Δημήτρης Νατσιός: Εἴτε βράδυ εἴτε ἡμέρα... «μολῶν λαβέ»

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός 

 

«Καὶ αὐτὴ ἡ σελήνη ἡ ματωμένη καὶ μισή

πού μᾶς τὴν κουβαλήσατε!

Ἀλήθεια πέστε μου, μετρήσατε

πόσοι ἄλλοι πέρασαν ἀπ᾿ τὸ νησί

πρὶν ἀπό σᾶς πανίσχυροι καὶ ἐπιφανεῖς

κι οὔτε γιὰ δεῖγμα δὲν ἔμεινε κανείς»


Κώστας Μόντης, Κύπριος ποιητής

Ἴσως δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ σημαία τους εἶναι τὸ μισοφέγγαρο, τὸ σκοτάδι. Ὅπου πάτησε τὸ πόδι τους, σκοτάδια ἁπλώθηκαν. Ἔσβησαν πολιτισμοὶ πανάρχαιοι, ξεθεμελιώθηκαν ἀριστουργήματα, μνημεῖα ἀπαράμιλλης τέχνης σοβατίστηκαν, μάτωσαν ψυχές, χορτάρι δὲν φύτρωνε. «Τοῦρκοι πέρασαν...»....

Νυχθημερὸν ὁ «Μπενίτο τῆς Ἄγκυρας», μὲ παραμορφωμένο, ἀπὸ τὴν κακοποιό του μανία, πρόσωπο, ἀπειλεῖ. Σκυλὶ λυσσασμένο. «Μολῶν λαβὲ» καὶ θὰ καταλάβει...

Τί νομίζει ὁ ὑπερφίαλος; Ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι Συρία ἢ Λιβύη; Ὅτι θὰ τὸν ὑποδεχτοῦμε μὲ σφενδόνες ἢ θὰ τρέχουμε ἀλαφιασμένοι, ὅταν ἐμφανιστοῦν στὸ πάτριον ἔδαφος; Χῶμα θὰ φᾶνε καὶ στὸν πυθμένα τοῦ Αἰγαίου θὰ σαπίζουν τὰ κουφάρια τους. Καὶ ἀφοῦ θέλει πόλεμο εἶναι ὁ ...ἰδανικότερος ἐμψυχωτής μας. Ἀναπληρώνει τὴν ἡττοπάθεια τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτικοῦ καὶ παραπολιτικοῦ κατεστημένου. Ἀφυπνίζει καὶ τοὺς ἐθελότυφλους, τοὺς ἀνίατα εἰρηνιστὲς καὶ πάσης φύσεως «πορκουάδες».

Δὲν ὑπάρχει πιστεύω νουνεχὴς  Ἕλληνας ποὺ δὲν καπνίζουν τὰ μάτια του ἀπὸ ὀργή, ὅταν τὸν ἀκούει νὰ μουγκρίζει στὴν δύστροπη γλῶσσα του, ἐκτοξεύοντας παράνοιες.

«Θὰ ἔρθουμε ξαφνικὰ ἕνα βράδυ», ἐπαναλαμβάνει ὅπου βρεθεῖ. Τὴν νύχτα ἐφορμοῦν οἱ ἐγκληματίες. Εἶναι βάρβαρος καὶ δειλός. Οἱ μεγάλοι ἡγέτες ἀλλιῶς σκέπτονται. Τὸ 331 πρὸ Χριστοῦ, λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν μάχη στὰ Γαυγάμηλα, ὁ στρατηγὸς Παρμενίων, βλέποντας τὸ ἀμέτρητο στράτευμα, τὴν ἀριθμητικὴ ὑπεροχὴ τῶν Περσῶν, πρότεινε στὸν Μέγα Ἀλέξανδρο νυκτερινὴ ἐπίθεση. Ἀπάντησε ἀγέρωχα ὁ βασιλιᾶς τῆς Μακεδονίας. 

 

«Οὐ κλέπτω τὴν νίκην» κατὰ τὸν Πλούταρχο. «Αἰσχρὸν εἶναι κλέψαι τὴν νίκην», κατὰ τὸν Ἀρριανό. Μὲ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας, ἀντικρίζοντας κατάματα τὸν ἐχθρό, πολέμησε ὁ Ἀλέξανδρος καὶ γκρέμισε μιὰ ὁλόκληρη αὐτοκρατορία. Σύμφωνα μὲ τὸν Πλούταρχο 1.000.000 στρατὸ εἶχε ὁ Δαρεῖος μὲ ἅρματα δρεπανηφόρα καὶ πολεμικοὺς ἐλέφαντες. 40.000 πεζοὺς καὶ 7.000 ἱππεῖς ὁ Ἀλέξανδρος. Δὲν νίκησαν τὰ ἀμέτρητα ἀσιατικὰ κοπάδια. Νίκησε ἡ ἀνδρεία, ἡ καρδιὰ τῶν Ἑλλήνων. Ἡ ποιότητα συνέτριψε τὴν ποσότητα. 

 

Καὶ στὸ Εἰκοσιένα καὶ στοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους καὶ στὸ ἔνδοξο '40, λίγοι ἤμασταν καὶ «οἱ ὀλίγοι ἀποφασίζουν νὰ πεθάνουν κι ὅταν κάνουν αὐτείνη τὴν ἀπόφασιν, λίγες φορὲς χάνουν καὶ πολλὲς κερδαίνουν», κατὰ τὴν μνημειώδη ἀπάντηση τοῦ Μακρυγιάννη στὸν Δεριγνύ, «γιατί εἶναι δυνατὸς ὁ Θεὸς ὁποῦ μᾶς προστατεύει». 

 

Ὅταν θὰ ἔλθει, βράδυ ἢ μέρα, θὰ θυμηθοῦν οἱ Ἕλληνες τίς ἀγέραστες παρακαταθῆκες τους: Πίστη καὶ πατρίδα. «Καὶ ὅποιος πολεμᾷ τὸ ἕνα, πολεμᾷ καὶ τ᾿ ἄλλο, κι ἂς μὴν ξεγελιέται. Ἡ μάνα μας ἡ πνευματικὴ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ποὺ ποτίστηκε μὲ πολὺ κι ἁγιασμένο αἷμα. Κανένας λαὸς δὲν ἔχυσε καὶ δὲν χύνει ὡς τὰ σήμερα τὸ αἷμα του γιὰ τὴν πίστη, ὅσο ὁ δικός μας. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ὁ κρυμμένος θησαυρὸς κι ὁ πολύτιμος μαργαρίτης ποὺ λέγει ὁ Χριστός». (Φώτης Κόντογλου, «Πονεμένη Ρωμιοσύνη»).

Ἐντοπίζει τὸν λόγο του, αὐτὸς καὶ οἱ λοιποὶ ἀνισόρροποι λακέδες του, στὸ 1922, χρονιὰ ποὺ μόνο ντροπὴ θὰ ἔπρεπε νὰ αἰσθάνεται. Ἀχνίζει ἀκόμη τὸ αἷμα τῶν ἀδικοχαμένων καὶ μιλᾷ καὶ ἐπαίρεται γιὰ νῖκες.  Τότε διαπράχθηκαν οἱ χειρότερες κτηνωδίες στὴν νεότερη ἱστορία τοῦ κόσμου. Βοᾷ καὶ σήμερα ἡ «Αἰολικὴ Γῆ» ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ἀθώων. Καὶ τότε νύχτα ὁρμοῦσαν σὰν λύκοι στὰ δύσμοιρα γυναικόπαιδα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, σφάζοντας ἀνελέητα.

«Σὰν ποτάμι τὸ αἷμα ἐγίνη

Καὶ κυλάει στὴν λαγκαδιά

Καὶ τὸ ἀθῶο χόρτο πίνῃ

Αἷμα ἀντὶς γιὰ τὴν δροσιά», 

μόνο μὲ τοὺς μεγαλοφυεῖς στίχους ἑνὸς Σολωμοῦ μπορεῖς νὰ περιγράψεις τὴν Γενοκτονία...

Ἀκόμη καὶ τὸ μαῦρο '22 δείξαμε ποιοὶ εἴμαστε. Ὄχι μόνο στὸ πεδίο τῆς μάχης, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀνθρωπιά, λέξη ποὺ σίγουρα δὲν περιέχει ἡ τουρκικὴ «δυσαρθρία». Στὸ περισπούδαστο βιβλίο «Χρονικὸν Μεγάλης Τραγωδίας», (1962) τοῦ Χρήστου Ἀγγελομάτη διαβάζουμε τὸ πῶς φέρθηκαν οἱ Τοῦρκοι στοὺς αἰχμάλωτους Ἕλληνες στρατιῶτες καὶ πῶς ἐμεῖς στοὺς Τούρκους. (Στὸν πρόλογο διαβάζω τὰ ἑξῆς, ποὺ κανεὶς Ἕλληνας δὲν πρέπει νὰ ἀγνοεῖ γιὰ τὰ αἴτια τῆς συμφορᾶς:

«Α) Ὅτι ὁ πρῶτος καὶ μέγας ἔνοχος εἶναι ἡ ἐθνικὴ κατάρα: ἡ διχόνοια.

Β) Ὅτι εἰς τὴν  Μικρὰν Ἀσίαν δὲν ὑπῆρξε ἑλληνικὴ στρατιωτικὴ ἧττα, ἀλλὰ μία στρατιωτικὴ ἀπεργία.

Ἀκόμη καὶ μέσα εἰς τὴν δίνην τῆς συμφορᾶς ὁ Ἕλλην στρατιώτης ἔγραφεν ἐνδόξους, αἰωνίως, σελίδας. Τρία ὁλόκληρα χρόνια ἐχρειάσθησαν αἱ προπαγάνδαι διὰ νὰ παραπείσουν τὸν μαχόμενον στρατιώτην ὅτι δὲν πρόκειται νὰ μείνῃ εἰς Μ. Ἀσίαν, διότι ὅλοι ἦσαν ἐναντίον του»).

Στὶς σελίδες 289-390 διαβάζουμε τὸ τί γράφει ὁ ἰατρὸς καὶ καθηγητὴς  Πανεπιστημίου Καλογήρου, μαχητὴς τοῦ μικρασιατικοῦ μετώπου, ὅταν ἀντίκρισε στὴν Κρήτη, Τούρκους αἰχμαλώτους, ποὺ τοὺς συνόδεψε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα στὴν Μ. Ἀσία. «Ἔμεινα κατάπληκτος, ὅταν εἶδα τοὺς Τούρκους αὐτοὺς αἰχμαλώτους. Ἦσαν ὅλοι εὐτραφεῖς, ὑγιέστατοι τὴν ὄψιν, καλοντυμένοι καὶ θρασύτατοι τὴν συμπεριφοράν...».... Ὁ ἴδιος καθηγητὴς ὑποδέχτηκε τοὺς Ἕλληνες στρατιῶτες αἰχμαλώτους τῶν Τούρκων στὸ ἑλληνικὸ πλοῖο στὴν Σμύρνη. «Αὐτὸ ποὺ ἀντικρίσαμεν εἶναι κάτι ποὺ δὲν ἠμπορεῖ νὰ συλλάβει ἡ φαντασία. Ἀντὶ ἀνθρώπων εἴχαμεν πρὸ ὀφθαλμῶν, φαντάσματα. Δὲν θέλω νὰ κάμω συγκρίσεις, ἀλλὰ τὸ ὑπογραμμίζω διὰ νὰ ἀντιληφθῇ ὁ καθεὶς τὴν διαφοράν. Οἱ Τοῦρκοι στρατιῶται τοὺς ὁποίους παρεδώσαμεν ἦσαν καλύτερα ἀπὸ ἡμᾶς ντυμένοι. Οἱ αἰχμάλωτοι Ἕλληνες ποὺ παρελάβαμεν ἦσαν σκιαὶ ἀνθρώπων... Οἱ περισσότεροι φοροῦσαν τσουβάλια, ἄλλοι ἡμίγυμνοι καὶ καταφανῶς ἄρρωστοι... Ὅλοι καθὼς ἀνέβαιναν εἰς τὸ πλοῖον ἀνελύοντο εἰς δάκρυα, ἔπεφταν εἰς τὸ πάτωμα καὶ τὸ κατεφίλουν ἀνακράζοντες:

-Ἑλλάδα μας! Πατρίδα μας!!».

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀβυσσαλέα διαφορά μας. Ἐμεῖς καμαρώνουμε γιὰ τὸν Σωκράτη, τὸν Μέγα Βασίλειο, τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο καὶ τὸν Κανάρη. Τί νὰ πρωτοπαινέψεις; Σοφία, ἁγιότητα, εὐγένεια, καλοσύνη;  Καὶ αὐτοὶ δὲν ἔχουν ἀφήσει ἐγκληματία καὶ σφαγέα τῆς ἱστορίας, Ἀττίλες, Ταμερλάνους καὶ Ἀμπντοὺλ Χαμίτηδες, ὅ,τι τερατῶδες ξέρασαν οἱ αἰῶνες, ποὺ νὰ μὴν τὸ κατατάξουν στὰ ἐθνικά τους καυχήματα. Ἴδιοι καὶ ἀπαράλλαχτοι καὶ οἱ τωρινοί, μὲ χέρια αἱματοβαμμένα, μόνο ἡ γραβάτα τους παραλλάσσει ἀπὸ τοὺς προγόνους τους. Ἡ ἱστορία διδάσκει πὼς κανεὶς σχεδὸν τύραννος καὶ δικτάτορας δὲν πέθανε ἀπὸ γεράματα. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄθλιοι ἔχουν ἄθλιο τέλος, αὐτὸ ποὺ τοὺς ἀξίζει...

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ  

«Πᾶνος»