ΡΩΜΗΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ: Ὁ παγκόσμιος ἅγιος μοναχοϊεραπόστολος Ἀμφιλόχιος Μακρῆς, ὁ νέος Γέροντας τῆς Ἁγίας νήσου Πάτμου

Πεζό ποιητικό κείμενο

«Οἱ νεκροί, οἱ ὁποῖοι πεθαίνουν μέ πίστη στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, εἶναι εὐτυχισμένοι ἀπό τώρα (ἀπό τήν ὥρα τοῦ δυσάρεστου γεγονότος τοῦ θανάτου). Ναί, λέγει τό Ἅγιον Πνεῦμα, διότι ἀναπαύονται ἀπό τούς κόπους τους, καί τά ἔργα τους τούς συνοδεύουν ὡς συνήγοροί τους πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀποκάλυψη 14, 13).

Ἅγιε Γέροντα, πάτερ Ἀμφιλόχιε Μακρῆ,

«Πῶςμᾶςθωρεῖςἀκίνητος; 
Ποῦ τρέχει ὁ λογισμός σου; 
Τά φτερωτάσου ὄνειρα, 
γιατί στό μέτωπό σου, νά μήν φυτρώνουν, 
Γέροντα, τόσες χρυσές ἀχτίδες, 
ὅσες μᾶς δίδει ἡ ὄψη σου, 
παρηγοριές καί ἐλπίδες»;

Συνδύαζες μοναχισμό, ἱεραποστολή, ἀγάπη στόν Ἰησοῦ Χριστό, στήν Ἀλήθεια, ἀγάπη στόν Οἰκουμενικό Ἑλληνισμό, στόν Ὀρθόδοξο Θεανθρωποκεντρισμό, ὄχι λέγοντας στόν αἱρετίζοντα Ἀριστοτελισμό, ὄχι στόν παναιρετικό Οἰκουμενισμό - ἀνθρωποκεντρισμό, πού ἔχει ὡς κέντρο τόν πεπτωκότα, ἀμεταμόρφωτο, θνησιμαῖο ἄνθρωπο, καί ὄχι τόν Θεάνθρωπο, Ἀναστάντα καί Ἀναληφθέντα Ἰησοῦ Χριστό.

Δέν πρέπει νά λέμε : «Θά κάνω κάτι στήν ζωή μου, θά κάνω κάτι…». Πρέπει νά λέμε : «Θά κάνω τήν ζωή μου χριστιανική, ὀρθόδοξης ρωμηοσύνης». Ἄλλοι θέλουν να δοξάσουν τον Ἀρχηγό μας Ἰησοῦ Χριστό με την δόξα τους, ἐμεῖς θέλουμε να τον δοξάσουμε με την φτώχεια μας, με τά δάκρυά μας, με την θεϊκή ἀγάπη μας προς πάντας…».

…Σᾶς παρακαλῶ, ὅλοι νά ζήσετε βίον ἅγιον, νά βαδίσετε σέ γραμμές ἅγιες, γιά νά βοηθήσετε τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τήν Ἑλλάδα μας. Οἱ καρδιές σας νά γίνουν θυμιατήρια…».

Τήν κατάσταση αὐτή τῆς χάριτος καί θεολαμποῦς φωτοχυσίας συνόδευε κατάσταση ἁρπαγῆς ἐν θεωρίᾳ, στήν ὁποία περιερχόταν, ὅταν προσευχόταν ἐν κρυπτῷ, ἐν ἀφανείᾳ, ἐν ἀδοξίᾳ, ἐν ταπεινώσει. Αὐτή μαρτυροῦσε τήν θεωρία τοῦ θεϊκοῦ Φωτός, τήν ἁρπαγή τοῦ νοῦ, τήν λήθη τοῦ χρόνου, τοῦ χώρου, τοῦ σώματός του :

«Ἐπεράσαμε ἡμέρες Παραδείσου. Τό Πάσχα μέσα στό Ἱερό Σπήλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως ἦταν Πάσχα τοῦ πρώτου χριστιανικοῦ αἰῶνος», λέγεις ὑψιπέτη ἀετέ, ἅγιε Ἀμφιλόχιε.

Ἐπίσης : «Δυστυχῶς παραμορφώσαμε τήν θεολογία, δέν τήν ζοῦμε ἐσωτερικά, γι’αὐτό κατήντησε μία νεκρή ἐπιστήμη, ἐπαγγελματική. Ἡ θεολογία, μποροῦμε νά ποῦμε, εἶναι ἕνα θεϊκό μυστήριο», πού λειτουργεῖ μέσα στίς καλοπροαίρετες ψυχές.

Ἐπίσης, συχνά ἐπανελάμβανες τόν λόγο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως : «Πρῶτα νά καθαριστεῖς ἀπό τά πάθη σου, τήν ἁμαρτία, τόν ἐγωισμό, καί μετά νά καθαρίσεις ἄλλους. Πρῶτα νά ἁγιασθεῖς, καί μετά νά ἁγιάσεις ἄλλους ἀνθρώπους. Πρῶτα νά φωτισθεῖς ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, καί μετά νά φωτίσεις ἄλλους. Πρῶτα νά ἐφαρμόσεις τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ στόν ἑαυτό σου, καί μετά νά τίς διδάξεις σέ ἄλλους ἀνθρώπους. Πρῶτα νά ἁρπάξεις τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν διάβολο, καί μετά νά τίς παραδώσεις στόν Θεό».

Β΄. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ἅγιε Ἀμφιλόχιε Μακρῆ,

Μιά ζωή ἀγωνίσθηκες γιά τήν ἀναβίωση τῆς ἁγίας Ρωμηοσύνης-Ρωμανίας, ὄχι ὡς ἐπίγειο κράτος, ἀλλά ὡς πνευματική κατάσταση, πανελλήνια, παγκόσμια, πανανθρώπινη : Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση, Ζωή, Πολιτισμός, Θεολογία, Πνευματικότητα. Ἐκχριστιανισμένο Ρωμαϊκό Δίκαιο καί Διοίκηση. Ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή καί Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἑλληνική Γλῶσσα, Ἑλληνική Παιδεία, Οἰκονομία, Πολιτική, τέχνες καί ἀνθρωπιστικές Ἐπιστῆμες, Ἑλληνική Ἱστορία, Ἑλληνικά ἤθη καί ἔθιμα, πού εἶναι πανανθρώπινα, παγκόσμια.

Ἅγιε Ἀμφιλόχιε Μακρῆ, Πάτμιε καί Ἑλληνορθόδοξε, χριστιανέ καί πατριώτη,

Πρέσβευε νά σωθοῦν οἱ ψυχές καί τά σώματά μας, «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ καί ἀγαπῶντες ἐν ἀληθείᾳ» (Ἐφεσίους 4, 15).

«Χαῖρε, ἅγιε Ἀμφιλόχιε Μακρῆ, 

τῆς Ὀρθοδοξίας καμάρι, 

Χαῖρε, ὁσίου Χριστοδούλου Μονή, 

ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου στεφάνι.

Χαῖρε, διότι πάντοτε ἀπόκτησες μέ τήν ἀξία, τόν προσωπικό ἀγῶνα, τούς κόπους, τούς μόχθους σου, αὐτό, πού ὁ Χριστός ζητάει ἀπό ὅλους μας : «Γίνεσθε ἅγιοι, διότι ἐγώ εἶμαι ἅγιος». «Γίνεσθε τέλειοι, διότι ἐγώ εἶμαι τέλειος». «Νά γίνετε ἄναρχοι, ἄπειροι, ἀτελεύτητοι κατά χάριν θεοί, διότι ἐγώ εἶμαι ἄναρχος, ἄπειρος, ἀτελεύτητος κατά φύσιν Θεός, μαζί μέ τόν Θεό Πατέρα καί τόν Θεό Πανάγιον Πνεῦμα, τρία Πρόσωπα, ὅμως ἕνας Τριαδικός Θεός».

Χαῖρε, ἅγιε Μακρῆ Ἀμφιλόχιε, διότι δέν ἔκανες ποτέ ὑπακοή στίς αἱρέσεις, στήν νεοειδωλολατρεία, στήν ἀθεΐα, στήν ἀντιθεΐα, στήν αὐτοειδωλοποίηση :

«Λοιπόν, μένει τώρα νά λάβεις τό στεφάνι τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἁγιωσύνης, τῆς ἀγάπης, τῆς ἐλπίδος, τῆς πίστεως, τοῦ Παραδείσου, τοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Τιμόθεον, 4, 8).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

α) Ἀρχιμ. Τιμοθέου Κιλίφη, Τά τέσσερα Εὐαγγέλια καί οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, κείμενο-μετάφραση-πατερικά σχόλια, τ. Α΄, Ἀθήνα 1999.

β) Τοῦ ἰδίου, Οἱ Ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, οἱ ἑπτά Καθολικές Ἐπιστολές καί ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου, κείμενο-μετάφραση-πατερικά σχόλια, τ. Β΄, Ἀθήνα 2000.

γ) π. Ἰωάννου Ρωμανίδη, Ρωμηοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη, ἔκδ. Πουρναρᾶ - ἀφοί Κυριακίδη, ἔκδ. Γ΄, Θεσσαλονίκη 2002.

δ) Τοῦ ἰδίου, Ρωμηοί ἤ Ρωμαῖοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Α΄ Τριάδα, Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, ἔκδ. Πουρναρᾶ - ἀφοί Κυριακίδη, ἔκδ. Γ΄, Θεσσαλονίκη 1991.

ε) Μητροπολίτου Βερατίου, Αὐλῶνος καί Κανίνης κ. Ἰγνατίου Λ. Τριάντη, Ὁ Γέροντας τῆς Πάτμου Ἀμφιλόχιος Μακρῆς (1889-1970), Βίος-Ὑποθῆκαι-Μαρτυρίαι, ἔκδ. Ἱ. Μ. ‘’Εὐαγγελισμός’’, Μητρός Ἠγαπημένου, Πάτμος 1993.

στ) Νικολάου Σωτηροπούλου, θεολόγου, φιλολόγου, Ἡ Καινή Διαθήκη, κείμενο-μετάφραση-ἑρμηνεία σύντομη στήν δημοτική διάλεκτο, ἐκδ. Σαΐτης, Ἀθήνα 2012. 

«Πᾶνος»