Θεολογικὸ σχόλιο στὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως
Φθάσαμε, μέ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, στὴν Γ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, στὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, κατὰ τὴν ὁποία προβάλλεται ὁ Τίμιος Σταυρὸς γιὰ προσκύνηση, γιὰ νὰ ἀντλήσουμε ἀπὸ αὐτὸν δύναμη, νὰ συνεχίσουμε ὡς τὴν Ἀνάσταση, τὸν πνευματικό μας ἀγῶνα. Νὰ συνέλθουμε ἀπὸ τὴν κόπωση τῶν προηγούμενων ἡμερῶν καὶ νὰ ἀντικρούσουμε νικηφόρα τίς λυσσώδεις ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου ἐναντίον μας αὐτὴ τὴν ἱερὴ περίοδο, ὁ ὁποῖος πασχίζει νὰ μᾶς ματαιώσει τὸν ἀγῶνα μας. Κι αὐτὸ διότι, ὁ Τίμιος Σταυρὸς εἶναι τὸ μεγάλο μας ὅπλο κατὰ τοῦ διαβόλου καὶ τῶν παγίδων του. Εἶναι τὸ μεγάλο τρόπαιο νίκης κατὰ τῶν ἀντιθέων δυνάμεων καὶ ἡ παρηγοριὰ κάθε πονεμένου.
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ γιὰ τὴ χριστιανική μας πίστη, κορυφαῖο σύμβολο θυσίας καὶ ἁγιασμοῦ. Ὁ Σταυρὸς μαζὶ μὲ τὴν Ἀνάσταση λειτουργοῦν ὡς δυὸ βασικοὶ ἄξονες πάνω στοὺς ὁποίους κινεῖται ἡ ζωὴ τῶν πιστῶν Χριστιανῶν. Ἡ Ἀνάσταση ἕπεται τοῦ Σταυροῦ καὶ προϋποθέτει τὸν Σταυρὸ καὶ ὁ Σταυρὸς προμηνύει τὴν Ἀνάσταση. Χωρὶς Σταυρὸ δὲν γίνεται Ἀνάσταση. Πάνω σὲ αὐτὲς τίς ἀρχὲς στηρίζεται ἡ Θεολογία τοῦ Σταυροῦ καὶ ἡ σπουδαία σημασία της γιὰ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ μέγας ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν θεολόγος τοῦ Σταυροῦ, τονίζει συχνὰ στὶς θεόπνευστες ἐπιστολές του ὅτι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι γι᾿ αὐτὸν καύχηση. «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6,13), διότι «ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστὶ τοῖς δὲ σωζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι» (Α΄ Κορ. 1,17). Ὁ Κύριος τῆς δόξης «ὑπὸ χειρῶν ἀνόμων» καρφώθηκε ἐπάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ, γιὰ νὰ ὑποστεῖ τὸ ἐπώδυνο μαρτύριο τῆς σταυρώσεως καὶ νὰ πεθάνει ὡς αἴσχιστος κακοῦργος. Ἀλλὰ ὅμως ἡ ἀνθρώπινη αὐτὴ κακουργία, ἐξ αἰτίας τῆς ἄμετρης θείας ἀγάπης, λειτούργησε εὐεργετικὰ γιὰ τὸ θεοκτόνο ἀνθρώπινο γένος.
Σύμφωνα μὲ τὴν ὑψηλὴ θεολογία τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ ἀτιμωτικὸ καὶ φρικτὸ φονικὸ ὄργανο θανατώσεως τῶν κακούργων ἀνθρώπων, μετεβλήθῃ, μετὰ τὸ σταυρικὸ θάνατο τοῦ Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης μὲ τὸ Θεὸ καὶ πηγὴ ἁγιασμοῦ. Ἡ ἀνθρώπινη κακία ἔδωσε στὸ Θεὸ πόνο καὶ θάνατο διὰ τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ, ἡ θεία ἀνεξικακία καὶ ἄκρα φιλανθρωπία, ἔδωσε, ἀντίθετα, στὸ δήμιό Του ἀγάπη καὶ λύτρωση! Ἡ δύναμη λοιπὸν τοῦ Σταυροῦ ἔγκειται στὴν ἀκένωτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία διοχετεύεται πλέον στὴν ἀνθρωπότητα καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴ δημιουργία μέσῳ τοῦ Σταυροῦ.
Γιὰ νὰ μπορεῖ ὅμως ὁ ἄνθρωπος νὰ λάβει τὸν θεῖο ἁγιασμὸ μέσῳ τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ πιστέψει στὸ Λυτρωτὴ Χριστὸ καὶ στὴν σταυρικὴ ἀπολυτρωτική Του Θυσία καὶ νὰ σταυρώσει καὶ αὐτὸς τὸν ἑαυτό του, ὅπως καὶ ὁ Χριστός, νὰ συσταυρωθεῖ μαζί Του, ὄχι βέβαια κυριολεκτικὰ ὅπως κάνουν κάποιοι παπικοί, ποὺ κάθε χρόνο τὴ Μ. Παρασκευή, οἱ ὁποῖοι σταυρώνονται σὲ ξύλο σταυροῦ, ἀλλὰ νὰ σταυρώσει, ὄχι τὸ σῶμα του, ἀλλὰ τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ κακὸ ἑαυτό του, «ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς», ὅπως προτρέπει ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος τῆς Μ. Ἑβδομάδος, «ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ (τῷ Χριστῷ)».
Πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε ἐδῶ τὴν φανερὴ ἀποστροφή, ἀκόμα καὶ τὴν ἔχθρα πρὸς τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, πολλῶν αἱρετικῶν χριστιανικῶν ὁμάδων. Στὸ σύνολό του, λοιπόν, ὁ προτεσταντικὸς κόσμος δὲν ἀποδίδει καμιὰ τιμὴ στὸ Σταυρό. Εἶναι γνωστὸ πὼς οἱ προτεστάντες δὲν κάνουν τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ χρησιμοποιοῦν αὐτὸν μόνο ὡς διακοσμητικὸ στοιχεῖο! Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ μάλιστα, χειρότερα ἀπὸ αὐτούς, μάχονται μὲ λύσσα τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, χαρακτηρίζοντάς το ὡς
εἰδωλολατρικὸ σύμβολο, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀποτελοῦσε γιὰ περισσότερα ἀπὸ ἑβδομῆντα χρόνια τὸ λογότυπο τοῦ περιοδικοῦ τους! Δὲν προφέρουν κἂν τὸ ὄνομα Σταυρὸς καὶ ἀντ᾿ αὐτοῦ τὸν ὀνομάζουν «πάσαλο». Στὴν Καινὴ Διαθήκη ἔχουν ἀντικαταστήσει τὴν λέξῃ Σταυρὸς μὲ τὴ λέξη «ξύλο», σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος καυχιέται γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου (Ρω. 6,13)!
Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ποὺ διατηροῦμε ἀνόθευτη τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία, προσκυνοῦμε τὸν τίμιο Σταυρὸ καὶ ἀντλοῦμε ἀπὸ αὐτὸν δύναμη καὶ ἁγιασμό. Κάθε χρόνο, ἐκτὸς ἀπὸ τίς πολλὲς ἑορτὲς προσκύνησης τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, τὸν προσκυνοῦμε καὶ τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, γιὰ νὰ λάβουμε, ὅπως προαναφέραμε, δύναμη στὸν πνευματικό μας ἀγῶνα αὐτὴ τὴν ἱερὴ περίοδο.
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων ἔγραψε τὰ ἑξῆς σημαντικὰ γιὰ τὴν δύναμη τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ: «Τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ εἶναι μεγάλη ἀσφάλεια. Δὲν ἀπαιτεῖ καμιὰ δαπάνη καὶ γιὰ τοῦτο εἶναι προσιτὸ καὶ στοὺς φτωχούς. Δὲν εἶναι κόπος οὔτε γιὰ τοὺς ἀρρώστους, ἐπειδὴ ἡ Χάρη εἶναι ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ εἶναι σημάδι τῶν πιστῶν καὶ φόβος γιὰ τοὺς δαίμονες. Διότι πάνω στὸ Σταυρό, κατανίκησε τοὺς δαίμονες, τοὺς διαπόμπευσε, ὁλοφάνερα τοὺς κατεξευτέλισε. Ὅταν, λοιπόν, δοῦν τὸ Σταυρό, ἔρχεται στὸ νοῦ τους ὁ Ἐσταυρωμένος. Φοβοῦνται Αὐτόν, ποὺ σύντριψε τίς κεφαλὲς τοῦ νοητοῦ δράκοντα».
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς προτρέπει: «Σχημάτισε στὸ μέτωπό σου τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ τότε δὲν θὰ μπορέσει νὰ σὲ βλάψει, σὲ τίποτε ὁ Διάβολος. Μὲ τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ, ἔπαψαν πλέον οἱ δαίμονες νὰ εἶναι φοβεροὶ καὶ ἔγιναν εὐκολοκαταφρόνητοι καὶ δι᾿ αὐτοῦ, κατανικήθηκε καὶ ἐξαφανίστηκε ὁ θάνατος καὶ ταυτόχρονα ἔπαψε ὁ θάνατος νὰ εἶναι θάνατος, ἀλλὰ ὕπνος. Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ τρόπαιο νίκης ἐναντίον τῶν δαιμόνων, εἶναι ἡ μάχαιρα κατὰ τῆς ἁμαρτίας, τὸ ξίφος μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Xριστὸς κέντησε τὸ φίδι. Ὁ Σταυρὸς ποὺ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Πατέρα, ἡ δόξα τοῦ Mονογενούς, τὸ ἀγαλλίαμα τοῦ Πνεύματος, τὸ κόσμημα τῶν ἀγγέλων, ἡ ἀσφάλεια τῆς Eκκλησίας, τὸ καύχημα τοῦ Παύλου, τὸ τεῖχος τῶν Ἁγίων, τὸ φῶς ὅλης τῆς οἰκουμένης».
Ὁ ἅγιος Γερμανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐγκωμιάζοντας τὸν Τίμιο Σταυρό, ὁ ὁποῖος προβάλλεται γιὰ προσκύνηση, τὸν ὀνομάζει «βασιλικὴ κλίνη». Κλίνη, πάνω στὴν ὁποία ἀναπαύθηκε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, κατὰ τὴ φρικτὴ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ.
Ἡ κατάνυξη καὶ ἡ χαρμολύπη τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καὶ ἰδιαίτερα ἡ βίωση τῶν Ἁγίων καὶ Ἀχράντων Παθῶν τοῦ Χριστοῦ μας, μποροῦν νὰ μᾶς δώσουν τὴν πραγματικὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτὸ μᾶς κάνει νὰ ὑπομένουμε μὲ καρτερία καὶ ὑπομονὴ τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς, δηλαδὴ νὰ ὑπομένουμε τὸν προσωπικό μας σταυρὸ (Ματθ. 16,24), ἐλπίζοντας ἐξάπαντος στὴν ἐπερχόμενη ἀνάσταση, μεταφορικὰ καὶ κυριολεκτικά. Αὐτὴ ἡ ἀκράδαντη πίστη μᾶς δίνει δύναμη καὶ μᾶς κάνει νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὴ ζωὴ μὲ αἰσιοδοξία, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν παποπροτεστατικὴ Δύση, ἡ ὁποία ζητᾷ ἐναγωνίως τὴν εὐδαιμονία χωρὶς τὴ θυσία, δηλαδὴ ζητᾷ τὴν ἀνάσταση χωρίς τὸ σταυρό. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὴ συναντήσει πουθενά. Ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας ἔχει ὡς βάση τὴν παύλειο ἀρχή: «εἰ δὲ ἀπεθάνομεν σὺν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καὶ συζήσομεν αὐτῷ, εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6,8-9). Αὐτὸ μᾶς κάνει νὰ ξεχωρίζουμε ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ Δύση, ἡ ὁποία ὄζει ἀπὸ ἀπαισιοδοξία, ἐξαιτίας τοῦ πνευματικοῦ της θανάτου, μὴ ἔχοντας ἐλπίδα ἀναστάσεως, διότι δὲν πιστεύει στὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν ἔχει τὴν ταπεινὴ διάθεση νὰ συσταυρωθεῖ μαζί Του, γιὰ νὰ μπορέσει ἔτσι νὰ συναναστηθεῖ μὲ Αὐτόν. Ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Σταυροῦ γι᾿ αὐτό
βιώνει καὶ ζεῖ ἀδιάκοπα τὴν ἀνείπωτη χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, ὡς ἡ πραγματικὴ καὶ μοναδικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως.
βιώνει καὶ ζεῖ ἀδιάκοπα τὴν ἀνείπωτη χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, ὡς ἡ πραγματικὴ καὶ μοναδικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως.
Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ, μὲ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, νὰ ἀναλάβουμε τὸν προσωπικό μας σταυρὸ καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε. Ὁ δικός μας σταυρὸς εἶναι ἡ προσωπική μας ὑποχρέωση, ὁ ἀγῶνας μας, νὰ ἀποβάλλουμε ἀπὸ μέσα μας τὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία. Νὰ κόψουμε τὰ πάθη μας. Νὰ πολεμήσουμε τὸ κακὸ ὅπου καὶ ἂν βρίσκεται. Νὰ ἐναντιωθοῦμε στὸ διάβολο, ὁ ὁποῖος βρίσκεται δίπλα μας καὶ προσπαθεῖ νὰ μᾶς παρασύρει στὴν ἁμαρτία, γιὰ νὰ μᾶς καταστρέψει. Νὰ ἀποκολληθοῦμε ἀπὸ τὸ βοῦρκο τῶν ἁμαρτωλῶν ἕξεων καὶ νὰ στολιστοῦμε μὲ ἀρετές. Νὰ τρανώσουμε τὴν πίστη μας στὸ Χριστὸ καὶ νὰ ἀποβάλλουμε ἀπὸ μέσα μας τὰ ὀλέθρια σπέρματα καὶ ζιζάνια τῆς ἀπιστίας, τὰ ὁποῖα μᾶς σπέρνει ὁ σατανᾶς. Νὰ ζήσουμε βίο ἐνάρετο, προσαρμόζοντας τὴ ζωή μας στὸ μεγάλο πρότυπο, τὸ Χριστό μας.
Νὰ δοῦμε τοὺς συνανθρώπους μας ὡς ἀδελφούς μας καὶ νὰ πάψουμε νὰ τοὺς θεωροῦμε ἐχθρούς μας καὶ ἀντίζηλους. Νὰ σταματήσουμε κάθε ἐχθρικὴ διάθεση πρὸς τὸν ὁποιοδήποτε θεωροῦμε ἐχθρό μας, ὅ,τι κακὸ καὶ ἂν μᾶς προξένησε, καὶ νὰ συμφιλιωθοῦμε μαζί του. Νὰ κάνουμε πράξη τὴν ἀγάπη πρὸς αὐτούς, μὲ ἔργα φιλανθρωπίας, ἔχοντας τὴν βεβαιότητα πὼς ὅ,τι προσφέρουμε στὸν ἀναξιοπαθοῦντα συνάνθρωπό μας τὸ προσφέρουμε στὸ Χριστό.
Νὰ ἐντάξουμε στὴν προσωπική μας σταυρικὴ πορεία, τὴν συνειδητὴ ἐκκλησιαστική μας ζωή. Νὰ ἐκκλησιαζόμαστε ἀνελλιπῶς. Νὰ βρισκόμαστε συνεχῶς σὲ κατάσταση μετάνοιας, νὰ ἐξομολογούμαστε, νὰ κοινωνοῦμε τακτικὰ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου. Καὶ τέλος καλούμαστε νὰ ὁμολογοῦμε εὐθαρσῶς τὸν Θεὸ σὲ κάθε μας λόγο, ὁπουδήποτε βρισκόμαστε. Νὰ δηλώνουμε τὴν ὀρθόδοξη πίστη μας, ὡς τὴν μόνη σώζουσα πίστη, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν ἐλπίδα ὅτι, ὅπως ὁμολογοῦμε τὸ Χριστό μας, ἔτσι θὰ μᾶς ὁμολογήσει καὶ Ἐκεῖνος, ἐνώπιον τοῦ Οὐράνιου Πατέρα μας!
Μπορεῖ νὰ μᾶς φαίνεται βαρὺς αὐτὸς ὁ σταυρός, ἀλλὰ δὲν εἶναι. Εἶναι χρηστός, εὔχρηστος, ἐλαφρός, ὅπως μᾶς διαβεβαίωσε ὁ Κύριός μας. Αὐτὸς μὲ τὴ λυτρωτική Του χάρη τὸν κάνει ἀνάλαφρο καὶ τὴν σταυρική μας πορεία εὐχάριστη. Μᾶς καλεῖ: Ἐλᾶτε κοντά μου ὅλοι οἱ κουρασμένοι καὶ βαρυφορτωμένοι ἀπὸ τὸ ἄχθος τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὰ προβλήματα καὶ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς καὶ Ἐγὼ θὰ σᾶς ἀναπαύσω. Μπεῖτε στὸ δικό μου ζυγό, βαδίστε στὴ δική μου πορεία, παραδειγματιστεῖτε ἀπὸ τὴ δική μου πραότητα καὶ ταπεινὴ καὶ καταδεκτικὴ καρδιά, ἡ ὁποία φλέγεται ἀπὸ ἀγάπη γιά σᾶς καὶ βρεῖτε πραγματικὴ καὶ μόνιμη ἀνάπαυση στὶς κουρασμένες καὶ ταλαιπωρημένες ψυχές σας. Ἐγὼ θὰ κάνω ἐλαφρὸ καὶ εὔχρηστο τὸ σταυρικὸ φορτίο τῆς ζωῆς σας! Τέτοια παρηγορητικὰ λόγια ἀγάπης καὶ συμπόνιας πρὸς τὸν ταλαιπωρημένο ἄνθρωπο δὲν ξεστόμισε ποτὲ κανένας ἱδρυτὴς θρησκείας, φιλόσοφος, κοινωνικὸς ἀναμορφωτής. Τὰ διακήρυξε ὁ μόνος πραγματικὸς φιλάνθρωπος, ὁ Ἐνανθρωπήσας Θεός μας, ὁ Κύριός μας καὶ Λυτρωτής μας Χριστός. Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ ἀποδεχτοῦμε τὴν πρόσκληση τῆς σωτηρίας μας, νὰ Τοῦ ποῦμε τὸ μεγάλο καὶ ἀποφασιστικό, Ναί! Νὰ Τοῦ παραδοθοῦμε ψυχὴ τε καὶ σώματι, νὰ ἀνήκουμε μόνο σ᾿ Αὐτόν. Νὰ ἀλλάξουμε πορεία στὴ ζωή μας.
Τὸ κατανυκτικὸ κλίμα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ πραγματοποιήσουμε αὐτὸ τὸ μεγάλο ἅλμα μας, ἀπὸ τοὺς κακοτράχαλους καὶ σκοτεινοὺς δρόμους τῆς ἁμαρτίας, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν στὴ φθορὰ καί το θάνατο, στὸ ὁλόφωτο δρόμο τῆς σωτηρίας, στὴν ἕνωσή μας μέ το Σωτῆρα μας Χριστό, στὴν οὐράνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στὴν αἰώνια ζωὴ καὶ μακαριότητα. Καὶ κάτι τελευταῖο καὶ σημαντικό: νὰ βάλλουμε τὸ Σταυρὸ στὴ ζωή μας. Νὰ Θωρακιστοῦμε μὲ αὐτόν. Νὰ κάνουμε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ὅταν σηκωνόμαστε ἀπὸ τὸ κρεβάτι μας, ὅταν τρῶμε, ὅταν φεύγουμε ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ σταυρώνουμε τὴν πόρτα, ὅταν περνᾶμε μπροστὰ ἀπὸ ἐκκλησία. Ὅταν ἀκοῦμε κάτι καλὸ ἢ κακό. Ὅταν πᾶμε γιὰ ὕπνο τὸ βράδυ. Νὰ Φορᾶμε πάντα ἐπάνω μας σταυρό. Διότι «Χριστιανὸς χωρὶς τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, μοιάζει μὲ στρατιώτη χωρὶς ὅπλο», ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος!
Τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ προσκυνήσουμε τὸν Τίμιο Σταυρό, γιὰ νὰ πάρουμε δύναμη καὶ κουράγιο, νὰ συνεχίσουμε μέχρι τὸ τέλος τὸν πνευματικό μας ἀγῶνα. Νὰ τρέψουμε σὲ ἄτακτη φυγὴ τὸν ἀντίδικό μας διάβολο, ὁ ὁποῖος πασχίζει νὰ μᾶς πάρει μὲ τὸ μέρος του καὶ νὰ μᾶς ἀποσπάσει ἀπό τὸν Θεό. Νὰ καταλάβουμε ὅτι τὸ πραγματικό μας συμφέρον εἶναι νὰ εἴμαστε μὲ τὸ Θεό, ἔστω καὶ ἂν μᾶς φαίνεται δύσκολη αὐτὴ ἡ σχέση, παρὰ μὲ τὸν πλάνο, ὁ ὁποῖος μᾶς ὡραιοποιεῖ τὴν ἁμαρτία, γιὰ νὰ μᾶς παρασύρει στὸν ὄλεθρο. Ἄς σπεύσουμε λοιπὸν νὰ γονατίσουμε μπροστὰ στὸ ὑπέρτατο καὶ σωτήριο αὐτὸ σύμβολο τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ νὰ λάβουμε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δύναμη νὰ συνεχίσουμε τὸν πνευματικό μας ἀγῶνα, φθάνοντας καθαρμένοι καὶ ἁγιασμένοι στὸ Ἅγιο Πάσχα, νὰ βιώσουμε ὀντολογικὰ τὸ μέγα καὶ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Θείας Ἐγέρσεως, τὴν κατάργηση τοῦ θανάτου καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως!
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου