Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη.
Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο.
Δύο λεπτά αργότερα (14 Μαρτίου) η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα.
Ο Ευαγόρας
Παλληκαρίδης είναι ένας ακόμα Μάρτυρας του αγώνα των ελληνοκυπρίων για
την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την Ένωση της Μεγαλονήσου με την
Ελλάδα.
Γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στο χωριό Τσάδα, της επαρχίας Πάφου.
Μπήκε νωρίς στον αγώνα, από τα μαθητικά του χρόνια κιόλας.
Το 1953, σε ηλικία
15 ετών, κατεβάζει και τεμαχίζει την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της
Πάφου, κατά την ημέρα στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Λονδίνο.
Δύο χρόνια αργότερα, συλλαμβάνεται ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ, επειδή συμμετείχε σε παράνομη πορεία.
Φωτογραφία ἀπό τά βρετανικά ἀρχεῖα καταζητουμένων ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ
Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται εκ νέου και κατηγορείται για κατοχή και διακίνηση παράνομου οπλισμού.
Η δίκη του ορίζεται για τον Μάρτιο του 1957.
Στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του για να τον υπερασπιστούν.
Παραδέχεται την ενοχή του, με αξιοθαύμαστο τρόπο:
«Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε.
«Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε.
Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του.
Τίποτα άλλο».
Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη σε θάνατο, ο κόσμος ξεσηκώνεται για να σώσει τον νεαρό μαθητή.
Οι εκκλήσεις για
την απονομή χάριτος από την Ελλάδα, την Αγγλία και τις Ηνωμένες
Πολιτείες απορρίπτονται από τον άγγλο κυβερνήτη Τζον Χάρντινγκ και την
αγγλική διπλωματία.
Ο Βαγορής, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, δεν πτοείται.
Στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει:
«Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου.
Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα.
Μα πάλι δεν πειράζει.
Δεν λυπάμαι για τίποτα.
Ας χάσω το καθετί.
Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία.
Τι σήμερα, τι αύριο;
Όλοι πεθαίνουν μια μέρα.
Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα.
Ώρα 7:30.
Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου.
Η πιο όμορφη ώρα.
Μη ρωτάτε γιατί.»
Τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη.
Τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο.
Δύο λεπτά αργότερα (14 Μαρτίου) η καταπακτή ανοίγει και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης περνά στην αιωνιότητα.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ !!!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ !!!
Ποιος πρόδωσε τους αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού για την Ένωση, ποιος διέταξε δολοφονίες αγωνιστών, ποιος εφάρμοσε το διαίρει και βασίλευε, ποιος υπέγραψε τις προδοτικές συμφωνίες *Ζυρίχης Λονδίνου. Ποιος *εκδίωξε τον στρατιωτικό αρχηγό ΕΟΚΑ Διγενή, χωρίς να του επιτραπεί να αποχαιρετήσει τους αγωνιστές του και τον Κυπριακό λαό. Ποιος αν και ιεράρχης *αθέτησε τους όρκους του; Ποιος;
ΑπάντησηΔιαγραφή*Τον Φεβρουαρίου του 1959, σφραγιζόταν αμετάκλητα η τραγική μοίρα της Κύπρου: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πρωθυπουργός τότε της χώρας, λίγο μετά το μεσημέρι της 11ης Φεβρουαρίου 1959, έβαζε την υπογραφή του κάτω από το επαίσχυντο κείμενο για την ακρωτηριασμένη ανεξαρτησία της Κύπρου που είχαν υπαγορεύσει οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί. Γεννιέται έτσι η Συμφωνία της Ζυρίχης, η οποία αμέσως θα αποκληθεί και θα περάσει στην ιστορία ως «προδοτική».
Με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου η Κυπριακή Δημοκρατία οδεύει προς το εκτελεστικό απόσπασμα πριν καν γεννηθεί, καθώς εγκαθιδρύεται ένα καθεστώς που δίνει τόσα πολλά δικαιώματα στην τουρκοκυπριακή μειονότητα του 18% ώστε να είναι αδύνατον να λειτουργήσει το πολίτευμα και να κυβερνηθεί η Κύπρος. Ενταφιάζεται η ΕΝΩΣΗ και το 1963 Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι αλληλοσφάζονται. Οι δυο κοινότητες διαχωρίζονται ντε φάκτο, και στην πραγματικότητα η Κυπριακή Δημοκρατία παύει να είναι ενιαίο κράτος. Εχει ήδη ανοίξει ο δρόμος για την τουρκική εισβολή του 1974.
*17/3/1959
Αναχωρεί από τη Κύπρο για τις Αθήνες, βάσει όρου των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, ο αρχηγός της ΕΟΚΑ στρατηγός Γεώργιος Γρίβας – Διγενής, χωρίς να του επιτραπεί να βγει επίσημα στο προσκήνιο, να χαιρετίσει τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, να προσκυνήσει στα μνημεία των παλληκαριών του. Με την συναίνεση Μακαρίου …
*7 Μαρτίου 1953. Σε ένα μικρό διαμέρισμα της οδού Ασκληπιού στο κέντρο της Αθήνας, 12 άνθρωποι έδιναν όρκο να πάρουν τα όπλα και να ξεκινήσουν αγώνα για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Μεταξύ τους βρίσκονταν ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ’ και ο Γεώργιος Γρίβας.
Μία μυστική συνάντηση που θα έμενε στην ιστορία. Το βράδυ της 7ης Μαρτίου, στο σπίτι του καθηγητή θεολογίας Γεράσιμου Κονιδάρη, στην οδό Ασκληπιού 36, 12 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν γύρω από ένα τραπέζι.
Αυτοί ήταν ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου, ο Γεώργιος Γρίβας, ο Σωκράτης Λοϊζίδης, ο Νικόλαος Παπαδόπουλος, ο Γεώργιος Στράτος, ο Ηλίας Τσατσόμοιρος, ο Δημήτρης Σταυρόπουλος, ο Σάββας Λοϊζίδης, ο Αντώνιος Αυγίκος, ο Δημήτριος Βεζανής, ο Ηλίας Αλεξόπουλος και φυσικά ο οικοδεσπότης, Γεράσιμος Κονιδάρης.
Οι 12 άνδρες έδωσαν έναν κοινό όρκο: να επιτύχουν την πολυπόθητη ένωση. Αφού ήταν πια ξεκάθαρο ότι αυτό δε μπορούσε να γίνει με τα λόγια, έπρεπε να οργανωθούν και να πάρουν τα όπλα.
Ποιος ο μοναδικός επίορκος;
Τρίζουν τα ιερά οστά των εθνομαρτύρων μας.
«Σήκω Ευαγόρα να μας πεις ελληνική ιστορία!»
Σήκω Μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη και όλοι οι ήρωες μας μαζί, πάρτε μαύρο γιαταγάνι και λάτε στην ζωή μας πίσω, το στραβό να κάντε ίσο….
Το εύρος ενός ηγέτη το προσδιορίζουν τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Ο ΕΘΝΑΡΧΗΣ Καποδίστριας διπλασίασε την Ελλάδα, ο «εθνάρχης» Μακάριος παρέδωσε την Κύπρο διχασμένη και την μισή κατεχόμενη. Μέχρι σήμερα η Ιστορία ήταν πολύ επιεικής με τον Μακάριο, όμως σε βάθος χρόνου θα είναι αμείλικτη και ήδη άρχισε η απομυθοποίηση του… ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ…
ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΝ. ΜΑΤΑΙΑ!
Σ.Μ. Κόρη ήρωα ΕΟΚΑ.
Ακόμη μια λησμονημένη σημερινή επική επέτειος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο φλογερός ποιητής και ηρωομάρτυρας της ΕΟΚΑ, έγραψε για τον 7χρονο μικρότερο Κύπριο ήρωα, τον Δημητράκη Δημητριάδη από τη Λάρνακα, που εκτέλεσαν Άγγλοι και Τούρκοι επικουρικοί αστυνομικοί, σε μαχητική διαδήλωση, μικρών και μεγάλων μαθητών γιατί, κοτρόνες τους πετούσε και ηρωικά επολεμούσε και οι θρασύδειλοι τον πολυβόλησαν…στις 14 Μαρτίου το 1956, όταν η σπίθα δυνατά πλέον άναψε, για την Λευτεριά. Οι μικροί Δαυίδες, κατά των πάνοπλων Άγγλων και των πραιτωριανών τους Τούρκων επικουρικών..
Πραγματικά είναι αδύνατη όποια επική περιγραφή, για τους μικρούς Δαυίδες, που με ξύλα, κοτρόνες και σφενδόνες πολεμούσαν εναντίο του Γολιάθ και τον έτρεπαν σε φυγή.
Ούτε σε ζωγραφικό πίνακα, παρ΄ όλον ότι προσπάθησα σαν ερασιτέχνης ζωγράφος πολλές φορές, δεν μπόρεσα να αποδώσω το μεγαλείο αυτό…. Ένα μεγαλείο που σου παραλύει το χέρι και όταν γράφεις και όταν ζωγραφίζεις…!
Λέει ο Μεγάλος Παλληκαρίδης, στον μικρούλη 7χρονο ήρωα Δημητράκη..
«Και εσύ σκλαβόπουλο,
γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς;
Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς;
Όπλο δεν έχω καπετάνιο…
Να τις κοτρόνες!
Αρκετές για σένα τον μικρούλη…
Και αρπάζει ο ήρωας ο μικρός,
ο πιο μικρότερος απ΄όλους, κοτρόνες,
για να φέρει την Λευτεριά…..»
«Συνταρακτικά επικό! Αθάνατε Ευαγόρα Παλληκαρίδη, αθάνατε μικρέ μας ήρωα Δημητράκη, από την ηρωική μας Λάρνακα. Όλοι οι αθάνατοι ήρωες μας …
Ίσως είναι από τα μικρότερα σε κείμενο ποιήματα, του Παλληκαρίδη, αλλά μεγάλο σε πνεύμα, νόημα και θυσία. Αφιερωμένο, από τον θρυλικό ήρωα, στον μικρότερο, μεγάλο ήρωα!
Και μια τραγική ιστορική σύμπτωση. Ο 7χρονος Δημητράκης Δημητριάδης έπεσε μαχόμενος στις 14 Μαρτίου 1956. Ακριβώς ένα χρόνο μετά στις 14 Μαρτίου 1957, απαγχονίζεται και ο φίλος του 18χρονος Παλληκαρίδης. Αιωνία η μνήμη στα παιδιά μας, που μας δίδαξαν το καλύτερο μάθημα ιστορίας …..
Όταν συνελήφθη, από τους Βρετανούς ο Βαγορής, στις 18 Δεκεμβρίου 1956
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι υπέστη τα πάνδεινα. «Τη νύκτα με δένουν χειροπόδαρα σε ένα
σιδερένιο κρεβάτι και χορεύουν απάνω μου μέχρι να λιποθυμήσω. Και τότε
μου βουτούν το κεφάλι σε έναν κουβά γεμάτο κρύο νερό και το κρατάνε
εκεί βουτηγμένο, χωρίς να παίρνω αναπνοή, ώσπου να χάσω και πάλι τις
αισθήσεις μου. 11 μέρες τώρα με ξυπνούν και με σηκώνουν με άγριες
φωνές, μόλις κλείσω για λίγο τα μάτια μου, με γυμνώνουν και με κτυπούν
αλύπητα».
Ωστόσο το παλικάρι δεν λύγισε. Δεν πρόδωσε. Το ίδιο και ο δυστυχής
πατέρας, ο Μιλτιάδης Παλληκαρίδης. Μια μέρα ο Τούρκος υποδιοικητής της
αστυνομίας της Πάφου κάλεσε τον Μιλτιάδη στο γραφείο του. «Η κατά του
γιου σου κατηγορία επισύρει την ποινή του θανάτου. Να και το σχετικό
διάταγμα του κυβερνήτη. Διάβασέ το. Θέλεις να του μιλήσεις για να μας
πει κάτι ; Που έχουν κρύπτη με όπλα, που κρύβονται οι σύντροφοί του ;
Αν δώσει τέτοιες πληροφορίες θα αποφύγει τον θάνατο. Λοιπόν θέλεις να
του μιλήσεις;». Πετάχτηκε όρθιος ο γέρο Παλληκαρίδης. «Όχι, χίλιες
φορές όχι. Με αυτές τις προτάσεις δεν θέλω ούτε να δω τον Ευαγόρα,
ούτε να του μιλήσω». Όταν επέστρεψε στο σπίτι μίλησε στη γυναίκα του.
Της είπε όσα ο Τούρκος είχε αναφέρει. «Δε γέννησα εγώ παιδί που θα το
πουν προδότη. Χαλάλι της πατρίδας μου το αίμα του παιδιού μου», ήταν η
απάντηση της μάνας.
Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο, στις 25
Φεβρουαρίου 1957. Ένας Άγγλος αξιωματικός είδε, κάποια στιγμή, τους
γονείς του Παλληκαρίδη να βγαίνουν από τη φυλακή. Τα πρόσωπά τους
έλαμπαν. Ο Άγγλος δεν άντεξε και ρώτησε έναν Κύπριο δημοσιογράφο :
«What kind of people are they ?» (Τι άνθρωποι είναι αυτοί ;). Για να
λάβει την απάντηση «Greeks» !
Όταν αγέρωχος βάδιζε στην αγχόνη μέσα στη φυλακή επικρατούσε
πανδαιμόνιο. Οι μελλοθάνατοι προκαλούν και γιορτάζουν τον θάνατο με
τραγούδια, με θούρια πατριωτικά, με ψαλμωδίες χριστιανικές. Ο πατέρας
Αντώνιος βρισκόταν στο πλευρό του Ευαγόρα. Του πρόσφερε τη Θεία
Μετάληψη και μαζί βάδισαν στο θάλαμο εκτελέσεων με τον Ευαγόρα να
τραγουδά πατριωτικά τραγούδια ... Πότε θα κάνει ξαστεριά ....
Το ρολόι μόλις χτύπησε μεσάνυχτα. Εωθινή, ξημέρωνε η 14η Μαρτίου.
Αναταραχή επικρατούσε στη φυλακή. «Παίρνουν τον Βαγορή μας στην
κρεμάλα», ακούστηκε. Όλοι οι κρατούμενοι ήταν όρθιοι. «Μην λυπάστε.
Ορκίστηκα να πεθάνω για την πατρίδα και τήρησα τον όρκο μου», ήταν τα
τελευταία του λόγια και έγινε άσβεστη λαμπάδα υπέρ Ελευθερίας και
ΕΝΩΣΗΣ, που κάποιο επίορκοι με τις συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου
ενταφίασαν και πρόδωσαν χάριν των φιλοδοξιών τους. Τρίζουν τα τιμημένα
οστά των εθνομαρτύρων. Η μεγαλύτερη τιμωρία για τους προδότες είναι να
περάσουν λίγο από τον παράδεισο των ηρώων και τους αντικρύσουν. Εν
συνεχεία ας οδεύσουν για την κόλαση τους...