«ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Ἡ ἀνόθευτος πίστις»

(καὶ ἡ βεβαιότης (σωτηρίας) ποὺ τὴν συνοδεύει)

 

Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ 

 

Τὸ «ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ», ποὺ διαβάζουμε τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, λειτουργεῖ ἐποικοδομητικά, ὡς ἐποπτικὴ καὶ συνθετικὴ θεώρηση τῆς Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐπικαιρότητα μόνο στὶς γρηγοροῦσες - ἄγρυπνες συνειδήσεις (ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων).
 

Ὅσοι ἔχουν ἀγκιστρωθεῖ μὲ πάθος ἢ ἀδιαφορία στὴν ἄμεση πραγματικότητα τῆς ἐκκοσμικευμένης - οἰκουμενιστικῆς ἐποχῆς, δὲν ἀντιλαμβάνονται (δυστυχῶς) τὴν θεολογική - ἐκκλησιολογικὴ δύναμή του. Ἁπλὰ τὸ ἀρχειοθετοῦν στὰ ράφια τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν ἀντιδροῦν, σήμερα, στὶς πυκνὲς ἐκκλησιολογικὲς ἐκτροπὲς τῶν οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων - Πατριαρχῶν.
Στὴν εἰσαγωγὴ τοῦ «ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ», διαβάζουμε:
 

«Ἐποφειλομένη πρὸς Θεὸν ἐτήσιος εὐχαριστία, καθ᾿ ἥν ἡμέραν ἀπελάβομεν τὴν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν σὺν ἀποδείξει τῶν τῆς εὐσεβείας δογμάτων καὶ καταστροφή τῶν τῆς κακίας δυσσεβημάτων».
 

Μετάφραση (ἐλεύθερη): «Ὀφείλουμε στὸ Θεὸ ἐτήσια εὐχαριστία, γιὰ τὴν ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία πήραμε (ὡς δῶρο) τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία ἀπό τὸν Θεό, μαζὶ μὲ τὴν ἀπόδειξη τῆς ἀλήθειας τῶν δογμάτων τῆς εὐσεβείας - ὀρθοδοξίας καὶ τὴν καταστροφή τῶν τῆς κακίας ἀσεβῶν διδασκαλιῶν».
 

Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία τονίζεται, εὔστοχα, καὶ ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἀναστάσιο τὸν Σιναΐτη (17 αἰ.): «Ὀρθοδοξία ἐστὶν ἀψευδὴς περὶ Θεοῦ καὶ κτίσεως ὑπόληψις, ἢ ἔννοια περὶ πάντων ἀληθής, ἢ δόξα τῶν ὄντων καθάπερ ἐστίν» (Ε.Π. 89, 76 D).
 

Ἡ «ἀψευδὴς = χωρὶς ψεῦδος» ἀντίληψη τῆς Ὀρθοδοξίας «περὶ Θεοῦ καὶ κτίσεως», εὑρίσκεται στὸ ἐπίπεδο «Ἀποκάλυψις», χωρὶς μεσολάβηση παρατηρησιακῶν καὶ πειραματικῶν μεθόδων τοῦ ἀνθρώπου.
 

Τὸ Ἀποκαλυπτικὸ αὐτὸ ἐπίπεδο τῆς ἀλήθειας τὸ διατηρεῖ ἀνόθευτο ἡ Ὀρθοδοξία, χωρὶς τίς «προσθετικὲς» πλάνες τῶν αἱρετικῶν.
 

Ἀντίθετα, οἱ δημιουργηθεῖσες ἰδιότητες τῆς Κτίσεως, γνωρίζονται μὲ τὰ ὄργανα νοῦς - συνείδηση, νόηση - λογική, ἢ μὲ συνδυασμό τους, μὲ τὴν Ἐπιστήμη δηλ. Οἱ θεολογικὲς ἀλήθειες στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ θεωρητικὲς ἀναλύσεις τους ἀποτελοῦν ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐμπειρικὰ βεβαιωμένες ἀπὸ τοὺς Ἁγίους. Αὐτὴ ἡ Ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων καὶ ἡ διδασκαλία τους, ὅπως (ἐν προκειμένω) τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου, αὐτὴ ἀποτελεῖ ὁδηγὸ τοῦ πληρώματος στὸ δρόμο διαφύλαξης τῶν Ὀρθοδόξων ἀληθειῶν· αὐτή, ἀκριβῶς, τὴν διασφάλιση ἐπιτελεῖ τὸ «ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ».
 

Χρησιμοποιῶ (μερικῶς παραλλαγμένα) λόγια τοῦ π. Σεραφεὶμ Ρόουζ:
 

«Ὁ σύγχρονος Ὀρθόδοξος δὲν μπορεῖ νὰ ἐκτιμήσει τὸ περιεχόμενο τοῦ «ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ» ἂν δὲν συνειδητοποιήσῃ πρῶτα τὴν ἀποστασία τῆς ἐποχῆς μας».
 

Στὸ περιεχόμενό του προβάλλονται: Ἡ ὀρθόδοξη πίστη - λατρεία, οἱ δωρεὲς (χαρίσματα) τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁμολογιακὸς ἀγῶνας τῶν μνημονευμένων ἁγίων, ὁ ἔπαινος τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ ἡ ἀποδοκιμασία πρὸς τίς αἱρέσεις.
 

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, στὴν Κατήχησή του (10, SC 104,141), τονίζει:
 

«Ἅπας ὁ τῶν ἁγίων ἔπαινος καὶ μακαρισμὸς διὰ τῶν δύο τούτων συνίσταται, διὰ τε τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τοῦ ἐπαινετοῦ βίου, καὶ διὰ τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῶν χαρισμάτων αὐτοῦ».
 

Στὸν διάλογο μὲ τὴν Σαμαρείτιδα ὁ Χριστὸς ἀποκαλύπτει τὴν ἀληθινὴ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Λατρείας Του:
 

«Ἀλλ᾿ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκηνύσουσι τῷ Πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθεία· καὶ γὰρ ὁ Πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν, ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωαν. 4, 23-24).
 

Ὁ Κύριος ἀναφέρεται στὴ Φύση τοῦ Θεοῦ, πὼς προσεγγίζεται διπολικά:
 

«Ἐν Πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ». Συνιστᾷ (ἔμμεσα) τὴν ἀλήθεια, ποὺ φανερώθηκε μέσῳ Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ διὰ μέσου τοῦ Εὐαγγελίου (Ἐκκλησία - Κ. Διαθήκη). Θεολογικά, φιλοσοφικὰ καὶ Λογικά, ὁ Χριστὸς ὁρίζει τὴ σχέση τοῦ βάθους πρὸς τὸ πλάτος τῆς ἐννοίας «ΘΕΟΣ». Περιορίζει τὸ πλάτος της, ἀποκλείει δηλ. τὸ πλῆθος «θεῶν», ἐνῶ ὑπογραμμίζει τὸ ἄπειρο βάθος της: «Πνεῦμα ὁ Θεός».
 

Στὰ ἐρωτήματα - θέσεις τῆς Σαμαρείτιδας, ποῦ καὶ πῶς πρέπει νὰ λατρεύουμε τὸν Θεό, ἀπαντᾷ: Ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια καὶ τὸ πνεῦμα, διότι «ὁ Θεὸς πνεῦμα ἐστί».
 

Ἡ φυσικὴ συνοχὴ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ προϋποθέτει στὴν λατρευτικὴ προσκύνησή Του καὶ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
 

Θεωρῶ χρέος, νὰ παραθέσω (ἐπιλεκτικά - ἐνδεικτικὰ) καὶ σχετικὲς (προσδιοριστικὲς) ἑρμηνεῖες τῶν Ἁγίων:
 

Α) Ἰ. Χρυσόστομος: «Ὅταν εἶπεν ἀληθινοὶ (προσκυνηταί), ἀπέκλεισε μαζὶ μὲ τοὺς Σαμαρείτας καὶ τοὺς Ἰουδαίους. Διότι, ἂν οἱ τελευταῖοι εἶναι καλύτεροι ἀπὸ τοὺς πρώτους, ἀλλ᾿ εἰς τὸ μέλλον θὰ εἶναι πολὺ κατώτεροι καὶ μάλιστα τόσον, ὅσον διαφέρει ἡ ἀλήθεια ἀπὸ τὴν εἰκόνα. Λέγει δὲ περὶ τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ λατρεία καὶ ἁρμόζουσα εἰς τὸν Θεόν. «Διότι τέτοιους θέλει ὁ Πατὴρ νὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ τὸν λατρεύουν»...
 

Ποιοὶ εἶναι λοιπὸν οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταί; Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δὲν περικλείουν τὴν λατρείαν εἰς τόπον, ἀλλ᾿ οἱ ὁποῖοι λατρεύουν τὸν Θεὸν πνευματικά. Ὅπως εἶπε καὶ ὁ Παῦλος· «τὸν ὁποίῳ λατρεύω μὲ τὸ πνεῦμα μου εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Υἱοῦ του» καὶ ἐν συνεχεία· «Σᾶς παρακαλῶ νὰ προσφέρετε τοὺς ἑαυτούς σας θυσίαν ζωντανὴν καὶ ἁγίαν, εὐάρεστον εἰς τὸν Θεόν, τὴν λογικήν σας λατρείαν» (Ε.Π.Ε., 13 Α, σελ. 38-39).
 

Β) Αὐγουστῖνος Καντιώτης:
 

«Ὁλόκληρο τὸ ὑλικὸ σύμπαν εἶναι ἕνας ὡραῖος ναὸς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ πέρα ἀπὸ τὸ ὑλικὸ σύμπαν ναὸς ἀχειροποίητος εἶνε ἡ ψυχή, τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου. Πνεῦμα ὁ Θεὸς καὶ «ἐν πνεύματι» πρέπει νὰ προσκυνῆται. Ἀλλὰ προσθέτει καὶ «ἐν ἀληθείᾳ»...
 

Ἐὰν ὅμως ὁ Χριστιανὸς δὲν φροντίζει νὰ ἀποκτήσῃ τίς θεϊκὲς ἀρετές, ἀλλὰ ζῇ μὲ ἀδικία, μὲ ψέμματα, μὲ κακία καὶ μοχθηρία, τότε ἡ λατρεία του, καὶ ἂν κάνῃ χίλιες προσευχές, δὲν εἶνε λατρεία «ἐν ἀληθείᾳ». Πίστις ἀληθινὴ καὶ ζωὴ ἁγία, νὰ ἡ «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ λατρεία τοῦ Θεοῦ» (Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζών - Σελ. 40).
 

Ὁ ἀντίλαλος τοῦ διαλόγου τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Σαμαρείτιδα ἔγινε γρήγορα ἀντιληπτός - αἰσθητὸς σὲ ὅλη τὴν Σαμάρεια.
 

Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἄγγιξε τίς βαθύτερες πνευματικές - ψυχικὲς χορδὲς τῆς Σαμαρείτιδος (Ἁγ. Φωτεινῆς) σωτηριολογικά. Ἀντιλήφθηκε δηλ. ὅτι ὁ συνομιλητής της ἦτο πράγματι ὁ Σωτῆρας τῆς ἐκ τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας. Ἡ συνείδησή της ἔγινε καὶ συλλογικὴ συνείδηση τῶν κατοίκων τῆς Συχάρ: «αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν καὶ οἴδαμεν ὅτι αὐτὸς ἐστιν ἀληθῶς ὁ Σωτὴρ τοῦ Κόσμου, ὁ Χριστός» (Ἰωάν. 4, 42).
 

1ο Σχόλιο: Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἐπηρεάζεται βαθειὰ ἀπὸ τὴν παναίρεση «οἰκουμενισμός». Στὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης (2016), οἱ οἰκουμενιστὲς πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι «ἀνακάλυψαν», ὕστερα ἀπὸ 1592 χρόνια, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἄδικα ἀναθεμάτισε συνοδικὰ τίς αἱρέσεις. Γι᾿ αὐτὸ καὶ στὶς ἀποφάσεις τῆς «συνόδου» ἀπουσιάζει ἡ ὀπτική τοῦ «ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ» τῆς Ὀρθοδοξίας· γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀναγνώρισαν τίς αἱρέσεις ὡς «ἐκκλησίες». Ἐπιδιώκουν ἑνότητα ἐπὶ θυσία τῆς Πίστεως. Ἡ «σύνοδος» αὐτή, δὲν καταδίκασε σὲ νέο «ΣΥΝΟΔΙΚΟ» τὸ βάθος, τὴν ἔκταση καὶ τὸ νόημα - ἑρμηνεία τῶν παλαιῶν καὶ σύγχρονων αἱρέσεων. Τὸ θέμα «ὁμολογία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ καταδίκη τῶν αἱρέσεων», ἔμεινε στὴν «σύνοδο» ἀγνοημένο, χωρὶς πρόλογο καὶ ἐπίλογο, γιὰ τὴν μὴ ἐπιβίωση - συνέχεια τῶν παραδεδομένων πρακτικῶν των Ἁγίων Οἰκουμενικῶν συνόδων.
 

2ο Σχόλιο: Ἐὰν ἀνατρέξουμε στὴν διδασκαλία «πῶς πρέπει νὰ συμπεριφερόμαστε χριστιανικά», τοῦ ὁσίου Δανιὴλ Κατουνακιώτη, ἐκεῖ διαβάζουμε: «Πρέπει νὰ ἀποφεύγετε ὅσα θεολογικὰ ζητήματα φέρνουν διαμάχες καὶ παρεξηγήσεις. Ὅσα ὅμως ἐξηγοῦνται ἀπὸ τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας Πατέρες, αὐτὰ πρέπει νὰ τὰ πιστεύετε μὲ ὅλη σας τὴν καρδία καί, ὅσο περνᾷ ὁ χρόνος καὶ προοδεύετε στὴ χριστιανικὴ ζωὴ καὶ καθαρίζετε τὴν καρδιά σας, τότε, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνετε, τὸ Πανάγιο Πνεῦμα θὰ σᾶς διδάξει τὴν θεολογικὴ ἀκρίβεια» (Συμβουλευτικὸν περὶ Χριστιανικῆς τελειότητος - Σελ. 37-38 - Ὁσίου Δανιὴλ Κατουνακιώτου - Ἔκδοσις Ἀδελφότητος Δανιηλαίων).

 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος