Τὸ «στρίμωγμα» τοῦ Μπουρλᾶ καὶ ὁ ἐφησυχασμὸς τῶν λαῶν

Γράφει ὁ Πᾶνος

 

Μὲ ἀφορμὴ τὸ «στρίμωγμα», τὴν «ἀμηχανία», τοῦ «σοκαρισμένου» Μπουρλᾶ, τῶν ὅλων δημοσιευμάτων ὅπως τὸ παρουσίασαν καὶ ἕνα ἄρθρο τοῦ ἐξαίρετου καὶ ἀγαπητοῦ ἀρθρογράφου Ἐλευθερίου Ἀνδρώνη καὶ ποὺ εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ κρατῶ «μικρὸ καλάθι» στὰ λεγόμενά του ὅσον ἀφορᾶ στὸ ὅλο συμβὰν μὲ τὸν Μπουρλᾶ, θέλω νὰ γράψω μερικὲς σκέψεις μου.

 

Μοῦ φαίνεται ἀπίστευτο νὰ μὴν ἦταν στημένο ὅλο αὐτὸ, λὲς καὶ κανένας δὲν γνώριζε ἤ θὰ περίμενε ὅτι θὰ βρισκόντουσαν δημοσιογράφοι νὰ τὸν πλησίαζαν στὸν δρόμο.

 

Εἶναι ἀπίστευτο νὰ κυκλοφοροῦσε μόνος του μὲ τὰ πόδια χωρὶς συνοδεία, ἔστω καὶ ἑνὸς ἀτόμου, νὰ τὸν ἔχουν στριμώξει δύο δημοσιογράφοι καὶ νὰ μὴν τὸ ἔχει ἀντιληφθεῖ κανένας ἀπὸ τὴν συμμορία τους.

 

Ὅσο γιὰ τὸν καταιγισμὸ «καυστικῶν» ἐρωτήσεων, σιγὰ μὴν ἔπαθε καὶ κανένα ψυχολογικὸ...

 

Ἐδῶ μᾶς τὰ λένε μὲ θράσος καθημερινὰ μὲς στὴν μούρη μας καὶ δῆθεν παραδέχονται ὅτι «ἔκαναν λάθος» ἤ ἄλλοτε ὅτι «ξεκάθαρα μᾶς ἔλεγαν ψέματα» κ.λπ. καὶ δὲν καταλαβαίνει ὁ περισσότερος κόσμος, ὅτι καὶ αὐτὸ εἶναι μέρος τοῦ σχεδίου τους, ἀλλὰ ἐφησυχάζουμε καὶ ἀναπαύουμε τὴν συνείδησή μας μὲ τὸ νὰ πιστεύουμε ὅτι στριμώχνεται τὸ κάθε τομάρι καὶ κάθε Μπουρλᾶς μὲ «καυστικὲς ἐρωτήσεις».

 

Δὲν ἀποκλείεται βέβαια σὲ κάποιες περιπτώσεις, κατὰ τὴν συνηθισμένη τακτικὴ τους, ὅταν δὲν χρειάζονται ἄλλο κάποιον ἀπὸ τὰ δουλικά τους ἤ τελειώσει κάποιος τὴν «θητεία» του σὰν καλὸς στρατιώτης νὰ χρησιμοποιοῦνται ὡς ἐξιλαστήρια θύματα, ἄλλοτε στ᾿ ἀλήθεια καὶ ἄλλοτε δῆθεν γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τίς συνειδήσεις τοῦ ὑπνωτισμένου λαοῦ. 

Ἡ ἄλλη ἐκδοχὴ εἶναι, πὼς ἐδῶ εἴμαστε, αὐτοὶ εἴμαστε, ἰσχυροὶ, κάνουμε ὅτι θέλουμε καὶ ἐσεῖς ἄχρηστοι καὶ ἀδύναμοι, «ὑπακοή» καὶ «ὑποταγή».

 

Ἄς ρίξουμε μιὰ ματιὰ λίγο πίσω καὶ μέχρι σήμερα, ποιοὶ ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς πῆγαν φυλακὴ γιὰ ὅσα ἐγκλήματα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας ἔχουν διαπράξει; 

 

Ποιοὶ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ καθάρματα ποὺ ἔστειλαν στὸν θάνατο τόσο κόσμο μὲ τὴν δῆθεν πανδημία καὶ τὰ δολοφονικὰ σκευάσματα, ποὺ ἀπολαμβάνουν τὸ ἀκαταδίωκτο καὶ μᾶς λένε εὐθαρσῶς, δῆθεν, «κάναμε λάθος», θὰ δικασθοῦν;

Μήπως τὸ «στρίμωγμα» τοῦ Μπουρλᾶ, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ μία ἀποσυμπίεση καὶ μιὰ ἐλπίδα ὅτι «νὰ κάτι γίνεται», γιὰ νὰ συνεχίσουμε ἥσυχοι τῶν ὕπνο μας;

 

Ὅσο γιὰ τὸ ὅτι «ὅλο καὶ περισσότερος κόσμος ἀπαιτεῖ ξεκάθαρες ἀπαντήσεις», εἶναι ἐλαχιστότατοι αὐτοὶ ποὺ ζητοῦν ἀπαντήσεις, οἱ περισσότεροι ἀπολαμβάνουν τὸν ὕπνο τους.

 

Γιὰ τίς δὲ ἀπαντήσεις ποὺ τυχὸν ζητοῦν, εἶναι ἤδη ἕτοιμες γιὰ κάθε περίπτωση ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀπατεῶνες καὶ γενοκτόνους καὶ γιὰ τίς ὁποῖες εἶναι βέβαιοι, πὼς οἱ ὑπνωτισμένοι λαοὶ θὰ τίς καταπιοῦν ἀμάσητα χωρὶς καμμία ἀντίδραση ὅσο καὶ παράλογες ἤ ψεύτικες νὰ εἶναι, ὅπως μέχρι τώρα ἔχει κάνει.

Ὁ πραγματικὰ ἀφυπνισμένος λαὸς ποὺ ἔχει καταλάβει ποιὰ εἶναι τὰ σχέδιά τους καὶ ὁ τελικὸς στόχος τῶν δαιμονισμένων νεοταξιτῶν καὶ κυρίως αὐτὸς ποὺ πιστεύει στὸν Θεό καὶ ἐκεῖ μόνο ἐλπίζει, δὲν ἀναζητᾷ ἀπαντήσεις, δὲν τίς ἔχει ἀνάγκη, διότι ἤδη γνωρίζει.

 

Δὲν χρειάζεται νὰ γνωρίζουμε κάθε φορὰ καὶ τὴν παραμικρὴ λεπτομέρεια.

Ὅσο πιὸ κοντὰ εἶναι ἡ σχέσις μας μὲ τὸν Θεό, μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας, τόσο πιὸ γρήγορα γίνονται ἀντιληπτὰ τὰ σατανικὰ σχέδιά τους, μᾶς φωτίζει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ προλαμβάνουμε καὶ νὰ ἀποφεύγουμε τίς παγίδες τους.

 

Ὅσο καὶ νὰ πληροφορούμεθα, ὅσο καὶ νὰ ἀγωνιζόμεθα, ὅσο καὶ νὰ θέλουμε νὰ ἀντισταθοῦμε σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχουν σχεδιάσει καὶ τὰ χειρότερα ποὺ ἔρχονται, χωρὶς Χριστὸ δὲν πρόκειται νὰ πετύχουμε τίποτα, ὅπως δὲν πετύχαμε μέχρι τώρα καὶ ἀπὸ τὸ κακὸ πηγαίνουμε πρὸς τὸ χειρότερο.

Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει τόση δύναμη ἀπὸ μόνος του ὅπως ὁ περισσότερος κόσμος νομίζει καὶ κυρίως αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὸν πλοῦτο καὶ τὴν ἐξουσία.

Αὐτὰ τὰ νεοταξικὰ καθάρματα, τὴν δύναμή τους τὴν ἀντλοῦν ἀπὸ τὸ ἀφεντικό τους καὶ πατέρα τους, τὸν διάβολο· τὴν ἀντλοῦν ἀπὸ τὴν ἀδράνειά μας καὶ τοῦ σκοτισμένου νοῦ μας ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνει τίποτα, τὰ ὁποία εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῆς ἀποστασίας μας ἀπ᾿ τὸν Θεό.

 

Ὁ μόνος δρόμος γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν δυστοπικὴ καὶ δαιμονικὴ κατάσταση ποὺ βιώνουμε, εἶναι ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθόδοξη Πίστις μας, στὸν Χριστό, ἡ ἐπιστροφή μας στίς παραδόσεις μας καὶ ὁ περιορισμὸς στὰ πολλὰ «θέλω» καὶ «ἐπιθυμίες».

 

Ὅλοι οἱ ἀγῶνες καὶ ἀντιστάσεις θὰ πρέπει νὰ γίνονται σὺν Χριστῷ καὶ πρὸς Δόξαν Θεοῦ, ἀλλιῶς μάταιος ὁ κόπος! 

 

Νὰ μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεὸς δίνοντάς μας φώτιση καὶ μετάνοια!

«Πᾶνος»