Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Γνωρίζουμε ἀπὸ τοὺς Ψαλμούς, ὅτι «ἐν τῷ Θεῷ ποιήσομεν δύναμιν (Ψαλμ. 59, 14)∙ ἕνας πνευματικὸς νόμος, ποὺ ὑπογραμμίζει καὶ ἡ Ἱερὰ Ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας:
«οἱ πεποιθότες ἐπὶ Κύριον ἐοίκασιν ὄρει τῷ ἁγίῳ, οἱ οὐδαμῶς σαλεύονται προσβολαῖς τοῦ Βελίαρ» (Ἀναβαθμοὶ Β΄ ἤχου).
Γιὰ νὰ «ποιήσομεν δύναμιν», ἡ Ἐκκλησία μᾶς μυσταγωγεῖ (Γ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν) τόσο στὸ νόημα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὅσο καὶ στὴν Συσταύρωση μὲ τὸν Χριστό:
«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ ἐν ἐμοὶ Χριστός», τονίζει ὁ Ἀπ. Παῦλος (Γαλ. β, 20).
Στὸ Τυπικὸ τῆς Μονῆς Στουδίου διαβάζουμε, σχετικά:
«Ἡ Ἁγία Μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία προβάλλει σήμερον πρὸς προσκύνησιν τὸ θεῖον καὶ ἀκαταμάχητον ὅπλον αὐτῆς, τὸν Τίμιον καὶ Ζωοποιὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου, ἐφ᾿ οὖ τὸ Τίμιον καὶ Πανακύρατον Αἷμα Αὐτοῦ ἐξέχεε χάριν τῆς ἡμῶν σωτηρίας, ἵνα ἐκ τῆς θέας καὶ προσκυνήσεως αὐτοῦ λάβωμεν παρηγορίαν καὶ ἀντλήσωμεν νέας δυνάμεις πρὸς συνέχισιν τοῦ ἐπιπόνου ἀγῶνος τῆς Τεσσαράκοντα πενθημέρου νηστείας».
Μέσα στὴν πορεία τῶν αἰώνων τῆς Π. Διαθήκης, ἐξέχουσα θέση κατέχουν καὶ οἱ πρωτυπώσεις τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ.
Πολυάριθμα τροπάρια ἑρμηνεύουν τὰ παλαιοδιαθηκικὰ σύμβολα - προτυπώσεις τοῦ Σταυροῦ, μερικὲς ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι:
Τὸ δένδρο τῆς ζωῆς (Γεν. β΄, 9), τὸ Πρωτευαγγέλιον (Γεν. γ΄, 15), ἡ θυσία τοῦ Ἰσαάκ, τὸ φυτὸ Σαβὲκ (Γεν. 22), ἡ σταυροειδὴς εὐλογία τοῦ Ἰακὼβ στοὺς δύο υἱοὺς τοῦ Ἰωσήφ, τὸ πέρασμα στὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα (Ἐξ. 14, 16), τὸ ξύλο τῆς Μερρὰς (Ἐξ. 15), τὸ ὕδωρ ἐκ πέτρας (Ἐξ. 17, 5), ἡ σταυροειδὴς στάση τοῦ Μωϋσὴ στὸν πόλεμο κατὰ τῶν Ἀμαληκιτῶν (Ἐξ. 17), ἡ σταυροειδὴς παράταξη τῶν δώδεκα (12) φυλῶν στὴν πορεία τους πρὸς γῆ Χαναὰν (Ἀριθμ. β΄-γ΄), ἡ ράβδος ποὺ βλάστησε (Ἀριθ. 17), τὸ χάλκινο φίδι (Ἀριθ. 21) κ.λ.π.
Στὶς πρωτυπώσεις αὐτὲς ὑπογραμμίζεται (ἔμμεσα) τὸ ἀπολυτρωτικό - σωστικὸ γεγονὸς τῆς σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ λύτρωσή μας ἀπὸ τὴν δουλεία τοῦ διαβόλου, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ἡ πολιτογράφησή μας στὴν Ἐκκλησία, ὡς νέος παράδεισος καὶ Γῆ τῆς ἐπαγγελίας.
Στὴν ἑρμηνεία τοῦ δεύτερου Ἀναβαθμοῦ τοῦ α΄ ἤχου, ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, σημειώνει:
«διπλὴ γὰρ εἶναι ἡ πρᾶξις τοῦ σταυροῦ κατὰ τὸν ἅγιον Ἰσαάκ∙ ὅθεν καὶ ὁ Παῦλος τοῦτο δηλοποιῶν ἔλεγε «δι᾿ οὗ (ἤγουν τοῦ σταυροῦ) ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται, κἀγώ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. στ΄, 14). Ἐκ τῆς διπλῆς δὲ ταύτης πράξεως τοῦ σταυροῦ τί θέλεις κατορθώσει ἀγαπητέ; τὸ νὰ σβήσῃς μὲν κάθε πόθον καὶ ἔρωτα τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν καρδίαν σου, νὰ ἀνάψῃς δὲ εἰς αὐτὴν τὸν τοῦ Θεοῦ πόθον καὶ ἀγάπην, διὰ μέσου τῆς ὁποίας ἔχεις νὰ συνδεθῇς μέ τὸν ὑπὸ σοῦ ἀγαπώμενον Θεόν, καὶ ἀκόμη ἐκ τῆς ζωῆς ταύτης νὰ γένης μακάριος» (Νέα Κλῖμαξ - Σελ. 38 - 39). Τὴν ἀναγκαιότητα τῆς χάριτος τοῦ Τιμίου σταυροῦ τὴν ἀντιλαμβανώμεθα, ἂν κατανοήσουμε τίς ἐξουσιαστικὲς δομὲς τῶν κοινωνιῶν - κρατῶν σὲ παγκόσμια κλίμακα - προβολή, μέσα στὶς ὁποῖες τὸ λεπτὸ κέλυφος μιᾶς κανονικῆς - ἤρεμης ζωῆς θραύεται. Τί βλέπουμε;
Βλέπουμε καταιγίδες ἀλλαγῶν, μὲ καλπάζοντα ρυθμό, ποὺ ἐπηρεάζουν ἀρνητικὰ τὴν ζωή. Ἀλλαγὲς μακριὰ ἀπὸ τὸν σωστικὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου∙ ἀλλαγὲς γιὰ μία βίαιη ἐπιτάχυνση τῶν ρυθμῶν τῆς ζωῆς, μὲ πλῆθος ψυχολογικῶν - σωματικῶν ἐπιπτώσεων, ὅπως: ὑπαρξιακὲς ἐξαντλήσεις, μαζικὲς νευρώσεις, παραλογισμοὶ κ.λ.π.
Θὰ ἦταν παράλειψη νὰ μὴν ὑπογραμμίσουμε τὸν βομβαρδισμὸ τῶν αἰσθήσεων καὶ τῆς ψυχῆς, τὸν ὁποῖο προκαλοῦν καθημερινὰ οἱ «ἐπαγγελματίες» τῆς πολιτικῆς, τῆς μόδας καὶ τῆς οἰκονομίας· ἕνας βομβαρδισμὸς πού, πολλὲς φορές, ξεπερνᾷ τὰ βιολογικὰ ὅρια ἀντοχῆς - εἰσροῆς τῶν αἰσθητικῶν καὶ ψυχολογικῶν δεδομένων. Ὅλη αὐτὴ ἡ πίεση σὲ συνθῆκες αἱρέσεως (οἰκουμενισμός), δημιουργεῖ συνθῆκες ἀποστασίας ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία.
Τὴν πρόσληψη τῶν σχημάτων σκέψης - ζωῆς τῆς παγκοσμιοποίησης (ἀποστασίας) διευκολύνει, τόσο ἡ ἀπουσία καθαροῦ Ὀρθόδοξου λόγου ἀπὸ πλευρᾶς ἐπισκόπων, ὅσο καὶ ἡ ἔλλειψη συνοχῆς - ἑνότητας τῶν συνειδητῶν Ὀρθοδόξων ἀντιοικουμενιστῶν.
Εἶναι τελείως ἀδύνατη ἡ ἀντιμετώπιση τῶν δυσκολιῶν, πνευματικῶν καὶ βιοτικῶν, χωρίς τὴ χάρι - ἐνέργεια τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, χωρὶς τὸ σταυρικὸ φρόνημα, χωρὶς τὴν παρηγορία - βοήθειά του. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης τονίζει τὴν βοήθεια τοῦ Σταυροῦ μὲ λέξεις πλήρης θεολογικῆς - ἐκκλησιολογικῆς ἀλήθειας∙ λέξεις καὶ φράσεις ποὺ ἑστιάζονται στὸν διαχρονικὸ πυρῆνα τῆς Ὀρθόδοξης ἐμπειρίας, ὅπως:
«Σταυρὸς Χριστιανῶν ἐλπίς, ἐπεγνωσμένων σωτήρ, παθὼν ἐλατήρ, ὑγείας δοτήρ, νενεκρωμένων ζωή, εὐσεβείας πρόγραμμα, βλασφημίας φίμωτρον. Σταυρὸς ὅπλον κατ᾿ ἐχθρῶν, σκῆπτρον βασιλείας, διάδημα κάλλους, τύπος ἄγραφος, ράβδος δυνάμεως, ἔρεισμα πίστεως, βακτηρία γήρατος, ὁδηγὸς τυφλῶν, φῶς τῶν ἐν σκότει, παιδευτὴς ἀφρόνων, διδάσκαλος νηπίων, ἁμαρτίας ἀναίρεσις, μετανοίας ἔνδειξις, δικαιοσύνης ὑπογραφεύς. Σταυρὸς κλῖμαξ εἰς οὐρανὸν ἄγουσα, ὁδὸς πρὸς ἀρετὴν ὁδηγοῦσα, ζωῆς πρόξενος, θανάτου λύσις, φθορᾶς ἀλλοτρίωσις, πυρὸς σβεστήριον, πρὸς Θεὸν παρρησία, κλεὶς οὐρανῶν βασιλείας.
Σταυρὸς φύλαξ ἐν νυκτί, ἐν ἡμέρᾳ πύργος, ἐν σκότει χειραγωγός, ἐν εὐθυμίᾳ χαλινός, ἐν ἀθυμίᾳ ψυχαγωγός, διαλλακτήριος, ἰκέσιος, φίλος, συνήγορος, προασπιστής, ἐπίκουρος».
(Ἀπὸ τὴν ὁμιλία του στὴν «Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ - P.G.97, 1020-1021).
Eπειδὴ στοὺς χαρακτηρισμούς - λέξεις τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα ἐντυπωσιακὰ ἀποτυπώνονται οἱ διαστάσεις τῆς χάριτος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, νὰ τονίσουμε: «οὐχ᾿ ὡς Θεὸν τὸν Σταυρὸν ἀσπαζόμεθα, ἀλλὰ δεικνύοντες τὴν τῆς ψυχῆς ἡμῶν γνησία πρὸς τὸν σταυρωθέντα διάθεσιν» (Ἱερώνυμος Ἱεροσολύμων - PG 40, σελ. 865).
Ὁ Πατερικὸς στοχασμὸς παρουσιάζει μέγιστη συνέχεια στὸν π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη. Γιὰ τὸν π. Αὐγουστῖνο, ὁ Σταυρὸς εἶναι:
Α) Ἡ πιὸ τρανὴ ἀπόδειξη τῆς θεϊκῆς ἀγάπης
Β) Εἶναι ἡ μηχανὴ (ἀναβατόριο) ποὺ παίρνει τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ χαμηλὰ καὶ τοὺς ἀνεβάζει ψηλά· παίρνει τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ἀνεβάζει στὰ ὕψη.
Γ) Εἶναι ἕνας τεράστιος γερανὸς ποὺ ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν βγάζει ἀπὸ τὴν ἄβυσσο.
Δ) Εἶναι ἡ γεννήτρια τῆς χάριτος
Ε) Εἶναι τὸ πιὸ δυνατὸ ἐπιχείρημα τοῦ Ἀπ. Παύλου, θέλοντας νὰ χτυπήσῃ τὴ διαίρεση τῶν χριστιανῶν καὶ νὰ τοὺς ἑνώσῃ.
ΣΤ) Τέλος, ὑπογραμμίζει ὁ π. Αὐγουστῖνος, χωρίς τὸ Σταυρὸ Ἐκκλησία δὲν θὰ ὑπῆρχε.
(Βιβλίο «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ» - Σύντομα Κηρύγματα ἐπὶ τῶν Ἀποστολικῶν περικοπῶν).
1ο Σχόλιο: Εἶναι ἀλήθεια, προφανής, ὅτι ἡ σημερινὴ ἀνθρώπινη κοινωνία χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴ δυσκολία προσαρμογῆς της στὸ πνεῦμα τοῦ Σταυροῦ, ἐπειδὴ διολισθαίνει θεληματικὰ (συνέχεια) στὸ πεδίο ἐρειπίων τῆς κοσμικῆς - ὑλιστικῆς ζωῆς. Τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς εἶναι Ἀντισταυρικό, ὡς ἀπώθηση τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ τῶν δυσκολιῶν της· τῶν θεραπευτικῶν δυσκολιῶν της!
Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ σύγχρονοι πιστοὶ ἀποφεύγουν ἀντιδράσεις κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν προδοτῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Δὲν θέλουν διωγμούς-Σταυρό, πιστεύοντες οἱ πολλοὶ (μάλιστα), ὅτι δὲν ὑπάρχουν στὴν οὐσία καὶ προϋποθέσεις διωγμοῦ.
Ἄς ἐλέγξουν τοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους καὶ τότε θὰ περάσουν σὲ δεύτερο ἀναστοχασμό, ὅτι πράγματι ὑπάρχουν προϋποθέσεις διωγμοῦ. Ὁ λόγος τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὡς κατηγορηματικὸς καὶ ἀπόλυτος, τονίζει: «Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῇν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3, 12).
2ο Σχόλιο: Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε τὸν παροξυσμὸ μίσους, ἐδῶ καὶ 49 χρόνια, μιᾶς ἀφιλοσόφητης (πνευματικὰ) ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως (1974), ἡ ὁποία κυριαρχούμενη ἀπὸ μυωπική - χουντικὴ νοοτροπία, Σταύρωσε (ἐκθρόνισε) Δώδεκα (12) Ἐκλεκτοὺς Ἱεράρχες, χωρὶς δίκη, χωρὶς ἀπολογία... Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ὑπῆρξε εὐρύτατη ἐνδοχώρα, ὅπου ἀναπτύχθηκε ὁ οἰκουμενισμός, ὁ μεταπατερικὸς «προβληματισμὸς» καὶ ἡ ἐκλογὴ νέων (Σπουδαρχίδες) σὲ «ἰδέες» ἐπισκόπων. Φρόντισαν, Πολιτεία καὶ Ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση νὰ ἀπομακρύνουν τὸ στέρεο (ἀντι-μασονικὸ) ἔδαφος, τὸ ἀντιστύλι.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου