Νεκτάριος Δαπέργολας: Πέφτουν πιὰ καὶ οἱ τελευταῖες μάσκες... (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)

 

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ἱστορίας

Λίγους φυσικὰ μποροῦν ἀκόμη νὰ ξενίσουν ὅσα βλέπουν ἐσχάτως τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας γιὰ τὴ στάση τῆς συντριπτικῆς πλειονότητας τῶν ἐπισκόπων (ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ τῆς πλειονότητας τῶν ἱερέων), σχετικὰ μὲ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς «πανδημίας». 

 

Πολὺ λίγους ξαφνιάζουν πλέον οἱ ἀνακοινώσεις αὐτοῦ τοῦ ἰδιότυπου ὀργάνου ποὺ ἀποκαλεῖται Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος (γιὰ τὴν κανονικὴ Σύνοδο ἐννοεῖται δὲν μιλᾶμε πιά, καθὼς στὴν πράξη πλέον τὴν ἔχουν καταργήσει μέσῳ σιωπηροῦ ἐκκλησιαστικοῦ πραξικοπήματος ὁ Ἱερώνυμος Λιάπης καὶ ἡ κουστωδία του), ὀργάνου ποὺ ἁπλῶς λειτουργεῖ πιὰ ὡς γκεμπελίστικο ὑγειονομικὸ παραμάγαζο τοῦ Πέτσα καὶ τοῦ Χαρδαλιὰ (ἐνῶ φυσικὰ καὶ ἡ πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἀνακοίνωση, ποὺ δῆθεν ἀναμενόταν ἀπὸ κάποιους μὲ ἐνδιαφέρον, ἦταν ἀκριβῶς στὸν ἴδιο τραγικὸ δρόμο). Καὶ ἐλάχιστους ἐκπλήσσουν οἱ ἀντιδράσεις τους κατὰ τῶν...ψεκασμένων ἀμφισβητιῶν,  ἡ δήλωση τυφλῆς πίστης στὰ πορίσματα τῶν «εἰδικῶν», ἡ πλήρης ἐναρμόνιση μὲ τὸ ἀντίχριστο καθεστώς.

Ἡ ἐναρμόνιση ἄλλωστε αὐτὴ εἶναι ἐπανειλημμένα διαπιστωμένη καὶ δείχνει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια νὰ διαταράσσεται κάπως μόνο ὅταν τίθενται ἐν ἀμφιβόλῳ δευτερεύοντα, μισθοδοτικὰ κυρίως, ζητήματα. Καὶ οἱ ἀντιδράσεις κατὰ τῶν ἀμφισβητιῶν εἶναι πάμπολλες φορὲς διαπιστωμένες καὶ αὐτές, ἀπὸ τὸ τί λένε καὶ γράφουν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ρασοφόροι πνευματικοὶ ταγοί μας γιὰ ἐκείνους ποὺ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια προσπαθοῦν νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν ὀρθόδοξη πίστη ἀπὸ τὶς νεοεποχίτικες κακοδοξίες καὶ μαγαρισιές, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ ἴδιοι ἔχουν σὲ μεγάλο βαθμὸ πλέον λερωθεῖ. 

 

Καὶ ἂν κάποιοι, ἀκόμη καὶ γνῶστες ὅλων αὐτῶν, ἀκόμη καὶ οἱ πιὸ ὑποψιασμένοι, περιμέναμε (ἢ μᾶλλον ἐλπίζαμε κατὰ βάθος) ὅτι τοὐλάχιστον ἔχει κάποιο ὅριο ὅλο αὐτὸ καὶ ὅτι ἡ προδοσία τῆς πίστης ποὺ ζοῦμε ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἴσως φρενάρει κάπως ὅταν ἔρθουν οἱ ἀντίχριστες συμμορίες τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας νὰ προβοῦν σὲ ἀπροκάλυπτο διωγμό, νὰ κλειδώσουν τὶς ἐκκλησίες, νὰ καταργήσουν τὴ Θεία Εὐχαριστία καὶ τὰ λοιπὰ Μυστήρια (γιατί περὶ κατάργησης πρόκειται), ἀκόμη κι αὐτὴ ἡ ἀμυδρὴ ἐλπίδα ἀποδείχθηκε φενάκη. Ἀποδείχθηκε ὅτι ὁ κατήφορος ἦταν πολὺ πιὸ ἀπότομος καὶ ὀλισθηρὸς ἀπ᾿ ὅσο ἴσως κι ἐμεῖς ἀκόμη θεωρούσαμε. Καὶ ὅταν μπαίνεις σὲ ἕνα τέτοιο κατήφορο, καμία ἀνθρώπινη δύναμη δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἀνακόψει πιά. Ἴσως μόνο ἕνα θαῦμα. Ὅμως δυστυχῶς ἀκόμη καὶ τὰ θαύματα πρέπει νὰ εἶσαι ἱκανὸς νά τα ἀντιληφθείς, γιὰ νὰ τὰ πιστέψεις. Καὶ νὰ ἔχεις τὴν κατάλληλη πνευματικὴ κατάσταση, γιὰ νὰ τὰ ἀποδεχτεῖς.
 

Ἐδῶ ὄχι μόνο δὲν μπῆκε τὸ παραμικρὸ ὅριο, ἀλλὰ φτάσαμε καὶ στὸ ἄλλο ἄκρο: νὰ ἔχει ἐπινοηθεῖ μία ὁλόκληρη, ὁλωσδιόλου μεταπατερικὴ (βασισμένη δηλαδὴ ὄχι στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς Πατέρες, ἀλλὰ στὴ νεοεποχίτικη μετανεωτερικὴ πλάνη καὶ τὸν ἑωσφορικὰ ἐγωκεντρικὸ λογισμὸ ὁρισμένων συγχρόνων θολολόγων) καὶ ἐξολοκλήρου βλάσφημη ἐπιμέρους θεολογία, γιὰ νὰ καλύψει μὲ θεολογικοὺς μανδύες τὴν προδοσία καὶ τὴν ἐναρμόνιση μὲ τοὺς διῶκτες τοῦ Χριστοῦ. Λογικὸ βέβαια σὲ ἕνα βαθμό τὸ νὰ βρεῖ καὶ ἐδῶ ἐφαρμογὴ ἢ θρυλικὴ θουκυδίδεια ρήση γιὰ ἐκείνους ποὺ ἄλλαζαν ἀκόμη καὶ τὴ σημασία τῶν λέξεων, γιὰ νὰ ταιριάζουν στὴ διεστραμμένη σκέψη τους. Καὶ γιὰ νὰ βρίσκουν ἀσφαλῶς βολικὲς δικαιολογίες καὶ ἄλλοθι. Στὴν προκείμενη περίπτωση, αὐτὴ ἡ «θεολογία» ἔχει ἀποδώσει τοὺς τελευταίους μῆνες (καὶ συνεχίζει καθημερινὰ νὰ ἀποδίδει) ἀπαράμιλλα διαμάντια διαστροφικῆς προσέγγισης, ὅπως ὅλες αὐτὲς οἱ βέβηλες ἀσυναρτησίες ποὺ ἐκτοξεύονται ἀπὸ τὰ χείλη ἐπισκόπων καὶ ἱερέων σχετικὰ μὲ τὴ μεταδοτικότητα τῶν ἀσθενειῶν μέσα στοὺς ναούς, τὴ μασκοφορία, τὴν ἀρρωστημένη ἐμμονὴ στὰ ὑγειονομικὰ μέτρα.

Θὰ τὸ ποῦμε ὅμως γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά. Εἴμαστε στὴ φάση ποὺ πολὺ ἁπλὰ πέφτουν πλέον καὶ οἱ τελευταῖες μάσκες. Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια κάποιοι μαγαρίζουν συστηματικὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη μὲ καινοφανεῖς πλάνες, ἐδῶ καὶ χρόνια προωθοῦν συστηματικὰ τὴν ἀνοχὴ ἀπέναντι σὲ κάθε διαστροφὴ τῆς νεοταξίτικης ἀτζέντας, ἐδῶ καὶ χρόνια νανουρίζουν τοὺς πιστοὺς ἐξοικειώνοντάς τους μιθριδατικὰ μὲ τὶς κακοδοξίες τους, ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ κηρύσσουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ προετοιμάζουν τὴν παγκόσμια Πανθρησκεία. Ἀλλὰ ἂν αὐτὸ τὸ ἔβλεπαν οἱ λίγοι καὶ οἱ πιὸ ὑποψιασμένοι, πλέον ἔχει φτάσει ὁ καιρὸς νὰ τοὺς «γνωρίσουν» καὶ οἱ πιὸ πολλοί. Ἄνθρωποι δίχως Χριστὸ ἀποδεικνύονται δυστυχῶς οἱ πλεῖστοι ποιμένες μας, κατάφωροι διαστρεβλωτὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπηρέτες ὄχι τοῦ Κυρίου ἀλλὰ ἄλλων ἀφεντάδων, κήρυκες ἑνὸς καινούργιου «Εὐαγγελίου» φτιαγμένου πάνω στὴν κινούμενη ἄμμο τῆς μεταπατερικότητας καὶ μὲς στὰ δυσώδη μαγειρεῖα τῆς νεοεποχίτικης παγκοσμιοποιημένης λαίλαπας.

Σὲ ὅσους τοὺς γνωρίζουμε πάντως, καμία ἔκπληξη δὲν προκαλεῖ οὔτε ἡ ἀκατάσχετη αγαπολογία τους, οὔτε τὰ ἀνοίγματά τους πρὸς τὶς ἄλλες θρησκεῖες (κινήσεις καθαρὰ σατανοκίνητες κι ἂς τὶς βαφτίζουν οἱ ἴδιοι «διαλόγους» καὶ «προσεγγίσεις κατανόησης» γιὰ τὰ μάτια τῶν ἀνίδεων καὶ τῶν ἀφελῶν), οὔτε ἡ πλήρης ἀπουσία πατριωτικῶν θέσεων, ὅπως ἀναφανδὸν τὸ διαπιστώσαμε καὶ στὸ Μακεδονικό, ἀλλὰ βέβαια καὶ στὸ λαθρομεταναστευτικό. Γιατί βεβαίως πρὸς ὅσους ξέχασαν, τοὺς θυμίζουμε ὅτι ἀκριβῶς οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι εἶναι πάντοτε. Οἱ ἴδιοι ποὺ τρέχουν σὲ συμπροσευχὲς καὶ σὲ κάθε λογῆς διαθρησκειακὲς συγκρητιστικὲς ἐκδηλώσεις. Οἱ ἴδιοι ποὺ ἐπαναλαμβάνουν ὑστερικὰ νυχθημερὸν τὸ σύνθημα «ἀγάπη μόνο», πετῶντας στὰ σκουπίδια τὴν ἀλήθεια (ἐν ὀνόματι τῆς δῆθεν ἀγάπης) καὶ στρουθοκαμηλίζοντας πεισματικὰ ἀπέναντι σὲ κάθε ἐχθρὸ καὶ πολέμιο τῆς πίστης καὶ τῆς πατρίδας. 

 

Οἱ ἴδιοι ποὺ ὑπὸ τὴ ρήση ὅτι «ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη», ἔχουν φτιάξει ἕνα δικό τους Θεὸ ποὺ τὰ ἀποδέχεται ὅλα καὶ τὰ καταπίνει ὅλα, ἄρα οὔτε πνευματικοὶ νόμοι ὑφίστανται (αὐτὰ εἶναι γιὰ τοὺς...φανατικοὺς καὶ γιὰ τοὺς λάτρεις τῶν προφητειῶν), οὔτε συνεπῶς καὶ κανένας οὐσιαστικὸς λόγος γιὰ μετάνοια καὶ γιὰ πνευματικὸ ἀγῶνα. Οἱ ἴδιοι ποὺ βγάζουν τοὺς σταυρούς τους γιὰ νὰ μὴ...θίξουν τὴν πίστη τῶν ἀλλοπίστων, οἱ ἴδιοι ποὺ κατηγοροῦσαν ὅσους ἀντιδροῦν στὸν λαθροεποικισμὸ ὡς μὴ ἀληθινοὺς Ἕλληνες καὶ Χριστιανούς, οἱ ἴδιοι ποὺ ἔφτασαν μέχρι καὶ σὲ παραινέσεις νὰ ἐντρυφήσουμε στὸ Ἰσλάμ, ποὺ ἐμφανίζει, λέει, καὶ κοινὰ σημεῖα μὲ τὸν...μυστικισμό (!!!) τῆς Ὀρθοδοξίας.

Αὐτοὶ οἱ ἴδιοι εἶναι καὶ ποὺ μετέχουν τώρα σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ βλάσφημο ξεσάλωμα τῆς νεοβαρλααμικὴς καὶ νεοεικονομαχικὴς μολυσματικῆς θεολογίας τῆς μάσκας καὶ τῆς ζακέτας. Οἱ ἴδιοι ἀκριβῶς. Καὶ τώρα μάλιστα, μὲ τὴν ἔσχατη αὐτὴ ντροπὴ καὶ προδοσία τῶν κλειδωμένων ναῶν, τῆς ἀπαγορευμένης Θείας Λειτουργίας, τῶν οὐσιαστικὰ κατηργημένων Μυστηρίων ὄχι μόνο δὲν μειώθηκαν, ἀλλὰ καὶ πολλαπλασιάστηκαν οἱ βέβηλες φωνές. Ἀντὶ ὁ πρόδηλος διωγμὸς νὰ γίνει πηγὴ ἀφύπνισης, τὰ πράγματα ἔγιναν ἀκόμη χειρότερα. Ὁ κατήφορος μᾶς ἔβγαλε ἀκόμη πιὸ βαθιὰ πρὸς τὸν γκρεμό.

Γιατί ζοῦμε δυστυχῶς στὰ ἔσχατα χρόνια, ζοῦμε στὴν ἐποχὴ γιὰ τὴν ὁποία γράφτηκε ἐδῶ καὶ αἰῶνες ὅτι καὶ οἱ ἐκλεκτοὶ θὰ πλανηθοῦν, ὅτι οἱ κληρικοὶ στὴ συντριπτική τους πλειονότητα θὰ ἀλλοτριωθοῦν τόσο πολὺ ἀπὸ τὴν αἵρεση ποὺ θὰ μεταλλαχθοῦν καὶ θὰ προδώσουν τὸν ρόλο τους, ὅτι οἱ πνευματικοὶ πατέρες καὶ ὁδηγοὶ ὄχι ἁπλῶς θὰ ἐγκαταλείψουν τὸ ποίμνιό τους ἀλλά - ἀκόμη χειρότερα - θὰ προσπαθήσουν νὰ τὸ παρασύρουν στὴν ἀπώλεια. Τραγικὰ δύσκολη ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτὰ ἡ θέση τοῦ λαοῦ μας, ποὺ ἔχοντας βιώσει τόσες δεκαετίες ἐκσυγχρονιστικοῦ ἐκμαυλισμοῦ, πνευματικοῦ ἐκτροχιασμοῦ καὶ ἠθικῆς ἐξαχρείωσης, στέκει ἀποχαυνωμένος πιά, στὴν πλειονότητά του μπερδεμένος καὶ ἀκατήχητος, μὴ ξέροντας ποῦ νὰ στραφεῖ, ποιοὺς νὰ ἐμπιστευτεῖ, ποῦ νὰ ἐλπίσει. Ἔχει τὶς τεράστιες εὐθύνες του καὶ ὁ ἴδιος φυσικὰ σὲ αὐτό - ὅλοι φταῖμε καὶ ὀφείλουμε νὰ τὸ ἀναγνωρίσουμε. Ὁ βοῦρκος στὸν ὁποῖο ζοῦμε, δὲν ἔγινε ξαφνικὰ καὶ κυρίως δὲν μᾶς ἔριξε κανεὶς ἐκεῖ μέσα δίχως τὴ δική μας συναίνεση. Δὲν εἶναι ὅμως τεράστια ἡ εὐθύνη καὶ ὅσων ἔχουν τὴ διαδοχὴ τῶν Ἀποστόλων, ὅσων ἔρχονται ὡς συνέχεια τῶν Ἁγίων, ὅσων ὁρίστηκαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ ποιμαίνουν τὸ λογικό Του ποίμνιο καὶ νὰ τὸ ὁδηγήσουν στὴ σωτηρία;

Πέφτουν λοιπὸν πιὰ καὶ οἱ τελευταῖες μάσκες. Καταρρέουν μὲ πάταγο γιὰ ὅλους μας - καὶ αὐτὸ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ προκαλεῖ ἀντάρα καὶ κλυδωνισμό. Εἶναι οὕτως ἢ ἄλλως πλέον ὁ καιρὸς ποὺ ἔχει ἀρχίσει νὰ ξεκαθαρίζει ὁριστικὰ ἡ ἦρα ἀπὸ τὸ σιτάρι ὄχι μόνο στὸ πνευματικό, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Θὰ πραγματοποιηθεῖ μὲ τρόπο ἐπώδυνο, ἀλλὰ δὲν γίνεται διαφορετικά. Καὶ δὲν ὑπάρχει καὶ ἄλλος δρόμος πλέον ἐδῶ ποὺ φτάσαμε. Ἡ Παναγιὰ νὰ βάλει τὸ χέρι της...

«Πᾶνος»