ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Κάποιοι κακοήθεις καὶ ἀνιστόρητοι, θέλουν νὰ περιορίσουν τὴ χριστιανικὴ πίστη τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας στοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς δούλους. Ὅμως ἔρχεται ἡ ἱστορία καὶ τὰ συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ νὰ τοὺς διαψεύσουν οἰκτρά. Τὴ νέα πίστη εἶχαν υἱοθετήσει ἄνθρωποι ἀπὸ ὅλες τίς κοινωνικὲς τάξεις καὶ τὰ ἐπαγγέλματα. Μιὰ ἀπὸ αὐτὲς ἦταν οἱ στρατιωτικοί. Μέσα ἀπὸ τίς τάξεις τους ἀναδείχθηκαν μυριάδες Μάρτυρες κατὰ τὴ διάρκεια τῶν διωγμῶν τῶν πρώτων τριακοσίων χρόνων.
Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρξε ὁ μεγαλομάρτυρας Θεόδωρος ὁ Στρατηλάτης. Δὲν εἶναι γνωστὸ τὸ ἀκριβὲς ἔτος τῆς γεννήσεώς του. Τοποθετεῖται περὶ τὰ τέλη τοῦ 3ου μ. Χ. αἰῶνα. Γεννήθηκε στὴν πόλη Εὐχάνεια τοῦ Ἐλενοπόντου, (Εὐξείνου Πόντου), στὴν πανάρχαια κοιτίδα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀπὸ Ἕλληνες γονεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν μεταστραφεῖ στὸν Χριστιανισμό. Τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του τὰ ἔζησε στὴν Ποντικὴ Ἡράκλεια τῆς Παφλαγονίας καὶ ἀνατράφηκε μὲ τὰ νάματα τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ εὐσέβειας. Ἀπὸ παιδὶ διακρινόταν γιὰ τὸ ἐξαίρετο παράστημά του καὶ κυρίως γιὰ τὰ πλούσια πνευματικὰ καὶ ψυχικά του χαρίσματα. Εἶχε ἀποκτήσει σπουδαῖα παιδεία, μελετῶντας τὰ ἱερὰ χριστιανικὰ κείμενα, καθὼς καὶ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες φιλοσόφους. Ἀναδείχτηκε μάλιστα σπουδαῖος ρήτορας.
Ἀπὸ νεαρὸς ξεχώριζε γιὰ τίς ἡγετικές του ἱκανότητες καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀποφάσισε νὰ ἀκολουθήσει τὸ ἐπάγγελμα τοῦ στρατιωτικοῦ, τὸ ὁποῖο ἀπολάμβανε μεγάλο σέβας τὴν ἐποχὴ ἐκείνη. Γι᾿ αὐτὸ καὶ κατατάχτηκε στὸν ρωμαϊκὸ στρατό. Τὸ ξεχωριστὸ σωματικό του παράστημα, οἱ ἀθλητικές του ἐπιδόσεις καὶ κυρίως τὸ θάρρος, ἡ ἀνδρεία του καὶ οἱ ἔμφυτες στρατιωτικές του ἀρετὲς τὸν ἀνέβασαν πολὺ γρήγορα στὴ στρατιωτικὴ ἱεραρχία τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ τῶν ἀνατολικῶν περιοχῶν τῆς αὐτοκρατορίας. Ἔγινε στρατηλάτης, ἀξίωμα ἀνάλογο μὲ τοῦ σημερινοῦ στρατηγοῦ.
Ἡ φήμη του γιὰ τίς ἱκανότητές του καὶ γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότητα τῶν λεγεώνων ποὺ διοικοῦσε, ἔφτασε ὡς τὸν αὐτοκράτορα Λικίνιο (307-324), ὁ ὁποῖος τὸν προσκάλεσε γιὰ νὰ τὸν γνωρίσει ἀπὸ κοντὰ καὶ νὰ τὸν ἀνταμείψει γιὰ τίς πολύτιμες στρατιωτικές του ὑπηρεσίες. Ἀλλὰ κάποιοι φανατικοὶ σύμβουλοί του τὸν πληροφόρησαν ὅτι ὁ Θεόδωρος ἦταν Χριστιανός. Ὁ Λικίνιος ἦταν φανατικὸς εἰδωλολάτρης καὶ μισοῦσε θανάσιμα τὸν Χριστιανισμό. Τοῦ ἔστειλε κατ᾿ ἀρχὴν μιὰ ἐπιστολή, προτείνοντάς του νὰ θυσιάσουν μαζὶ στοὺς «θεούς». Ὁ Θεόδωρος τοῦ ἀπάντησε μὲ εὐγένεια καὶ διπλωματία πὼς δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ τὸν συναντήσει τὴ συγκεκριμένη χρονικὴ περίοδο καὶ πὼς τὸν περίμενε νὰ ἔρθει στὴν Ἡράκλεια, ὅπου θὰ θυσίαζαν τότε ἀπὸ κοινοῦ. Ὅμως ὁ στρατηλάτης ἤθελε ἁπλὰ νὰ κερδίσει χρόνο.
Ὁ Λικίνιος πίστεψε στὰ γραφόμενα τοῦ Θεοδώρου καὶ μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία ἐπισκέφτηκε ὄντως τὴν Ἡράκλεια καὶ ὁ στρατηλάτης τοῦ ὀργάνωσε μιὰ λαμπρὴ ὑποδοχή. Τοῦ ζήτησε μάλιστα καὶ τὰ παγανιστικὰ ξόανα καὶ εἴδωλα, φτιαγμένα ἀπὸ χρυσάφι καὶ πολύτιμες πέτρες, τὰ ὁποῖα κουβαλοῦσε μαζί του ὁ θρησκομανὴς αὐτοκράτορας, μὲ σκοπὸ δῆθεν νὰ τοὺς ἀποδώσει τιμές. Παρευθὺς ὁ ἡρωικὸς Θεόδωρος πῆρε στὰ χέρια του τὰ σύνεργα τῆς εἰδωλολατρίας, τὰ ὁποῖα θρυμμάτισε καὶ τὰ ἔδωσε στοὺς φτωχοὺς νὰ πουλήσουν τὰ ἀκριβὰ μέταλλα γιὰ νὰ καλύψουν βιοτικὲς τοὺς ἀνάγκες. Ὁ Λικίνιος ἔμεινε ἄναυδος ἀπὸ τὴν πράξη τοῦ κορυφαίου στρατιωτικοῦ του. Θεώρησε τὴν πράξη του ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν ἀσεβῇ πρὸς τοὺς «θεοὺς» τοῦ κράτους, καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου προσβολὴ κατὰ τοῦ προσώπου του.
Διέταξε ἀμέσως τὴ σύλληψή του καὶ τὴν ἐνώπιόν του μεταφορά, γιὰ νὰ τὸν ἀνακρίνει προσωπικά. Ὁ αὐτοκράτορας ἀρχικὰ ἔκρυψε τὸν θυμὸ καὶ τὴν προσβολή του καὶ θέλησε μὲ κολακεῖες νὰ πείσει τὸν στρατηλάτη νὰ ἀπαρνηθεῖ τὴν χριστιανική του πίστη καὶ νὰ θυσιάσει στοὺς «θεούς» του. Τοῦ ἐπεσήμανε ὅτι τὴ λαμπρή του καριέρα τὴ χρωστᾷ στὴν εὔνοιά τους καὶ ὡς ἐκ τούτου εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ τοὺς προσφέρει θυσία. Ὁ Θεόδωρος παρέμεινε ἀτάραχος καὶ γαλήνιος, ὅση ὥρα μιλοῦσε ὁ Λικίνιος. Ἀπάντησε στὸν αὐτοκράτορα πὼς ἡ χριστιανική του πίστη καὶ ἰδιότητα ἀξίζουν περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἀξιώματα τοῦ κόσμου. Πὼς οἱ «θεοί» του εἶναι ἀνύπαρκτοι καὶ ἀποκυήματα ἀρρωστημένων μυθογράφων καὶ πὼς πίσω ἀπὸ αὐτοὺς κρύβονται οἱ κακοποιοὶ δαίμονες, οἱ ὁποῖοι λατρεύονται στὰ πρόσωπά τους. Πὼς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς εἶναι ἡ Παναγία Τριάδα, ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τὴ φθορὰ καί το θάνατο. Νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας καὶ τῆς πλάνης, νὰ μᾶς κάνει τέκνα φωτός.
Ὁ θηριώδης Λικίνιος ἔγινε ἔξαλλος ἀπὸ ὀργὴ θυμὸ γιὰ τὴν ἐμμονὴ τοῦ στρατηλάτη του νὰ μὴ θυσιάσει στοὺς «θεούς» του καὶ γιὰ τὴν προσβολὴ ἐναντίον τους. Τὸν ἀπείλησε ὅτι τὸν περιμένουν σκληρὰ βασανιστήρια, ἀλλὰ ὁ Θεόδωρος ἔμεινε ἑδραῖος στὴν πίστη του καὶ περίμενε μὲ ἀνυπομονησία τὸ μαρτύριο γιὰ τὴν πίστη του στὸ Χριστό. Τότε διέταξε νὰ τὸν καθαιρέσουν ἀπὸ τὸ ὑψηλό του ἀξίωμα, νὰ τὸν γδύσουν καὶ νὰ τὸν μαστιγώσουν μὲ βούνευρα, τὰ ὁποῖα κατέληγαν σὲ μολυβένια σφαιρίδια. Οἱ ἀπάνθρωποι εἰδωλολάτρες δήμιοι ξέσκιζαν μὲ λύσσα τίς σάρκες τοῦ Μάρτυρα καὶ κατόπιν τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή, ὅπου ἔμεινε ἑπτὰ ἡμέρες χωρὶς τροφὴ καὶ νερό, ἀναμένοντας νὰ ἀπαρνηθεῖ τὴν πίστη του. Ἀφοῦ εἶδε ὁ Λικίνιος ὅτι δὲν κατόρθωσε τίποτε, ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν σταυρώσουν, ἐν μέσῳ ἀπερίγραπτων ταπεινώσεων καὶ βανδαλισμῶν. Ἡ ψυχή του πέταξε στὰ οὐράνια, γιὰ νὰ συναντήσει τὸν ἀληθινὸ καὶ αἰώνιο Βασιλέα Χριστὸ καὶ τὸ σῶμα του τὸ συνέλλεξαν οἱ Χριστιανοὶ καὶ τὸ ἐνταφίασαν μὲ μεγάλες τιμές. Ἦταν 8 Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους 319. Αὐτὴ τὴν ἡμέρα ὅρισε ἡ Ἐκκλησία μας νὰ τιμᾷται ἡ σεπτή του μνήμη. Ἀνήκει στὴ χορεία τῶν μεγαλομαρτύρων καὶ ἀπολαμβάνει διαχρονικὰ τὴν τιμὴ τῶν πιστῶν. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἥρωες τῆς Πίστεώς μας!
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου