Ἰωάννης Ἀσλανίδης: Ἡ ἀθλητική παιδεία καί ἡ βία στά γήπεδα

 

«Αὐτοὶ ποὺ μελέτησαν προσεκτικὰ τὸν τρόπο διακυβερνήσεως τῶν Ἀνθρώπων, πρέπει νὰ ἔχουν πεισθεῖ πὼς ἡ τύχη τῶν Ἐθνῶν ἐξαρτᾷται ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση τῶν νέων» [ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ]

Πόσο πίσω εἴμασταν σὲ ἀρχές, ἀξίες καὶ ἀθλητικὴ ἠθική, ποὺ πρέπει νὰ διακρίνει μέσα στὸ γήπεδο τοὺς ἀθλητές, τοὺς φιλάθλους καὶ τοὺς ἀθλητικοὺς παράγοντες, ἀνάγλυφα παρουσιάζονταν ἀπὸ τὶς εἰκόνες ντροπῆς ποὺ ἔβλεπαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος σὲ παλαιότερους ἀγῶνες, ὑποτιθεμένων κορυφαίων ποδοσφαιρικῶν Συλλόγων. Ποὺ δυστυχῶς συχνὰ ἐπαναλαμβάνονταν ὄχι μόνο σὲ ποδοσφαιρικοὺς ἀγῶνες, ἀλλὰ καὶ ἀγῶνες Μπάσκετ κλπ, ἀναλογίζεται ὁ κάθε σκεπτόμενος Ἕλληνας, ὅταν σὲ μιὰ ἀθλητικὴ συνάντηση τόσο ὑψηλοῦ ἐπιπέδου συμβαίνουν αὐτά, σκεφθεῖτε τί μπορεῖ νὰ συνέβαινε σὲ χαμηλότερη κλίμακα ἀθλητικῶν συναντήσεων.

Φθάσαμε στὸ σημεῖο μὲ τὴν παιδεία ποὺ πήραμε τόσο χρόνια, νὰ πηγαίνουμε πολλὲς φορὲς στὰ γήπεδα, γιὰ νὰ δοῦμε ὑποτίθεται τὴν ἀγαπημένη μας ὁμάδα ν᾿ ἀγωνίζεται μὲ λοστούς, ἁλυσίδες, μαχαίρια, βόμβες μολότοφ καὶ ἄλλα ἀκόμα συμπαθῆ μέσα γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε σὲ κάποια στιγμή, τὰ εὐγενῆ μας αἰσθήματα χρησιμοποιῶντας αὐτά, πρὸς οἱονδήποτε, ὁ ὁποῖος, θὰ μᾶς ἐμπόδιζε νὰ τὰ κάνουμε ὅλα ρημαδιό. Ἐπειδή! Ἔχασε ἡ ὁμάδα μας καὶ πολλὲς φορὲς γιὰ τὸ τίποτε.
Ἐδῶ πλέον τὸ θέμα εἶχε περάσει πρὸ πολλοῦ, τὰ ὅρια κάθε λογικῆς τῆς Ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς καὶ δημιουργοῦντο πλέον πολλὰ καὶ διάφορα εὔλογα ἐρωτήματα:

ΠΡΩΤΟΝ:

*Aυτὰ τὰ παιδιὰ (μήν μου πεῖτε φταῖνε τὰ παιδιά, εἶναι λάθος) δὲν εἶχαν γονεῖς, ὥστε νὰ τὰ μάθουν, τὰ ὅρια τῆς κοινωνικῆς τους συμπεριφοράς;

*Δὲν πῆγαν στὸ Σχολεῖο(Γυμνάσιο, Δημοτικὸ) ὥστε κάποιος Καθηγητὴς ἢ Δάσκαλος νὰ τοὺς συμβουλεύσει γιὰ τὴν συμπεριφορά των;

*Δὲν πῆγαν στὸ πανεπιστήμιο, ὥστε κάποιος καθηγητὴς κοινωνιολογίας καὶ ὄχι μόνο, νὰ τοὺς μιλήσει γιὰ τὴν κοινωνικὴ παραβατικότητα τῶν νέων καὶ νὰ τοὺς ἐπισημάνει τὸ κακὸ ποὺ γίνεται γιὰ τὸν ἑαυτόν τους, τὴν κοινωνία καὶ τὸ Ἔθνος γενικότερα;

*Tέλος! δὲν ὑπηρέτησαν στὸ Στρατό, ὥστε νὰ διδαχθοῦν πειθαρχία καὶ ἐφαρμογὴ τῶν νόμων;

*Ἐδῶ! ψάξτε νὰ βρεῖτε τὴν αἰτία καὶ τὴν ρίζα τοῦ κακοῦ καὶ ὄχι στὴν ἄνοη νεολαία, ποὺ μερίδα αὐτῆς δὲν ἐνδιαφέρθηκε κανείς, ἀκόμη καὶ μέχρι σήμερα, νὰ διδάξει ἀρχές, ἀξίες καὶ κοινωνικὴ συμπεριφορά.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ:

*Θυμηδία καὶ ὀργὴ προκαλοῦσε στὸν σκεπτόμενο Ἕλληνα, κάθε φορὰ ποὺ δημιουργοῦντο ἐπεισόδια, μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὰ γήπεδα, νὰ ἀκοῦμε τὴν ἴδια δισκέτα, τῶν διαφόρων παραγόντων τοῦ ἀθλήματος καὶ τοὺς φορεῖς τῆς Κυβέρνησης ἀκόμη, ὅπου μὲ βαρύγδουπες φράσεις «....Νὰ καταδικάζουν τὴν Βία» καὶ τὸ τραγικότερο, ἀνακοινώνονταν κάποια μέτρα.. ὅπου ἀποδεικνύετο ὅτι, αὐτοὶ ποὺ ἀποφάσιζαν τὰ μέτρα αὐτά, εὑρίσκοντο σὲ πλήρη διάσταση μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ τὴν λογική.

*Δυστυχῶς ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς ἀπό τους ἰθύνοντες τοῦ ἀθλητισμοῦ ποὺ ἀπολάμβαναν τὸν θῶκο τῆς ἀθλητικῆς Ἡγεσίας , εἶχαν αὐτοεκπαιδευτεῖ στὰ γνωστὰ σύγχρονα θέλγητρα τῆς παρακμῆς καὶ ἐπικαλούμενοι τὸν «ρεαλισμὸ» στὶς δῆθεν ἀνάγκες τῆς σύγχρονης κοινωνίας, ξευτέλιζαν τὰ πάντα στὸν ἱερὸ χῶρο τοῦ ἀθλητισμοῦ.

-Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανείς, οἱ σοφοὶ στὴν ἀρχαιότητα ἀναζητοῦσαν τὶς ἐμπνεύσεις τῶν σκέψεών τους μέσα στὰ γυμναστήρια καὶ στὶς παλαῖστρες καὶ ὁ μελίρρυτος ποταμὸς τῆς ἀρχαίας ποίησης, ὁ ΠΙΝΔΑΡΟΣ, μπόρεσε νὰ δώσει στὴν δόξα ποὺ κερδίζεται ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες, τὶς διαστάσεις τῆς ἀθανασίας.

-Ὁ πνευματικὸς κόσμος, τὸ λέω μὲ πικρία, στὸν τόπο μας δὲν θέλησε, ὡς τώρα νὰ δεῖ τὸν ἀθλητισμὸ σὰν τὸ σύνολο τῶν εἰδικῶν πρακτικῶν καὶ θεωρητικῶν παιδευτικῶν μέσων, μὲ τὰ ὁποῖα ἐπιδιώκουμε τὴν ψυχοσωματικὴ τοῦ ἀνθρώπου καλλιέργεια καὶ ἄφησε νὰ ἀλλοτριωθεῖ ὁ ἀθλητισμὸς ἀπὸ πολλοὺς τυχάρπαστους, οἱ ὁποῖοι οὔτε γνώριζαν, ἀλλὰ οὔτε θέλουν καὶ νὰ γνωρίζουν τὴν μεγάλη αὐτὴ προσφορὰ τοῦ Ἀθλητισμοῦ στὶς κοινωνίες.

-Ἀναρωτιέμαι! ποὺ νὰ διδαχθεῖ σήμερα ὁ νέος γιὰ τὴν ἀθλητικὴ παιδεία, ὑπάρχει σήμερα στὴν Ἑλλάδα, Σχολεῖο σ᾿ ὅλες τὶς βαθμίδες, ποὺ νὰ διαθέτει ἀθλητικὲς ἐγκαταστάσεις, ὅπως συμβαίνει σὲ πολλὰ προηγμένα κράτη; δυστυχῶς πουθενά. Καί! Τὸ τονίζω μὲ ὅλη τὴν εὐθύνη τῶν λόγων μου, ὅσο χρήσιμη εἶναι ἡ αἴθουσα γιὰ τὴν παιδεία τῶν νέων μας, ἄλλο τόσο χρήσιμες εἶναι οἱ ἀθλητικὲς ἐγκαταστάσεις, γιὰ τὴν ὁλοκληρωμένη παιδεία αὐτῶν.

Οἱ ἀπόφοιτοι τῆς Γυμναστικῆς Ἀκαδημίας στὴν Ἑλλάδα, σχεδὸν στὸ σύνολόν των, ἀσχολοῦνται μὲ ἄλλα ἐπαγγέλματα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή των. Μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε, πόσο ἔχει ὑποβαθμισθεῖ τὸ λειτούργημα τοῦ Γυμναστῆ, ὅταν ἕνα Σχολεῖο λειτουργεῖ σὲ μιὰ πολυκατοικία ἡ ἀκόμη καὶ ἄλλο χῶρο χωρὶς Ἀθλητικὲς ἐγκαταστάσεις, τί νὰ τὸν κάνει τὸν Γυμναστή...Καὶ ἐδῶ λάθος εἴμαστε.

Τέλος, ὁ μεγάλος ΒΟΛΤΕΡΟΣ, τὴν ἀνάγκη τῆς συμμετοχῆς τοῦ πνευματικοῦ κόσμου στὴν ἀθλητικὴ προσπάθεια, τὴν εἶδε σὰν ἐνέργεια συνδυασμένη ὅταν ἔγραφε ὅτι, «...... τὸ σῶμα ἑνὸς ἀθλητῆ καὶ ἡ ψυχὴ ἑνὸς σοφοῦ, εἶναι ὅ,τι χρειάζεται γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος, ἄνθρωπος εὐτυχισμένος.

Ἰωάννης Μ. Ασλανίδης

Ἀντιστράτηγος ε.ε. 

Ἐπίτιμος Δκτὴς τῆς Σ.Σ.Ε.

«Πᾶνος»