Δημήτρης Νατσιός: Σὲ τοῦτα τά ἁγιασμένα χώματα μάθαμε νά κάνουμε ὑπακοή στούς ἁγίους καί τούς ἥρωές μας

Οἱ καμπάνες καὶ τὰ σήμαντρα νὰ μὴν χτυποῦν, τὰ μεγάφωνα γιὰ νὰ ἀκοῦν οἱ ἐνορῖτες κλειστά. Μὲς στὸ ναὸ μόνο ὁ παπᾶς καὶ ὁ ψάλτης. Ἡ Θεία Κοινωνία ἑστία μετάδοσης τῆς ἀσθένειας. Ἀστυνομία καὶ συλλήψεις. Πρόστιμα καὶ φυλάκιση. 

Ὅπως τὰ παραθέτω νομίζεις ὅτι διαβάζεις εἰκόνες ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Τουρκοκρατίας ἢ τῆς κομμουνιστικῆς Σοβιετίας καὶ τὶς διώξεις τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἀντίσταση καμμία. «Τώρα νὰ ὑπακούσουμε στὸ κράτος καὶ μετὰ ...χαρὲς καὶ πανηγύρια». Μάλιστα. 

Βγαίνει ὁ Ναυπάκτου ὡς κυβερνητικὸς ἐκπρόσωπος καὶ ὁ Πέτσας ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἱεραρχίας. Οὔτε ἕνα ὄχι δὲν ἀκούστηκε. Παραπέμπουν στοὺς Πατέρες-οἱ ὁποῖοι τοὺς διαψεύδουν καὶ τοὺς ἐλέγχουν- ψάχνουν ἐναγωνίως κείμενα ὑποστηρικτικὰ τοῦ προσκυνήματος στοὺς ἐφήμερους ἄρχοντες.

Τί διαβάζουμε ὅμως στὴν Ἱερὰ Ἱστορία; Τί ἔπρατταν οἱ ἅγιοι ὅταν ἡ ἐξουσία αὐθαιρετοῦσε εἰς βάρος τῆς Πίστεως;

Ὁ Μέγας Βασίλειος ἀποστόμωσε μὲ τὴν ἀνδρεία καὶ τὴν ὀρθόδοξη ἀρχοντιά του τὸν ἰταμὸ ὕπαρχο Μόδεστο καὶ τὶς ἀπειλές του: «Τὴν δὲ βασιλέως φιλίαν μέγα μὲν ἡγοῦμαι μετ'᾿εὐσεβείας, ἄνευ δὲ ταύτης ὀλεθρίαν ἀποκαλῶ». (Ἀναφερόταν στὸν αὐτοκράτορα Οὐάλη, ὁ ὁποῖος ταχθεὶς ὑπὲρ τῶν αἱρετικῶν Ἀρειανών, ἤθελε νὰ καταβάλει κάθε ἀντίσταση).

Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος, ἐπίσκοπος Μεδιολάνων, ἤλεγξε δριμύτατα καὶ ἀπαγόρευσε στὸν Μέγα Θεοδόσιο τὴν εἴσοδο στὸν ναό, λέγοντάς του ὅτι ἐπιβάλλεται, ὅπως μιμήθηκε τὸν Δαυὶδ στὸ ἀποτρόπαιο ἔγκλημά του, νὰ τὸν μιμηθεῖ καὶ στὴν ὑψοποιό μετάνοια. Καὶ ὁ αὐτοκράτορας ἀναγκάστηκε, μετὰ τῆς συνοδείας του, νὰ ἀποχωρήσει συντετριμμένος καὶ νὰ ὑποβληθεῖ σὲ ὀκτάμηνο μετάνοια γιὰ τὴν σφαγὴ τῶν ἀθώων στὸν ἱππόδρομο τῆς Θεσσαλονίκης.

Ὁ στῦλος καὶ πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὅταν σχεδὸν ὅλη ἡ ἀντιπροσωπεία, ποὺ συνόδευε τὸν αὐτοκράτορα Ἰωάννη Η' τὸν Παλαιολόγο, στὴν ψευτοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, κραύγαζε «στέργομεν, καλὸν ἐστὶν ἡ ἕνωσις», ἀρνήθηκε ὁ ἅγιος νὰ ὑπακούσει στὶς ὀργισμένες προτροπὲς τοῦ Ἰωάννη. Ἐπιτίμησε μάλιστα καὶ τὸν θλιβερὸ λατινόφρονα Βησσαρίωνα, τὸ παπικὸ «κοπέλι». Ἡ ὑπερήφανη καὶ ἀγέρωχη στάση τοῦ ἁγίου προκάλεσε τὸν σεβασμὸ τοῦ αὐτοκράτορα, ποὺ τὸν διαβεβαίωσε ὅτι θὰ τοῦ ἐξασφαλίσει ἀνενόχλητη παλιννόστηση. (Καὶ ἡ ἐπηρμένη καὶ ἀταπείνωτη παπικὴ ὀφρὺς ὁμολόγησε τὸ περίφημο «οὐδὲν ἐποιήσαμεν», θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Γένους μας. Φοβᾶμαι ὅτι αὐτὸ τὸ μεγαλοπρεπὲς «οὐδὲν» τῆς παπικῆς ἀποτυχίας, κινδυνεύει σήμερα νὰ διαγραφεῖ καὶ νὰ παραμείνει μόνο του τὸ κακοφοβερόν «ἐποιήσαμεν»).

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, μὲ ὑπέροχη παρρησία καὶ ἀκατάβλητη τόλμη, στηλίτευσε τὴν αὐτοκράτειρα Εὐδοξία, γιὰ τὴν ἀνέγερση, ἐπὶ πορφυροῦ κίονος, ἀνδριάντα της, ἔξω ἀπὸ τὸν ναό τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας. Ἀντηχεῖ στοὺς αἰῶνες ἡ ἀνδροκάρδιος φράση του: «Πάλιν Ἠρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράσσεται, πάλιν ὀρχεῖται, πάλιν ἐπὶ πίνακι τὴν κεφαλὴν τοῦ Ἰωάννου ζητεῖ λαβεῖν». Γιὰ ἕνα ἄγαλμα ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἀντέδρασε ἔτσι ὁ ἅγιος. 

Σήμερα ποὺ οἱ ποικιλώνυμοι ἐκκλησιομάχοι διασύρουν τὴν πίστη, τοὺς ἐπαινοῦν καὶ σκύβουν τὸ κεφάλι στὰ ἐντάλματά τους. (Πόσοι ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς «ἄρχοντες» τοῦ λαοῦ, ἀνταποκρίνονται στίς... προδιαγραφὲς ποὺ θέτει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος: «Τὸν γὰρ ἄρχοντα παντὸς λαμπτῆρος λαμπρότερον εἶναι δεῖ καὶ βίον ἔχειν ἀκηλίδωτον, ὥστε πάντας πρὸς ἐκεῖνον ὁρᾶν καὶ πρὸς τὸν αὐτοῦ βίον τὸν οἰκεῖον χαρακτηρίζει». Ποιὸς ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἔχει «βίον ἀκηλίδωτον» καὶ ἀποτελεῖ παράδειγμα- «οἰκεῖον»- πρὸς μίμηση;).

Διαβάσαμε καὶ εἴδαμε τοῦτες τὶς ἡμέρες γιὰ ἐλάφια καὶ ἀρκούδες, ζῶα μικρὰ μετὰ μεγάλων, ποὺ σεργιανίζουν ξεφρόντιστα στὶς ἔρημες πόλεις τῆς τρομοκρατημένης Εὐρώπης. Θυμήθηκα ἕνα κείμενο τοῦ ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. Περιέχεται στὸ ἐκπληκτικὸ βιβλίο, τὸ ὁποῖο ἐξέδωσαν οἱ θαυμάσιες ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»- πολὺ σπουδαῖο τὸ ἔργο τους, ἔργο ἀποστολικό, τὸ ὁποῖο δροσίζει καὶ ἀναπαύει πολλὲς ψυχές. 

Τὸ βιβλίο τιτλοφορεῖται: «Μέσα ἀπὸ τὸ παράθυρο τῆς φυλακῆς, μηνύματα στὸ λαό». Πόνημα περισπούδαστο, «κάθε του λόγος εἶναι Εὐαγγέλιο, κάθε λέξη του ἕνα μικρὸ Εὐαγγέλιο», ὅπως γράφει στὸν πρόλογο ὁ ἕτερος Σέρβος ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Ὁ ἅγιος Νικόλαος, τὸ 1944, μεταφέρθηκε στὸ γνωστὸ κολαστήριο τοῦ Νταχάου, ὅπου καὶ συνέγραψε τὰ κείμενα τοῦ βιβλίου.

Στὸ πόνημά του ἀκτινοσκοπεῖ μὲ ἀκρίβεια τὸν λεγόμενο εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό, τὸν ἄθεο πολιτισμὸ τοῦ Πάπα καὶ τοῦ Λούθηρου.

Γράφει στὴ σελίδα 108: « Στενοχωριέμαι γιὰ τὴν Εὐρώπη, γιατί θὰ καταστραφεῖ ὅπως ἡ Καπερναούμ. Οἱ περήφανοι πύργοι της θὰ καταστραφοῦν καὶ οἱ λεωφόροι της θὰ μετατραποῦν σὲ τόπους ποὺ θὰ φυτρώσουν θάμνοι μὲ ἀγκάθια, ὅπου θὰ κάνουν τὴ φωλιά τους τὰ φίδια. Στὸν τόπο ποὺ τώρα ἀκούγονται φωνὲς ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀκούγονται κραυγὲς ἀπὸ κουκουβάγιες καὶ τσακάλια.

Τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ Εὐρώπη νόμισε γιὰ τὸν ἑαυτό της πὼς ἐκπολιτίστηκε, τότε ἦταν ποὺ ἀγρίεψε. Τὴ στιγμὴ ποὺ νόμισε πὼς τὰ ἤξερε ὅλα, τότε ἦταν ποὺ παραφρόνησε. Τὴ στιγμὴ ποὺ νόμισε ὅτι ἀπέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ἦταν ποὺ ἔχασε ὅλη της τὴ δύναμη».

Τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα δὲν θὰ ἀκοῦμε ψαλμωδίες καὶ καμπάνες στὶς πόλεις, ἀλλὰ σκυλιὰ νὰ γαβγίζουν καὶ τσακάλια νὰ οὐρλιάζουν. Θὰ μᾶς ἀπαντήσουν ποτὲ γιατί ἀπαγορεύτηκαν αὐτά; Ἄν αὐτὸ δὲν εἶναι πόλεμος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τότε τί εἶναι; Καὶ σὲ τοῦτα τὰ ἁγιασμένα χώματα μάθαμε νὰ κάνουμε ὑπακοὴ στοὺς ἁγίους καὶ στοὺς ἥρωές μας. 

«Ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν Πατρίδα καὶ Θρησκεία μου, θὰ μιλήσω. θά ᾿νεργήσω κι ὅτι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν».

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-θεολόγος
Κιλκὶς

«Πᾶνος»