Νεκτάριος Δαπέργολας: Ἀκατήχητα ποίμνια, πλανεμένοι ποιμενίσκοι

(Συνεχεῖς οἱ ἀποτρόπαιες εἰκόνες μέσα στούς ναούς τῆς ἑλλαδίτικης ἀποστασίας) 

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας 

      Τραγικές κυριακάτικες εἰκόνες μέσα στόν Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ στήν (πάλαι ποτέ ἁγιοτόκο) Θεσσαλονίκη, ἄκρως σκανδαλιστικές ἀκόμη καί γιά ἀνθρώπους πού τά ἔχουμε δεῖ ὅλα πλέον ἐδῶ καί τρία χρόνια καί θεωρούσαμε ὅτι τίποτε δέν μπορεῖ νά μας ἐκπλήξει ἰδιαίτερα πιά.

      

 Καί ναί, μπορεῖ ὄντως νά μή σέ ἐκπλήσσει ἰδιαίτερα τό ὅτι σχεδόν τό μισό ἐκκλησίασμα ἐξακολουθεῖ ἀκόμη καί σήμερα (μετά ἀπό τόσες ἐπιστημονικές ἀποκαλύψεις τῆς ψευτοπανδημικής ἀπάτης, τόσο κλιμακούμενο μακελειό ὁλόγυρά μας καί συνάμα τόσο θεολογικά ἐμπεριστατωμένες ἀποκαθηλώσεις τῆς πλάνης) νά φοράει τίς ἄθλιες πουλόμασκες σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἀλλά εἶναι κάτι πού συνεχίζει νά σοῦ προκαλεῖ καί ὀδύνη καί ἐκνευρισμό.

     

 Καί δέν μπορεῖς παρά νά μείνεις ἄφωνος μπροστά στήν - προδήλως κλινική - περίπτωση κάποιας κυρίας, πού στέκεται ἐπί 3-4 λεπτά στό μέσον τοῦ Ναοῦ μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἀγνοῶντας τήν οὐρά πού ἔχει σχηματιστεῖ πίσω της, καί ἐν τέλει ἀνακαλύπτεις ὅτι αὐτό δέν συνέβαινε ἐπειδή προσευχόταν (ἐκεῖ κάνεις καί ἕνα καλό λογισμό καί λές, δέν πειράζει, κάποιο μεγάλο πόνο θά ἔχει ἡ γυναῖκα καί προσεύχεται στήν Παναγιά, ἄς κάνουμε λίγη ὑπομονή), ἀλλά ἐπειδή εἶχε βγάλει σύνεργα ἀπολύμανσης (πανιά, ἀντισηπτικά καί οἰνοπνεύματα) καί ἔτριβε τήν εἰκόνα μέ ἀδιανόητη σχολαστικότητα, ὥσπου τελικά - μετά κι ἀπό ὅλα αὐτά - ἔσκυψε καί ἔκανε ἁπλῶς μία ὑπόκλιση μπροστά της, ἐνῶ φοροῦσε καί αὐτή τή θλιβερή πουλόμασκα σχεδόν μέχρι τά φρύδια.

       

Καί ἐπίσης συνεχίζεις νά μένεις ἄφωνος καί ὅταν λές νά παραμείνεις γιά λίγο ἀκόμη μέσα στόν Ναό καί ἀρχίζει 2η Θεία Λειτουργία, στήν ὁποία τόν ρόλο τῶν ψαλτῶν τόν διεκπεραιώνει μία ἀνεκδιήγητη χορωδία ἡλικιωμένων, πού στέκεται στόν γυναικωνίτη ἄδουσα φρικώδεις φράγκικες μελωδίες (τόσο φρικώδεις πού καθιστοῦν ἀδύνατο νά ἀντέξεις ὅλη αὐτή τήν κακοφωνική ὀδύνη πού σοῦ τρυπάει τά αὐτιά τό μυαλό καί τήν καρδιά, γιά περισσότερα τῶν 2-3 λεπτῶν).

     

 Καί ὅλα αὐτά μάλιστα τά ἀποτρόπαια (νεοβαρλααμικά καί δυτικότροπα), νά συνοδεύονται καί ἀπό τήν ἰδιαίτερη περαιτέρω σημειολογία ὅτι συνέβησαν στόν ναό ποιοῦ Ἁγίου; Ἐκείνου ἀκριβῶς πού ἀντιμετώπισε καί κονιορτοποίησε τίς πλάνες τοῦ αἱρετικοῦ Βαρλαάμ καί γενικότερα τίς παπικές κακοδοξίες! Πραγματικά ἀφόρητη τραγική εἰρωνία, πού ἐντείνει τή θλίψη γιά τό χάλι ἑνός ὁλόκληρου μπερδεμένου καί ἀκατήχητου κόσμου, ἀλλά καί γιά τήν κατάντια τῶν (ἄσχετων, ἀδιάφορων ἤ πλανεμένων) ποιμενίσκων του.

      

Ἔχει ἄραγε κάπου τέλος ὅλος αὐτός ὁ ὀλισθηρός κατήφορος;

«Πᾶνος»