Ἀριστείδης Δασκαλάκης: «Ὁδοιπορικό στό μικρό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ καὶ οἱ κακοτοπιὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»

Τὴν ἑορτὴ τῆς «Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου» τὸ «Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ», μέσα στὸ «κατακαλόκαιρο», σὲ κάθε γωνιὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδος, τιμᾶται ἐπάξια, μὲ τόση λαμπρότητα καὶ λαϊκὸ παλμό, ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, ποὺ εἶναι καὶ «Μάννα» ὅλου τοῦ κόσμου.

Ἡ ὀρθόδοξη ψυχὴ στρέφει τὶς αἰσθήσεις της μὲ βαθειὰ κατάνυξη καὶ παρακλητικὴ διάθεση πρὸς τὴν Παναγία. Καθημερινὰ ἡ βυθισμένη μέσα στὸ πένθος καὶ τὴν ὀδύνη, βαρυαλγούσα ψυχὴ τοῦ πιστού, ζητᾶ παράκληση καὶ παρηγοριὰ ἀπὸ τὴν Παναγία. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ὑμνολογικὸ τόνο τῆς περιόδου τῶν Χαιρετισμῶν, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ θριαμβικὴ δοξολόγηση τῶν ἀπείρων χαρίτων τῆς «Μητρὸς τοῦ Θεοῦ γενομένης».

Οἱ χριστιανοὶ ἐπικαλοῦνται μὲ δεήσεις καὶ ἱκεσίες τὸ ὄνομα τῆς Θεοτόκου, γιὰ νὰ λάβουν βοήθεια στοὺς καιροὺς τῶν πειρασμῶν, τῶν πόνων καὶ τῶν θλίψεων, «Δέξαι παρακλήσεις ἀναξίων σῶν ἱκετῶν».

Ἀφοῦ πρῶτα παρακαλοῦμε τὸν Κύριο «καὶ μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν», ἔπειτα παρακαλοῦμε τὴν μητέρα Του «Πολλοῖς συνεχόμενος πειρασμοῖς, πρὸς Σὲ καταφεύγω, σωτηρίαν ἐπιζητῶν. Ὦ Μῆτερ τοῦ Λόγου καὶ Παρθένε, τῶν δυσχερῶν καὶ δεινῶν μὲ διάσωσον».Νὰ μᾶς σώσει ἀπ᾿ τοὺς πειρασμούς, τοὺς προπομποὺς τῶν ἁμαρτιῶν.
Παρακαλοῦμε νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπ᾿ τὰ πάθη μας, «Παθῶν με ταράττουσι προσβολαί, πολλῆς ἀθυμίας ἐμπιπλώσαί μου τὴν ψυχὴν» καὶ «Ἴασαι ἁγνή, τῶν παθῶν μου τὴν ἀσθένειαν»
Νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπ᾿ τοὺς καθημερινοὺς κινδύνους καὶ τὶς συμφορὲς καὶ νὰ γίνει «πύργος ἀσφαλείας» καὶ «τεῖχος ἀπροσμάχητον».

Ζητᾶμε νὰ μᾶς ἐνισχύει καὶ νὰ ἐξαλείψει τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτημάτων «Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων».
Ἡ Παναγία ἀφιερώθηκε στὸ Θεὸ μὲ ζῆλο ὑπερανθρώπινο, ποὺ ξεπερνοῦσε τῶν ἀγγέλων τὴν ἁγιότητα. Ἄραγε ὁ δικός μας ζῆλος ὁμοιάζει κατὰ ἕνα μέρος στὴ διάθεση τῆς Παναγίας; Πόσο ἐπιζητοῦμε τὴν ὁμοίωση μὲ τὴν Παναγία; Πόσο ἑλκυόμεθα ἀπὸ τὴν ταπεινὴ ζωὴ Της; Πόσο ἐπιζητοῦμε οἱ ἀρετὲς Της νὰ γίνουν δικές μας; Πόσο ἡ δική μας προσευχὴ ὁμοιάζει μὲ τῆς Παναγίας;
Εἰσακούονται οἱ παρακλήσεις μας;
Ναί!

Ὅταν ἡ πίστη μας εἶναι ἀληθινὴ καὶ δὲν παρασύρεται ἀπὸ ἀμφιβολίες καὶ δυσπιστίες στὴ Θεία βοήθεια, «Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Μαρκ. θ' 23).
Ὅταν προστρέχουμε μὲ ταπείνωση στὴν Παναγία. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος δὲν ὑπερηφανεύεται ποὺ κατέστη Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Τὸ φρόνημα τῆς ταπεινώσεώς Της παραμένει παράδειγμα πρὸς μίμηση γιὰ νὰ ἀποφεύγουμε κάθε ἐγωιστικὴ διάθεση τῆς ψυχῆς μας. Μόνο μιὰ ταπεινὴ προσευχὴ γίνεται δεκτὴ ἀπὸ τὸ Θεό: «ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν προσευχὴν τῶν ταπεινῶν καὶ οὐκ ἐξουδένωσε τὴν δέησιν αὐτῶν»(Ψαλμ. ρα' 18).

Ἀνάγκη εἶναι νὰ συνεργεῖ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία, διότι λέγει ὁ Κύριος: «τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ» (Ματθ. ιζ' 21). Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία συμπορεύονται γιὰ νὰ ταπεινώσουν τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή.
Ἔτσι τὸ δοχεῖο ἀρετῶν, ἡ: «ἐν κροσσωτοῖς χρυσοῖς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» (ψαλ. 44′,14) Ὑπεραγία Θεοτόκος θὰ ἀκούσει τὶς παρακλήσεις μας καὶ θὰ τὶς ὁδηγήσει στὸν Κύριο.

Ἡ παραπάνω περιγραφὴ τοῦ ψαλμοῦ, εἰκονίζεται σὲ ἁγιογραφίες τῆς Παναγίας ὡς χρυσὰ σειρίτια καὶ κρόσσια στὰ μανίκια τοῦ μανδύα Της.

Τὸ πιὸ χαρακτηριστικὸ ὅμως εἶναι τὰ λεγόμενα παρθενόσημα.
Στὶς εἰκόνες της, ἡ Παναγία εἶναι σύνηθες νὰ εἰκονογραφεῖται μὲ τρία χρυσά ἀστέρια στοὺς ὤμους καὶ τὴν κεφαλή, τὰ λεγόμενα παρθενόσημα. Αὐτὰ παραπέμπουν στὸ ἀειπάρθενο τῆς Παναγίας μας, καθὼς ὑπῆρξε παρθένος πρὶν τὴν σύλληψη τοῦ Υἱοῦ Της, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ τοκετοῦ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτόν. Τὰ ἀστέρια αὐτὰ εἶναι ὀκτάκτινα. Οἱ ὀκτὼ ἀκτῖνες συμβολίζουν τὶς ὀκτὼ ἡμέρες τῆς Δημιουργίας. Ἡ Θεοτόκος μᾶς εἰσάγει στὴν ὄγδοη ἡμέρα. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα διέτρεχε τοὺς αἰῶνες τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας καὶ τὶς γενεὲς τῶν ἀνθρώπων νὰ βρεῖ πρόσωπο κατάλληλο γιὰ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ δεύτερου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καὶ τὴν βρῆκε στὴν Παναγία μας. Ἡ Θεοτόκος μυστικῶς συμβολίζει τὴν ὄγδοη ἡμέρα, τὸ τέλος τῆς ἐξορίας μας, τὸ τέλος τοῦ θανάτου.

Ἡ παρθενία ὡς ἁπλὴ βιολογικὴ κατάσταση δὲν ἔχει καμιὰ θεολογικὴ ἢ σωτηριολογικὴ σπουδαιότητα. Ἡ παρθενία τῆς Παναγίας δὲν εἶναι ἁπλὴ βιολογική, ἀλλὰ καθολικὴ ψυχοσωματικὴ κατάσταση. Εἶναι ἡ κατάσταση τῆς πλήρους καὶ καθολικῆς ἀναφορᾶς στὸ Θεό. Ἡ Παρθένος δὲν κατέχει τίποτα γιὰ τὸν ἑαυτό της. Δὲν κατέχεται ἀπὸ τίποτα καὶ ἀπὸ κανένα, ἀλλὰ προσφέρει τὰ πάντα καὶ τὸν ἑαυτό της ἐξ ὁλοκλήρου στὸ Θεό: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου». Ἔτσι ὁλοκληρώνεται ἡ παρθενία. Διαφορετικὰ δὲν ἔχει καμιὰ ἰδιαίτερη ἀξία. Ἄλλωστε καὶ ἡ Εὔα ποὺ ὁδήγησε τὸν κόσμο στὴν πτώση ἦταν παρθένος. Ὡς παρθένος συνέλαβε τὴ συμβουλὴ τοῦ διαβόλου καὶ γέννησε τὴν παρακοὴ καὶ τὸ θάνατο. Ἡ Παναγία ὅμως μὲ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καὶ ὑπακοή της στὸ Θεὸ γέννησε τὸ Χριστὸ ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο τὴν σωτηρία καὶ τὴν ἀνακαίνιση.

Ὁ προφήτης Ἠσαΐας προφητεύει γιὰ τὴ μητέρα τοῦ Μεσσία καὶ λέγει ὅτι θὰ εἶναι Παρθένος: «Ἰδοὺ ἡ Παρθένος ἐν γαστρί...» (7, 14).
Στὸν προφήτη Ἰεζεκιήλ (44, 1-2) προφητεύεται ἡ ἀειπαρθενία τῆς Παναγίας μὲ τὴν εἰκόνα τῆς «κεκλεισμένης πύλης», ἀπὸ τὴν ὁποία διέρχεται μόνον ὁ Κύριος, χωρὶς αὐτὴ νὰ ἀνοιχθεῖ.
Τὸν Χριστὸ Τὸν γέννησε παρθένος γυναῖκα, γιὰ νὰ φανερωθεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς δὲ θὰ εἶναι συνηθισμένος ἄνθρωπος, γεννημένος ἀπὸ ἀνθρώπινη θέληση, ἀλλὰ γεννημένος ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Τὸ πλέον λατρεμένο πρόσωπο τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, μετὰ τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι τὸ πανάχραντο καὶ ὑπερευλογημένο πρόσωπο τῆς Κυρίας Θεοτόκου.
Εἶναι σωστὸ νὰ διευκρινιστεῖ πὼς ἡ ἀληθινὴ λατρεία ἀπευθύνεται μόνο στὸ Θεό. Τὴν Παναγία μας τὴν τιμοῦμε, ἀλλὰ δὲν τή λατρεύουμε. Ἡ Μεγάλη Μάνα μας ἐργάζεται γιά μᾶς στὸν Υἱόν της. Διαμεσολαβεῖ γιὰ τὶς ὑποθέσεις μας. Δὲν τακτοποιεῖ ἐκείνη τὰ θέματά μας. Ὁ Λυτρωτὴς καὶ Σωτῆρας μας διαχειρίζεται ἀποκλειστικὰ ὅλα τὰ ζητήματά μας. Οἱ πρεσβεῖες της βεβαίως βοηθοῦν ἀποφασιστικά. Στὸ τέλος ὅμως αὐτὸς ποὺ ἐνεργεῖ εἶναι ὁ Θεός, ὄχι ἡ Κυρία Θεοτόκος. Αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς δὲν ἀναγνωρίζουμε τὸ ρόλο τῆς Παναγίας στὴ σωτηρία μας. Τὴν ὁμολογοῦμε Θεοτόκο καὶ ξέρουμε πὼς ἡ ὀντολογική της ἕνωση μὲ τὸ Θεὸ γίνεται ἀπαρχὴ σωτηρίας γιὰ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἄρα δὲν εἶναι σωστὸ νὰ λέμε «Ὑπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν», διότι τὴν ὑποτιμοῦμε. Αὐτὸ τὸ λέμε μόνον γιὰ τοὺς Ἁγίους, ποὺ ἀκόμη δὲν ξέρουμε σε ποιὰ μέτρα θεώσεως βρίσκονται. Γιὰ τὴν Παναγία φωνάζουμε τὸ «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς», στὴν Παράκληση καὶ στὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο, διότι ξέρουμε ὅτι ἡ δική της θέωση τὴν ἔχει φέρει τόσο κοντὰ στὸ Θεό, ὥστε νὰ κατέχει τὰ «δευτερεῖα τῆς Θεότητος».
Ἀποτελεῖ στήριγμα τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἵδρυσε ὁ Υἱός της.

Ὅμως ὁ «μισόκαλος» ἐφηῦρε ἕνα νέο ὅπλο. Μὴ συμβατικό. Ἰσχυρότατο γιὰ νὰ «δώσει» τὴν χαριστικὴ βολὴ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀπέκτησε πράκτορες προδότες, μέσα στήν Ὀρθοδοξία, ἕτοιμους νὰ ἀνοίξουν τὴν κερκόπορτα καὶ νὰ εἰσβάλλει μέσα ὁ λυμεῶνας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τῆς προσπάθειας ἐπανόδου ὅλων τῶν παλαιῶν αἱρέσεων σὲ ἐκσυγχρονισμένη ἔκδοση, μὲ φανταχερὸ περιτύλιγμα. Ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἐπέλαση ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας, πὼς μπορεῖ νὰ «γλυτώσει» ἡ Μητέρα τοῦ Ἱδρυτῆ της; 

 

Ἡ Παναγία μας διώκεται μαζὶ μὲ τὸν Υἱὸ Της. Διώκεται ἀπ᾿ τοὺς θιασῶτες τῶν αἱρέσεων.
Μὲ θλίψη διαπιστώνουμε, ἀπὸ πολλούς, ἀστήρικτες, ἀνιστόρητες, αὐθαίρετες καὶ ἐν πολλοῖς, παιδαριώδεις καὶ γελοῖες θεωρίες, προκειμένου νὰ προσβάλουν τὴν ἀξιοπιστία τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ τὴν σώζουσα διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ ἀμερικανὸς θεολόγος (Μπὲν Γουιδεράϊγκτον) εἶχε γράψει σὲ δημοσίευμα στὴν ἐφημερίδα STAR PRESS 1, μὲ τίτλο «Ὁ Ἰησοῦς εἶχε ἀδελφό, τὸν Ἰάκωβο», «Ἡ Παναγία δὲν ἦταν «ἀέναη παρθένα», ὅπως πιστεύει μέχρι σήμερα ὁ χριστιανικὸς κόσμος, ἀφοῦ ἀπεβίωσε ἀφότου εἶχε γεννήσει καὶ ἄλλα παιδιά, τὰ ὁποῖα, ἀναπόφευκτά, θεωροῦνται ἀδέλφια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Ὁ «μεγάλος» θεολόγος προχώρησε καὶ σὲ συνέντευξή του στὸ μεγάλο δίκτυο CNN, γιὰ νὰ μάθει ὁ κόσμος τὴν μεγάλη ἀνακάλυψή του.

Περισσότερο ἐπικεντρώνεται στὸ πρόσωπο τοῦ ἀδελφοθέου Ἰακώβου, διότι τὸν ἀποκαλεῖ ρητὰ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὡς «ἀδελφὸ τοῦ Ἰησοῦ» (Γαλ.1,19).
Ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου ἀποτέλεσε μιὰ κακόδοξη διδασκαλία, ποὺ ἐμφανίστηκε ἤδη ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους.
Ὁ Ἐπιφάνιος Κύπρου ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς αἱρετικούς, χαρακτηρίζει τὴν διδασκαλία αὐτὴ ὡς «νέα μανία» καὶ πρᾶγμα καινούργιο (καὶ ἑπομένως ἄγνωστο στὴν ἀρχαία Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας).

Κατὰ τοὺς νεώτερους χρόνους ἐπανεμφανίζεται μέσα στοὺς κόλπους τοῦ Προτεστανισμοῦ τὸν 16ο αἰῶνα καὶ ἀπὸ τὸν 19ο αἰῶνα μεταξὺ τῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ. Τὰ κυριότερα χωρία ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ ποὺ προβάλλουν οἱ δύο τελευταῖες νεώτερες αἱρέσεις (Προτεσταντισμός-Χιλιασμός) εἶναι τὰ ἑξῆς: «Καὶ οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὐ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν» (Ματθ. 1,25). «Οὐχ οὗτος ἐστίν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; οὐχὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριάμ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωσής καὶ Σίμων καὶ Ἰούδας; καὶ αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ οὐχὶ πᾶσαι πρὸς ἡμᾶς εἰσί; πόθεν οὖν τούτῳ ταῦτα πάντα;» (Ματθ.13,55-56).

Ἀπὸ τὴν φράση «τὸν πρωτότοκον» συμπεραίνουν, ὅτι ἡ Παναγία μετὰ τὸν Ἰησοῦ γέννησε καὶ ἄλλα τέκνα. Ὡστόσο «πρωτότοκος» λέγεται ὁ πρῶτος γεννώμενος, ὁ διανοίγων μήτραν, (Ἐξοδ.13,2,12-13), ἀσχέτως ἂν ἀκολουθοῦν, ἢ ὄχι ἄλλα τέκνα. Ὁ Χριστὸς λέγεται «πρωτότοκος» ὄχι μόνον ὡς Υἱὸς τῆς Παρθένου, ἀλλὰ καὶ ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ (Κολ.1,15. Εβρ.1,6). Ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ λέγεται «πρωτότοκος», μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε, ὅτι ὁ Θεὸς Πατὴρ ἔχει καὶ δευτερότοκον Υἱόν;
Ὄχι βεβαίως. Ἐπίσης ἀπὸ τὴν φράση «ἕως οὐ ἔτεκε» συμπεραίνουν, ὅτι μετὰ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἡ Παναγία εἶχε συζυγικὲς σχέσεις μὲ τὸν Ἰωσήφ.

Ἐδῶ ὁ εὐαγγελιστὴς ἐνδιαφέρεται, νὰ μᾶς πληροφορήσει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι καρπὸς τελείας ἁγνότητος καὶ ἀποτέλεσμα τῆς ἐπελεύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος στὴν Θεοτόκο καὶ ὄχι καρπὸς συζυγικῆς σχέσεως μὲ τὸν Ἰωσήφ, χωρὶς (ὁ εὐαγγελιστὴς) νὰ ἐξετάζει τὸ τί ἔγινε μετὰ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Μ᾿ ἕνα τέτοιο τρόπο ἐκφράζεται πολλὲς φορὲς ἡ Ἁγία Γραφή. Γιὰ παράδειγμα: «καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28,20). Ἀπὸ τὴ φράση αὐτὴ μποροῦμε νὰ βγάλουμε τὸ συμπέρασμα, ὅτι ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν συντέλεια τοῦ κόσμου θὰ παύσει νὰ εἶναι μαζὶ μὲ τοὺς ἐκλεκτούς του; Ὄχι βέβαια.

Ἐπίσης οὔτε ἀπὸ τὰ χωρία τῆς Γραφῆς ὅπου γίνεται λόγος περὶ «ἀδελφῶν» τοῦ Ἰησοῦ μποροῦμε νὰ βγάλουμε τὸ συμπέρασμα, ὅτι αὐτοὶ οἱ «ἀδελφοὶ» εἶναι τέκνα τῆς Παναγίας καὶ ὁμομήτριοι ἀδελφοὶ τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὶς παράκάτω βιβλικὲς μαρτυρίες: «Εἶπε δὲ Μαριάμ πρὸς τὸν ἄγγελον, πὼς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;» (Λουκ.1,34). Ἀφοῦ ἡ παρθένος ἦταν «μνηστευμένη» μὲ τὸν Ἰωσήφ, ἐφ᾿ ὅσον ἐπρόκειτο νὰ ζήσει συζυγικῶς μαζί του δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει ἀπορία καὶ νὰ ρωτᾶ πὼς θὰ ἀποκτοῦσε υἱό. Θὰ ἀποκτοῦσε υἱὸ μὲ τὸν Ἰωσήφ. Τώρα ὅμως ρωτᾶ, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο σημαίνει, ὅτι ἡ Παναγία γνώριζε, ὅτι ὁ Ἰωσὴφ δὲν προοριζόταν νὰ γίνει σύζυγός της ἀλλὰ μόνον προστάτης της.

Ἐπίσης: «Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον» (Ματθ.2,13). Δὲ λέει τὸ «παιδίον σου καὶ τὴν γυναῖκα σου», ἀλλὰ «τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ».

Ἐπίσης: «Ἰούδας, Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου ...» (Ιουδ.1). Ὁ Ἰούδας ἐνῶ ἀπὸ τοὺς εὐαγγελιστὲς ἐμφανίζεται ὡς ἀδελφὸς τοῦ Ἰησοῦ (Ματθ.13,55. Μαρκ.6,3), ἐδῶ στὴν ἐπιστολή του, αὺτοσυστήνεται ὄχι ὡς ἀδελφὸς τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ὡς ἀδελφὸς τοῦ Ἰακώβου, τοῦ δὲ Ἰησοῦ ὡς δοῦλος. Τὸ ἴδιο ἐπίσης καὶ ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος στὴν Καθολικὴ ἐπιστολή του, ὀνομάζει τὸν ἑαυτό του δοῦλο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Ἰάκωβος, Θεοῦ καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος» (Ιακ.1,1).

Ἀπὸ τὶς παραπάνω μαρτυρίες ἀποδεικνύεται ξεκάθαρα, ὅτι οἱ λεγόμενοι «ἀδελφοὶ» τοῦ Ἰησοῦ δὲν ἦταν τέκνα τῆς Παναγίας καὶ ὁμομήτριοι ἀδελφοὶ τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ ἦταν μᾶλλον τέκνα τοῦ Ἰωσὴφ ἀπὸ προηγούμενη γυναῖκα του, τὰ ὁποῖα κατοικοῦσαν στὸ σπίτι τοῦ Ἰωσὴφ στὴ Ναζαρέτ (Ματθ.13.55-57). Κατ᾿ ἄλλους ἦταν ἐξαδέλφια, τὰ ὁποῖα οἱ Ἑβραῖοι ὀνόμαζαν «ἀδέλφια».

Ἀναφέρουμε ἐπίσης σχετικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτὸ καὶ τὴν καταπληκτικὴ προφητεία τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ: «καὶ ἐπέστρεψέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν ἁγίων τῆς ἐξωτέρας τῆς βλεπούσης κατὰ ἀνατολάς, καὶ αὕτη ἤν κεκλεισμένη. Καὶ εἶπε Κύριος πρός με, ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς μὴ διέλθη δι᾿ αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ εἰσελεύσεται δι᾿ αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη» (Ἰεζ.44,1-2). Ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες ἡ «κατὰ ἀνατολὰς» πύλη, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ ἐδῶ ὁ προφήτης, ἡ ὁποία θὰ παραμείνει κλειστὴ καὶ κανένας ἄλλος δὲν πρόκειται νὰ περάσει μέσα ἀπὸ αὐτή, παρὰ μόνο ὁ Θεός, εἶναι ἡ Παναγία.

Ἄν τὰ παραπάνω πρεσβεύουν, ὑποτιμῶντας τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, οἱ Μάρτυρες τοῦ Ιεχωβᾶ καὶ οἱ Διαμαρτυρόμενοι, ἡ Παπικοὶ ἔφτασαν ἀντίθετα σὲ ὑπερεκτίμηση τῆς γεννήσεώς της καὶ τὴν ὀνόμασαν «ΑΜΙΑΝΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ», θεωρῶντας ὅτι συνελήφθηκε ἄσπιλη καὶ διατηρήθηκε ἄθικτη ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα (βλ. «Κατήχηση τῆς Καθολικῆς «Ἐκκλησίας», ΣΥΝΟΨΗ», Γραφεῖον Καλοῦ Τύπου, Αθ. 2005). Μὲ τὴ θέση αὐτή -ποὺ ἀναγνωρίστηκε στὴ Δύση ὡς δόγμα ἐκκλησιαστικὸ μόλις τὸ 1854, ἂν καὶ δὲν ἀπαντᾶται οὔτε στὴν Ἁγία Γραφὴ οὔτε καὶ στὴν ἀποστολικὴ παράδοση- εἶναι σὰν νὰ παραδεχόμαστε ὅτι ἕνα πλάσμα τοῦ Θεοῦ (ἡ Παναγία) ἦταν ἤδη σωσμένο πρὶν νὰ γεννηθεῖ ὁ Χριστός.

Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης λέγει ἐπίσης ὅτι:«τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη» (Πρὶν τὴν δι᾿ ἀναστάσεως δόξα τοῦ Ἰησοῦ ΚΑΝΕΙΣ δὲν εἶχε ἀκόμη λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα) (Ιω. 7,39).

Ἄλλη ἐντυπωσιακὴ παραδοξότητα, εἶναι ὅτι ἀμφισβητοῦν, τὸ ὅτι ἡ Ἀειπάρθενος κόρη Μαρία πέθανε κάποτε σωματικῶς.
Τάση ποὺ ἐμφανίζεται ἀπὸ τὸν 4Ο αἰῶνα κατὰ τὸν ἅγιο Ἐπιφάνιο Κύπρου.

Κάποιοι ἀπὸ αἱρετικοὺς κύκλους, ἐπινοοῦσαν, προωθοῦσαν καὶ διέδιδαν ἀπόψεις παράξενες καὶ διδασκαλίες ἀλλόκοτες, ὅπως αὐτή, σχετικὰ μὲ τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς Θεοτόκου. Ἰσχυρίζονταν ὅτι ἡ Παναγία μητέρα τοῦ Κυρίου μας δὲν «ἐκοιμήθη»,. Διετείνοντο, ὅτι δὲν πέθανε, ὅτι δὲν χωρίστηκε ἡ μακαρία καὶ παναγία ψυχὴ της ἀπὸ τὸ πανάχραντον καὶ ἄσπιλον σῶμα της. Σὰν ἁπλούστατο λόγο γι᾿ αὐτὴ τὴ γνώμη πρόβαλλαν τὸ ὅτι δὲν ἅρμοζε τάχα στὴν Παναγία μας νὰ ἀκολουθήσει τὴν κοινὴ μοῖρα τῶν ἀνθρώπων, εἴτε αὐτοὶ ἦταν ἀπόστολοι, ἢ μάρτυρες, ἢ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας.

Φαίνεται δέ, ὅτι οἱ διάφοροι αἱρετικοί, ποὺ πολεμοῦσαν λυσσωδῶς τὸ πρόσωπον τῆς Θεοτόκου, χωρίζονταν σὲ δύο παρατάξεις: στοὺς ἀριστεροὺς (προτεστάντες), ποὺ μείωναν ἐμφανῶς τὸ πρόσωπο καὶ τὸν ρόλο της, καὶ στοὺς δεξιοὺς (παπικοί), σ᾿ αὐτοὺς ποὺ δῆθεν ἐκόπτοντο νὰ ἐξυψώσουν τὴν προσωπικότητά της καὶ πλειοδοτοῦσαν σ᾿ αὐτό. Ὁ στόχος τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας ἦταν ἕνας: εἴτε ἐκ δεξιῶν, εἴτε ἐξ ἀριστερῶν, εἴτε δηλαδὴ ὐπερτιμῶντας, εἴτε ὑποτιμῶντας τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας, τοὺς ἀρκοῦσε νὰ εἰσαγάγουν πλάνες καὶ αἱρέσεις στὴν Ἐκκλησία.

«Πῶς θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ τὴν ἀφήσει νὰ πεθάνει, ἀφοῦ μποροῦσε ὁ Κύριος καὶ υἱός της νὰ ἐμποδίσει τὸν θάνατό της;». Τέτοιοι λογικοφανεῖς συλλογισμοὶ καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἔτρεφαν πάντα τὶς αἱρέσεις.

Ἐπίσης στὴν ἐποχὴ μας μερικοὶ ἀνασύρουν ἀπ᾿ τὰ βάθη τῶν αἰώνων καὶ ἐκσυγχρονίζουν αὐτὴν τὴν αἱρετικὴ ἀντίληψη, ὅτι ἡ Παναγία δὲν «ἐκοιμήθη», δὲν πέθανε πραγματικὰ καὶ ἀληθινά. Καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀνασκάπτουν τὸ παρελθόν, γιὰ νὰ εἰσκομίσουν στὴ σημερινὴ ἀνθρωπότητα μιὰ τόσο δεινὴ αἵρεση; Οἱ τυμβωρύχοι, αὐτοὶ ποὺ σὰν ὕαινες ἀνασκάπτουν τὸ παρελθὸν καὶ τὸ ἀναδιφοῦν, καὶ ἀκοῦνε στὸ ὄνομα «Παπικοὶ» μὲ τὴν ἀνακήρυξη τῆς γνώμης τους αὐτῆς σὲ νέο δόγμα!

Αὐτοί, κατὰ κανόνα, μιλοῦν μόνο γιὰ «Μετάσταση τῆς Ἀειπαρθένου» καὶ ἀποφεύγουν νὰ μιλήσουν γιὰ «Κοίμηση», δηλαδὴ γιὰ σωματικὸ θάνατό της.

Τὴν 1η Νοεμβρίου τοῦ 1950, ὁ Πάπας Πίος ὁ 12ος ἐξέδωσε Ἐγκύκλιο-Βούλλα παπική, μὲ τὴν ὁποία ὁ ρωμαῖος Ποντίφηκας ἀνακήρυσσε σὲ δόγμα τῆς ρωμαιοκαθολικῆς «Ἐκκλησίας» τὴ διδασκαλία περὶ τῆς «Μεταστάσεως» τῆς Παναγίας μας στὸν Οὐρανό, μὲ τὰ ἑξῆς ἀκριβῶς , μεταφρασθέντα ἀπὸ τὰ λατινικά: «Ἡ ἄσπιλος καὶ ἀειπάρθενος Θεομήτωρ Μαρία, μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐπίγειας διαδρομῆς τῆς ζωῆς της, ἀνελήφθη μετὰ τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς της εἰς τὴν οὐρανίαν μεγαλειότητα.»
Ἀπὸ τὸ λατινικὸ κείμενο τῆς παπικῆς Ἐγκυκλίου, τὸ ὕποπτο ὅσο καὶ ἐπίμαχο γιὰ τὸ θέμα μας σημεῖο εἶναι ἀκριβῶς ἡ παπικὴ φράση: «ὁλοκληρωθείσης τῆς διαδρομῆς τῆς ἐπίγειας ζωῆς» (τῆς Παναγίας)».

Ὁ Πάπας Πίος ὁ 12ος, συνειδητὰ καὶ σκόπιμα, κι ὄχι τυχαῖα, συμπτωματικὰ καὶ ἄδολα, παραλείπει νὰ ἀναφερθεῖ στὴ «Κοίμηση τῆς Θεοτόκου», καὶ ὅτι ἡ «Κοίμηση» θεωρεῖται μιὰ ἁπλὴ «δοξασία» κι ὄχι ἀλήθεια τῆς πίστης, κρίνεται δὲ σὰν κάτι το θεολογικῶς, τοὐλάχιστον, «ἀμφισβητούμενο», ἤ, μᾶλλον, κάτι το ἐμφανῶς ἀθεμελίωτο καὶ παντελῶς ἀστήρικτο.
Ὁ κίνδυνος, ὅμως, ἀπ᾿ τὸν Παπισμό, δὲν εἶναι μόνο τὸ ὅτι εἰσάγει νέα, ἀνήκουστα, ἀστήρικτα, καινοφανῆ καὶ αἱρετίζοντα δόγματα στὴν «ἐκκλησία» του. Ἔχει δικαίωμα νὰ εἶναι νοικοκύρης στὸ σπίτι του!

Ὁ κίνδυνος εἶναι, ὅτι ὁ Παπισμὸς δὲν περιορίζεται σὲ ἐσωτερικὴ κατανάλωση, ἀλλὰ ἐξάγει τὶς διδασκαλίες του καὶ τὶς διαδίδει διεθνῶς, παραδομένος στὴν μανιώδη προσηλυτιστική του προσπάθεια.

Γνωρίζουμε ἐπίσης γιὰ τὴν κοίμηση τῆς Θεοτόκου ὅτι, κατὰ τὴ μεταφορὰ τοῦ λειψάνου της, φανατικοὶ Ἰουδαῖοι ἀποπειράθηκαν νὰ ἀνατρέψουν τὸ νεκροκρέβατό της, ἀλλὰ τυφλώθηκαν. Μόνο ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς κατόρθωσε νὰ τὸ ἀκουμπήσει, ἀλλὰ μιὰ ἀόρατη ρομφαία του ἔκοψε τὰ χέρια.

Ἡ Παναγία μας ὅμως, ἀποτελεῖ θῦμα καὶ τῆς ἰδιοτέλειας μεγάλου τμήματος τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας μας.
Πώς; Πότε; Μὰ ὅταν ἡ ὀρθόδοξη ἀρχιεπισκοπὴ Αὐστραλίας κάποτε διὰ τῆς ἀρχῆς της, διατεινόταν ὅτι ἡ σύλληψη τοῦ Κυρίου δὲν ἦταν ἄμμωμος.

Διαβάζουμε στὴν «Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» (τεῦχος 106ον τῆς ἀρχιεπισκοπῆς) τὰ ἑξῆς: «ὅποιος νομίζει ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ ἔπεσε ἀπ᾿ τὸν οὐρανὸ σὰν μετέωρο μαγικοῦ αἰφνιδιασμοῦ, δηλαδὴ μηχανικὰ καὶ ἀνώδυνα... αὐτὸς δὲν θὰ καταλάβει ποτὲ τὸν βαθμὸ τῆς κενώσεως ποὺ καταδέχτηκε ὁ Θεός...»

Δὲν εἶναι αὐτὸ ὕβρις τοῦ ὑψίστου σκεύους ἐκλογῆς τοῦ Κυρίου; Τῆς Παναγίας μας;
Δὲν λυπᾶται ἡ Παναγία μας ὅταν ὁ Υἱὸς της λοιδωρείται καὶ ξανασταυρώνεται;
Ὅταν ὁ λόγος Του, τὸ Εὐαγγέλιο ἀποδίδεται στὴν ἀνθρώπινη ἔμπνευση;
Ὅταν ἱεράρχες μοιράζουν τὸ ἀνίερο βιβλίο τῶν ἐχθρῶν Του, κατονομάζοντάς το ὡς ἱερό;
Ὅταν διαστρεβλώνεται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, ὀνοματίζοντας ὡς αἱρετικοὺς τοὺς διαφωνοῦντες μὲ τὴν αἵρεση;

Ὅταν κάποιοι ἐκπεσόντες στὴ συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἱεράρχες, φιλοῦν χέρια Παπικὰ καὶ ὑποκλίνονται σὲ καρδιναλίους;
Ὅταν ἐκδιώκονται καὶ σέρνονται σὲ δικαστικὲς αἴθουσες οἱ ἀληθινοὶ φίλοι τοῦ Χριστοῦ ἀπ᾿ τοὺς πολεμίους Του;

Ἀδελφοί, σήμερα ὁ Χριστὸς ξανασταυρώνεται. Ξανασταυρώνεται καὶ ἀπὸ μερίδα ὀρθόδοξου κλήρου, ποὺ δηλώνει, γυμνὴ τὴ κεφαλή, ὑποταγὴ σ᾿ αὐτὸν ποὺ εἶναι ἀξιοκατάρατος κατὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Καὶ ἡ Μάννα τοῦ κόσμου, ἡ Παναγία μας, εἶναι ἐκεῖ, κάτω ἀπ᾿ τὸ Σταυρὸ καὶ κλαίει. Κλαίει γιὰ τὸν ἀμετανόητο ἄνθρωπο. Γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου.
Κλαίει καὶ προειδοποιεῖ. Ὅπως τότε, πρὶν ἀπὸ ὀκτὼ αἰῶνες ἐπὶ Ἰωάννου Βέκκου.

«Οἱ ἐχθροὶ ἐμοῦ τε καὶ τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὅστις λοιπὸν ὑπάρχει ἀσθενὴς τῷ πνεύματι, ἐν ὑπομονῇ ἂς κρυφθῆ, ἕως ὅτου παρέλθη ὁ πειρασμός, οἱ δὲ ἐπιθυμοῦντες μαρτυρικοὺς στεφάνους ἂς παραμείνωσιν ἐν τῇ Μονῇ, ἄπελθε λοιπὸν ταχέως».
Καλὴ Παναγιά!

Βιβλιογραφία:

1. Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου - Ἑρμηνεία τῆς ἐνάτης ὠδῆς τῆς Παρθένου
2. π.Δαμιανοῦ Ζαφείρη - Ἡ Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν

3. Χρῆστος Βασιλειάδης - Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου καὶ οἱ Παπικοὶ

«Πᾶνος»