Ψεύδη, ἀπειλές, εἰρωνεῖες, πολεμοχαρεῖς ἰαχές, ὑπεροψία, βλέμματα παγερά, πονηριές, στρεψοδικίες, ζωτικοὶ χῶροι, μεγάλες πατρίδες, γαλάζιες καὶ κόκκινες προσαρτήσεις («ἄνσλους») ἐδαφῶν, ἀλύτρωτοι ἀδελφοί, λαὸς τρομοκρατημένος, «κρέας φθηνὸ γιὰ τὰ κανόνια», σημαῖες παντοῦ, φωτογραφίες τοῦ ἡγέτη σὲ κάθε στενοσόκακο πόλεως καὶ σὲ χωματόδρομους ἀκόμη.
Διαβάζοντας τὰ παραπάνω ὁ νοῦς ὅλων πηγαίνει στὴν χιτλερικὴ Γερμανία. Μποροῦν νὰ προστεθοῦν καὶ ἄλλα πολλά. Συλλήψεις ἀντιφρονούντων, «λευκὰ κελιά», ἐξαφάνιση δημοσιογράφων, ἀπολύσεις ὑπαλλήλων, λογοκρισία στὰ ΜΜΕ, στρατιωτικὲς ἐπιχειρήσεις σὲ ὅμορες καὶ ὄχι μόνο (ὁ Χίτλερ βομβάρδιζε τὴν Ἱσπανία, στηρίζοντας τὸν Φράγκο), χῶρες.
Ναί, συνορεύουμε μὲ ἕνα κράτος-συμμορία. Ἕνα ἐφιαλτικὸ κακέκτυπο μὲν τῆς ναζιστικῆς φρίκης, ἐγκληματικὸ ὅμως καὶ θανάσιμα ἐπικίνδυνο τερατούργημα. Νυχθημερὸν πιὰ οἱ ἀπειλές.
Ναί, συνορεύουμε μὲ ἕνα κράτος-συμμορία. Ἕνα ἐφιαλτικὸ κακέκτυπο μὲν τῆς ναζιστικῆς φρίκης, ἐγκληματικὸ ὅμως καὶ θανάσιμα ἐπικίνδυνο τερατούργημα. Νυχθημερὸν πιὰ οἱ ἀπειλές.
Ἐφημερίδες, κύμβαλα ἀλαλάζοντα καὶ ζητωκραυγαστὲς τῆς παλαβομάρας ποὺ κυβερνᾶ τὴν Τουρκία, δημοσιεύουν χάρτες κατακτήσεων. Ὑπουργοί, ψυχανώμαλοι ἰσλαμιστές, ἀναλύουν σὲ κατατρομοκρατημένα ἀνδράποδα, ποὺ ὑποδύονται τὶς δημοσιογράφους, πολεμικὰ σχέδια. Καὶ τὸ χειρότερο, ἕνας θρησκόληπτος δικτάτορας, ποὺ ξεθάβει «τὸ σπαθὶ τοῦ Ἰσλάμ», ἱκανὸς γιὰ ὁποιαδήποτε παλιανθρωπιά.
Αὐτὴ εἶναι ἡ Τουρκία σήμερα. Ὁ προαιώνιος ἐχθρός, οἱ γενοκτόνοι μας, ποὺ ἀπροκάλυπτα πιά, 200 χρόνια μετὰ τὴν ἁγιασμένη Ἐπανάσταση τοῦ Εἰκοσιένα, ἀπειλοῦν νὰ τὴν ἀκυρώσουν καὶ νὰ μᾶς βυθίσουν στὰ σκοτάδια τους. Καὶ ἐμεῖς, οἱ λεπτεπίλεπτοι καὶ ἁβροδίαιτοι συνεχιστὲς τῆς «ἀψόγου στάσεως» τοῦ ΥΠΕΞ, πῶς ἀπαντοῦν στὶς ἁρπακτικὲς ὕαινες τῆς ἀνατολῆς;
Αὐτὴ εἶναι ἡ Τουρκία σήμερα. Ὁ προαιώνιος ἐχθρός, οἱ γενοκτόνοι μας, ποὺ ἀπροκάλυπτα πιά, 200 χρόνια μετὰ τὴν ἁγιασμένη Ἐπανάσταση τοῦ Εἰκοσιένα, ἀπειλοῦν νὰ τὴν ἀκυρώσουν καὶ νὰ μᾶς βυθίσουν στὰ σκοτάδια τους. Καὶ ἐμεῖς, οἱ λεπτεπίλεπτοι καὶ ἁβροδίαιτοι συνεχιστὲς τῆς «ἀψόγου στάσεως» τοῦ ΥΠΕΞ, πῶς ἀπαντοῦν στὶς ἁρπακτικὲς ὕαινες τῆς ἀνατολῆς;
Διαβάζω γιὰ τὴν πρόκληση (μαγαρισιά) στὴν Ἁγιά-Σοφιά, τοῦτα "τὰ μεγαλειώδη καὶ ἀντάξια τῆς ἱστορίας μας", λόγια: «Ἡ ἐνέργεια αὐτῆς τῆς Τουρκίας προσβάλλει τὴν διεθνῆ κοινότητα καὶ τὴν ἐκθέτει ἐκ νέου... Τὴν καλοῦμε νὰ σεβαστεῖ τὶς διεθνεῖς ὑποχρεώσεις της καὶ νὰ σταματήσει νὰ ὑποτάσσει σὲ ἐσωτερικὲς σκοπιμότητες τὸν ἰδιαίτερα τιμητικό της ρόλο ὡς θεματοφύλακα τῆς Ἁγίας Σοφίας...».
Τὸ διάβασαν οἱ Τοῦρκοι καὶ ἔκτοτε βρίσκονται σὲ συνεχὲς τρέμουλο καὶ ἀγωνία. Προτείνω, καὶ ἂς μοῦ συγχωρεθεῖ ἡ σκωπτικὴ διάθεση, στὴν ἑπόμενη ἀπειλή, νὰ σταλεῖ ἀπὸ τὰ σαΐνια τοῦ ὑπουργείου τελεσίγραφο μὲ μία μόνο φράση: «Θὰ τὸ πῶ στὴν μαμά μου, ἂν τὸ ξανακάνετε». Ἴσως προκαλέσει «ἰσχυρὰ» ἐντύπωση καὶ ὁδηγήσει τοὺς παλαβοὺς τῆς Ἄγκυρας, σὲ αὐτοσυγκράτηση καὶ ἀποθάρρυνση...
Εἶναι σίγουρο ὅτι τὰ ἀδέσμευτα καὶ ἀνεξάρτητα κανάλια τῆς ἑλλαδικῆς τηλοψίας, θὰ συνοδεύσουν τὸ ἔγγραφο μὲ τίτλους, ὅπως: «Σὲ ἰδιαίτερα σκληρὸ τόνο ἡ ἀπάντηση τοῦ ΥΠΕΞ!!». «Αἴσθηση καὶ φόβο προκάλεσε ἡ διαμαρτυρία τῆς ἑλληνικῆς διπλωματίας». «Ἀναδιπλώνονται οἱ Τοῦρκοι μετὰ τοὺς πολύ, πάρα πολὺ ὑψηλοὺς τόνους τῆς ἑλληνικῆς ἀντίδρασης».
Καὶ βέβαια ἡ διεθνὴς κοινότητα, οἱ διεθνεῖς ὀργανισμοί, οἱ διεθνεῖς θεσμοὶ (Ἄγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι ποὺ λέγαμε παλιὰ) δήλωσαν, ὑπὸ καθεστὼς βαθυτάτης συγκινήσεως, ὅτι τὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδος εἶναι καὶ σύνορα τῆς διεθνοῦς κοινότητας καί, ἂν χρειαστεῖ, ἡ διεθνὴς κοινότητα, θὰ χύσει καὶ τὸ αἷμα της γιὰ νὰ τὰ ὑπερασπιστεῖ ἔναντι του «θεματοφύλακα μὲ τὸν ἰδιαίτερα τιμητικὸ ρόλο», τὴν Τουρκία. (Τὸ πρωτότυπο «τελεσίγραφο» τοῦ ΥΠΕΞ, ὑποψιάζομαι ὅτι θὰ εἶναι διάσπαρτο, θὰ ἀχνοφέγγουν καὶ «καρδοῦλες ἀγάπης», ὅπως στὰ ἐπιστολόχαρτα κάποτε τῶν ἐρωτευμένων).
Ξαναπροτείνω, ὅταν οἱ Τοῦρκοι ὑλοποιήσουν τὰ σχέδιά τους καὶ ἀρχίσουν «νὰ τρυποῦν», ὄχι τὴν ὑφαλοκρηπῖδα, ἀλλὰ τὴν καρδιὰ τῆς Πατρίδας μας - αὐτὸ εἶναι τὸ Αἰγαῖο - ὁ κ. Δένδιας νὰ στείλει στὸν ὁμόλογό του, Μεσούτ Τσαβούσογλου, τὴν ἑξῆς σκληρότατη, βάρβαρη θὰ ἔλεγα, ποὺ «σπάει κόκκαλα», διακοίνωση: «Ἀγαπημένε μου Μεσούτ, τιμημένε θεματοφύλακα τῆς Ἁγιάς Σοφιάς, σὲ θερμοπαρακαλῶ γονατιστός, νὰ σεβαστεῖς τὶς διεθνεῖς σου ὑποχρεώσεις καὶ νὰ μὴν κάνεις κακὰ πράγματα. Εἰδάλλως θὰ προσφύγω στὴν διεθνῆ κοινότητα, ποὺ γνωρίζεις ὅτι δὲν ἀστειεύεται».
Κλείνοντας τὴν παρένθεση μὲ τὰ «προσκυνοχάρτια» τοῦ ΥΠΕΞ καὶ τὸ εἰρωνικὸ ὕφος - πῶς ἀλλιῶς νὰ ἀντέξεις; - παραθέτω τρεῖς ἀπαντήσεις στοὺς Τούρκους ἐρανισμένες ἀπὸ τὴν Ἱστορία μας, ἀπὸ τὸ ἔνδοξο Εἰκοσιένα, τότε ποὺ πατοῦσαν καὶ κυβερνοῦσαν τοῦτα τὰ χώματα ἀνδρεῖα παλληκάρια, ἀτρόμητοι καπεταναῖοι ποὺ «τόσον τρόμαζαν τοὺς Τούρκους, ὅπου ἄκουγαν Ἕλληνα καὶ ἔφευγαν χίλια μίλια μακριά. Ἑκατὸ Ἕλληνες ἔβαζαν πέντε χιλιάδες Τούρκους ἐμπρὸς καὶ ἕνα καράβι, μιὰ ἀρμάδα» κατὰ τὸν ἀείχλωρο λόγο τοῦ Κολοκοτρώνη. (Ἀπὸ τὴν ὁμιλία του στὴν Πνύκα τὸ 1838).
Ἡ πρώτη εἶναι ἀπὸ τὴν πολιορκία τοῦ Μεσολογγίου. Ἡ ἀπάντηση τῶν «Ἐλεύθερων Πολιορκημένων» στὶς προτάσεις τῶν Κιουταχὴ καὶ Ἰμπραήμ, νὰ παραδώσουν «τὰ κλειδιὰ τοῦ φρουρίου».
"Τὰ κλειδιὰ τοῦ Κάστρου οἱ Μεσολογγῖται τὰ ἔχουμε κρεμασμένα στὴ μπούκα τοῦ καριοφιλιοῦ μας καὶ ἂν τὰ θέλουν οἱ πασᾶδες σας, ἂς ἔλθουν νὰ τὰ πάρουν. Δὲν μᾶς μέλλει γιὰ τὸ χαμό μας, οὔτε κι ἂν τὰ κόκκαλά μας στὴν πόλιν θὰ σπαρῶσι, διότι ἀπὸ αὐτὰ θὰ βγεῖ ἡ ἐλευθερία μας".
Ἡ δεύτερη, ἡ ἀπόκριση τοῦ Κολοκοτρώνη στὸν Μπραΐμη, ὅταν ὁ τελευταῖος διέταξε τὰ ἀσκέρια του νὰ βάζουν φωτιὰ καὶ τσεκούρι ἀκόμη καὶ στὰ καρποφόρα δέντρα τοῦ Μοριά:
"Αὐτὸ ὁποῦ μᾶς φοβερίζεις, νὰ μᾶς κόψης καὶ κάψεις τὰ καρποφόρα δένδρα μας, δὲν εἶναι τῆς πολεμικῆς ἔργον, διατὶ τὰ ἄψυχα δένδρα δὲν ἐναντιώνονται εἰς κανένα, μόνον οἱ ἄνθρωποι ὁποῦ ἐναντιώνονται ἔχουνε στρατεύματα καὶ σκλαβώνεις, καὶ ἔτσι εἶναι τὸ δίκαιον τοῦ πολέμου· μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι μὲ τὰ ἄψυχα δένδρα. Ὄχι τὰ κλαριὰ νὰ μᾶς κόψεις, ὄχι τὰ δένδρα, ὄχι τὰ σπίτια ποὺ μᾶς ἔκαψες, μόνον πέτρα ἀπάνω στὴν πέτρα νὰ μὴ μείνη, ἡμεῖς δὲν προσκυνοῦμε. Τί, τὰ δένδρα μας ἂν τὰ κόψεις καὶ τὰ κάψεις τὴν γῆν δὲν θέλει τὴν σηκώσεις καὶ ἡ ἴδια ἡ γῆς ποὺ τὰ ἔθρεψε, αὐτὴ ἡ ἴδια γῆ μένει δική μας καὶ τὰ ματακάνει. Μόνον ἕνας Ἕλληνας νὰ μείνη, πάντα θὰ πολεμοῦμε καὶ μὴν ἐλπίζεις πὼς τὴν γῆν μας θὰ τὴν κάμεις δική σου. Βγάλτο ἀπὸ τὸ νοῦ σοῦ"..
Ἡ τρίτη ἀπὸ τὴν διακήρυξη τῆς Γ' ἐθνοσυνελεύσεως στὴν Τροιζήνα, τὸ 1827.
"Τὰ αἵματα τῶν Ἑλλήνων, ποταμηδὸν ἐκχυθέντα καὶ ἐκχυνόμενα εἰς τὴν Κρήτην, εἰς τὴν Πελοπόννησον, εἰς τὴν Στερεὰν Ἑλλάδα, Χίον, Ψαρά, εἰς τὸ Μεσολόγγιον, εἰς τὰς Ἀθήνας καὶ πανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος, ἐγγυῶνται διὰ τὸν θάνατον μας. Ἀλλά, κάλλιον ν᾿ ἀποθάνωμεν ἔντιμον θάνατον, παρὰ νὰ ζήσωμεν ἄτιμον ζωὴν ὑπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς ἐφεξῆς- κάλλιον νὰ μὴν ὑπάρχη Ἕλλην εἰς τὸν κόσμον, παρὰ ν᾿ ἀτιμάζη τὸ κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ καὶ ὁμοίωσιν, ὑπάρχων ἀνδράποδον τοῦ ἀναίσθητου Τούρκου, ἐνῶ ἐπλάσθη ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐλεύθερος, παρὰ νὰ ὑπάρχη δοῦλος, ἀναγκασμένος νὰ πράττη κάθ᾿ ὥραν ἐγκλήματα καὶ νὰ παραβαίνη τὰ πρὸς τὸν Θεόν, τὰ πρὸς τὴν πατρίδα καὶ τὰ πρὸς τὸν ἑαυτόν του καθήκοντα, διὰ νὰ εὐαρεστήση εἰς τὸν ἐχθρὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὀθωμανὸν ἢ διὰ νὰ ἀποφυγὴ τὴν ὀργὴν τούτου καὶ τὸν θάνατον".
Ἔτσι ἀπαντοῦν οἱ Ἕλληνες στὰ θρασύδειλα μεμέτια. Μόνο αὐτὴν τὴν γλῶσσα καταλαβαίνουν. Τὰ τωρινὰ κείμενά τους μυρίζουν φόβο καὶ δειλία. Εἶναι ἀνάξια καὶ ντροπιαστικὰ γιὰ τοὺς ἀγῶνες τοῦ λαοῦ μας, εἶναι κείμενα Γραικύλων. Τὰ κείμενα τῶν ἀγωνιστῶν μοσχοβολοῦν πίστη, ἐλευθερία καὶ ἀνδρεία. Εἶναι κείμενα Ἑλλήνων....
Κλείνοντας τὴν παρένθεση μὲ τὰ «προσκυνοχάρτια» τοῦ ΥΠΕΞ καὶ τὸ εἰρωνικὸ ὕφος - πῶς ἀλλιῶς νὰ ἀντέξεις; - παραθέτω τρεῖς ἀπαντήσεις στοὺς Τούρκους ἐρανισμένες ἀπὸ τὴν Ἱστορία μας, ἀπὸ τὸ ἔνδοξο Εἰκοσιένα, τότε ποὺ πατοῦσαν καὶ κυβερνοῦσαν τοῦτα τὰ χώματα ἀνδρεῖα παλληκάρια, ἀτρόμητοι καπεταναῖοι ποὺ «τόσον τρόμαζαν τοὺς Τούρκους, ὅπου ἄκουγαν Ἕλληνα καὶ ἔφευγαν χίλια μίλια μακριά. Ἑκατὸ Ἕλληνες ἔβαζαν πέντε χιλιάδες Τούρκους ἐμπρὸς καὶ ἕνα καράβι, μιὰ ἀρμάδα» κατὰ τὸν ἀείχλωρο λόγο τοῦ Κολοκοτρώνη. (Ἀπὸ τὴν ὁμιλία του στὴν Πνύκα τὸ 1838).
Ἡ πρώτη εἶναι ἀπὸ τὴν πολιορκία τοῦ Μεσολογγίου. Ἡ ἀπάντηση τῶν «Ἐλεύθερων Πολιορκημένων» στὶς προτάσεις τῶν Κιουταχὴ καὶ Ἰμπραήμ, νὰ παραδώσουν «τὰ κλειδιὰ τοῦ φρουρίου».
"Τὰ κλειδιὰ τοῦ Κάστρου οἱ Μεσολογγῖται τὰ ἔχουμε κρεμασμένα στὴ μπούκα τοῦ καριοφιλιοῦ μας καὶ ἂν τὰ θέλουν οἱ πασᾶδες σας, ἂς ἔλθουν νὰ τὰ πάρουν. Δὲν μᾶς μέλλει γιὰ τὸ χαμό μας, οὔτε κι ἂν τὰ κόκκαλά μας στὴν πόλιν θὰ σπαρῶσι, διότι ἀπὸ αὐτὰ θὰ βγεῖ ἡ ἐλευθερία μας".
Ἡ δεύτερη, ἡ ἀπόκριση τοῦ Κολοκοτρώνη στὸν Μπραΐμη, ὅταν ὁ τελευταῖος διέταξε τὰ ἀσκέρια του νὰ βάζουν φωτιὰ καὶ τσεκούρι ἀκόμη καὶ στὰ καρποφόρα δέντρα τοῦ Μοριά:
"Αὐτὸ ὁποῦ μᾶς φοβερίζεις, νὰ μᾶς κόψης καὶ κάψεις τὰ καρποφόρα δένδρα μας, δὲν εἶναι τῆς πολεμικῆς ἔργον, διατὶ τὰ ἄψυχα δένδρα δὲν ἐναντιώνονται εἰς κανένα, μόνον οἱ ἄνθρωποι ὁποῦ ἐναντιώνονται ἔχουνε στρατεύματα καὶ σκλαβώνεις, καὶ ἔτσι εἶναι τὸ δίκαιον τοῦ πολέμου· μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι μὲ τὰ ἄψυχα δένδρα. Ὄχι τὰ κλαριὰ νὰ μᾶς κόψεις, ὄχι τὰ δένδρα, ὄχι τὰ σπίτια ποὺ μᾶς ἔκαψες, μόνον πέτρα ἀπάνω στὴν πέτρα νὰ μὴ μείνη, ἡμεῖς δὲν προσκυνοῦμε. Τί, τὰ δένδρα μας ἂν τὰ κόψεις καὶ τὰ κάψεις τὴν γῆν δὲν θέλει τὴν σηκώσεις καὶ ἡ ἴδια ἡ γῆς ποὺ τὰ ἔθρεψε, αὐτὴ ἡ ἴδια γῆ μένει δική μας καὶ τὰ ματακάνει. Μόνον ἕνας Ἕλληνας νὰ μείνη, πάντα θὰ πολεμοῦμε καὶ μὴν ἐλπίζεις πὼς τὴν γῆν μας θὰ τὴν κάμεις δική σου. Βγάλτο ἀπὸ τὸ νοῦ σοῦ"..
Ἡ τρίτη ἀπὸ τὴν διακήρυξη τῆς Γ' ἐθνοσυνελεύσεως στὴν Τροιζήνα, τὸ 1827.
"Τὰ αἵματα τῶν Ἑλλήνων, ποταμηδὸν ἐκχυθέντα καὶ ἐκχυνόμενα εἰς τὴν Κρήτην, εἰς τὴν Πελοπόννησον, εἰς τὴν Στερεὰν Ἑλλάδα, Χίον, Ψαρά, εἰς τὸ Μεσολόγγιον, εἰς τὰς Ἀθήνας καὶ πανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος, ἐγγυῶνται διὰ τὸν θάνατον μας. Ἀλλά, κάλλιον ν᾿ ἀποθάνωμεν ἔντιμον θάνατον, παρὰ νὰ ζήσωμεν ἄτιμον ζωὴν ὑπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς ἐφεξῆς- κάλλιον νὰ μὴν ὑπάρχη Ἕλλην εἰς τὸν κόσμον, παρὰ ν᾿ ἀτιμάζη τὸ κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ καὶ ὁμοίωσιν, ὑπάρχων ἀνδράποδον τοῦ ἀναίσθητου Τούρκου, ἐνῶ ἐπλάσθη ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐλεύθερος, παρὰ νὰ ὑπάρχη δοῦλος, ἀναγκασμένος νὰ πράττη κάθ᾿ ὥραν ἐγκλήματα καὶ νὰ παραβαίνη τὰ πρὸς τὸν Θεόν, τὰ πρὸς τὴν πατρίδα καὶ τὰ πρὸς τὸν ἑαυτόν του καθήκοντα, διὰ νὰ εὐαρεστήση εἰς τὸν ἐχθρὸν τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὀθωμανὸν ἢ διὰ νὰ ἀποφυγὴ τὴν ὀργὴν τούτου καὶ τὸν θάνατον".
Ἔτσι ἀπαντοῦν οἱ Ἕλληνες στὰ θρασύδειλα μεμέτια. Μόνο αὐτὴν τὴν γλῶσσα καταλαβαίνουν. Τὰ τωρινὰ κείμενά τους μυρίζουν φόβο καὶ δειλία. Εἶναι ἀνάξια καὶ ντροπιαστικὰ γιὰ τοὺς ἀγῶνες τοῦ λαοῦ μας, εἶναι κείμενα Γραικύλων. Τὰ κείμενα τῶν ἀγωνιστῶν μοσχοβολοῦν πίστη, ἐλευθερία καὶ ἀνδρεία. Εἶναι κείμενα Ἑλλήνων....
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκὶς
«Πᾶνος»
Ότι ήταν για τους Εβραίους η Φιλισταίοι, είναι για εμάς σήμερα οι Τούρκοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως οι Εβραίοι οπότε απομακρυνόταν από τον Θεό τους απειλούσαν οι Φιλισταίοι.
Έτσι και εμείς λόγω των αμαρτιών μας, μας απειλούν οι Τούρκοι.
Διαβάστε τι έκανε ο προφητάναξ Δαυίδ (σίγουρα δεν φώναξε την μαμά του).
Μια μέρα οι Φιλισταίοι συγκέντρωσαν το στρατό τους για πόλεμο με τους Ισραηλίτες και στρατοπέδευσαν στην Εφερμέμ, που βρίσκεται στην περιοχή της φυλής Ιούδα, μεταξύ Σοκχώθ και Αζηκά. Ο στρατός των Ισραηλιτών συγκεντρώθηκαν κι αυτοί και στρατοπέδευσαν απέναντι από τους Φιλισταίους. Έτσι οι Φιλισταίοι παρατάχθηκαν στην πλαγιά ενός βουνού και οι Ισραηλίτες στην πλαγιά του απέναντι βουνού κι ανάμεσα τους ήταν η κοιλάδα Ηλά (Α' Βασιλειών 17,1-3
Τότε βγήκε από το στρατόπεδο των Φιλισταίων, ένας δυνατός πολεμιστής, που ονομαζόταν Γολιάθ, από τη Γεθ, που το ύψος του ήταν περίπου 2,5 μέτρα. Φορούσε περικεφαλαία στο κεφάλι του και αλυσιδωτό θώρακα, από χαλκό και σίδηρο, που το βάρος του ήταν περίπου 50 κιλά. (Α' Βασιλειών 17,4-7).
Ο Γολιάθ στάθηκε αλαζονικά και φώναξε προς τις γραμμές των Ισραηλιτών: «Γιατί βγήκατε να παραταχθείτε για πόλεμο; Εγώ είμαι ένας Φιλισταίος κι εσείς οι Εβραίοι του Σαούλ. Διαλέξτε λοιπόν έναν άντρα κι ας έρθει ν' αναμετρηθεί μαζί μου. Αν καταφέρει να με νικήσει και να με σκοτώσει, τότε εμείς θα γίνουμε δούλοι σας. Αν όμως εγώ τον νικήσω και τον σκοτώσω, τότε εσείς θα γίνετε δούλοι μας και θα μας υπηρετείτε πάντοτε». Όταν άκουσαν αυτά τα λόγια του Φιλισταίου ο Σαούλ και οι Ισραηλίτες, τα 'χασαν και τρόμαξαν (Α' Βασιλειών 17,8-11).
Ο Δαβίδ όταν άκουσε τον γίγαντα, να μιλάει υβριστικά και εμπαικτικά εναντίον των Ισραηλιτών, είπε : «ποιος είναι αυτός ο απερίτμητος, που εξευτελίζει έτσι τα στρατεύματα του αληθινού Θεού».
Ο Γολιάθ άρχισε κι αυτός να πλησιάζει το Δαβίδ, ενώ ο οπλοφόρος του βάδιζε μπροστά του. Όταν ο Γολιάθ κοίταξε προσεκτικά το Δαβίδ, δεν του έδωσε καμιά σημασία, γιατί είδε μπροστά του ένα παιδί.
Ο Γολιάθ είπε στο Δαβίδ: «Τι είμαι εγώ; Σκυλί είμαι και ήρθες εναντίον μου με ραβδί και με πέτρες;».
Και ο Δαβίδ του είπε «Όχι, αλλά είσαι χειρότερος από σκυλί». Ο Γολιάθ ζήτησε από τους θεούς του την κατάρα τους πάνω στο Δαβίδ. Μετά του είπε «Έλα και θα δώσω τις σάρκες σου στα πουλιά του ουρανού και στα θηρία της γης».
Ο Δαβίδ απάντησε στο Γολιάθ: «Εσύ έρχεσαι εναντίον μου με ξίφος, με δόρυ και ασπίδα και εγώ όμως έρχομαι εναντίον σου στο όνομα του παντοδύναμου Θεού, του Κυρίου του ισραηλιτικού λαού, που εσύ εξύβρισες. Σήμερα ο Κύριος θα σε παραδώσει στα χέρια μου και θα σε σκοτώσω.
Ζει Κύριος ο Θεός ημών.