Για πενήντα περίπου χρόνια περιφερόταν στην Καλαμάτα και στη περιοχή της Μεσσηνιακής Μάνης, ξυπόλυτος, με κουρελιασμένα ρούχα και με χαρακτηριστική ευγένεια κήρυττε σύμφωνα με το Παλαιό εορτολόγιο.
Πολλά άτομα, κυρίως παιδιά φωτογραφίζονταν μαζί του. Ο ίδιος μάλιστα, παρότρυνε τους φωτογράφους να τον φωτογραφίζουν, λέγοντάς τους ότι θα έβγαζαν αρκετά χρήματα. Πολλοί τον θεωρούσαν άγιο και τον φώναζαν για να τους διαβάσει την ευχή!
Γύρω στο 1896 στο Δυρράχι Αρκαδίας γεννήθηκε ο Χαράλαμπος Παπαδόγιαννης, ορφανός από πατέρα. Ο Χαραλάμπης τα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν βοσκός, εκεί γνώρισε της Βασίλω απ΄τό Λεπτίνι Αρκαδίας και την ερωτεύθηκε. Δυστυχώς, ο έρωτας αυτός δεν ευδοκίμησε, καθώς οι γονείς της Βασίλως την πάντρεψαν με άλλον. Ύστερα απ’ αυτό, ο Χαραλάμπης έπεσε σε μελαγχολία και ασχολήθηκε με τις φιλανθρωπίες. Μοίρασε, λοιπόν, τα υπάρχοντά του και χάρισε στους φτωχούς γίδια και πρόβατα και ο ίδιος γύριζε στα μοναστήρια και τα εξωκλήσια και άναβε τα καντήλια.
Ο Χαραλάμπης γύριζε και επαιτούσε σε πόλεις και χωριά, και ζητούσε λαδάκι για ν’ ανάβει τα καντήλια και ότι άλλο του έδιναν. Σύμφωνα με μαρτυρίες, είχε ένα ταγάρι στον ώμο, έναν ξύλινο Σταυρό και αγριόχορτα απ’ το βουνό, για τα οποία έλεγε ότι ήταν βότανα που θεράπευαν διάφορες αρρώστιες. Τα ρούχα του ήταν κουρελιασμένα και τα μαλλιά και τα γένια του όλα μπερδεμένα. Μάλιστα, όταν του έδιναν άλλα ρούχα για ν’ αλλάξει, αυτός τα μοίραζε σε άλλους φτωχούς.
Πολλοί τον θεωρούσαν άγιο και τον φώναζαν για να τους διαβάσει την ευχή. Φωτογραφίες του όμως ποτέ δεν δέχτηκε να πάρει από φωτογράφους, που συνήθως τις είχαν στην προθήκη των φωτογραφικών τους μηχανών. Αρκετοί ζωγράφοι έκαναν το πορτραίτο του και δημοσιογράφοι έγραψαν για τον Χαραλάμπη σε περιοδικά και εφημερίδες της Μεσσηνίας.
Ο Χαραλάμπης έφυγε από τη ζωή από φυσικό θάνατο το 1974 σε ηλικία 78 χρονών και ετάφη στο νεκροταφείο του Μοναστηρίου των Παλαιοημερολογιτών (Παναγουλάκη).
…Θα ‘έρθει καιρός, πού θα δεις τα σκυλιά δεμένα με τα λουκάνικα. Ηθική δε θα υπάρχει! Αγάπη δε θα υπάρχει! Εμπιστοσύνη πουθενά δε θα υπάρχει! Ό κόσμος θα πέσει σε μεγάλη ανηθικότητα, χωρίς ούτε συγγενικά όρια…
— Και ποιος θα κρατάει Ορθοδοξία μπάρμπα-Χαραλάμπη;
—
Βλέπεις αυτό το βουνό και δίπλα το άλλο; Θα μείνει μια γιδούλα στο ένα
και μια στο άλλο, και θα χτυπάει το κουδουνάκι της τσίν, τσίν, τσίν.
Τόσοι θα μείνουτε, πολύ λίγοι
Στην κορυφή του Ταΰγετου είναι ένα εκκλησάκι Προφήτης Ηλίας· θυμάμαι κάποτε μου είχε πει:
-Με πήρε σύννεφο, με πήγε στο εκκλησάκι και άναψα τα καντήλια, ούτε κατάλαβα πώς πήγα…
Την εποχή της κατοχής πήγαινε προς τον Αλμυρό και στο χέρι του κρατούσε το φαναράκι του.
Οι Γερμανοί, όταν τον είδαν του φώναξαν “Αλτ… «Αλτ… «Αλτ…”, αλλά αυτός συνέχιζε το βάδισμα· του έριξαν πολλές σφαίρες και θυμάμαι μου είπε:
-Γέμισε
το σακάκι μου, αλλά δεν με πήρε καμία… Οι Γερμανοί τον πλησίασαν, τον
σταμάτησαν και τον κοίταξαν, ο Χαραλάμπης τους είπε:
-“Να πιστεύοντε στο Χριστό. Ιδού γαρ, και λέγομεν και λέγομεν, γαρ… γαρ… γαρ”.
Και συνέχισε το δρόμο του. Οι Γερμανοί έμειναν ακίνητοι και τον κοίταζαν με απορία και θαυμασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου