Ώρα για απεμπλοκή

 

Το όραμά μας -τουλάχιστον όχι αυτών που απλά αγαπούν (φιλούν) την ελευθερία, αλλά αυτών που είναι ελεύθεροι βαθιά στην ψυχή και φέρουν το βασικό διαχρονικό πρόσημο του Ελληνισμού, που δεν είναι παρά η αέναη αναζήτηση και της εξωτερικής ελευθερίας για την κοινωνία– είναι να ζει κανείς με τους ελάχιστους δυνατούς περιορισμούς, με απροσπέλαστη την προσωπική σφαίρα και να διακρίνεται για το ξεχωριστό του Πρόσωπο, ήτοι τις αρετές και το θετικό έργο του, συντείνοντας στο κοινό καλό.

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

Σε μια κοινωνία με ισονομία, χωρίς διακρίσεις, πέραν αυτών που ιεραρχούν την αξία κάποιου, προσδιοριζόμενη από τη γενναιότητα, τη φιλοπατρία, την καλοσύνη, τη γνώση, την εργατικότητα, το δίκαιο και ακέραιο του χαρακτήρα, το φιλόνομο, τον σεβασμό στους μεγαλυτέρους και τους αδυνάμους, τα θετικά του επιτεύγματα με βάση την αξία του και την προσπάθεια που κατέβαλε. Μια κοινωνία όπου δεν ασχολείται κανείς με το πώς επιλέγει κάποιος να ζει, τη σεξουαλική του ταυτότητα, την εμφάνισή του, αφού αυτά, εφόσον είναι ενήλικος και υπάρχει συναίνεση, δεν αφορούν κανέναν άλλον. Αυτή είναι η ατόφια θέση υπέρ της ελευθερίας.

Το με ποιον κοιμάσαι δεν συνιστά αρετή. Το πρόσωπο, ήτοι οι αρετές και το έργο του ανθρώπου, δεν συνδέεται με το απευθυσμένο και απέχει από αυτό αρκετά. Οταν λοιπόν κάποιοι, πρωθυπουργικοί σύμβουλοι ή υπουργοί, προτάσσουν των πολιτικών δηλώσεων και πράξεών τους τη σεξουαλική τους ταυτότητα, είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας να στηλιτεύουμε μια τέτοια γκροτέσκα και «πολιτικά ορθή» συμπεριφορά. Όποιος δεν αντέχει την κριτική να πάει σπίτι του. Αρχίζουν να μιλούν για τα γούστα τους και, μόλις δεχθούν κριτική, απαντούν με φασιστοειδή τρόπο «είστε ρατσιστές γιατί ασχολείστε με το κρεβάτι μας». Μα, εσείς το σύρατε το κρεβάτι σας στη μέση της πλατείας Συντάγματος, του ανάψατε και έναν προβολέα και επιλέξατε να αυτοσυστήνεστε με την ιδιότητα του ΛΟΑΤΚΙ.

Ο κ. Πατέλης, που δημοσίευσε πόνημα όπου, με αφορμή τα 200 χρόνια από την Εθνεγερσία, ό,τι θυμάται χαίρεται, μπερδεύοντας τον Καραϊσκάκη με τη… συμπεριληπτικότητα, αντί να αφοσιωθεί στα της αληθινής οικονομίας, προσπαθεί να κάνει ακτιβισμό για να λύσει ανύπαρκτα προβλήματα των «παραδείσιων πτηνών» της κοινωνίας.

Εν περιλήψει, έχει μια φαντασίωση πως στους διάφορους τομείς της οικονομίας, της Παιδείας κ.λπ. υπάρχουν ομοφυλόφιλοι που είναι ικανότεροι από τους ετεροφυλόφιλους και που το κακό ρατσιστικό σύστημα δεν τους συμπεριλαμβάνει με ίσες ευκαιρίες, κι έτσι στερούμαστε ένα ποσοστό του ανθρώπινου δυναμικού που, εάν το συμπεριλάβουμε ισοτίμως, διά της συμπεριληπτικότητας που λέγαμε, τότε θα πετάμε, θα πηγαίνει η ανάπτυξη σαν υπερηχητικός πύραυλος – και οι πύραυλοι, ως γνωστόν, ωθούνται όπισθεν. 

Οπως δε εύστοχα σημείωσε κάποιος, ο κ. Πατέλης είναι τόσο φανατικά υπέρ της διαφορετικότητας, που μπλοκάρει στα κοινωνικά δίκτυα όποιον έχει διαφορετική άποψη. Ενας από αυτούς που μπλόκαρε ήμουν κι εγώ, διότι αντέλεξα στη ΛΟΑΤΚΙ αγιότητα της φαιδρής άποψής του. Η αλήθεια είναι πως στο περιβάλλον μου, που δεν αποτελείται μόνο από άγριους λοκατζήδες, δεν γνωρίζω κανέναν που συνάντησε κάποιον ικανότερο ομοφυλόφιλο και προτίμησε κάποιον άχρηστο γιατί ήταν ετεροφυλόφιλος ή απέκλεισε μια ταλαντούχα λεσβία και προτίμησε μια λιγότερο ικανή ετεροφυλόφιλη.

Δεν ξέρω κανέναν που να αρνήθηκε μια ωραία ιδέα επειδή την εισηγήθηκε κάποιος γκέι ούτε που να κράτησε στάσιμο παραγωγικότερο ομοφυλόφιλο και να προήγαγε τεμπελχανά μάτσο γκομενιάρη. Δεν ξέρω κανέναν που να αρνήθηκε την αξία ενός εξαιρετικού βιβλίου, που δεν πλήρωσε να το πάρει, να δει μια ταινία ή να αγοράσει τραγούδια, επειδή οι δημιουργοί, οι ερμηνευτές, οποιοσδήποτε, ήταν γκέι. Δεν γνωρίζω κανέναν που να αρνήθηκε το χειροκρότημα, τον σεβασμό, την εμπιστοσύνη, την ψήφο του σε έναν ικανό, ταλαντούχο και δημιουργικό συμπολίτη μας μόνο και μόνο γιατί ήταν ομοφυλόφιλος/η. 

Αντίθετα, μπορώ να σας γράψω έναν τόμο με τις κλίκες στον καλλιτεχνικό χώρο, στα ΜΜΕ, σε ορισμένους τομείς της πολιτικής, όπου οι «κατατρεγμένοι» λύνουν και δένουν, και όποιους δεν έχουν τα ίδια χούγια τούς τρώει το μαύρο σκοτάδι κι ας είναι πιο ταλαντούχοι, ικανότεροι και εργατικότεροι. Πρωινή ζώνη έχετε δει; Έχει κάτι το νερό στα στούντιο και το παθαίνουν μετά ή μόνον αυτοί οι χαριτωμένοι εμφανίστηκαν στην οντισιόν για δουλειά;

Οδεύοντας σε λίγο για το δεύτερο τέταρτο του 21ου αιώνα, οι προκαταλήψεις έναντι σοβαρών και ταλαντούχων δημιουργικών ανθρώπων ανήκουν πια στην προϊστορία. Υπάρχουν μεγάλοι ποιητές, συνθέτες, επιστήμονες ή και λιγότερο επιφανείς συμπολίτες μας, που οι μεν στη μεγάλη εθνική κλίμακα, οι δε στον κύκλο τους χαίρουν εκτίμησης και θαυμασμού, γιατί το πρόσωπό τους περιείχε αξία και θετικό έργο. Δεν μόστραραν σε κάθε δεύτερη κουβέντα τους τη σεξουαλική τους ταυτότητα. 

Δεν προσπαθούσαν να αποκτήσουν κύρος και οντότητα καλλιτεχνική, επαγγελματική, επιστημονική ή πολιτική κάνοντας σημαία τους νταλκάδες τους. Βάθρο της υστεροφημίας τους, π.χ. του Καβάφη και του Χατζιδάκι, είναι το έργο τους και όχι το κρεβάτι τους, όπως και ενός καλού ομοφυλόφιλου επιστήμονα. Δεν άκουσα ποτέ κανέναν να λέει «ο Χ είναι καλύτερος οδοντίατρος από τον Ψ, αλλά δεν πάω γιατί είναι γκέι». Αυτά ανήκουν μόνον στους φαντασιακούς ροζ ανεμόμυλους για στρατευμένες ΛΟΑΤΚΙ καριέρες.

Η συντριπτική πλειονότητα των ομοφυλοφίλων αδιαφορεί για τους επαγγελματίες ακτιβιστές, για τα pride, για τα περί γάμου και υιοθεσίας παιδιών, που θα παραβιάσει κατάφωρα τα δικαιώματα των παιδιών. Οπως κάθε κανονικός άνθρωπος, κρατούν τη σεξουαλική τους ζωή μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, δεν μιλούν γι’ αυτήν δημοσίως, διότι δεν αφορά κανέναν άλλον, και επιθυμούν να ξεχωρίζουν με την αξία της προσωπικότητάς τους, που ουδεμία σχέση έχει με τον κώλο τους. Οταν μιλάς συνέχεια γι’ αυτό, κάτι δεν πάει καλά και δεν θα σ’ το λύσει κανένας νόμος. 

Σίγουρα πέρασαν μπούλινγκ στα μικράτα τους. Λυπηρό, όμως έτσι είναι τα παιδιά – σκληρά. Αν είσαι κοντός, ψηλός σαν λελέκι, χοντρός, πολύ αδύνατος, αλλήθωρος, ασπρουλιάρης, μαυριδερός, πάντα θα βρεθούν τα κωλόπαιδα που θα σε κογιονάρουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μετά, όταν μεγαλώσουν, τους χρωστάει όλη η κοινωνία, πως πρέπει να ψηφίσουμε ειδικούς νόμους που θα εξισώνουν τους κοντούς με τους ψηλούς, τους χοντρούς με τους αδύνατους κ.λπ. Υπάρχει ποικιλία, στο τέλος όμως μένει η αξία του προσώπου, αρετές και έργο, όχι κουσούρια, αποκλίσεις, ιδιαιτερότητες, φάτσες, χρώμα, ύψος.

Πίσω από την «πολιτικά ορθή» στράτευση ορισμένων, όπως ο κ. Γιατρομανωλάκης, που επίσης επιθυμεί να προτάσσει τη σεξουαλική του ταυτότητα, συχνά δεν κρύβονται παρά Απόστολοι του Μαρασμού, εργώδεις υποστηρικτές όλης της παρακμιακής ατζέντας του πολιτισμικού μαρξισμού και του εποικισμού, που γίνεται διά της λαθρομετανάστευσης, αρκεί να δείτε το βιογραφικό τους – «ένταξη ευάλωτων πληθυσμών» το λένε. Το δε έργο του στον Σύγχρονο Πολιτισμό, μετά το έπος της ανάλυσης της σπασμένης καρέκλας που χάζευε ο Κυριάκος, είμαι σίγουρος πως θα προσφέρει χαμόγελο στην καραντινιασμένη ζωή μας.

Από δε το ύφος της υπερπροβολής της σεξουαλικής ταυτότητας τελικά αποκαλύπτεται κάτι που κάνει τα πράγματα πιο αστεία, αλλά και πιο επικίνδυνα: Δεν πιστεύει απλά πως είναι ίσος και διεκδικεί ίσες ευκαιρίες και συμπεριληπτικότητα (ναι, αυτή πάλι) για όλους, τα οποία δεν του αρνήθηκε κανείς -αντίθετα, πυραυλική η άνοδος και εργοδοτήθηκε σε σειρά κολοσσών – τόσος… κατατρεγμός!-, αλλά πιστεύει πως είναι ανώτερος. Ετοιμαστείτε να ζητηθούν και ποσοστώσεις στα πάντα. 

Τότε θα πρέπει μετ’ επιτάσεως να θέσουν το ίδιο ζήτημα οι συναγωνιστές πολυερωτικοί αμφιφυλόφιλοι, οι πολυγαμικοί σαδομαζοχιστές, οι τροτσκιστές φετιχιστές και όλα τα άνθη του πολύχρωμου λιβαδιού. Μετά ίσως βρεθεί κάποια ΜΚΟ να κηρύξει κινδυνεύον είδος και εμάς τους υπολοίπους, που δεν ξεκινάμε κάθε σημαντική πολιτική μας κουβέντα μιλώντας για το ότι μας αρέσουν οι γκόμενες και να μας δώσουν μια ποσόστωση, έστω μετά τους Πακιστανούς βίγκαν, ποδολάτρες πρόσφυγες, ρε αδερφέ…

Πηγή:https://kostasxan.blogspot.com/

«Πᾶνος»