Ἡ ἱερὴ γῆ τῆς Παλαιστίνης ἔχει ἁγιαστεῖ ἀπὸ ἕνα μέγα πλῆθος ἀσκητῶν, οἱ ὁποῖοι διάλεξαν τὴν Ἁγία Γῆ γιὰ νὰ ζήσουν καὶ νὰ ἀσκηθοῦν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης, μιὰ ἁγιασμένη πραγματικὰ μορφὴ τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας μας.
Καταγόταν ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία. Γεννήθηκε στὰ Μύρα τῆς Λυκίας ἀνάμεσα στὰ ἔτη 376 καὶ 391. Οἱ γονεῖς του, εὐγενεῖς καὶ πλούσιοι τῆς περιοχῆς, ἦταν εὐσεβεῖς καὶ φρόντισαν νὰ μορφώσουν καὶ τὸ παιδί τους μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Τοῦ ἐνέπνευσαν τίς χριστιανικὲς ἀρετὲς καὶ τοῦ δίδαξαν τὴν ἀληθινὴ ζωή, ποὺ εἶναι ἡ μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Τοῦ δίδαξαν τὴν ἀνεκτίμητη ἀξία τῆς ψυχῆς, γιὰ τὴν ὁποία πρέπει πρωτίστως νὰ φροντίζει ὁ ἄνθρωπος καὶ λιγότερο γιὰ τὰ ὑλικὰ πράγματα καὶ τὸ σῶμα.
Ὅταν ἔφτασε στὴν ἡλικία τῆς ἐφηβείας, ἀποφάσισε νὰ ἐγκαταλείψει τὰ ἐγκόσμια καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὴν μοναχικὴ ζωή. Μοίρασε τὴ μεγάλη περιουσία του στοὺς φτωχοὺς καὶ ἐντάχτηκε σὲ κάποιο κοινόβιο μοναστήρι τῆς περιοχῆς. Ἐκεῖ ἔδειξε ἀσυνήθιστο ζῆλο γιὰ τὴ μοναχικὴ ζωὴ καὶ δὲν ἄργησαν νὰ φανοῦν τὰ σημάδια τῶν ἀρετῶν του. Ὅλοι τὸν ἀγαποῦσαν καὶ τὸν ὑπολήπτονταν.
Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὸ καιρὸ ἀποφάσισε νὰ φύγει στὴν ἔρημο γιὰ μεγαλύτερη ἄσκηση καὶ ἡσυχία. Μὲ τὴν εὐλογία τοῦ γέροντά του κατέφυγε σὲ ἔρημους καὶ ἀπρόσιτους τόπους τῆς Λυκίας. Ἐκεῖ μὲ ἀδιάλειπτη προσευχή, νηστεία, ἀγρυπνία καὶ πόλεμο κατὰ τῶν παθῶν του ἔφτασε σὲ ὕψη ἁγιότητας. Εἶχε γίνει πολύτιμο σκεῦος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἰδιαίτερα θεωροῦσε ὁ ἀσκητὴς Γεράσιμος ὡς ὕψιστη πρακτικὴ τῆς πνευματικῆς του πορείας καὶ τοῦ ἀγῶνα του κατὰ τῶν παθῶν, τὴν νηστεία. Εἶχε γίνει γιὰ τοὺς ἄλλους μοναχοὺς τῆς Λυκίας πρότυπο ἀσκητοῦ.
Ὑπῆρχε ὅμως μέσα στὴν ψυχή του μιὰ γλυκιὰ ἐπιθυμία ἀπὸ μικρὸ παιδί. Νὰ πάει νὰ προσκυνήσει τὰ μέρη ποὺ βάδισε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ τὰ ἱερὰ σεβάσματα καὶ προσκυνήματα τῆς Ἁγίας Γῆς. Σκεφτόταν ἀκόμα νὰ μείνει γιὰ πάντα ἐκεῖ. Εἶχε πληροφορηθεῖ πὼς στὴν Ἁγία Γῆ εἶχαν ἀσκοῦνταν μεγάλες προσωπικότητες, στὶς ὁποῖες ἤθελε νὰ μοιάσει, ὅπως ὁ ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης καὶ ὁ Μέγας Εὐθύμιος.
Τὸ 451 ἀποφασίζει νὰ πραγματοποιήσει τὸ ὄνειρό του. Ἄφησε τὸ ἀσκητήριό του στὴ Λυκία καὶ ἔφτασε στὰ Ἱεροσόλυμα. Πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα προσκύνησε τὸν Πανάγιο Τάφο τοῦ Σωτῆρα καὶ τὸ φρικτὸ Γολγοθᾶ. Κατόπιν κατευθύνθηκε πρὸς τὴν ἔρημο τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης γιὰ νὰ βρεῖ τὸ κατάλληλο μέρος γιὰ νὰ ἀσκητέψει. Φρόντισε νὰ βρίσκεται κοντὰ στὴν ἔρημο Ρουβά, ὅπου ἀσκήτευε ὁ Μέγας Εὐθύμιος, γιὰ νὰ τὸν συμβουλεύεται. Τὸν ἐπισκέπτονταν συχνὰ γιὰ νὰ παίρνει ὁδηγίες γιὰ τὸν πνευματικό του ἀγῶνα. Τελικὰ ἐγκαταστάθηκε σὲ ἕνα ἐρημικὸ μέρος κοντὰ στὸν Ἰορδάνη, ὅπου ἀποφάσισε νὰ περάσει τὴ ζωή του μὲ αὐστηρὴ ἄσκηση.
Ἡ ζωή του στὸ ἀφιλόξενο ἐκεῖνο μέρος ἦταν δύσκολη. Τὸν βασάνιζε ἡ ἀφόρητη ζέστη, διότι, ὅπως εἶναι γνωστό, βρίσκεται περὶ τὰ τετρακόσια μέτρα κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας. Περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα τὸν βασάνιζε ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος πάσχιζε νὰ τὸν κάνει νὰ ἐπιστρέψει στὸν κόσμο. Ἐκεῖνος ὅμως ἔμενε ἀμετακίνητος στὴν ἀπόφασή του καὶ ἀγωνίζονταν ἐναντίον τῶν δαιμονικῶν πειρασμῶν, μὲ ἀδιάκοπη προσευχή, αὐστηρὴ νηστεία καὶ ἀγρυπνία. Κατόρθωσε νὰ νικήσει τοὺς τρεῖς μεγάλους πειρασμούς: τὴν σάρκα, τὸν κόσμο καὶ τὸ διάβολο καὶ νὰ γίνει χαριτωμένος, ἀποδέκτης τῆς Θείας Χάριτος.
Ἡ φήμη του δὲν ἄργησε νὰ διαδοθεῖ. Πλῆθος ἀσκητῶν συνέρρεαν στὸ ἀσκητήριό του νὰ πάρουν τὴν εὐλογία του καὶ νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὴ σοφία του. Πολλοὶ εἶχαν
ἐγκατασταθεῖ τριγύρω, ὥστε νὰ τὸν ἔχουν ὡς πνευματικό τους καθοδηγητή. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀνάγκασε τὸν ἅγιο ἀσκητὴ νὰ ἱδρύσει κοινόβιο μοναστήρι, μία λαύρα, ὅπου ἔγινε ἡγούμενος ὁ ἴδιος, ἕνα μίλι μακριὰ ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη. Οἱ φυσικὲς πολυάριθμες σπηλιὲς τῆς περιοχῆς χρησιμοποιήθηκαν ὡς κελλιὰ γιὰ τοὺς μοναχούς. Ἀπὸ τὴ λαύρα αὐτὴ ὁ ἅγιος Γεράσιμος πῆρε τὴν ὀνομασία Ἰορδανίτης.
ἐγκατασταθεῖ τριγύρω, ὥστε νὰ τὸν ἔχουν ὡς πνευματικό τους καθοδηγητή. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀνάγκασε τὸν ἅγιο ἀσκητὴ νὰ ἱδρύσει κοινόβιο μοναστήρι, μία λαύρα, ὅπου ἔγινε ἡγούμενος ὁ ἴδιος, ἕνα μίλι μακριὰ ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη. Οἱ φυσικὲς πολυάριθμες σπηλιὲς τῆς περιοχῆς χρησιμοποιήθηκαν ὡς κελλιὰ γιὰ τοὺς μοναχούς. Ἀπὸ τὴ λαύρα αὐτὴ ὁ ἅγιος Γεράσιμος πῆρε τὴν ὀνομασία Ἰορδανίτης.
Ἔβαλε ὁ ἴδιος κανόνες, τοὺς ὁποίους τηροῦσαν μὲ ἀκρίβεια οἱ πολυάριθμοι μοναχοί. Φρόντισε νὰ κατοικοῦν στὴ λαύρα οἱ νεώτεροι μοναχοί, ὥστε νὰ τοὺς ἔχει κοντά του γιὰ πνευματικὴ καθοδήγηση. Ἐνῶ μακρύτερα στὶς σπηλιὲς οἱ πιὸ ἔμπειροι.
Ἄφηνε συχνὰ τὴ λαύρα καὶ πήγαινε κοντὰ σὲ ἄλλους μεγάλους δασκάλους τῆς ἐρήμου, ὅπως τὸν Μ. Εὐθύμιο, τὸν ἅγιο Θεόκτιστο καὶ τὸν ἅγιο Κυριακὸ τὸν Ἀναχωρητή. Λόγῳ τῆς ὑποδειγματικῆς ταπείνωσής του, πίστευε ὅτι ἦταν ἀκόμη ἀνώριμος πνευματικὰ καὶ εἶχε τὴν ἀνάγκη ἔμπειρων δασκάλων, αὐτὸς ὁ ὁποῖος καθοδηγοῦσε τὴν πληθώρα τῶν μοναχῶν τῆς λαύρας του!
Ἡ ἐγκράτειά του ὑπῆρξε παροιμιώδης. Μαγειρευτὸ φαγητὸ ἔτρωγε μόνο τὴν Κυριακὴ στὴν κοινὴ τράπεζα τῆς λαύρας. Κατὰ τὴ Μ. Τεσσαρακοστὴ δὲν ἔτρωγε καθόλου, παρὰ μόνο τὴ Θεία Κοινωνία, ἀπὸ αὐτὴ ζοῦσε!
Ἔφτασε σὲ μεγάλα ὕψη ἁγιότητας, ὥστε καὶ αὐτὰ τὰ ἄγρια σαρκοφάγα καὶ αἱμοβόρα θηρία τὸν σέβονταν, δὲν τὸν πείραζαν καὶ μάλιστα τὸν ὑπηρετοῦσαν. Ὅπως ἀναφέρεται στὸ συναξάρι του, συνάντησε κάποτε ἕνα λιοντάρι, τὸ ὁποῖο εἶχε καρφωμένο στὸ πόδι του ἕνα καλάμι καὶ ὑπέφερε. Ὁ ἅγιος πλησίασε, ἔβγαλε τὸ καλάμι καὶ περιποιήθηκε τὴν πληγή του. Ἐκεῖνο ἀπὸ τότε τὸν ἀκολουθοῦσε πιστὰ καὶ τὸν ὑπηρετοῦσε. Συνόδευε τὸ γαϊδουράκι τῆς λαύρας, ποὺ μετέφερε νερὸ ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη στὴ Μονή. Ὅταν πέθανε ὁ ἅγιος, τὸ λιοντάρι ἔμεινε χωρὶς τροφὴ καὶ νερό, πάνω στὸν τάφο τοῦ ἁγίου, ὅπου πέθανε ὕστερα ἀπὸ μερικὲς μέρες!
Ὁ ἅγιος Γεράσιμος κοιμήθηκε σὲ βαθιὰ γεράματα, ἑκατὸ χρονῶν, στὶς 4 Μαρτίου τοῦ 475. Εἶχε δώσει ἐντολὴ νὰ θάψουν τὸ σῶμα του σὲ ἄγνωστο μέρος γιὰ νὰ μὴν τύχει τιμῶν. Ἔτσι μέχρι σήμερα δὲν γνωρίζουμε ποὺ βρίσκεται τὸ τίμιο λείψανό του. Ἡ μνήμη του τιμᾷται στὶς 4 Μαρτίου, ὅπου πανηγυρίζει καὶ ἡ ὁμώνυμη Μονή του στὸν Ἰορδάνη ποταμό.
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου