Το 1918 η άθεη σοβιετική εξουσία έκλεισε το Εκκλησιαστικό Σεμινάριο του Μινσκ, όπου φοιτούσε ο Βαλεριανός, κι έτσι ο νεαρός ιεροσπουδαστής δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Το 1921 μπήκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Λευκορωσίας, αλλά την εγκατέλειψε δύο χρόνια αργότερα, όταν πέθανε ο πατέρας του. Αποφάσισε τότε να αφιερωθεί στην υπηρεσία του Κυρίου και να γίνει ιερέας. Πράγματι, αφού νυμφεύθηκε, χειροτονήθηκε και διορίστηκε εφημέριος του Ναού της Αγίας Τριάδος του Τελιάντοβιτς, στη θέση του πατέρα του.
Οι κάτοικοι του χωριού βρήκαν στο πρόσωπο του π. Βαλεριανού έναν ποιμένα με μεγάλη καλοσύνη, ενάρετη ζωή και ένθεο ζήλο. Ήταν σαγηνευτικός ιεροκήρυκας και με τη διδαχή του κατόρθωσε να επαναφέρει στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας πολλούς πλανεμένους ανθρώπους.
Με τη δημιουργία των κολχόζ και τη σταδιακή δήμευση των περιουσιών των χωρικών, εντάθηκε και η αθεϊστική προπαγάνδα. Στο γειτονικό χωριό Λότβιν ιδρύθηκε αντιθρησκευτική οργάνωση. Ο π. Βαλεριανός δήλωσε ότι δεν θα κήδευε τους χωρικούς που θα συμμετείχαν στις δραστηριότητες αυτής της οργανώσεως.
Στους συγγενείς του, που ζούσαν στη Δυτική Λευκορωσία – η περιοχή αυτή ανήκε τότε στην Πολωνία –, έγραφε:
«…Καθε μέρα η κατάσταση επιδεινώνεται. Στο χωριό μας θέλουν να δημιουργήσουν κολχόζ, και, επειδή οι κάτοικοι αντιδρούν, τους λένε να σηκωθούν και να φύγουν. Σε κάθε περίπτωση το κολχόζ θα γίνει…
»Δεν πρόκειται να εγκαταλείψω την ιερωσύνη, μολονότι ανησυχώ για τα παιδιά, που θα πεινάσουν. Στα κολχόζ, που οργανώνονται σε κάθε χωριό, κυριαρχεί η αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Ο αριθμός των ενοριών συνεχώς μειώνεται, ενώ οι φόροι, που μας επιβάλλονται, συνεχώς αυξάνονται. Οι αρχές επιχείρησαν να δημεύσουν τον ναό μας και να τον μεταβάλουν σε αποθήκη σιτηρών, αλλά η σθεναρή αντίδραση των ενοριτών αποσόβησε το κακό. Έχετε, άραγε, αγαπητοί μου, έστω και αμυδρή εντύπωση του τι συμβαίνει εδώ; Το αύριο θα είναι φοβερό, αλλά με τη βοήθεια του Θεού ελπίζω ότι θ’ αντιμετωπίσω τη φτώχεια και την πείνα, δίχως ν’ αρνηθώ την ιερωσύνη…
»Στο Μινσκ κατέλαβαν τον Καθεδρικό Ναό και το γυναικείο μοναστήρι. Αν πάρουν την εκκλησία μας για να την κάνουν λέσχη, θα πρέπει να εξαφανίσω τον τάφο του πατέρα μου, ισοπεδώνοντάς τον, και να πάρω τον σταυρό, για να μη βεβηλωθεί κι αυτός…»
✶✶✶
Ο π. Βαλεριανός συνελήφθη στις 14 Ιανουαρίου του 1930 και κλείστηκε στη φυλακή της πόλης Σλουτσκ, με την κατηγορία ότι προπαγάνδιζε εναντίον των κολχόζ.
Η πρεσβυτέρα του Δομνίκα πήγε στη φυλακή, αλλά δεν την άφησαν να τον δει. Ο π. Βαλεριανός κατάφερε να της στείλει μόνο ένα λιγόλογο σημείωμα:
«Για να μη με εκτελέσουν, μου ζήτησαν ν’ απαρνηθώ τον Θεό και την ιερωσύνη. Δεν δέχτηκα. Θα τα βγάλεις πέρα μόνη σου με τα παιδιά;»
Η πρεσβυτέρα του απάντησε μ’ ένα άλλο σύντομο σημείωμα:
«Μην απαρνηθείς ούτε τον Θεό ούτε την ιερωσύνη. Εμένα θα με βοηθήσει ο Κύριος.»
Στις 23 Φεβρουαρίου του 1930 ο π. Βαλεριανός, ηλικίας τριάντα τριών ετών, καταδικάστηκε σε θάνατο με τουφεκισμό. Ένας από τους δημίους του διηγήθηκε αργότερα πως, όταν τον οδήγησαν σ’ ένα δάσος για να τον εκτελέσουν μαζί με άλλους δύο ιερείς, του πρότειναν ακόμα μια φορά ν’ αρνηθεί τον Θεό και την ιερωσύνη, προκειμένου ν’ αποφύγει τον θάνατο, αλλά εκείνος δεν λύγισε. Την ίδια στάση τήρησαν και οι άλλοι ιερείς. Ύστερ’ απ’ αυτό, τους πρόσταξαν να σκάψουν τον τάφο τους με τα ίδια τους τα χέρια και, αφού τους εκτέλεσαν, τους έθαψαν εκεί.
Από το βιβλίο: Ηγουμένου Δαμασκηνού (Ορλόφσκι), ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ. Ρώσοι ιερομάρτυρες και ομολογητές του 20ού αιώνα. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2014, σελ. 134.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου