ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄ (Ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στήν Κοζάνη) - (Βιβλίο Α΄ - Μέρος 27ο)

Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» ΕΔΩ

ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟΝ

ΠΩΣ ΔΙΕΛΥΘΗ ΕΝΑΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΠΙΣΤΩΝ

 

Ἔχουν περάσει 200 περίπου χρόνια ἀφ’ ὅτου εἰς τήν Γαλλίαν εἶχεν ἱδρυθῆ ἕνας Σύλλογος. Τά μέλη του ἦσαν ὅλοι ἄπιστοι. Συνεκεντρώνοντο κάθε βράδυ καί εἶχαν σκοπό νά ἀποδείξουν ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι ἕνα βιβλίον ἀνάξιον προσοχῆς, τό ὁποῖον περιέχει μόνον ἀνοησίας πού δέν ἠμποροῦν νά σταθοῦν ἐμπρός εἰς τό φῶς τῆς ἐρεύνης τῶν σοφῶν των κεφαλῶν. Αἱ συγκεντρώσεις τοῦ περιέργου αὐτοῦ σωματείου ἐγίνοντο ἀνελλιπῶς καί κάθε ἕνας ἄπιστος προσπαθοῦσε νά διακωμωδήσει τό βιβλίον πού περιέχει τόν λόγον τοῦ Θεοῦ.
 

Κάποτε ἦλθεν εἰς τήν συγκέντρωσιν ὁ πολύς Διδερότος.
 

Τόν ὑπεδέχθησαν ὅλοι μέ χειροκροτήματα. Ἦτο ὁ μεγάλος ἀρνητής τῆς πίστεως, ἦτο ὁ μεγαλύτερος ὑλιστής, ὁ ὁποῖος τήν μεγαλοφυΐαν του διέθεσε δια νά κλονίσει τάς αἰωνίας ἀξίας τῆς ζωῆς. Ἦτο ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔλεγεν ὅτι «ἐάν τά χέρια μου δέν ἔχουν σχοινιά, θά πλέξω τά ἔντερα τῶν ἱερέων δια νά ἀπαγχονίσω τούς βασιλεῖς τῆς γῆς». Αὐτός, λοιπόν, ἔκαμε τήν ἐπίσκεψίν του εἰς τήν συγκέντρωσιν τῶν ἀπίστων. Μεγαλύτερον σύμμαχον κατά τῆς πίστεως δέν θά εὕρισκον ἄλλον. Δι’ αὐτό τόν ὑπεδέχθησαν μέ ἀφάνταστον ἐνθουσιασμόν. Τώρα – εἶπαν – θά δοθεῖ τό μεγαλύτερον κτύπημα κατά τῆς Βίβλου.

Ὁ Διδερότος ἐκάθησε. Ἡ συνεδρίασις ἤρχισεν. Οἱ νεαροί προσπάθησαν νά ἐπιδείξουν τάς γνώσεις των ἐνώπιον τοῦ διασήμου ἀπίστου. Ἐλέχθησαν πολλά ἐναντίον τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁ Διδερότος ἤκουε. Ἀλλά εἰς μίαν στιγμήν – ἔχουν καί οἱ ἄπιστοι τάς στιγμάς τῆς ἀνανήψεώς των, κατά τάς ὁποίας βλέπουν καθαρώτερα – ἐγείρεται καί ἀπευθυνόμενος πρός τήν ὁμήγυριν τῶν ἀπίστων λέγει: 

«Κύριοι! Σᾶς ἤκουσα. Τά ἐπιχειρήματά σας δέν μέ κλονίζουν. Ἡ Ἁγία Γραφή, ὅσα καί ἄν λέγονται κατ’ αὐτῆς, εἶναι μεγάλο βιβλίον. Ὀφείλω νά ὁμολογήσω χάριν ἀληθείας, ὅτι οὐδείς, οὔτε ἐν Γαλλίᾳ, οὔτε ἀλλαχοῦ τοῦ κόσμου, εἶναι τοὐλάχιστον εἰς ἐμέ γνωστός, ὅστις μετά μεγαλυτέρας τέχνης καί ταλάντου δύναται νά γράφει καί νά ὁμιλεῖ ὡς οἱ ἁλιεῖς καί οἱ τελῶναι, οἵτινες ἔχουν γράψει τά βιβλία ταῦτα. Πρέπει νά ὁμολογήσωμεν ὅτι οὐδείς ἐξ ἡμῶν εἶναι εἰς θέσιν νά γράψει διήγησιν τινα ὡς αὗται, αἵτινες εἶναι τόσον ἁπλαί,ἁπλαῖ καί συγχρόνως τόσον ὑψηλαί, ὅσον ζωηραί καί συγκινητικαί».

Ταῦτα ὁ Διδερότος εἶπε καί ἐκάθησεν. Ὅλοι τώρα σιωποῦν, ὅλοι γίνονται σοβαροί καί αἰσθάνονται τήν ἀλήθειαν τῶν λόγων του. Καί σιωπηλοί, ὁ ἕνας κατόπιν τοῦ ἄλλου φεύγουν, ἐγκαταλείπουν τήν αἴθουσαν καί δέν ἐπανέρχονται πλέον.
Ἔτσι διαλύθηκεν ὁ σύλλογος αὐτός τῶν ἀπίστων.

-Πλούσιοι, πού δέν ἐλεεῖτε!

 

Κλαύσατε ἀπό τώρα. Θά τιμωρηθῆτε δια τήν ἀσπλαγχνίαν σας. Εἰς τόν ὁρίζοντα φαίνονται τά μαῦρα σύννεφα τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι ἰδικά μου λόγια. Εἶναι λόγια τοῦ Εὐαγγελίου μας. Ἀνοίξατε τήν Κ. Διαθήκην, Ἰακώβου ἐπιστολήν, Κεφάλ. 5, στιχ. 1 -4. Ἰδού, ἐπί λέξει ἡ ἀπειλή τοῦ Θεοῦ πού θά γίνει πραγματικότης. «Ἄγε νῦν οἱ πλούσιοι, κλαύσατε ὀλολύζοντες ἐπί ταῖς ταλαιπωρίαις ὑμῶν ταῖς ἐπερχομέναις. Ὁ πλοῦτος ὑμῶν σέσηπε καί τά ἱμάτια θμών σητόβρωτα γέγονεν, ὁ χρυσός ὑμῶν καί ὁ ἄργυρος κατίωται, καί ὁ ἰός αὐτῶν εἰς μαρτύριον ὑμῖν ἔσται καί φάγεται τάς σάρκας ὑμῶν ὡς πῦρ. 

 

Ἐθησαυρίσατε ἐν ἐσχάταις ἡμέραις… Ἐτρυφήσατε ἐπί τῆς γῆς καί ἐσπαταλήσατε, ἐθρέψατε τάς καρδίας ὑμῶν ὡς ἕν ἡμέρα σφαγῆς. Κατεδικάσατε, ἐφονεύσατε τόν δίκαιον, οὐκ ἀντιτάσσεται ὑμῖν». – Αὐτά λέγει ὁ Θεός. Πλούσιοι! Δέν σᾶς μισοῦμεν. Σᾶς ἀγαπῶμεν μέ τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία μᾶς ἐπιβάλλει νά σᾶς εἴπωμεν τήν ἀλήθειαν. Ἴδετε τήν δυστυχίαν τοῦ λαοῦ μας καί ἐλεήσατε. Μή λησμονεῖτε, ὅτι τόν ἄσπλαχνον μέ τούς ἀθέους θά κατακρίνει ὁ Χριστός.

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΙΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ
ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Τό ἑσπέρας τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Στεφάνου (27 Δεκεμβρίου 1944) κατά τόν ἑσπερινόν (ὥρα 3,30 μ. μ.) εἰς τόν Ι. Ναόν Ἁγίου Νικολάου θά ὁμιλήσει ὁ Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ἱεροκῆρυξ.

Συνεχίζεται

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀνδρονίκης Π.  Καπλάνογλου 

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄»
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)

 

Πηγή:https://www.augoustinos-kantiotis.gr

«Πᾶνος»