Ο μεσάζων μεταξύ των νεοταξιτών και του κοινού-στόχου (ο πληθυσμός κάθε χώρας) είναι τα συστημικά μέσα. Αυτά στην πραγματικότητα είναι ένα τεράστιο παγκόσμιο σύμπλεγμα, ένα μονολιθικό εργοστάσιο που με αρρωστημένο αμόκ παράγει συνεχώς σκουπίδια. Ξερνάει δηλαδή τοξική ύλη η οποία γίνεται το πιο επικίνδυνο δηλητήριο του μυαλού που εμποδίζει την αντίληψη της πραγματικότητας και χειραγωγεί τη σκέψη.
Αυτός ο κακόβουλος μηχανισμός δουλεύει αδιάλειπτα δεκαετίες τώρα εξελισσόμενος σε μια εντατικοποιημένη επίθεση-κατακλυσμό που πνίγει με νεοταξικά σκουπίδια την κοινωνία. Το αποτέλεσμα είναι τραγικό και είναι μπροστά στα μάτια μας. Μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων σε κάθε χώρα αναμασά αυτά τα σκουπίδια. Δεν έχει δηλαδή άλλη άποψη πέρα από αυτή που του εκπέμπουν και του δείχνουν. Ως πειθήνιος και αφελής δέκτης «παίρνει γραμμή» ώστε να έχει για κάθε ζήτημα τη θέση που θέλει το κατεστημένο (η οποία φυσικά είναι ολέθρια για τη ζωή του αφού προάγει αποκλειστικά το σχέδιο των νεοταξιτών τυράννων).
Σε μια τέτοια προσέγγιση και στάση απουσιάζει εντελώς το στοιχείο της αυτοάμυνας η οποία πέρα από τη σωματική έχει επίσης νοητική και πνευματική διάσταση. Και η κοινή λογική λέει ότι θα πρέπει να ληφθούν μέτρα που να προστατεύουν τη νοητική ακεραιότητα και λειτουργία έτσι ώστε να την διατηρούν ανεξάρτητη και ανεπηρέαστη.
Ο συνειρμός εδώ μας οδηγεί κατευθείαν στην Οδύσσεια και στο επεισόδιο των Σειρήνων. Αυτές ήταν επικίνδυνα πλάσματα που παρέσυραν τους ναυτικούς με τις τραγουδιστές φωνές τους. Τραγουδούσαν τόσο γλυκά που παγίδευαν τους ανυποψίαστους ταξιδιώτες οι οποίοι πλησιάζοντας είτε ξεχνούσαν τον προορισμό τους είτε τους αποκοίμιζαν ώστε να ναυαγήσουν στους βράχους του νησιού τους όπου μετά τους κατασπάραζαν.
Από εκεί πέρασε και ο πολυμήχανος Οδυσσέας ο οποίος προετοιμασμένος από τη μάγισσα Κίρκη για τον κίνδυνο που θα αντιμετώπιζε, ζήτησε από το πλήρωμά του να τον δέσουν στο κατάρτι ώστε ακούγοντας το τραγούδι να μην παρασυρθεί. Κατόπιν διέταξε τους ναύτες να βάλουν στα αυτιά τους κερί ώστε εκείνοι να μην ακούνε το τραγούδι των Σειρήνων. Έτσι διέφυγαν τελικά τον κίνδυνο. Ο μύθος λέει ότι οι Σειρήνες ήταν μοιραίο να πεθάνουν αν κάποιος άκουγε το τραγούδι τους και τους ξέφευγε, και ότι, αφού πέρασε ο Οδυσσέας, έπεσαν στο νερό και χάθηκαν – (σκηνή που απεικονίζεται στο ερυθρόμορφο αγγείο του 5ου αιώνα π.Χ.).
Στη συγκυρία μας, όπου οι Σειρήνες είναι τα συστημικά μέσα παραπληροφόρησης, η αυτοάμυνα είναι η αυτονόητη και αναγκαία αντίδραση από μέρους μας απέναντι στην κακόβουλη επίδρασή τους. Ο τρόπος να ενεργήσουμε και να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τον παραπλανητικό τους θόρυβο (αφού σε καμία περίπτωση δεν θα το λέγαμε «τραγούδι») δεν είναι άλλος από αυτόν του πολυμήχανου Οδυσσέα: το συμβολικό αλλά και έμπρακτο κλείσιμο των αυτιών μας.
Όμως το επακόλουθο μιας τέτοιας ενέργειας θα είναι ακόμα πιο συγκλονιστικό αφού θα έχει κατακλυσμικό αντίκτυπο. Εν δυνάμει θα προξενήσει στις σατανικές αυτές Σειρήνες το οριστικό πλήγμα: η αποτυχία τους να μας πλανέψουν θα επιφέρει τη μοιραία εκείνη απελπισία που αυθόρμητα θα ωθήσει την πτώση τους στη θάλασσα και τον πνιγμό τους.
Πολύ ωραίο και απολύτως σωστό άρθρο. Μπράβο στον Χρήστο Γεωργιάδη.
ΑπάντησηΔιαγραφή