Γεώργιος Τζανάκης: Αἰφνίδιος θάνατος.

 

Γράφει ὁ Γεώργιος Τζανάκης

Ὁ Συρόπουλος, στὸ τέλος τῶν ἀπομνημονευμάτων του, ἀναφέρεται «στὰ πολλὰ προηγηθέντα ἐμπόδια ποὺ παρουσίασε ὁ Θεὸς, ὥστε νὰ μὴν γίνῃ ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Φεράρας Φλωρεντίας, ἄν ἤθελαν νὰ τὰ προσέξουν οἱ δικοί μας. Ἀλλὰ καὶ μετὰ ποὺ ἔγινε (ἡ «σύνοδος») πάλι ἔκοβε ὁ Θεὸς καὶ ἀφαιροῦσε ὅσα ὁδηγοῦσαν στὴν ἕνωσι».

«Καὶ πρότερον μὲν πολλὰ κωλύματα ἐπήγαγεν ὁ Θεὸς πρὸς τὸ μὴ γενέσθαι τὴν σύνοδον, εἴπερ ἤθελον προσέχειν τούτοις καὶ οἱ ἡμέτεροι καὶ μετὰ τὸ γενέσθαι δὲ ταύτην περιέκοπτεν ὁ Θεὸς καὶ ἀφήρει τὰ συντείνοντα πρὸς τὴν τῆς (347) ἑνώσεως σύστασιν». Ἀπομνημονεύματα Συρόπουλου. Σελ.346-7

Καὶ πρῶτα πρῶτα παρέδωσε στὸν θάνατο τὸν Πατριάρχη κυρὸ Ἰωσήφ, στὴν Ἰταλία, ὁ ὁποῖος δέχτηκε καὶ αὐτὸς καὶ ἀποφάσισε νὰ γίνῃ ἡ ἕνωσις, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο ἀναρπάστηκε καὶ δὲν πρόφτασε νὰ ὑπογράψῃ καὶ νὰ συλλειτουργήσῃ.

Ὁ Πατριάρχης παραδόθηκε σὲ θάνατο ἀπὸ τὸν Θεό, κατὰ τὸν αὐτόπτη Συρόπουλο. Γιατί; Διότι θὰ προκαλοῦσε πολὺ μεγαλύτερο κακὸ στὴν Ἐκκλησία ἄν ζοῦσε. «Αὐτὸς ἐπειδὴ ἦταν βαθυστόχαστος καὶ ἦταν πολὺ σεβάσμιος καὶ φοβερὸς ἄν ἐπιζοῦσε καὶ ἐκεῖ θὰ ἔδινε μεγάλη ἰσχύ στὴν ἕνωσι καὶ ὅταν θὰ ἐπέστρεφε ἐδῶ πολλοὶ λίγοι θὰ ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τὴν κοινωνία πρὸς αὐτόν»

«Καὶ πρῶτον μὲν θάνάτῳ περέδωκεν ἐν Ἰταλίᾳ τὸν Πατριάρχην κῦρον Ἰωσήφ, στέρξαντα μὲν καὶ αὐτὸν καὶ ἀποφῃνάμενον γενέσθαι τὴν ἕνωσιν, μετ᾿ ὁλίγον δ᾿ ἀναρπασθέντα καὶ μήπω φθάσαντα ὑπογράψαι καὶ συμφορέσαι, ὅστις βαθύνους ὤν καὶ πολὺ τὸ αἰδέσιμον καὶ φοβερὸν ἔχων εἰ περιῆν , μεγάλην ἄν κακεῖσε παρεῖχε σύστασιν τῇ ἐνώσει. Καὶ ἐνταῦθα εἰ ἐπανήρχετο πάνυ ὁλίγοις ἄν ἐξεγένετο ἀποστῆναι τῆς κοινωνίας ἐκείνου». ὅ.π. σελ.347

Βλέπουμε καὶ ἐδῶ τὸ γνωστόν, ὅτι ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ ἀνθρώπους γιὰ νὰ φέρῃ εἰς πέρας τὰ σχέδιά του. Καὶ μάλιστα προτιμᾶ -εὐλόγως- ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν θέσεις ἐξουσίας –πολιτικῆς ἤ πνευματικῆς- ἀλλὰ καὶ προσωπικὲς ἱκανότητες ἐπιβολῆς στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.

Βλέπουμε ὅμως ὅτι καὶ ὁ Θεὸς, ὁ ἔχων τὰ κλειδιὰ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, σὲ κάποιες περιπτώσεις ἐπιτρέπει τὸν θάνατο γιὰ νὰ περιοριστῇ ἡ ζημιὰ ἀπὸ τὴν δράσι κάποιου τέτοιου  προσώπου. Ἔτσι καὶ οἱ πολλοὶ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐν λόγῳ πρόσωπο εὐνοεῖται. Οἱ πολλοὶ διότι δὲν θὰ ὑποστοῦν τὶς συνέπειες τῆς φθοροποιοῦ δράσεως τοῦ προσώπου, τὸ δὲ πρόσωπον διότι δὲν θὰ προσθέσῃ καὶ ἄλλες αἰτίες αἰωνίας τιμωρίας του στὶς ἤδη ὑπάρχουσες, οἱ δὲ ὁμόφρονές του ἐπίσης ἐνδέχεται νὰ ὠφεληθοῦν, ἄν θέλουν, διότι μπορεῖ νὰ προβληματιστοῦν ἀπὸ τὸν ξαφνικὸ θάνατό του καὶ νὰ περιορίσουν τὴν δρᾶσι τους.

Ἀκούω μερικοὺς ἐπιπόλαιους νὰ λένε ὅτι «ὁ θανῶν δεδικαίωται» καὶ νὰ θεωροῦν ὅτι ἀφοῦ πέθανε ἔκλεισε τὸ θέμα, δὲν εἶναι σωστὸ νὰ ἀναφέρεται κανεὶς στὸν πεθαμένο καὶ στὰ ἔργα του καὶ ὅτι ὅλα ἔχουν πλέον τελειώσῃ γι᾿ αὐτόν, ὑπονοῶντας ὅτι εἶναι πλέον στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ἄν καὶ συνήθως τέτοια πρόσωπα δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν κρίσι τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ γιὰ τὴν κρίσι τῶν ἀνθρώπων. Ὅτι εὑρίσκεται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ὁ δικαιοκρίτης, ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς θὰ ἀποδώσῃ ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα καὶ τὰ κίνητρά του καμμία ἀντίρρησις. Ὅμως τὰ ἔργα του τὰ ἔμφανὴ τὰ δημοσίως διαπραχθέντα δὲν μποροῦν νὰ μένουν ἄκριτα. Πολὺ περισσότερον ἄν οἱ συνέπειές τους συνεχίζονται καὶ μετὰ τὸν θάνατο του.

Ἀναμφιβόλως πρέπει κανεὶς νὰ παρακαλῇ τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ψυχὴ κάθε ἀνθρώπου καὶ ἰδιαιτέρως ἄν ἔχει προκαλέσει ζημιὰ μὲ τὶς ἐνέργειές του. Αὐτὸ εἶναι ἄλλο θέμα καὶ ἄλλο θέμα εἶναι ὁ προβληματισμὸς ἐπὶ τῶν ἐνεργειῶν, τῶν πράξεων καὶ τῆς στάσεως τοῦ θανόντος ἐν ὅσῳ ἔζη ἐπὶ τῆς γῆς. Τὰ στραβὰ καὶ λανθασμένα, ἐφ᾿ ὅσον ἀφοροῦν τὴν πίστι καὶ ἔχουν δημοσίως πραχθῇ πρέπει δημοσίως καὶ νὰ ἐλέγχονται.

Ὑπάρχουν περιπτώσεις ὅπου σὲ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα (ποὺ δὲν εἶχαν ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ἀλλὰ δὲν εἶχαν ἐκδηλωθῇ ἐν ζωῇ ) ἡ αἱρετική τους παρέκκλισις ἀπεκαλύφθη μετὰ τὸν θάνατό τους.

Στὸ Λειμωνάριο τοῦ Ἰωάννου τοῦ Μόσχου ἀναφέρεται ἡ περίπτωσις τοῦ ἀββᾶ Κοσμᾶ τοῦ εὐνούχου, τῆς Λαύρας Φαρών, ὁ ὁποῖος ἦτο πραγματικὸς μοναχός καὶ ὀρθόδοξος καὶ ζηλωτής τῆς πίστεως καὶ εἶχε βαθεῖα γνώσιν τῶν Θείων γραφῶν. Εἶχε ἐπισκεφθῆ τὴν Θεούπολι (Ἱεροσόλυμα) καὶ ἐκεὶ ἀπέθανε. Διέταξε ὁ Πατριάρχης καὶ τὸν ἔθαψαν στὸ κοιμητήριο, σὲ τάφο ὅπου εἶχε ταφὴ καὶ ἕνας ἐπίσκοπος. Μετὰ ἀπὸ δύο ἡμέρες πῆγε ὁ ἀββᾶς Βασίλειος, ὁ πρεσβύτερος τῆς μονῆς τῶν Βυζαντίων, νὰ προσκυνήσῃ στὸν τάφο τοῦ γέροντος. Πάνω στὸν τάφο ἦταν ἕνας φτωχὸς ποὺ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη ἀπὸ ὅσους εἰσήρχοντο στὸν ναό. «Μόλις με εἶδε, διηγεῖται ὁ Βασίλειος, νὰ κάνω τρεῖς μετάνοιες καὶ νὰ λέγω εὐχὴ πρεσβυτέρου μοῦ λέει: «Ἀββᾶ, πράγματι ἦταν πράγματι μέγας ὁ γέροντας ποὺ θάψατε πρὶν δυό μέρες». «Ἀπὸ πού τὸ ξέρεις;» τοῦ ἀποκρίθηκα.  «Ἐγὼ ἤμουν δώδεκα χρόνια παραλυτικὸς καὶ δι᾿ αὐτοῦ μὲ ἐθεράπευσε ὁ Κύριος, καὶ ὅταν θλίβομαι ἔρχεται καὶ μὲ παρηγορεῖ καὶ μὲ ἀναπαύει. Ἀλλὰ θὰ σοῦ πῶ καὶ κάτι ἄλλον παράδοξο γι᾿ αὐτόν. Ἀφ᾿ ὅτου τὸν θάψατε τὸν ἀκούω τὴν νύχτα νὰ φωνάζῃ καὶ νὰ λέῃ: «Μή μὲ ἀκουμπᾶς· παραπέρα· μὴ μὲ ἀγγίζεις ἐχθρέ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας». Ὅταν τὰ ἄκουσα ἐγὼ, λέγει ὁ Βασίλειος, πῆγα καὶ τὰ εἶπα στὴν Πατριάρχη καὶ  παρακαλοῦσα  αὐτὸν τὸν ἅγιο ἄνδρα νὰ πάρουμε τὸ σῶμα τοῦ γέροντος καὶ νὰ τὸ νὰ τὸ βάλουμε σὲ ἄλλον τάφο. Τότε μᾶς λέει ὁ Πατριάρχης: «Πιστέψτε με, τέκνα, ὅτι σὲ τίποτα δὲν βλάπτεται ὁ ἀββᾶς κοσμᾶς ἀπὸ τὸν αἰρετικό· ἀλλὰ ὅλο αὐτὸ συνέβη γιὰ νὰ γίνῃ γνωστὴ σὲ μᾶς ἡ ἀρετὴ τοῦ γέροντος, καὶ ὁ ζῆλος τὸν ὁποῖον ἔχει μετὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ δῶ. Ὁμοίως δὲ νὰ φανερωθῇ καὶ ἡ πίστις τοῦ ἐπισκόπου γιὰ νὰ μὴν τὸν ἔχωμεν ὡς ὀρθόδοξον».  PG 87 Γ᾿  2893 (1)

Φαντάζεστε; Ὁ ἐπίσκοπος δὲν εἶχε τίποτα ἐκδηλώσει ἐν ζωῇ, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶχε αἱρετικὸ φρόνημα ἀπεκαλύφθη αὐτό μετά θάνατον ὥστε να μὴν τιμᾶται ὡς ὀρθόδοξος!!!

Τί νὰ λέμε σήμερα; Σήμερα ποὺ οἱ ἐπίσκοποί μας δημοσίως διακηρύσσουν ὅτι οἱ Πατέρες δὲν τοὺς ἐνδιαφέρουν πλέον, ὅτι εὑρισκόμεθα σὲ μεταπατερικὴ περίοδο. Δὲν θεωροῦν τοὺς αἱρετικοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ ἐν Χριστῷ ἀδελφούς. Συμπροσεύχονται μαζί τους, ἐνῷ ἀπαγορεύεται. Ἐν «συνόδῳ» τοὺς ἀποκαλοῦν ἐκκλησίες καὶ τὴν ὀρθόδοξο ἐκκλησία τὴν θεωροῦν καὶ αὐτὴν μίαν ἐκ τῶν πολλῶν ἐκκλησιῶν. Συνεργάζονται μὲ τοὺς διῶκτες τῆς ἐκκλησίας πολιτικοὺς καὶ γκρεμίζουν τὴν πίστι τῶν ἀνθρώπων. Θεωροῦν τοὺς ναοὺς ἑστίες μολύνσεως. Ἀπειλοῦν τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς πιστοὺς νὰ δεχθοῦν τὰ ἐπικίνδυνα καὶ γιὰ τὸ σῶμα καὶ γιὰ τὴν ψυχή ἐμβόλια τῶν μεγαλοεταιρειῶν. Προετοιμάζουν τὴν μετατροπὴ τοῦ ἀνθρώπου σε ἕνα ἀνελεύθερο καὶ ἄβουλο ἐνεργούμενο, ὑποτεταγμένο ὑπάκουο καὶ δουλικό, βολικὸ γιὰ κάθε αὐταρχικὸ ἐξουσιαστή.  Προβάλουν τὴν δειλία καὶ τὸν φόβο ὡς ἀρετὲς καὶ κατηγοροῦν, ὅσους ἐλπίζουν στὸν Θεό καὶ δὲν ὑποτάσσονται, ὡς φανατικοὺς καὶ μισανθρώπους...

Ἀλλὰ ἔρχεται καὶ ἡ ὥρα τοῦ αἰφνιδίου θανάτου... Παίρνουμε ἄραγε τὸ μήνυμα; Εἴπαμε, ὁ Θεὸς νὰ ἐλεήσῃ καὶ νὰ συγχωρέσῃ· αὐτὴ πρέπει νὰ εἶναι ἡ δική μας παράκλησις, ἀλλὰ  ταυτοχρόνως δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε οὔτε νὰ σιωποῦμε γιὰ τὰ λάθη καὶ τὶς βλαπτικὲς τῆς πίστεως ἐνέργειες.

Ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Καρσλίδης στὴν μονὴ στὴν Σήψα ἦταν πολὺ αὐστηρὸς πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς, ἀλλὰ καὶ μὲ μεγάλη παρρησία στὸν Θεό. Ὑποθέτω ὅτι δὲν θὰ ἀγανακτήσῃ γιὰ τὴν ταφὴ στὸ μοναστήρι του τοῦ θανόντος ἐπισκόπου Παύλου, καὶ ὅτι θὰ μεριμνήσῃ γιὰ τὴν συγχώρησι του, ἀρκεῖ καὶ ὁ ἴδιος νὰ τὸ θέλῃ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν προστασία τῶν διωχθέντων ἱερέων καὶ πιστῶν καὶ τὴν ἀνόρθωσι τῆς πίστεως. Βασικὴ προϋπόθεσις, βέβαια, νὰ θέλουμε καὶ ἐμεῖς. Τὸ οἰκουμενιστικὸ κατρακύλισμα μᾶς βολεύει στὰ πάθη μας, δυστυχῶς, καὶ ἡ σύγχυσις καὶ ὁ φόβος ποὺ ἔχει καλλιεργηθῇ μᾶς ἔχει κάνει νὰ χάσουμε τὰ αὐγά καὶ τὰ πασχάλια, ποὺ λένε στὸ χωριό μου. Σκεφτεῖτε ὅτι τώρα ποὺ μιλοῦμε, οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι ποὺ εἶναι μασκοφορεμένοι καὶ σιωπηλοί μέσα στοὺς ναοὺς κάθονται ἀργότερα στὰ καφενεῖα καὶ πίνουν καὶ γελοῦν ἄνετοι καὶ χαρωποί!!!  Γιὰ τέτοια παράνοια καὶ σύγχυσι μιλοῦμε. Στὰ φαγάδικα, στὶς καφετέριες, στὰ γήπεδα, παντοῦ κυκλοφοροῦν ὅλοι ἄνετοι ἀλλὰ μόλις φτάσουν στὴν πόρτα τῆς ἐκκλησίας θυμοῦνται ἀρρώστιες καὶ μολύνσεις, ποὺ προφανῶς ἐνεδρεύουν ἐκεῖ, καὶ προφυλάσσονται, ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν δαιμόνων. Ἐνῷ ἐνώπιον τηλεοράσεων, μουσικῆς, φασαρίας καπνῶν καὶ ὕβρεων εἶναι ἀτρόμητοι!!!

Μέχρι τὸν Σεπτέμβρη... Τότε ξεκινάει τὸ νέο σήριαλ, ὅπως λένε ἀπὸ τώρα οἱ παραγωγοί. Πιό σκληροπυρηνικό, ὁπωσδήποτε. Ἀλλιῶς δὲν θὰ ἔχει ἐνδιαφέρον. Καὶ ὁ μεγάλος σκηνοθέτης βιάζεται καὶ δασκαλεύει πρωταγωνιστές καὶ κομπάρσους.

Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ὁ αἰφνίδιος θάνατος.

Γιὰ ὅλους μας.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης Ἀκρωτήρι Χανίων. 08 Μαΐου 2022

________________________________ 

      (1) [ ... Ἀββᾶς Κοσμᾶς ὁ εὐνοῦχος, ὁ τῆς λαύρας Φαρών, ἀνὴρ τῇ ἀληθείᾳ μοναχός καὶ ὀρθόδοξος καὶ ζηλωτὴς πάνυ· εἶχεν δὲ καὶ γνῶσιν τῶν θείων γραφῶν οὐ μετρίαν... ἐτελεύτησεν...(καὶ ἐτάφη) ἔνθα ἐπίσκοπος ἔκειτο...].. Κῦρι ἀββᾶ, ὄντως μέγας ἦν ὁ γέρων ὅν ἐθάψατε ὧδε πρὸ δύο ἡμερῶν τούτων. Καὶ ἀπεκρίθην λέγων: «Πόθεν γινώσκεις;» Ὁ δὲ λέγει μοι· «Ἐγὼ παραλυτικὸς ἤμην ἔτη δώδεκα, καὶ δι᾿ αὐτοῦ (τοῦ τεθνηκότος ἀββᾶ Κοσμᾶ) με ἐθεράπευσε ὁ Κύριος· καὶ ὅτε ἐν θλίψει γίνομαι, ἔρχεται παραμυθούμενός με καὶ παρέχει μοι ἀνάπαυσιν.

Ἀλλὰ καὶ ἄλλο, φησὶν, ἔχεις ἀκοῦσαι περὶ αὐτοῦ παράδοξον· Ἀφ᾿ οὗ ἐθάψατε αὐτὸν, ἀκούω αὐτοῦ κατὰ νύκτα κράζοντος καὶ λέγοντος πρὸς τὸν ἐπίσκοπον· «Μή ἅψῃ μου· παρ᾿ ἐκεῖ· μὴ ἐγγίσῃς μοι, αἱρετικὲ καὶ ἐχθρὲ τῆς ἀληθείας, καὶ τῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ καθολικῆς ἐκκλησίας».

Ταῦτα ἀκούσας ἐγὼ παρὰ τοῦ ἰαθέντος παραλυτικοῦ , ἀπῆλθον καὶ εἶπον ἄπαντα τῷ πατριάρχῃ· καὶ παρεκάλουν τὸν αὐτὸν ἁγιώτατον ἄνδρα, ἵνα λάβωμεν τὸ σῶμα τοῦ γέροντος, καὶ εἰς ἄλλο μνημεῖον ἀποθώμεθα. Τότε λέγει ἡμῖν ὁ πατριάρχης· «Πιστεύσατέ μοι τέκνα, ὅτι οὐδὲν βλάπτεται ὁ ἀββᾶς Κοσμᾶς , ἐκ τοῦ αἱρετικοῦ· ἀλλ᾿ ὅλον τοῦτο γέγονεν, ἵνα ἡ ἀρετὴ τοῦ γέροντος, καὶ ὁ ζῆλος αὐτοῦ γνωστὸς ἡμῖν γένηται, ὁποῖον ἔχει, μετὰ τὴν ἐντεῦθεν ἀπαλλαγὴν· ὁμοίως δὲ καὶ η δόξα τοῦ ἐπισκόπου φανερωθῇ ἡμῖν, ἵνα μὴ ἔχωμεν ὡς ὀρθόδοξον».   ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΟΣΧΟΥ PG 87 Γ᾿  σ.  2893 ΑΒ

«Πᾶνος»