Ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα πρὸς μίμηση.

 

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα 

Διδάκτορος Ἱστορίας

Ἔχοντας διαβάσει καὶ τὴ νέα λαμπρὴ ἀνακοίνωση τοῦ μητροπολίτη Μόρφου, σχετικὰ μὲ τὴ λειτουργία τῶν ναῶν μέσα στὰ ὅρια τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας του, μία ἀνακοίνωση ποὺ συνεχίζει ἀκόμη πιὸ συγκινητικά τὴν ἕως τώρα ὀρθόδοξη καὶ λεβέντικη στάση του ἀπέναντι στὴ λεγόμενη πανδημία καὶ τοὺς καθεστωτικοὺς μεγαλεμπόρους της, ἔπεσε τὸ μάτι μου καὶ σὲ σχόλιο διαδικτυακοῦ φίλου (σὲ κάποιο ἀπό τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης), ποὺ ἀναρωτιόταν γιατί κανένας ἄλλος μητροπολίτης σὲ Ἑλλάδα καὶ Κύπρο δὲν τὸν ἀκολουθεῖ. Γιὰ ποιόν λόγο τὸν ἔχουν ἀφήσει μόνο του. Καὶ τὸ ἴδιο εἶμαι σίγουρος ὅτι ἀναρωτιοῦνται πολλοὶ ἀκόμη.

Δὲν εἶναι ὅμως καὶ τόσο δύσκολη ἡ ἀπάντηση. Ὄχι μόνο δείχνει σχεδὸν ἀπίθανο τὸ νὰ βρεθοῦν κάποιοι νὰ τὸν ἀκολουθήσουν, ἀλλὰ εἶναι προφανὲς ὅτι οἱ πλεῖστοι τοὐλάχιστον ἐξ αὐτῶν εἶναι καὶ ἐκνευρισμένοι μαζί του. Πιθανότατα καὶ ἔξαλλοι. Πιθανότατα τὸν ἀντιπαθοῦν, ἴσως κάποιοι καὶ νὰ τὸν...μισοῦν θανάσιμα. 

Γιατί; Γιατί πολὺ ἁπλὰ ὁ Νεόφυτος - καὶ ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ λαϊκὴ ἔκφραση - τοὺς «χαλάει τὴν πιάτσα». Θεωρῶ βέβαιο ὅτι πολλοὶ θὰ εὔχονταν νὰ μὴν ὑπῆρχε ποτέ, ἀλλὰ καὶ τώρα ποὺ ὑπάρχει, ὅτι εὔχονται νὰ ἐξαφανιστεῖ ἀπὸ τὸ προσκήνιο, νὰ φύγει ἀπὸ τὴ μέση, νὰ παταχθεῖ, νὰ ἐξαναγκαστεῖ σὲ σιωπή. Ὁ Νεόφυτος εἶναι ἕνα ἐνοχλητικὸ ἀγκάθι ποὺ τοὺς ἐλέγχει, εἶναι ἡ τύπτουσα φωνὴ τῆς δικῆς τους ἀμβλυμένης ἢ κοιμισμένης συνείδησης. Ἡ φωνὴ ποὺ τοὺς ἐλέγχει, ἔμμεσα ἀλλὰ τόσο σκληρὰ καὶ ἐπίμονα, γιὰ ὅσα οἱ ἴδιοι ἔκαναν ἢ μᾶλλον δὲν ἔκαναν ἐδῶ καὶ τόσους μῆνες. Γιὰ ὅσα ἀμέλησαν, γιὰ ὅσα ἀδράνησαν, γιὰ ὅσα πρόδωσαν.

Καὶ αὐτὸ δὲν ἰσχύει μόνο γιὰ τοὺς πλέον πωρωμένους (ἐκεῖ δὲν τὸ συζητοῦμε κἄν), ποὺ στὸ κάτω-κάτω δὲν ξέρουμε καὶ ποιὰ ἀκριβῶς συνείδηση - ἔστω καὶ ἀμβλυμένη - τοὺς ἔχει ἀπομείνει, ὥστε νὰ...δύναται νὰ ἐλεγχθεῖ κιόλας. Ὄχι, δὲν τὸ λέω οὔτε γιὰ τοὺς Ἱερώνυμους, οὔτε καὶ γιὰ τὰ ἄλλα πρωτοπαλλήκαρα τῶν κλειδωμένων ἐκκλησιῶν, τοὺς γνωστοὺς πλέον ἐμμανεῖς ψευτοθεολογοῦντες τῆς μάσκας καὶ διαπρύσιους συνοδοιπόρους τοῦ καθεστῶτος. Δὲν τὸ λέω οὔτε γιὰ τοὺς ἄθεους, οὔτε γιὰ τοὺς μασόνους ἱεράρχες (γιατί μὴν ἀμφιβάλλετε ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἀρκετοὶ τέτοιοι).

Τὸ λέω πιὸ πολὺ γιὰ ἐκείνους ποὺ ἀκροβατοῦν ἀκόμη ἀνάμεσα στὴν αἴσθηση τοῦ χρέους καὶ τὸν φόβο τῆς καθεστωτικῆς δίωξης. Τὸ λέω καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ μέσα τους δὲν συμφωνοῦν, ἀλλὰ βασικὰ ἀπέμειναν νὰ ψελλίζουν κάποια λόγια ἀντίδρασης μονάχα στὰ ψιθυριστά, ἐνῶ οἱ συνθῆκες - συνθῆκες πασιφανοῦς διωγμοῦ καὶ πρωτοφανοῦς βεβήλωσης - ἀπαιτοῦν ἄλλη στάση πλέον, πιὸ παλληκαρίσια καὶ ξεκάθαρη. Τὸ λέω φυσικὰ καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους, τοὺς θεωρούμενους ὡς παραδοσιακούς, αὐτοὺς ποὺ δὲν εἶχαν ποτὲ συνδέσει τὸ ὄνομά τους μὲ οἰκουμενιστικὰ λύματα καὶ μεταπατερικὲς πλάνες (ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο), τώρα ὅμως μᾶς ἔχουν γυρίσει τὴν πλάτη κι αὐτοὶ καὶ πλέουν μαζὶ μὲ τὸ ρεῦμα τοῦ αἰῶνος τούτου.

Γιὰ ὅλους αὐτοὺς τὸ λέω. Καὶ ἐπειδὴ ξέρω ὅτι ὑπάρχουν κάποιοι ἀνάμεσά τους ποὺ ἔχουν ἀκόμη συνείδηση, ἂς εὐχηθοῦμε (καὶ βασικὰ ἂς προσευχηθοῦμε) ὁ ἔλεγχός της ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ μητροπολίτη Μόρφου νὰ λειτουργήσει, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὡς καμπανάκι ἀφύπνισης. Νὰ μήν τοὺς φέρει ἐγωιστικὸ ἐκνευρισμὸ (ἐπειδὴ κάποιος τολμᾶ καὶ κάνει αὐτὸ ποὺ δὲν τολμοῦν οἱ ἴδιοι, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε). Ἀλλὰ νὰ τοὺς φέρει ἀνάνηψη καὶ ἀγωνιστικὸ φρόνημα, ὥστε αὐτὸ τὸ παράδειγμα νὰ τὸ ἀκολουθήσουν καὶ ἐκεῖνοι.

Πολὺ δύσκολα πράγματα βέβαια αὐτά, οὐδεὶς ἀντιλέγει. Γιατί ἀκριβῶς ἡ ὁδὸς ποὺ ἔχει ἐπιλέξει ὁ Νεόφυτος εἶναι στενὴ καὶ τεθλιμμένη καὶ ἀνηφορική. Ποιός τοὺς εἶπε ὅμως, ὅταν ἀνέλαβαν ἔναντι τοῦ Θεοῦ τὴν ἱερὴ ἀποστολὴ καὶ τὴ δέσμευση νὰ ὁδηγήσουν ὡς ποιμένες τὸ λογικὸ ποίμνιό Του μέσα ἀπὸ τὶς θύελλες  τὶς στενωποὺς τοῦ κόσμου τούτου, ὅτι θὰ ἦταν εὔκολο; Ἔχουν καθῆκον καὶ εὐθύνη ἀπέναντι στὸν λαό. 

Καὶ ἡ εὐθύνη τους δὲν εἶναι νὰ μᾶς κουνᾶνε τὸ δάχτυλο, σὰν τοὺς λοιμωξιολόγους τοῦ καθεστῶτος, μήπως καὶ ἀθετήσουμε κάποιο ἀπὸ τὰ ὑγειονομικὰ μέτρα, οὔτε νὰ μᾶς τρομοκρατοῦν μήπως καὶ...πεθάνουμε, ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα στὰ πνευματικὰ θέματα λειτουργοῦν ὡς νανουριστὲς καὶ ὑπνωτῆρες. Ἄλλου εἴδους εἶναι ἡ εὐθύνη τους. Ἐλπίζουμε κάποιοι νὰ τὸ θυμηθοῦν ἔστω καὶ τώρα...

«Πᾶνος»