Το ευγονικό περιοδικό Atlantic σε πρόσφατο άρθρο δηλώνει πως ο κόσμος θα ήταν ένα «βαρετό και στείρο» μέρος χωρίς την τέχνη που δημιουργούν οι παιδεραστές και θα πρέπει να εκτιμούμε και να υποστηρίζουμε τους παιδεραστές που παράγουν καλή τέχνη αγοράζοντας τα βιβλία και τα εισιτήριά τους για να δούμε τις ταινίες τους.
Το άρθρο της Judith Shulevitz αναφέρει παραδείγματα απο παιδεραστές όπως ο Oscar Wilde και ο Roman Polanski και ζητάει να τους αποδεχτούμε ως καλλιτεχνικές ευφυΐες.
Στην ανάλυσή της, η Shulevitz εξερευνά πρωτίστως το βιβλίο “Monsters: A Fan’s Dilemma” της Claire Dederer, το οποίο εμβαθύνει στο ερώτημα εάν οι άνθρωποι πρέπει να εκτιμούν τις δημιουργίες των ηθικά ελαττωματικών ατόμων.
Οι αναγνώστες έρχονται αντιμέτωποι με την αντίληψη ότι η τέχνη μπορεί να ξεπεράσει τον ηθικό χαρακτήρα των δημιουργών της, όσο διεφθαρμένοι κι αν είναι.
Η Shulevitz εστιάζει συγκεκριμένα στον Όσκαρ Ουάιλντ, τον Αγγλο-Ιρλανδό συγγραφέα και ελευθεριακό, ο οποίος συχνά προβάλεται ως σύμβολο LGBTQ λόγω της καταδίκης του για που σχετίζεται με τη συμμετοχή του σε ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες με ανήλικα αγόρια.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε το λάθος μεγάλου μέρους της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας να θεωρούν “δικούς τους” όσους έχουν κατηγορηθεί για σεξουαλικές δραστηριότητες με παιδιά του ίδιου φύλου, κάτι που τους καθιστά παιδεραστές και όχι ομοφυλόφιλους. Την απάντηση σε αυτό την δίνουν οι Gays Against Groomers μια κοινότητα ομοφυλόφιλων που αντιτίθεται σε αυτή την σύγκριση.
Η Σούλεβιτς αναφέρει επίσης τον Ρομάν Πολάνσκι, τον τρεις φορές βραβευμένο με Όσκαρ, ο οποίος ήταν φυγάς από το αμερικανικό δικαστικό σύστημα τη δεκαετία του 1970, όταν νάρκωσε ένα 13χρονο κορίτσι με ναρκωτικά στο σπίτι του Τζακ Νίκολσον και το σοδόμισε.
Το Χόλιγουντ τότε στήριξε τον 89χρονο παιδόφιλο για δεκαετίες, με τον Κουέντιν Ταραντίνο, για παράδειγμα, να λέει ότι δεν πίστευε ότι «τα 13χρονα κορίτσια που πάνε σε πάρτι» θα έπρεπε να θεωρούνται θύματα…
Έλληνες καλιτέχνες παιδεραστές, που τιμούνται μέχρι σήμερα.
Το φαινόμενο με τους καλλιτέχνες παιδεραστές που στηρίζονται απο το καλλιτεχνικό χώρο δεν είναι μόνο στο εξωτερικό. Για παράδειγμα λίγοι γνωρίζουν τον παιδεραστή ποιητή Νίκο Καββαδία καθώς δεν γίνεται ποτέ λόγος για αυτή την σκοτεινή του πλευρά.
Ο ποιητής είχε γράψει στον Μ. Καραγάτση (πραγματικό όνομα Δημήτρης Ροδόπουλος), στις 21 Νοεμβρίου 1949: «Τώρα θα βγω θα πάω στον πιο παλιό βουδικό ναό 7 μίλια έξω απ’ την πόλη. Θα κάνω όσα μού λες κι έπειτα θα πλανηθώ στα μπορντέλα του διπλανού χωριού να καταπονηθώ πάνω σε μια δεκάχρονη Ινδιάνα που με περιμένει να της φέρω ένα μυρωδικό από την Genova. Δεν ξέρω γιατί θέλει να καταστρέψει αυτή τη θαυμάσια μυρωδιά του κορμιού της που με τρελαίνει. Κι όμως, πάντα φοβάμαι, Δημήτρη».
Ο ποιητής που έγινε πανελληνίως γνωστός από τις σημαντικές επιδόσεις στην τέχνη του, αλλά κυρίως από τη μελοποίηση ποιημάτων του από τον Θάνο Μικρούτσικο ήταν παιδεραστής. Αυτό δεν το λέει κάποιος τρίτος, προσπαθώντας να σπιλώσει τη μνήμη του, αλλά το ομολογεί ο ίδιος σε επιστολή του, που στέλνει από το Κολόμπο της Σρι Λάνκα (το αποικιοκρατικό όνομά της μέχρι το 1972 ήταν Κεϊλάνη) στον λογοτέχνη φίλο του Μ. Καραγάτση (1908-1960).
Ανυπομονεί να πάει σε μπορντέλο για να «καταπονήσει» το κορμί του «πάνω σε μια δεκάχρονη Ινδιάνα», την οποία ήδη γνώριζε από το παρελθόν (άραγε, από ποια ηλικία;) Δείτε περισσότερα στο άρθρο Η σχέση της διανόησης και του δικαιωματισμού με την παιδεραστία!
Πολύ κόσμος πιστεύει (όχι άδικα) πως η παιδεραστία είναι ένα πρόβλημα κυρίως της εποχής μας λόγω της προώθησης απο την παγκόσμια ελίτ. Αυτό όμως δεν είναι μόνο φαινόμενο της εποχής μας. Τα μεγαλύτερα ονόματα της πολιτικής και καλλιτεχνικής διανόησης (σχεδόν στο σύνολο Γαλλικής αριστεράς), ζητούσαν υπογραφές απο τις μητέρες κακοποιημένων παιδιών για να αθωωθούν οι παιδεραστές ως κάτι που δεν θα πρεπε να θεωρείται έγκλημα.
Αυτές οι υπογραφές αφορούσαν ακόμα και κακοποιημένα παιδιά ηλικίας 6 ετών! Αυτό μάλιστα το έκαναν οι μεγαλύτερες Γαλλικές εφημερίδες την δεκαετία του 70…
Η επιστολή έφερε την υπογραφή 69 ατόμων που συγκαταλέγονταν στην αφρόκρεμα της γαλλικής (και συνεπώς παγκόσμιας) διανόησης, πολιτικής και καλιτεχνικής, όπως Louis Aragon, Roland Barthes, Simone de Beauvoir, Bernard Kouchner, Jack Lang, Jean-François Lyotard, Jean-Paul Sartre… Δείτε περισσότερα
Σχετικό: Όταν ο Μισέλ Φουκό το 1977 έβαλε την υπογραφή του για τη νομιμοποίηση της παιδεραστίας… Σύμφωνα με μαρτυρίες όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ήταν και ο ίδιος παιδόφιλος βιαστής. Απο το άρθρο Καθηγητής “Ηθικής” του Δημόσιου Πανεπιστήμιου της Νέας Υόρκης επαινεί τα “εξελικτικά πλεονεκτήματα” της παιδοφιλίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου