυνατότητα νομῆς τῆς ἐξουσίας ποὺ τοῦ παρεῖχε ἡ κολακεία τῆς ἰδιοτέλειας τοῦ δήμου.
 

Μαζὶ μὲ τὸν «ἀγῶνα ποὺ δικαιώθηκε», δικαιώθηκε καὶ ὁ Ἰσοκράτης, ὅταν στηλίτευε τὴν δημαγωγία, ποὺ ἔκανε τοὺς πολίτες «νὰ θεωροῦν τὴν ἀσυδοσία δημοκρατία, τὴν παρανομία ἐλευθερία, τὴν αὐθάδεια ἰσονομία καὶ τὸ δικαίωμα νὰ κάνει κανεὶς τὰ πάντα εὐτυχία» («Ἀρεοπαγιτικός», 20).

 

Ἡ μεγαλύτερη διαφθορὰ συνειδήσεων πραγματοποιήθηκε -καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ πραγματοποιεῖται- στὸν χῶρο τῆς νεολαίας, ποὺ διαπαιδαγωγεῖται πάντοτε μὲ τὸ προσωπικὸ παράδειγμα καὶ τὰ πρότυπα τῶν μεγαλυτέρων. Ἡ πλημμυρίδα ὀκνηρίας καὶ χαλαρότητας κατέκλυσε τὰ σχολεῖα καὶ τὰ πανεπιστήμια ἐν ὀνόματι τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς ἐλευθερίας ὁδηγώντας στὸ σημερινὸ τέλμα τοῦ αὐτάρεσκου μηδενισμοῦ.
 

Ἀπὸ τὰ λατινικὰ ποὺ προλάβαμε νὰ μάθουμε στὸ σχολεῖο θυμόμαστε ὅτι nihilismus εἶναι ἡ λατινικὴ λέξη γιὰ τὸν μηδενισμό, ἡ ὁποία συντίθεται ἀπὸ τὸ ἀρνητικὸ μόριο ne καὶ τὴν λέξη hilum, ἡ ὁποία σημαίνει «ὀμφαλός». Μηδενιστὴς εἶναι, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ὀμφαλό, ἄρα καὶ λῶρο. Εἶναι, δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος ποὺ στερεῖται πνευματικοῦ πυρήνα, εἶναι ἀνερμάτιστος καὶ ἀσύνδετος, καθὼς δὲν διαθέτει συλλογικὴ ταυτότητα καὶ δὲν συνδέεται μὲ μία κοινότητα.

 

Εἶναι ὁ ἀνθρωπος-μεμονωμένο ἄτομο, τῆς φιλελεύθερης μαζοδημοκρατίας, ποὺ στερεῖται ἑνὸς ὑψηλοῦ νοήματος ζωῆς, εἶναι ἀποσπασμένος ἀπὸ κάθε μορφῆς συλλογικῆς ταυτότητας (φυσικῆς καὶ πνευματικῆς) καὶ ὁ ἴδιος μόνος (solus ipse) ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο τῶν ἀξιῶν καὶ τῆς ἀλήθειας. Εἶναι μὲ μία λέξη ὁ μαζάνθρωπος: ἐγωπαθῆς, μίμος, ρευστός, ἡδονοθήρας, καπριτζιόζος, ἀκόρεστος -κατ' ἐπίφαση ἐλεύθερος (ἀφοῦ ἡ «ἐλευθερία» του ἔχει μονάχα ἀρνητικὸ νόημα -ἄρα μὴ νόημα) καὶ ταυτόχρονα βαθύτατα ἐθελόδουλος.

Δύο τέτοιες «ἀθῶες» πλευρὲς τῆς κατάπτωσης τῆς σχολικῆς ζωῆς ἦσαν καὶ οἱ προαναφερόμενες μεταρρυθμίσεις, προσαρμοσμένες ἀκριβῶς στὴν πορεία πρὸς τὴν γενικότερη μαζοποίηση τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας.  

 

Ἡ καθιέρωση τοῦ μονοτονικοῦ (ποὺ δὲν μᾶς «κουράζει») ἦταν ἡ ἀποσύνδεση τῆς γλώσσας ἀπὸ τὴν ἱστορική της ὀρθογραφία, καὶ κατὰ συνέπεια ἡ ρήξη στὴν συνείδηση τῆς ἐθνικῆς μας συνέχειας, τῆς ὁποίας συστατικὸ στοιχεῖο ἀποτελεῖ ἡ γλώσσα ὡς παράδοση, ὡς μεταφορὰ ἑνὸς διαχρονικοῦ νοήματος ἀπὸ τὸ παρελθὸν στὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον.
  

Ἡ κατάργηση τῆς σχολικῆς ποδιᾶς δὲν ἄφησε μονάχα ἐλεύθερο τὸ πεδίο στὴν τυραννία τῆς συρμώδους ἐπιδειξιομανίας (εἰδικὰ ἄν λάβουμε ὑπ' ὄψιν μας τὴν σύγχρονη ταύτιση μεταξὺ ἐνδυμασίας καὶ προσωπικότητας) ἀλλὰ καὶ στὴν ἀποσύνδεση τοῦ ἀνήκειν στὴν σχολικὴ κοινότητα καὶ τῆς ἀποδόμησης τῆς συλλογικῆς μαθητικῆς ταυτότητας, ποὺ κάνει τὸν μαθητὴ νὰ φαίνεται καὶ νὰ αἰσθάνεται μαθητής, ἐνταγμένος στὴν μαθητικὴ κοινότητα, μὲ τὸν διακριτὸ καὶ ἰδιαίτερο ρόλο ποὺ ἐνέχει ἡ μαθητικὴ ἰδιότητα. Ἡ ποδιὰ ἐνέτασσε συμβολικὰ τὸν μαθητὴ στὴν κοινότητα τοῦ σχολείου καὶ τοῦ ὑπενθύμιζε διὰ τῆς ἐνδυμασίας του τὴν συλλογικὴ μαθητική του ταυτότητα, ἐνῶ ταυτοχρόνως ἀπέτρεπε τὴν ἐκδήλωση τῆς διαφορὰς πλούτου καὶ οἰκογένειας, μὲ τὴν ψευδεπίγραφη «ἀνάδειξη τῆς προσωπικότητας» διὰ τοῦ ρουχισμοῦ.

 

Ἡ κατηφορικὴ συνέχεια ἀπὸ τότε εἶναι γνωστή, καὶ σήμερα ἐκδηλώνεται (εἰσαγόμενα πάντα) μὲ τὴν ἀντιστροφὴ τῶν ρόλων («τὰ ροῦχα δὲν ἔχουν φύλο») καὶ ὁτιδήποτε ἄλλο ἐπιτάσσει ἡ ἀσύστολη ἰδιωτεία τοῦ μαζανθρώπου, ποὺ μπορεῖ νὰ συνδυάζει ἄνετα τὴν ἀσυδοσία καὶ τὴν ἀναρχία μὲ τὴν τυραννία καὶ τὴν ἐθελοδουλία.
 

Καὶ τὸ ἑπόμενο δημοκρατικὸ ὁρόσημο δὲν εἶναι τάδε ἐπέτειος κατάργησης τῆς σχολικῆς ποδιᾶς, ἀλλὰ ἡ καθιέρωση τῆς ὑποχρεωτικῆς μασκοφορίας στὰ σχολεῖα.
 

Σημασία ἔχει ἡ μάσκα κι ὄχι ἡ «φούστα»! 

Μὲ τὴν δεύτερη νὰ συμπληρώνει ὀργανικὰ τὴν πρώτη.
Οὐκ ἐξ ἄλλης πολιτείας τυραννὶς καθίσταται ἢ ἐκ δημοκρατίας!

 

ΠΗΓΗ

 

Πηγή:https://proskynitis.blogspot.com/

«Πᾶνος»